Klaar met afstandelijke ouders

C. M. Chr. Rots - de Weger | 1 reactie | 28-11-2018| 14:38

Al sinds ik verkering heb is onze relatie met mijn ouders moeizaam. Inmiddels ben ik acht jaar getrouwd met mijn vrouw maar de relatie is niet verbeterd. Ik heb zelf het idee dat dit komt omdat mijn ouders niet kunnen accepteren dat wij een eigen leven leiden. Ze kunnen en willen mijn vrouw ten diepste niet accepteren zoals ze is. Ze hebben, denk ik, zelf andere verwachtingen van een relatie tussen ouders en kind dan wij. Wij willen een eigen gezin zijn met onze kinderen en dat komt op de eerste plek.

Daarnaast vinden wij het ook heel belangrijk om een goede verstandhouding te hebben met ouders/schoonouders. We komen wekelijks op bezoek, houden contact, delen veel gebeurtenissen met ze. Mijn vrouw neemt hierin het voortouw. Ze heeft veel vernederingen moeten meemaken, maar zoekt altijd het goede voor mijn ouders. Maar mijn ouders blijven gesloten en afstandelijk, mijn vader komt hier enkele keren per jaar en als het contact niet van ons komt dan zal het niet veel meer voorstellen. Wat wij ook doen, het is nooit genoeg. Mijn vrouw heeft ze regelmatig gevraagd om te praten, om opening, om vergeving voor dingen die niet goed gaan. Maar ze zeggen dat ze dit niet kunnen. Ze blijven maar hangen in... ja in wat?

Met mijn andere broer en zus is hun verhouding buitengewoon goed. Maar zij delen hun hele leven met mijn ouders. Mijn broer zit iedere vrije dag bij mijn ouders, gaat met ze op vakantie, en ze delen hun leven als één gezin met elkaar. Ik vraag mezelf af of dat gezond is, maar ik bemoei me er niet mee. Maar met ons is altijd alles moeilijk, moeilijk.

We hebben zoveel van onszelf gegeven dat ik er moe van ben. De minste geweest keer op keer, ons kwetsbaar opgesteld dat het pijn doet, altijd hen blijven opzoeken. Maar ze willen het niet inzien, de deur blijf gesloten. Ze doen wel aardig, maar zeer afstandelijk. Ons gezin lijdt eronder. Vooral mijn vrouw en ik. Dit gaat al jaren zo en ik ben er zo moe van. Moet je als kind dan eindeloos aan het welzijn van je ouders denken? Hoe moet ik hiermee omgaan, ik ben er zo langzamerhand klaar mee.

Beste vraagsteller,

Altijd lastig, die omgang met ouders, cq. schoonouders, veel is er al over geschreven, ook hier op Refoweb! 

Uw verhaal lezende, ‘doen’ uw echtgenote en uzelf het heel goed! Uw vrouw door positief, aardig, attent te zijn en te blijven. U door achter haar te staan. Zó vormt u uw eigen gezin, met alle verantwoordelijkheden die daarbij horen. Op úw beider manier: hoe zou u het anders wìllen? Dit is wat bij u en uw echtgenote past. 

Natuurlijk is het moeilijk als (schoon)ouders niet willen/kunnen accepteren (of er mee om weten te gaan) als hun kinderen volwassen en zelfstandig zijn geworden. ‘Loslaten’ is niet het gemakkelijkste proces voor ouders... echter wel noodzakelijk! Want er vormt zich een nieuwe generatie. Als er schoonkinderen in het (eigen) gezin komen en eventueel ook kleinkinderen, veranderen steeds weer alle verhoudingen. Waarbij ouders, schoonouders, grootouders ieder keer opnieuw een stapje terug dienen te doen. Als volwassen familieleden komen de verhoudingen nu eenmaal ánders te liggen dan wanneer er nog opgevoed dient te worden. En binnen al die nieuwe verhoudingen is het steeds de vraag: hoe willen we met elkaar om (blijven) gaan!

U, van uw kant, investeert veel. Heel veel, schrijft u. Blijft u dat vooral doen, ook al is het moeilijk. Want uiteindelijk gaat het om de vraag: of u úw manier van leven wilt ‘aanpassen’ aan de manier cq. houding, verwachtingspatroon van uw ouders. Ja, er is óók de manier van uw broer... heel ‘close’, maar die past gewoonweg niet bij u en uw gezin. U zou er (samen) niet gelukkig van worden, toch, als ‘afstand’ min of meer weg valt?

Hoe moet het nu, met alle respect voor de diverse familieleden? U past u aan, óf u vindt dat uw ouders zich aan u dienen aan te passen. Wat is de ‘beste’ manier? Helaas bestaan er binnen relaties geen gradaties van goed-beter-best. Er is liefde. En liefde betekent heel veel géven: onvoorwaardelijk. Voorwaarden komen altijd voort uit verwachtingspatronen die niet vanzelfsprekend leiden tot vervulling, terwijl niet-vervulde verwachtingen leiden tot teleurstellingen en “ik word er zo moe van.” Ziet u dat? In het (onvoorwaardelijke) geven zit ‘ontvangen’ als het ware ingebakken. Dat gaat verder dan slechts het accepteren van de situatie: het is een levenshouding. Van dankbaarheid voor alles wat u nu ontvangt. Voor wat u (in uw ouders) ontvangen hebt. En ‘alles’ is nou eenmaal niet ‘alles’ zoals u het graag zou zien. Juist dat laatste is een punt van bespreking. Met elkaar. Met (schoon)ouders. Of van acceptatie, als bespreken niet (meer) lukt. U kunt tenslotte uw ouders niet veranderen, echter wél uw eigen houding ten opzichte van hen. 

Uw vraag is “‘moet je als kind dan eindeloos aan het welzijn van je ouders denken?” Mijn antwoord is: ja. Met de aantekening daarbij dat het de vraag is wat ‘welzijn’ betekent. Erkenning, respect en waardering voor wie zij zijn is iets anders dan ‘naar hun pijpen dansen’.

Waarbij ook nog het verschil in beleving van gezinsleden een rol speelt: uw broer heeft een ánder gezin, met ándere behoeftes/invullingen dan ù samen met uw echtgenote. U vraagt zich af of de verhoudingen van broerlief met uw ouders gezond zijn... dat mag u zich afvragen, maar waarschijnlijk ervaren uw broer en schoonzus het heel anders. Praat u daar weleens met hen over? U schrijft dat voor u “de deur gesloten blijft.” Dat betekent dat u, in plaats van ‘achterom te lopen’, gewoon moet ‘aanbellen’ en wachten tot de deur open gedaan wordt. Met andere woorden: vraag op uw eigen manier aandacht, maar ga niet hangen in gevoelens van afwijzing, jaloezie of hoe moet ik het noemen. Uw manier van omgaan met (schoon)ouders kon weleens veel ‘gezonder’ zijn dan die van de rest van de familie! Want de andere kant van loslaten door ouders is losmaking door kinderen, zodat er op volwassen manieren omgang plaats kan vinden in openheid, eerlijkheid, verantwoordelijkheid.   

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven