Neerleggen bij vaginisme

Ds. M. Noorderijk | 5 reacties | 05-06-2019| 14:44

Ik ben inmiddels al vier jaar getrouwd met mijn lieve man. Ik heb al zo lang als ik me kan herinneren (sinds ik me bewust ben van seksualiteit) last van vaginisme. Erg veel last. Daarom heb ik binnen het huwelijk geen seks op het gebied van de penetratie. Alles wat in mijn vagina komt doet pijn. Ik ben er ooit bijna van flauwgevallen. Ik heb er jaren intensieve behandelingen voor gevolgd. Na een aantal jaren heb ik het opgegeven, het heeft een klein beetje geholpen, dat in elk geval een beetje mijn angstklachten kwijt ben. Ik kan één vinger inbrengen zonder angst, maar meer lukt niet. Penetratie doet altijd pijn en is niet fijn. Ook het aanraken van mijn vagina vind ik niet fijn. Met mijn onderbroek aan vind ik het wél fijn en een orgasme krijgen is dan ook geen probleem. Ik denk psychisch een soort afscherming dat er dan tussen zit.

Mijn man en ik vinden het goed zoals het nu is. We houden veel van elkaar en geven elkaar veel liefde op een andere manier. Ik gebruik verder ook geen voorbehoedsmiddelen. Ik weet dat het huwelijk o.a. is bedoeld om kinderen te krijgen. Maar ook dat zie ik door mijn klachten niet zitten. Zwanger zijn en bevallen vind ik ook verschrikkelijk naar om aan te denken. Is het slecht dat ik ben gestopt met deze lange psychische behandeling die voor mijn gevoel niet hielp? Moet ik echt maar doorgaan en doorgaan om zwanger te worden? Is het een zonde dat ik nu maar gewoon zoiets heb van... laat maar, het is oké zo hoe het nu is. Nu ik gestopt ben met die behandelingen heb ik eindelijk rust in mijn hoofd en lichaam, ik voelde me altijd niet ‘normaal’, maar nu ik het heb losgelaten heb ik er vrede mee. Maar ik weet niet of het de juiste stap is... In de medische wereld is tegenwoordig veel mogelijk. Ook zonder daadwerkelijke penetratie. Maar omdat er zoveel kan, ben ik dan ook verplicht om deze manieren aan te grijpen?

Het erge is, dat ik vaak ruzie heb met mijn moeder hierover. Zij stuurt mij vaak mailtjes met daarin Bijbelteksten over het huwelijk en kinderen. Het maakt me soms verdrietig, omdat ze zegt dat ik dan niet had moeten trouwen. Ze begint heel vaak over kleinkinderen. Ik mag er eigenlijk niet over oordelen, maar soms denk ik ook dat dit meer uit jaloezie is op anderen. Haar zus krijgt inmiddels kleinkinderen en haar vriendinnen. En ze reageert nooit echt heel blij op zulk nieuws van anderen. Ik weet ook dat er stellen zijn die geen kinderen kúnnen krijgen. Mijn probleem is niet lichamelijk gezien geen kinderen kunnen krijgen (of althans, dat weet ik niet maar niets wijst daar nu op) maar misschien psychisch wel. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen...

Beste vraagstelster en echtgenoot,

Dat ik bij het ingaan op de vraag me niet alleen tot de vraagstelster richt is heel bewust. Als ik de vraag goed begrijp, hebben jullie als het gaat om de seksuele omgang een weg gevonden die voor beide goed is. Als het gaat om het ontvangen van kinderen, lees ik echter niets over hoe je man hier in staat. Ook dit dient een weg te zijn die je samen biddend gaat. Waarbij er hopelijk ook ruimte komt voor de positieve manier waarop de Bijbel over het ontvangen van kinderen spreekt in plaats van het ontvangen van kinderen als een ‘moeten’ te zien.  Zoals je zelf aangeeft is één van de redenen van het christelijke huwelijk het ontvangen van kinderen. “Kinderen zijn een erfdeel des HEEREN; des buiks vrucht is een beloning” (Psalm 127: 3). Tegelijk lezen we in 1 Petrus 3:7: “Gij mannen, woont bij haar met verstand ... opdat uw gebeden niet verhinderd worden.” Ook wat gezinsvorming betreft, hebben gebed en verstand alles met elkaar te maken.

In jullie situatie zou ik ‘verstand’ willen invullen met jullie te wijzen op de huisarts en eventueel gynaecoloog. Dat is de plek om te bespreken of er het juiste zicht is op wat een zwangerschap in jullie situatie betekent. Hoe komt het dat je zegt dat je zwanger zijn en bevallen naar vindt om aan te denken? Komt dat alleen door het vaginisme of...? In de wetenschap dat je als christenechtpaar zwaarwegende redenen moet hebben om helemaal van het kinderen krijgen af te zien, hoop ik dat jullie hierin biddend voor het aangezicht van de Heere God de weg duidelijk krijgen. 

Alleen, als die weg voor jullie duidelijk is, zijn jullie er nog niet. Mochten jullie geen kinderen krijgen, krijgt je moeder geen kleinkinderen. Dat zal voor haar wellicht verdriet opleveren, maar het zou goed zijn haar te laten zien, dat het allereerst betekent dat jullie geen ouders worden. Dat het de weg is, die jullie hebben te gaan en waarin jullie een beslissing hebben te nemen. Kortom, laat je moeder haar plaats weten die zij met jullie huwelijk Bijbels gezien gekregen heeft. Bij het je vader en moeder verlaten hoort het onafhankelijk van je ouders samen als man en vrouw verder gaan. Dat doet aan het je ouders eren niets af, maar ouders hebben hun kinderen los te laten. Waarbij ze in plaats van de beslissing die jullie te nemen hebben voor te schrijven, voor jullie hebben te bidden. Streef ernaar om in een rustig gesprek met je moeder (met je vader erbij, als dat nog mogelijk is; ik lees over hem en zijn rol in deze niets) jullie zoektocht bespreekbaar te maken. 

Ik eindig met een gedeelte van het lied waarmee de ambtenaar van de burgerlijke stand zijn toespraak bij het huwelijk van mijn vrouw en mij afsloot:   

Laat mij niet mijn lot beslissen:
zoo ik mocht, ik durfde niet.
Ach, hoe zou ik mij vergissen,
Als Gij mij de keuze liet!
Wil mij als een kind behand'len,
dat alleen den weg niet vindt:
neem mijn hand in Uwe handen
en geleid mij als een kind.
 
Met hartelijke groet,
Ds. M. Noorderijk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M. Noorderijk

• Geboortedatum:
  01-03-1978
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  IJsselmuiden-Grafhorst
• Status:
  Actief

3 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven