Ouder-kindrol bij volwassenen

Nou zeg, de zelfingenomenheid druipt nog net niet van deze vraag af..

Misschien kan ik iets meegeven van mijn eigen situatie, inmiddels ben ik een jaar of 20 ouder dan de vraagsteller. Ik ben ook hoger opgeleid, net als mijn vrouw. Toen wij ruim 20 jaar geleden begonnen aan een internationale baan (en daarbij ook in het buitenland gewoond hebben) was het ook zo dat we maatschappelijk gezien veel verder kwamen dan onze ouders. Mijn vader was als sinds de jaren '80 werkloos na een carrière als fabrieksarbeider.

Op intellectueel vlak was het misschien zo dat we elkaar niet begrepen, maar wat heeft mijn vader me veel lessen geleerd! Net als mijn moeder overigens. Lessen die ik nu, 16 jaar na zijn overlijden, nog iedere dag toepas op mijn eigen kinderen.
Pas later besefte ik dat ik altijd positieve waardering van mijn vader heb gehad en dat hij, no matter what, trots op mij was.
En zijn vileine spot als ik op zaterdagmorgen nogal brak uit bed kwam na een iets te gezellig feestje en aan het werk moest. Dat heeft me meer inzicht gegeven dan al het gepreek van mijn moeder!
Het motto van mijn beide ouders: 'bewaar de vrede'.

En zo kan ik nog wel even doorgaan..

Misschien moeten de vraagstellers beter beseffen wat een rijkdom ze hebben met hun betrokken ouders! Misschien heb ik het wat scherp geformuleerd, maar je wordt er een mooier stel van als je van je troon afstapt..

Sydneylover wat een mooie reactie.

Natuurlijk kunnen jullie andere gedachten en interesses hebben, maar daar heb je ook vrienden en collega's voor.
Probeer om te denken en naar de fijne dingen te kijken.
Je hebt ze nog...

Ik vermoed dat jullie minstens één ding van jullie ouders kunnen leren:
bescheidenheid.

Ik herken precies de zaken zoals de vraagsteller/ stelster deze omschrijft. Precies de gevoelens waarmee ik naar mijn ouders keek. Ik moest wel even graven in welke periode dat dit ook alweer was… Inderdaad, het was mijn PUBERTIJD.

Eerlijk, ik vraag me af in welke fase vraagsteller is blijven hangen...

Wat een naar toontje in die brief zeg.
Ik mis een groot stuk respect en dankbaarheid naar je ouders toe
Ouders die misschien niet mochten studeren omdat de financiële middelen er niet waren of omdat er in het gezin meegeholpen moest worden
Ouders die haricots verts gewoon groene bonen noemen.( Ik noem maar wat hè)
Ouders die wijn uit de supermarkt waarderen
Ouders die geen NRC of Elsevier lezen maar gewoon de regionale krant
En zo kan ik nog talloze voorbeelden noemen
Ik mis een groot stuk naastenliefde van uit jullie kant, liefde voor je ouders. De mensen die jullie met zoveel liefde en geduld hebben opgevoed
Ik ken jullie niet maar zie nu een paar carrière strevers voor me.
Doe maar niet,
Het is fijn een goede baan te hebben en ambities na te streven
Maar bedenk dat het grootste gebod liefde voor God en voor je naaste is.
En vraag bij alles wat je doet..WWJD
Wat zou Jezus doen
Was zijn situatie niet vergelijkbaar?
Opgegroeid bij een simpele timmerman en een eenvoudige huisvrouw
Hij als redder van de wereld?
Denk daar maar eens over na

Ik snap de negatieve reacties niet zo goed.
Ja, de vraagstellers verwoorden hun probleem op een wat arrogante manier maar dat wil niet zeggen dat het probleem er niet zou zijn waarna je het vervolgens maar moet negeren omdat je anders arrogant zou zijn.

Mijn moeder heeft alleen de lagere school doorlopen, mn vader de lts. Ze konden ons op een moment niet meer helpen met het huiswerk. Het werk wat we doen daar hebben ze inhoudelijk geen weet van. Maar o wat een interesse hebben ze, iedere keer weer vragen ze of ik nog wat meegemaakt heb op mn werk, als de kleinkinderen stage lopen bellen ze na dag 1: hoe was je dag, hoe waren je collega's, ga je het naar je zin krijgen? Een poosje terug liep het door omstandigheden met één van de kleinkinderen niet lekker op school. Mn ouders zeiden: kom op, je kunt het, als je je rapport opwerkt dan krijg je van ons die sportschoenen die je zo graag wilt. En het lukte! Als het glad is en ik om kwart over 6 op sta zie ik dat mn vader alweer geweest is om t pad te vegen en mn auto te krabben. Of hij belt op een middag: zal ik je tuintje even komen doen?
Zelf vinden ze alles met de computer lastig dus daar help ik hen weer bij. Wat houden we met onze verschillen veel van elkaar, de angst slaat me weleens om t hart dat we elkaar eens zullen moeten missen.
Vraagsteller, kijk wat jullie bind en houd dat vast! En wees daar zuinig op! Als ze wegvallen en je hebt dan pas in de gaten wat je moet missen, dan is het te laat. Ga er nu mee aan de slag!

Moeilijk! Ik denk dat de vragenstellers zich door de negatieve reacties nog minder begrepen voelen! Het gaat er denk ik om dat ze (te) weinig " verbinding" voelen met hun (schoon)ouders. Ze ervaren (te) weinig betrokkenheid bij hun leven. Daarom is het zo belangrijk om interesse te tonen voor de ander en mee te leven! Dat geldt natuurlijk net zo goed voor jullie naar je ouders toe als andersom, maar het kan een heel leeg en naar gevoel geven als je bij elkaar op bezoek bent geweest en je hebt weer die negatieve ervaring gehad.Het feit jullie er verdrietig om zijn en je graag respectvol met je ouders wil omgaan geeft echt wel aan dat jullie om je ouders geven en het heel graag anders zouden willen.Bij punt 2 lijkt het alsof het beter gaat als je je kwetsbaarder opstelt, dus je zorgen deelt.Misschien moeten jullie dus meer " naast" je ouders gaan staan in plaats van erboven zoals nu! Maar waarschijnlijk hebben jullie zich een beetje overdreven uitgedrukt omdat jullie denken dat het aan de intelligentie ligt?

Beste mevrouw Rots en alle anderen die hebben gereageerd,

Bedankt voor uw reactie. We zijn het met u eens, na uw reactie en de anderen gelezen te hebben, dat dit mogelijk geen makkelijke vraag is om op deze manier op in te gaan. Dat wordt ons ook duidelijk uit de vele (negatieve) reacties. Wij voelen ons m.n. door die reacties niet begrepen en zijn erg verbaasd over hoe er wordt ingevuld, niet goed wordt gelezen en wordt geoordeeld. We vinden het jammer dat onze worsteling niet wordt gelezen in de vraag. Bedankt voor de reactie van de ‘pubermoeder’ die wel begrip laat zien.

In onze vraag hebben we geen één keer iets gezegd over intelligentieniveau. Iets waar velen wel vanuit zijn gegaan in de reactie. Onze ouders zijn namelijk helemaal niet lager opgeleid dan wij, dat is ons ‘probleem’ niet. We hebben duidelijk aangegeven dat we onze ouders in emotionéél opzicht missen. Bijv. het praktische: het met ons meeleven, oprechte interesse tonen in ons leven, vragen hoe het met ons gaat. Maar ook meer: een goed gesprek kunnen hebben, begrijpen waar we tegenaan lopen als volwassene (niet als kind!), oog hebben voor onze behoefte enz. Pas als we zelf in een kwetsbare situatie zijn (bijvoorbeeld als het niet goed gaat op het werk, we stress hebben o.i.d.) lukt het onze ouders een stap dichter ‘naar ons hart’ te zetten. Juist dat zouden we graag in het gewone leven zien.

Juist omdat we niet boven onze ouders willen staan, maar ‘kind’ willen blijven en hen als ouders nodig hebben, hebben we deze vraag gesteld. We worstelen daarmee. Ook in het licht van het vijfde gebod. We proberen juist enorm betrokken te zijn op onze ouders, hen te helpen waar nodig en kan, te investeren in het contact, maar missen dat vaak terug. We zien daarin hun beperkingen, hun eigen achtergrond die mee speelt en proberen deze mild te bekijken, maar soms doet het ook pijn. We beseffen terdege dat misschien juist het initiatief van ons gevraagd wordt of dat wij ook iets kunnen doen. Juist daarom hebben we deze vraag gesteld.

We hebben de conclusie getrokken dat het niet handig is geweest van ons om deze vraag hier te stellen. En dan vooral omdat het onpersoonlijk en te ‘vaag is’. Het doet ons verdriet dat er zoveel oordeel volgt op een serieuze vraag die ons bezighoudt. Juist omdat we graag ons leven willen inrichten naar het grote gebod dat onze Heere Jezus heeft gegeven.

Ik snap eerlijk gezegd niet waar al deze negatieve reacties vandaan komen. Ik vind het juist superlief dat de vragenstelster het moeilijk vindt dat de band met de (schoon)ouders niet zo goed is als ze zou willen. Komt het er niet op neer dat de ouders moeite hebben met het feit dat jullie je hen niet meer nodig hebben als ouders en dat zij jullie soms juist nodig hebben of dingen van jullie leren waardoor ze onzeker worden en zich terugtrekken? Ik herken dit wel bij mijn moeder. Ik kan haar bijvoorbeeld al in een gewoon gesprek heel snel kan overrulen omdat ik meer kennis heb over het onderwerp een daardoor betere argumenten. Ik merk dan ook dat zij onzeker wordt en dan maar zwijgt.
Misschien kunnen jullie je meer interesseren in hun hobby's of werk oid? En ze zullen toch wel in iets beter zijn of over een onderwerp meer kennis hebben dan jullie waarvoor je wel hulp of informatie voor kan vragen. Ik denk dat jullie gewoon jezelf moeten blijven en de ouders moeten accepteren dat hun hulp niet meer zo nodig is dan het ooit was.

Ook ik heb met verbazing de reacties gelezen van mensen die weliswaar lager opgeleide ouders hebben maar juist zoveel emotionele steun van ze kregen.
Dat is dus precies het pijnpunt van de vraagstelster: zij krijgt die emotionele steun niet.

Ik lees verdriet in de vraag en ook een verlangen naar iets wat niet gaat komen.
Je schrijft zelf: 'Wij willen hen graag als ouders zien die betrokken zijn' en 'We hebben behoefte aan een gezonde ouder-(volwassen)kind verhouding'
Dat is het verdrietige aan de situatie: je verlangt iets reëels van je ouders wat ze je niet kunnen geven (betrokkenheid bij hun volwassen kinderen) omdat ze het niet in huis hebben.

Wat kan helpen om hiermee om te gaan is om het als hun onvermogen te zien en vervolgens je verwachtingen aan te passen.
Je kunt een ander niet veranderen, alleen jezelf.

Gun jezelf en elkaar de tijd en de ruimte om hier om te rouwen. Je mag verdriet hebben hierover en je mag hier ook boos om zijn.
Pas als je al die nare gevoelens, die je misschien niet wilt voelen, geaccepteerd hebt, zul je merken dat er rust in je komt en dat je je ouders niet meer wilt veranderen maar kunt zoeken naar wat je wel hebt met elkaar.
De diepe gesprekken voer je misschien beter met vrienden en praktische hulp willen je ouders graag bieden bijvoorbeeld.

Realiseer je dat dit een verdriet is wat met je mee blijft gaan. Dat is reëel wat je mist iets wezenlijks. Ik gun jullie dat het moment komt dat je kunt focussen op wat er wél is en het verdriet om wat er niet is zachter wordt.

Meisje1987

Goed dat je wat toelichting hebt gegeven, want dat geeft je oorspronkelijke vraag inderdaad een andere lading!

Nog maar een keer puttend uit mijn eigen jeugd dan maar :-).. ik heb in mijn eerste reactie aangegeven wat ik van mijn ouders, in het bijzonder mijn vader, heb geleerd. Dat heeft vooral met waarden te maken. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik dat 25 jaar geleden ook veel minder scherp zag dan nu!

Want hij was helemaal niet zo'n prater en diepgaande gesprekken hebben we eigenlijk nooit gevoerd. Als ik ergens mee zat dan ging ik altijd naar een bevriende, wijze ouderling, en dat waren geregeld zaken waar mijn ouders geen idee van hadden!

Ik zie dat ook aan de band die mijn vrouw had met wijlen mijn schoonmoeder. Zij was op zich een hele lieve vrouw, maar teveel in zichzelf gekeerd om echt oog voor haar dochter te hebben. Daardoor hebben ze nooit een emotionele band gehad. Toen ze overleed had mijn vrouw daar wel verdriet van, maar tot op zekere hoogte en ik denk dat dat kwam door het ontbreken van die echte diepe emotionele band.
Ik kan me voorstellen als bepaalde patronen gegroeid zijn in de verhouding met je (schoon)ouders, dat je die niet zo snel meer kunt veranderen.

Ik hoop dat je wat mijn mijn reactie kunt, ik vond dat je daar wel recht op had :-)

http://media.streampartner.nl/?usertoken=onda461d2f9e8028ec&itemtoken=c8ea15bff45a520d&comments=disable&image=https://www.grootnieuwsradio.nl/l/library/download/113730/headerstapover_bijjorieke.png

Vanmorgen was Hans Groeneboer te gast bij Jorieke op Groot Nieuws Radio. Het ging over de invloed van generaties. Super leerzaam, voor de vraagsteller, maar zeker ook voor al degenen die op deze vraag reageren tot nu toe.

@ Meisje1987
Ik vind het sterk van je, dat je reageert met aanvullende informatie. Blijkbaar heeft deze vraagstelling zelfs mevr. Rots op het verkeerde been gezet, door suggesties te doen waarin jullie je niet herkennen.
Met deze info erbij wil ik mijn reactie over het blijven steken in de pubertijd ook terugnemen.
Een kleine aanvulling, laten we bedenken dat emotionele beschikbaarheid alles te maken heeft met zichzelf open te durven uiten. Voorgaande generaties waren dat nooit gewend. Het kan zelfs heel ongemakkelijk voor hen aanvoelen anderen dat wel te zien en kunnen doen.
Veel wijsheid gewenst!

Beste vraagsteller,

Ik zou jullie de vraag voor willen leggen of jullie dit probleem al eens met jullie (schoon)ouders zélf besproken hebben.

Het valt me namelijk op dat je nogal eens termen gebruikt als:
'het lijkt wel of zij...'
'we merken aan hen...'
'misschien dat zij ons...'
'we merken alsof ze dan ineens...'

Hierbij krijg ik het idee dat jullie nogal wat gevoelens voor jullie ouders invullen. Klopt dit? Hebben jullie dit aan hen gevraagd? Ervaren en menen zij het óók allemaal zo, zoals je het beschrijft?

Het onderwerp kan júllie fascineren en bezighouden. Maar pas op! Je kunt er in dat mee bezig (willen) zijn ook wel eens onbewust een geheel eigen verhaal van maken en verdriet ervaren op grond van... je eigen gevoelens en invullingen.

