Man heeft geen zin meer in de kerk

Heeft ie geen zin om naar een andere kerk te gaan? Je kunt beter niet kwaad worden en er een toestand van maken. Je hebt meer invloed dan je denkt, al zeg je niks. Mijn pa geloofde niet en we gingen nooit naar de kerk. Tv kijken was prima. De disco ook. Op 14 jarige leeftijd kwam ik zelf tot geloof, terwijl mijn moeder er nooit wat over mocht zeggen van hem. Gewoon bidden inderdaad en pushen werkt averechts.

mevrouw,neem altijd uw kinderen mee naar de kerk.
En vertelt u alles aan de Heere,die alles hoort en ziet.
en als uw man achter zn film zit,ga dan naar boven,op de knieen.
roep maar Heere helpt U ons toch.
al is t bidden stamelen
en als u niet bidden kunt,zucht dan maar om n zucht.
Ik hoop dat de Heere u uitkomst zal geven,alles op Zijn tijd.
bid maar met de pet op, zonder ophouden.hoor.
khoop dat deze nare houding van uw man,u uitdrijft naar Hem,
Daar alleen kunt u hulp verwachten.
veel sterkte in alle verdriet
want uw man zondigd bewust,maar de Heere is almachtig!
khoop dat t voor u een weg mag zijn,dat de Heere u ALLES wordt, Hij geeft kracht naar kruis.

Het lijkt alsof je vooral gericht bent op hem terecht wijzen/op zijn verantwoordelijkheid wijzen. (Als dat niet klopt negeer dit dan maar hoor.)
Natuurlijk is er zijn verantwoordelijkheid in wat hij doorgeeft aan de kinderen. Ik kan me jouw zorg daarover goed voorstellen.
Maar kan het ook zijn dat hij zelf in geestelijke nood is? En dat hij daar iets anders bij nodig heeft dan terechtwijzing? Als zijn vrouw ben je ook zíjn steun, als het goed is. Je hebt een belofte aan je kinderen door de doop, én een belofte aan je man door je huwelijk. Jullie zorgen samen voor de kinderen, maar ook voor elkaar. Dat kun je niet uit elkaar trekken, want God heeft het huwelijk als veilige plaats gegeven om kinderen in op te laten groeien. Zonder zorg voor je echtgenoot zal de zorg voor je kinderen ook niet lukken zoals het bedoeld is.
Wellicht kan het helpen om het eens van die kant te benaderen: met zorg om zíjn welzijn. 'Ik zie dat je gedrag veranderd is, heb je het ergens moeilijk mee? Kan ik je ergens mee helpen?' Want het gedrag komt natuurlijk ergens vandaan.
De mogelijke oorzaak dat hij geloofstwijfels heeft is iets wat zorg en hulp nodig heeft, niet alleen maar een tik op de vingers. Je kunt iemand wel corrigeren maar daarbij moet je ook kijken naar de achterliggende reden van het gedrag, anders doe je alleen aan symptoombestrijding. Bij een correctie hoort ook de weg laten zien naar de goede manier. Die goede manier moet niet alleen in jouw hoofd de goede manier zijn, maar ook voor hem een haalbare manier. Als hij geloofstwijfels heeft kun je dat niet van buiten dichtsmeren met een mooi laagje gecorrigeerd gedrag en verwachten dat je kinderen het goede meekrijgen in de opvoeding. Nee, de kern moet aangepakt worden. Anders vraag je je man huichelachtig als een farizeeër te worden. En dat lijkt me niet het voorbeeld waar je kinderen baat bij hebben (en hij en jijzelf evenmin). Jezus raadt het in ieder geval niet aan.
Als je man twijfels heeft, moet hij een veilige plek hebben om daarover te kunnen praten. Het lijkt mij wenselijk dat jij die veilige plek kunt zijn, wellicht in combinatie met andere mensen uit je kerk en/of ambtsdrager(s). Daarvoor is het wel nodig dat je hem niet veroordeelt, maar liefhebt in waarheid. Want als je meteen je oordeel over hem klaar hebt als hij toegeeft ergens moeite mee te hebben, zul je voor hem niet veilig voelen om zijn kwetsbaarheid te laten zien. Als je dit moeilijk vindt, train jezelf hierin, waar nodig met hulp.
Want goede geloofsopvoeding begint bij gelovige ouders die vanuit Gods liefde in hun hart als Jezus zijn voor elkaar en hun kinderen, niet bij de uiterlijke vormen, gebruiken en tradities, hoe betekenisvol ook.