Ouders tegen mijn relatie
C. M. Chr. Rots - de Weger | 3 reacties | 22-11-2018| 08:00
Vraag
Mijn vriend en ik, beiden in de twintig, hebben nu ruim 1,5 jaar een relatie. Nu is het volgende dat mijn ouders niet meer achter mijn relatie staan. Volgens hen kan ik niet gelukkig worden met hem. Vooral mijn vader en mijn vriend kunnen niet goed met elkaar overweg. Het probleem is dat ik nu tussen twee vuren in zit. Aan de ene kant mijn liefde voor mijn vriend. Ik hou echt heel veel van hem en ik weet dat hij ook heel veel van mij houdt. En aan de andere kant mijn ouders die liever zien dat ik mijn leven met iemand anders inricht. Ze zeggen letterlijk dat ik goed moet weten waar ik mee bezig ben en dat ik nu nog een einde er aan kan maken (wat ik wel heel makkelijk gezegd vind van ze). Ik weet het gewoon echt niet meer. Ik weet wel dat ik zelf moet kiezen, maar het zal altijd iemand pijn doen.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Je schrijft dat je ouders “niet meer” achter je relatie staan. Betekent dit, dat ze er eerder wel blij mee waren? Deze vooronderstelling doet mij vermoeden dat er iets is voorgevallen... klopt dit? In ieder geval zal er toch een reden voor hun afwijzende houding zijn die ik niet ken. Moeilijk is het allemaal wel voor je, want je staat er inderdaad tussenin. En juist dát wil je niet! Ja, je zult altijd iemand pijn doen als je echt nu zou moeten kiezen. Helaas kan ik je niet goed raad geven, juist omdat ik de reden(en) niet ken.
Blijf, voor zover mogelijk, met je ouders in gesprek is het enige dat ik je wil adviseren. Desnoods met een ander erbij, iemand die jullie kennen en die jullie gezin kent (broer, zus, vriendin, ouderling of dominee). Eventueel mét vriend als dit tot de mogelijkheden behoort.
Tenslotte: ouders hebben altijd het beste met hun kind voor, maar als de kinderen volwassen zijn (en twintigers zijn dat!) nemen ze hun eigen besluiten waarbij ouders een stap terug horen te doen. Ook dat is goed om te bedenken, naast het feit dat ouders nooit ‘ex’ kunnen worden (zelfs als de omgang met hen tot een nulpunt is gedaald).
Ik wens jullie allemaal het allerbeste toe, uiteraard mag je nog eens schrijven met wat meer informatie!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Alsof het mijn vraag had kunnen zijn, van bijna 10 jaar terug. Ik heb een soortgelijk verhaal meegemaakt, helaas is dit niet bij 1 situatie gebleven.
Mijn vader was het destijds niet eens met de relatie die ik toen had en kon ook niet met hem overweg. Uiteindelijk heeft mijn vader mijn relatie uitgemaakt. Ik kon hem echter niet vergeten, wat belandde in een knipperlichtrelatie van 5 jaar, stiekem en in het geheim. Nog weer 5 jaar later zie ik in dat ik inderdaad niet gelukkig met hem kon worden. Dus ja, misschien had mijn vader gelijk. Maar toch vind ik (nog steeds) dat ik het zelf had moeten ondervinden. Doordat ik niet mocht kiezen, kon ik het niet verwerken. Het heeft zolang geduurd voor ik het af kon sluiten en het heeft me zoveel tranen en onzekerheid gekost. Vervolgens kreeg ik een relatie met een jongen die mijn vader wel zag zitten. Toch heb ik dit na een tijd uitgemaakt, een keuze waar ik nog steeds voor 100% achtersta. Daarna heb ik mijn huidige man leren kennen, nu was de situatie eens andersom. Iemand van mijn schoonfamilie stond niet achter onze relatie (dacht ook dat man niet gelukkig met mij zou worden) en probeerde - achter mijn rug om - te voorkomen dat wij zouden gaan trouwen. Gelukkig heeft mijn man zich hier niets van aan getrokken en is achter mij gaan staan en zijn we getrouwd. God laat zijn plannen immers niet dwarsbomen.
Nu is mijn verhaal verder niet relevant, maar wat ik je mee wil geven is dat je echt voor jezelf moet uitvinden wat je wil. Als jij gelukkig bent met deze jongen en een toekomst ziet (denk ook even aan wat jullie verwachtingen zijn voor de toekomst en of jullie jezelf allebei in dat plaatje zien) dan moet je daarvoor gaan. Vraag elke avond in gebed of Hij je wil laten zien hoe je hiermee om kunt gaan.
Je kan aan je ouders vragen waarom ze denken dat je niet gelukkig zou worden en (zonder te verdedigen) hierover na te denken. Ga een poosje op die punten letten en check of het zou kunnen kloppen. Zo niet, dan kan je dat vertellen en waarom niet en daar hebben je ouders zich bij neer te leggen. Als je geen eigen keuzes maakt, kan je dit (psychisch) duur komen te staan. Ook kan je spijt gaan krijgen dat je hem hebt laten gaan terwijl je gelukkig bent. Je start uiteindelijk een eigen gezin, los van dat van je ouders. Je bent niet altijd aan hun gekleeft, je zal een eigen toekomst moeten inrichten, waarbij naast God, je man (en eventuele kinderen) de hoofdrol zal spelen. Kies voor je toekomst, met wie dat ook zal zijn!
Toch overvalt me af en toe een gevoel in de richting van mijn vader (m'n moeder deed haar mond helaas nooit open) 'waarom mocht ik zelf geen keuze maken?'
Het heeft een schaduw gelegd over mijn jeugd én het heeft me op het verkeerde been gezet. Ik trouwde met een vrouw die voldeed aan zijn plaatje.
Na veel moeite en verdriet eindigde dit huwelijk in een echtscheiding. Gelukkig is alles wel goed gekomen. Ik ben met een andere vrouw getrouwd, m'n ex en ik staan op goede voet en het contact met de kinderen is prima. Maar ik gun niemand zo'n valse start.
Ga af op je eigen oordeel en betrek God daarbij. Bespreek het ook in alle eerlijkheid met je vriend en wees ook eerlijk naar jezelf. Want waarom zijn je ouders in de loop van de tijd hier anders mee omgegaan? Probeer dat lek boven water te krijgen en bespreek dat eerlijk, op een volwassen manier met hen. Weet je het niet? Vraag het ze gewoon.
Veel succes.
