God boven alles zetten

Ds. P.D.J. Buijs | Geen reacties | 02-07-2005| 00:00

Ik las dat je God boven alles moet zetten en dan ook ECHT boven alles. Zelfs boven je vrienden, vriendinnen, familie, zoon, dochter, broer, zus, opa, oma, enz. Hoe moeilijk is dit? Hoe ver gaat dit? Omdat Eli alleen beetje protesteerde, bleek dat hij God niet boven alles zette. Dus niet God was zijn nummer één. Maar dat is toch ook heel moeilijk, vind ikzelf. Want een voorbeeld uit deze tijd, als bijvoorbeeld een dochter of zoon thuiskomt met een onchristelijke vriend(in). Wat zou de ouder moeten zeggen? Weg met hem/haar!

En er zijn zoveel voorbeelden in deze tijd, waaruit blijkt dat God niet echt onze eerste plek inneemt. Maar dan zijn we niet goed genoeg voor de Heere (ik weet dat niemand goed genoeg is). Maar ik bedoel dat we dan gelijk afgeschreven zijn? Misschien kunt u ook enkele voorbeelden geven, waarin we kunnen zien dat God niet onze nummer één is. Is God ook uw nummer één?

Beste lezer,
 
Het Evangelie is inderdaad heel radicaal. “Wie vader of moeder liefheeft boven Mij, is Mijns niet waardig; en die zoon of dochter liefheeft boven Mij, is Mijns niet waardig” (Matt. 10:37v). Zo spreekt de Heere Jezus. Daar mogen we niets vanaf doen. Begrijp je waarom er een wonder nodig is in ons leven om daartoe te komen? Dit kan en heeft geen mens van zichzelf. Dit is, menselijkerwijs, onmogelijk. “Wie kan dan zalig worden?”, vroegen de discipelen in een ander verband aan de Heere Jezus. Het antwoord van de Heiland was: “Bij de mensen is het onmogelijk, maar niet bij God; want alle dingen zijn mogelijk bij God”.

Als je mij heel persoonlijk vraagt: “Is God ook uw nummer een?” dan zeg ik, met schroom, maar toch beslist: ja. Dat was Hij niet; dat is Hij geworden. En tegelijk weet ik, dat, als het er op aankomt, het mij ook daadwerkelijk steeds weer door Gods Geest gegeven moet worden om daarbij te blijven. Want wij kunnen (ook als we de Heere persoonlijk leerden kennen) in eigen kracht niet een ogenblik bestaan te midden van de verzoekingen. Zie het prachtige antwoord van de catechismus in zondag 52. Daarom is het gebed dagelijks nodig! En als we soms toch vielen en een verkeerde keus maakten? Belijdt het aan de Heere. Dan is er opnieuw vergeving.

Tenslotte nog die concrete vraag: als iemand thuiskomt met een onkerkelijke vriend(in). Wat dan? Weg met hem/haar? Zo mogen ouders er niet mee om gaan. In de eerste plaats maakt het een groot verschil of zo iemand belangstelling heeft voor het christelijk geloof en bereid is zich daarin te verdiepen, of niet. In het laatste geval zal het gesprek met zoon of dochter erop gericht zijn om ernstig te waarschuwen in de lijn van 2 Kor. 6:14 (hoewel het daar zeker niet uitsluitend over het huwelijk gaat, maar die lijn mag wel getrokken worden). Ik heb te vaak mensen met goede bedoelingen zien trouwen en met de gedachte “het zal wel veranderen”. Resultaat meer dan eens: ook de kerkelijke partij dreef steeds verder van de Heere en Zijn dienst af. Het huwelijk is geen bekeringsinstituut!
Maar als een onkerkelijke vriend of vriendin belangstelling toont en het blijkt dat die belangstelling op een bepaald moment verder gaat dan “ik doe het voor hem of haar” ligt het anders. Voorzichtigheid is echter wel geboden en bovenal het gebed: “zie of er (ook op dit gebied) een schadelijke weg is”. Laat zo iemand in zo`n situatie ook zeker contact zoeken met de eigen pastor of een andere ambtsdrager.

Conclusie: de Heere dient voorop te staan in ons leven. Dat kan alleen door echte bekering. Maar dan wordt het ook je beleving: "Wie heb ik nevens U in de hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde!" (Ps. 73:25).

Betekent dat dat ik niet van mijn vrouw en kinderen mag houden? Uiteraard mag dat. Dat is zelfs bijbelse opdracht! Maar het gaat erom: heb ik de Heere lief boven alles? Nee, uit mezelf nooit. Maar als de liefde van God wordt uitgestort in je hart door de Heilige Geest, zorgt Hij er Zelf voor, dat Hij, juist als het erop aankomt, boven alles gaat. Denk in dit verband aan de ontroerende getuigenissen van lijdende christenen, die werkelijk man of vrouw en/of kinderen achterlieten, om zelf in de gevangenis te gaan en soms zelfs gedood te worden, om hun geloof in Jezus Christus. Dat wordt van ons op dit moment niet gevraagd. Maar gebruik deze tijd om de Heere te zoeken en te kennen, Hem te leren liefhebben en dienen. Dan zal Hij, ook als het er in de praktijk daadwerkelijk op aan komt, schenken wat je nodig hebt om Hem niet te verloochenen.

Met een hartelijke groet, ds. P. D. J. Buijs

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.D.J. Buijs

• Geboortedatum:
  02-11-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

203 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven