Kansloos, hopeloos en toekomstloos

N.J. Teerds | 4 reacties | 23-10-2018| 14:36

Graag wil ik u mijn situatie voorleggen en u vragen om uw visie op mijn situatie. Ik heb op mijn 22ste mijn hbo-diploma behaald en ben vervolgens een rechtenstudie gestart. Ik heb eerst mijn propedeuse niet gehaald, ben toen na twee jaar op de ene universiteit naar een andere gegaan om het te proberen, daar ben ik wel verder gekomen. Ergens in mijn tweede derde jaar ben ik voor zes maanden geschorst geweest, waarna ik toch weer verder ben begonnen. Nu ben ik inmiddels twaalf jaar bezig met mijn studie. Ik heb ondertussen een trage schildklier opgelopen, wat mijn studeren moeilijk maakte. Daarnaast werkte ik naast mijn studie om die te kunnen bekostigen. Mijn ouders hebben in de tijd ook vaak juridische kwesties gehad waarbij ik ze hielp. Ook was ik de hulp voor mijn broer tijdens zijn studie, hij is inmiddels afgestudeerd. Ook heeft mijn vader drie jaar geleden een hartaanval gekregen, waarna ik zijn zorg op mij nam. Sinds ik met deze studie ben begonnen zijn er op belangrijke momenten (tentamenperiodes, momenten van inleveren van verslagen) situaties ontstaan waardoor ik mijn concentratie op mijn studie voor de helft of helemaal niet kon geven. Ik wil het niet als excuus gebruiken, maar het beïnvloedde mij wel.

Soms lijkt het wel alsof ik dit gekozen pad niet mag voltooien. Het is raar, maar zodra ik me met mijn studie wil bezig houden lukt het niet meer. Na zolang studeren en proberen moet ik nu zeggen: ik ben moe. Er is mij ook altijd gezegd om te gaan stoppen, het is niet voor mij weggelegd, en dat ik iets anders moet gaan doen. Maar als ik daar over nadenk dan komt er een gevoel binnen in mij dat zegt: nee geef niet op ga door!! Maar tegenwoordig ben ik zo moe, fysiek en mentaal. Veel moet ik niet meer, alleen nog een scriptie maken. Daarnaast, als ik kijk naar de medestudenten die nu inmiddels allemaal zijn afgestudeerd en succesvol zijn, voel ik mij zo kansloos, hopeloos en toekomstloos.

Daarbovenop ben ik ook veel van uiterlijk veranderd. Door mijn alopecia heb ik al mijn haar verloren en ben in mijn studieperiode 25 kilo aangekomen, door stress-eten. Ik heb geen pruik maar draag een doek als een tulband. Een pruik voelt namelijk alsof ik mijzelf verhul, nep is, niet bij me hoort. Een tijdje heb ik ook gewoon kaal rondgelopen, maar daar hadden mensen toch moeite mee en ik heb toen gekozen voor tulband.

Ook heb ik het gevoel dat ik te laat ben met alles. Om op mijn 34ste een carrière te gaan beginnen? Nee lijkt me niet. Wie gaat nu iemand als mij aannemen? Alleen maar gestudeerd en geen relevante werkervaring. Soms denk ik, ik heb het leven dat God mij heeft gegeven verpest, ik heb niets bereikt. Waardeloos. Ik wilde deze studie doen om wat te maken van mijn leven en iets te kunnen betekenen voor mensen. Maar in plaats daarvan heb ik het vergooid. Ik heb alle leuks op sociaal gebied altijd afgewezen omdat ik vond dat ik moest focussen, wat vaak toch niet lukte. Geen studiereis, geen sociale contacten opbouwen. Niets leuks. Heb daarom ook geen echte vrienden, alleen mensen die ik soms tegenkom en groet, maar voor de rest niets. Heb daarnaast het hebben van een partner en kinderen altijd uitgesteld omdat ik een carrière wilde, die ik nooit zal krijgen denk ik. Nu op mijn leeftijd een partner vinden, het krijgen van kinderen wordt extra moeilijk.

Iedereen is in mij teleurgesteld, soms denk ik dat God ook in mij is teleurgesteld. Ik weet dat Hij iedereen hoort en ziet en mij ook, maar ik voel me zo vergeten en verlaten. Ik weet ook dat ik niet de puurste ben, heb ook gelogen, gescholden, gevochten, zondige dingen gedacht. Misschien is het mijn straf? Het voelt wel goed om dit op te schrijven, dank daarvoor. Ik heb niet echt een vraag, maar wil graag weten wat u van mijn situatie vindt. Ik vraag het altijd aan God, maar ik heb nog niets van Hem gehoord. Misschien kunt u mij helpen. Misschien kan ik met uw visie anders kijken naar mijn leven.

Uw laat mij delen in een heel levensverhaal. Dat is denk ik ook een goede zaak, dat u terugkijkt en alles eens op papier neerschrijft. Dat geeft ordening en overzicht.

Wat heeft u veel teleurstellingen en zorgen gehad en wat zijn er nog grote zorgen. Als ik uw verhaal goed begrijp, bent u op verschillende fronten echt vastgelopen. Dat maakt het erg moeilijk voor u. De vraag is of ik u kan helpen in een andere visie op uw leven.

Daarom leg ik u maar een aantal vragen voor: Zou God alleen door woorden spreken of soms ook door wat mensen meemaken? Zou de Heere niet spreken door datgene wat nog steeds niet gelukt? Ik heb eens een predikant horen preken en die zei: “De Heere geeft niet altijd ons rechtstreekse antwoorden. Maar als u de weg niet weet en de Heere sluit sommige wegen toe, is dat een signaal om niet verder te gaan.” Dat bedoelde hij heel teer. Dat schrijf ik teer op. Als wij bidden: “Heere leer mij Uw weg”, dan gaat het om de weg, die God met ons gaat. Wilt u dat eens overwegen?

Dan blijven er veel vragen over: en mijn studie dan? En mijn carrière dan? En  mijn werk dan? Dat zijn begrijpelijke vragen! Dan zou u iemand moeten hebben waarmee u deze vragen gaat bespreken? Dat is misschien ook iemand, die u kan leiden naar werk, ook op uw leeftijd.

Ga naar zo iemand op zoek, leg hem uw ingewikkelde vragen voor en vraag om uitwerking te geven aan al die vragen. Die steun heb je volgens mij nodig. Vraag God of hij dat zegenen wil: Uw wil geschiede...

Een hartelijke groet,
N. J. Teerds

Dit artikel is beantwoord door

N.J. Teerds

• Geboortedatum:
  24-09-1944
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Hendrik Ido Ambacht
• Status:
  Actief

55 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven