Fatsoenlijk boos zijn (2)

Beste mevrouw Rots, ik ben niet de vragenstelster van de vraag 'Fatsoenlijk boos zijn'  maar zou wel graag wat vervolgvragen stellen! U legt uit hoe in het huwelijk van deze mensen patronen van actie en reactie zijn ontstaan. En u stelt dat niet perse een van beiden gelijk heeft. Het is niet zo dat de ene partner zich moet aanpassen. Dit roept bevreemding op bij mij! (maar ik heb dan ook wat milde trekken van autisme, dus misschien begrijp ik dit niet goed).

Is het in dit geval niet zo dat de man echt onredelijk boos wordt? Moet hij zich dan niet leren aanpassen? Volwassener uiten? Zo zou mijn gedachtengang wel zijn, maar daarom weet ik niet zo goed hoe ik verder moet met de dingen die u in dit antwoord deelt. Want hoe bedoelt u dat, dat zij beiden een weg moeten leren vinden in dit probleem? Ik begrijp daar eerlijk gezegd weinig van. Hoe doe je zoiets? Wat zouden manieren zijn?

Dergelijke patronen bevinden zich (dus) ook in ons huwelijk, maar ik weet nooit goed hoe je dat moet zien. Ik snap wel de verkeerdheid van mijn eigen gedrag dan en de zondigheid er van en besef dat ik daar wat mee moet, zelf. Maar mijn man heeft ook dergelijke lastige dingen. Ik weet dat ik hem niet kan veranderen en probeer het daarom te verdragen en aan te geven wat ik ervan vind. Maar dit is een worsteling; hem accepteren op die momenten die ik moeilijk vind. Maar wat kun je dan verder nog? Relationeel gezien? Ik ben bang dat ik daar dan niet zoveel van begrijp!

Beste vraagsteller,

Als er iets herkenbaar is in een gegeven antwoord is dat prima om over na te denken. Een soort spiegel, waarin je wellicht ook iets van jezelf ziet of herkent. Maar je bént het niet... mijn antwoord op genoemde vraag is aan een ánder gericht. Ik begrijp dat je worstelt, maar wil je alsjeblieft eerst iets meer over jezelf en jullie relatie schrijven? Natuurlijk wil ik ook met alle plezier aan jou/jullie antwoord(en) geven.

Tot later, zeg ik dus voorlopig maar.

Marijke Rots