Wees je er ook van bewust dat satan erop uit is om relaties te verstoren, juist hechte relaties, zoals huwelijk, gezin, familie. Hij zal je graag bepaalde gedachten in willen blazen. Daarom: pas op bij invullingen!

In geval je niet regelmatig checkt bij je ouders of jullie meningen, ervaringen, conclusies en observaties kloppen, dan kun je je ook wel eens vergissen en dat kan de relatie (al eerder) beschadigd hebben, waarop je ouders momenteel reageren met gedrag wat jullie als pijnlijk ervaren. Wees je ook daarvan bewust alsjeblieft. Dit zeg ik om jullie te helpen.

Anderzins, als jullie je ouders 'voorbij zijn gegroeid', zoals je stelt, kan ik me voorstellen dat dit soort gevoelens voor jullie ouders ook wel merkbaar zijn. Dat voelt een ouder snel aan. Een verstandige ouder kan denken: oké, jullie weten het allemaal wel, prima, ga je gang maar. Zij laten jullie vrij. Niet los, maar vrij. Totdat je hen nodig hebt, dan blijken ze er nog altijd te willen zijn voor jullie. Dat klinkt als bescheidenheid, ouders die hun getrouwde kinderen niet willen controleren en claimen, maar vrij laten. Wat aan de andere kant als emotioneel tekort ervaren kan worden.

Emotionele binding, emotionele verwaarlozing e.d. zijn woorden van deze tijd. Ik ervaar het ergens als iets ongrijpbaars, iets wat niet zo goed te controleren is. Iets waar een psycholoog ook al snel mee kan komen. Het doet het kennelijk al gauw in deze tijd. Het kan een 'naam' geven aan ervaren pijn. De vraag blijft echter: is het waarheid? Of is het mijn beleving? Hebben mijn ouders een probleem, of zit het toch (ook) in mij? Laten zij mij 'vallen' of kan ik hen in feite ook niet zo goed 'loslaten/verlaten en mijn man/vrouw aanhangen'... Kunnen zij mij niet geven waar ik behoefte aan heb, is dat hun gebrek. Of kunnen ze het wel, maar lijkt hen die behoefte van jou als getrouwde man/vrouw niet zo gezond en niet zo verstandig om aan toe te geven? Allemaal vragen, waar je misschien een antwoord op krijgt als je met hen in gesprek gaat.

Bespreek het eens of nog eens. Luister naar hun verhaal. Geef aan wat jullie wensen zijn. Een garantie dat het daarmee beter zal worden, is er niet. Soms kunnen dat soort gesprekken wel nog meer beschadigend werken voor relaties. Dat kun je zelf wellicht beter inschatten. En maak een bewuste keus. Als je besluit niet met hen in gesprek te gaan over deze onderwerpen, accepteer dan dat het gaat zoals het gaat, echter zónder in te vullen voor jullie ouders.

Zelf heb ik wel ervaren dat de relatie tussen kind-ouder verandert door de jaren heen. Zo merken we dat ook op in het leven van Jozef bijvoorbeeld. Vader Jakob zorgt voor zijn jonge kinderen, als hij Ezau moet ontmoeten. Later stuurt hij Jozef, als een jongen nog, naar zijn broers. Hij ziet hem jarenlang niet meer, waant hem dood, ervaart heel veel verdriet. Al deze dingen zijn tegen mij, klaagt hij (terwijl het juist vóór hem was!) Jozef wordt er door gedragen, ging er niet aan onderdoor, want de HEERE was met hem! Totdat het moment komt, dat Jozef zich bekend maakt en zich vervolgens over zijn vader ontfermt! Wat een prachtige geschiedenis, na alle onbegrepen wegen, mogen ze opmerken dat de HEERE regeert en voor hen zorgt en familierelaties herstelt! Vlucht maar tot de HEERE met jullie zorgen!

Zo ook met David, ook zulke onbegrepen wegen, weggehaald bij de kudde, naar koning Saul, in het leger, moest op de vlucht... Dan beschermt hij, als getrouwde man, uiteindelijk zijn ouders, brengt ze op een veilige plek, hoewel hij klaagt: 'mijn vader en mijn moeder hebben mij verlaten.'

Lees echter óók eens het vervolg op die klacht in psalm 27... Dáármee kon David het leven door en het leven uit!

Dat wens ik jullie ook van harte toe!

Ik herken iets in het verhaal, en hoop dat ik het goed opvat.

Mijn ouders zijn mij steeds meer gaan loslaten toen ik volwassen werd, terwijl ik voor mijn gevoel ze juist meer nodig had. Dat was pijnlijk, en heel moeilijk om te begrijpen. Uiteindelijk kan ik nu wel zeggen dat ik meer op eigen benen sta en voor mijzelf keuzes maak. Dat is ook een leerproces. Ik probeerde (ook) op verschillende manieren aandacht te trekken en het 'ouder-kind' gevoel terug te krijgen, maar op een gegeven moment weigerde ze mij dit te geven, zelfs als ik er direct om vroeg. Achteraf hebben mijn ouders goed gehandeld ook al voelde het soms slecht. Dit proef ik uit je verhaal, het is geen 1 op 1 vergelijking, maar komt het in de buurt?

Realiseer je: Je bent getrouwd als stel, jullie zijn samen het nieuwe gezin geworden die op eigen benen moeten staan! Emotionele behoeften zijn nu voor je echtgenoot geworden. Eer je ouders door ze lief te hebben en maak ze gelukkig in wat je doet! En de rest van je leven? Samen in het (nieuwe) gezin oplossen.

vragensteller,u zegt,misschien hebben wij iets anders nodig van hen nodig dan ze ons kunnen bieden.
probeer dit eens voor u zelf in te vullen,wat het evt. is,wat u denkt nodig te hebben.
bespreek dit met uw ouders[-schoonouders als dit gebrek voordoet.
Kunnen ze u niet geven,om wat voor rede dan ook,al zou het zijn,dat ouders ''zichzelf er niet over hebben '',dat bestaat nl ook,verwacht dan niets meer op dit gebied. Want u zult altijd t ''gemis ''ervan voelen,en probeer dan maar de minste te zijn,altijd met Gods hulp hoor.
want pijnlijk zal het blijven.,als u t dan blijft verwachten.

andersom komt het veel vaker voor dat wij hen adviseren of zij zelfs iets emotioneels van ons vragen ,en wel nodig hebben,zonder dat zij dit doorhebben.
bespreek dit ook,op t moment dat het zich voordoet.
Zo,dat ouders direkt inzicht krijgen in hun '' naieve ?beperkte inzicht,maar t wel weten als het voor henzelf is..
en hun beperkte achtergrond,die u kent,ook gelijk bespreken..
En hen de twe situaties van hen naar u,en van u naar hen,laat zien.
Zo,dat zelfs de intelligenste mens nog leren kan,in het'' inzicht '' want dat is dan nodig,van hun gedrag naar u toe.
helpt dit niet,dan heeft u en klein stukje'' handicap'' om mee om te gaan,en aan u de keus,de minste te blijven,en niet meer erop te letten,hoe het zo heel anders kon zijn...........
blijf u zelf
doen uw ouders=schoonouders ook naar'' hun wil''.'
kgun u van harte met deze kleine'' ingreepjes ''een geslaagde uitkomst

Het is een late reactie. Ik heb lang getwijfeld wel of niet te reageren. Ik herken veel punten van de vraagsteller in de relatie naar mijn schoonouders (ouders van mijn man). Als je wat zou willen delen, mag je mijn gegevens opvragen bij de redactie. Ik kan hier wel veel voorbeelden noemen, maar dat lijkt me niet zinvol.