Op vrouwen vallen

Ik (vrouw) zit al een tijdje met mezelf in de knoop. Ik denk dat ik op vrouwen val. Maar zeker weten doe ik het niet. Ik wil dit graag onderzoeken, mag dit? Ik wil graag zekerheid hebben en weten wie ik zelf ben. Ik heb nog niet lang geleden belijdenis gedaan. Echter voelt dit nu niet heel goed meer. Soms heb ik ook momenten dat ik in de kerk zit dat ik me er echt niet goed bij voel omdat ik naar mijn gevoel daar niet hoor te zitten omdat ik misschien op vrouwen val. Ik worstel hier erg mee. Wat er wel mag en wat niet?

Lieve zuster,
 
Om te beginnen kan ik je maar een beetje helpen. Maar misschien kan ik je wel wat op gang helpen als het gaat om de vraag wie jij bent en wat je moet en kunt doen.

Ik ga er van uit dat jij een jonge vrouw bent, omdat je schrijft dat je nog niet zo lang geleden  belijdenis hebt gedaan. Daarmee geef je me wel een uitgangspunt voor een antwoord. Jij deed belijdenis. Daarmee heb je uitgesproken dat jij niet meer zonder de Heere Jezus kunt. Ja toch? Net zoals Petrus eens zei toen Jezus vroeg: Willen jullie ook niet heengaan? Toen zei Petrus: “Heere, tot Wie zouden wij heengaan; Gij hebt de woorden van het eeuwige leven.”  Daar ben jij het toch mee eens? Dat is toch het centrale van ons leven? Niet dat je hetero bent of homo of lesbiënne. Maar dat je christen bent en bij de Heere jezus wilt horen, hoe zondig je ook bent en hoeveel verkeerde gedachten en gevoelens ook in je op kunnen komen.

Ik ken mensen die ‘zo’ zijn en die toch van grote betekenis zijn voor het werk in het Koninkrijk van Christus. Dat wordt anders wanneer je je overgeeft aan een seksuele relatie met iemand van hetzelfde geslacht. En dat kan weer een hele strijd betekenen in het leven van een mens die daarmee worstelt, die bij Christus wil horen en toch als vrouw op vrouwen valt. Maar het feit dat je zo bent en die gevoelens kent, hoeft je niet in de weg te staan om bij Christus te horen.

Dat brengt me bij het tweede punt: ben jij echt zo? Een vrouw die op vrouwen valt? Ik weet uit mijn ambtelijke praktijken van jonge vrouwen die ook dachten dat ze zo waren, maar die inmiddels toch gelukkig getrouwd zijn en moeder van een gezin. Onderweg naar de rijping als volwassene kunnen er verschillende gevoelens in een mens spelen die je in verwarring brengen, maar die moeten uitkristalliseren. Je kunt een tijdlang denken: ben ik zo, terwijl je langzamerhand toch ontdekt: nee, ik ben anders. 

Het eerste is het belangrijkste omdat de Heere Jezus en Zijn Geest je de weg door en uit het leven willen wijzen: in leven en sterven Zijn eigendom.

Bij het tweede is het van belang dat je ook andere mensen vindt die je kunnen helpen. Dat moeten om te beginnen mensen zijn die overtuigd christen zijn en met jou willen zoeken naar Gods bedoeling met je leven. Omdat ik jou niet ken -voorzover ik weet- kan ik jou daar niet zo goed in helpen. Maar misschien ken je iemand die je vertrouwt en die naar je wil luisteren om dan met jou de weg te zoeken die de Heere goed vindt. Misschien kan een moeder dat, maar die is meestal zo emotioneel betrokken bij haar dochter dat ze je niet echt helpen kan al staat ze achter je. Maar misschien weet je iemand die als vertrouwensman of -vrouw je helpen kan: je dominee bijvoorbeeld, of een ouderling of je huisarts, of iemand bij wie je een opleiding volgt en die je vertrouwt.

Blijf er niet te lang alleen mee rondlopen. Ook voor het vinden van een betrouwbare hulpverlener mag je de Heere vragen om je iemand te wijzen, door wie Hij je helpen wil. Misschien help ik je zo toch een beetje op gang.

Gods zegen toegewenst,
Ds. J. Westerink