Ouders weten niet dat ik het geloof verworpen heb
Ds. W. Arkeraats | 6 reacties | 28-08-2018| 07:58
Vraag
Ik ben een man van 27 jaar die opgegroeid is in de Gereformeerde Kerken Nederland (GKN) in het oosten van het land in een kleine agrarische gemeenschap. Sinds mijn 18e ben ik gaan studeren in het westen van ons land. Door de exacte inhoud van mijn wetenschappelijke studie en de omgang met andersdenkenden heb ik mij van het geloof afgekeerd en heb dit van me afgeworpen. Ik sta geheel achter deze beslissing en dit is niet het onderwerp van mijn vraag.
Het gaat om het volgende: mijn ouders zijn al aardig op leeftijd, ik was een zogenoemd nakomertje en ze zijn wat we noemen ‘broos’. Ik probeer elke vier weken bij ze langs te gaan (ben veel op veldonderzoek in het buitenland) en deel dan mee in hun zondagsinvulling. Ik heb daar geen moeite mee. Het zijn hardwerkende en eenvoudige mensen en ik hou ontzettend veel van ze. Mijn vraag aan u is de volgende: moet ik mijn genomen stap om uit te zijn getreden kenbaar maken of, gezien hun leeftijd en de sporadische momenten dat we samen zijn, hun zekere bestaan in stand houden, delen in hun geloofsbelevenis en mijn beslissing voor me houden?
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Beste vriend,
Hoewel je keuze ten aanzien van het geloof niet het directe onderwerp is van je vraag, wil ik er toch wat over zeggen, ook omdat het toch ook weer in nauw verband staat met de situatie van je ouders.
Je stelt dat je door je wetenschappelijke studie en de omgang met andersdenkenden het geloof in God verloren bent. Die koppeling stel ik toch wel ter discussie. Je zult begrijpen, dat ik van harte hoop, dat je eens weer de waarde van het geloof zult ervaren. De verbanden die je legt, zijn echter niet terecht. Ik ken heel wat mensen die wetenschappelijk zijn gevormd en met andersdenkenden omgingen, maar die trouw bleven aan het geloof in God. Soms was het wetenschappelijk bezig zijn zelfs de weg naar een verdere verdieping en bewustwording.
Dit vooraf. En dan je vraag of je dit aan je ouders moet vertellen. Mijn reactie is ambivalent. Er zijn twee mogelijkheden, die geen van beide voldoen. Je kunt je ouders vertellen hoe je in het leven staat. Dat zal hen ongetwijfeld een groot verdriet geven en een grote schaduw leggen op hun levensavond. Je kunt het ook voor je houden en hen in de waan laten dat je alle aspecten van het leven van harte met hen deelt. Dat zal hun gemoedsrust niet aantasten, maar dat ervaar je dan weer als oneerlijk. Beide keuzes zijn onbevredigend. Overigens zal het niet gemakkelijk zijn om steeds opnieuw tijdens de bezoeken een verbondenheid in het geloof te suggereren. Misschien gaan je ouders, als ze nog wat jaren het leven mogen hebben, daar toch wel iets van merken. Daarom kom ik terug op wat ik al schreef: ik hoop van harte dat je de weg van het geloof zult hervinden. Dan is het in dit opzicht écht goed tussen jou en je ouders. Uiteindelijk zul je toch zelf je keuze moeten maken; ik kan me niet voor één van de twee uitspreken.
Ds W. Arkeraats
Dit artikel is beantwoord door
Ds. W. Arkeraats
- Geboortedatum:09-08-1946
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Hardinxveld Giessendam
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat is het nut om je ouders dat te vertellen? Je vindt het niet moeilijk om hun zondaginvulling mee te maken. Als ze expliciet ergens naar vragen, dan kan je er niet omheen. Maar ze zijn zó oud en broos, zoals je schrijft.
Natuurlijk is het waar wat ds schrijft. Het voelt niet eerlijk. Maar draag zélf die last en leg ze niet op de schouders van je ouders in hun hoge ouderdom. Wat je zegt moet waar zijn, maar niet alles wat waar is hoef je te zeggen.
maar zij zijn wel in de gelegenheid om te bidden voor hun verloren zoon.
Zij weten dat als u bij uw besluit blijft,u op het laatst ook een verloren zoon
ben van God de Vader
En kom nu niet met allerlei teksten en verzen aan, het gaat ons gewoonweg niet aan om iemand te oordelen.
Wie afstand neemt van zijn geloof,is op dat moment bezig zich los te maken
van zijn Hemelse Vader, m.a.w.als hij bij zijn besluit blijft, en God de Vader
niet zelf in grijpt is hij verloren. Dat heeft niets te maken met oordelen van mij,
daar heb ik geen teksten voor nodig. Het is van u gewoon zoeken,en kom nu
zelf ook niet met teksten aan
Het hield mij ook veel bezig, het geloof en de wetenschap. Bovennatuurlijke krachten bestaan (glaasje draaien, ouijabord etc.). Dus dat bewijst al dat er meer is, wat voor ons mensen onzichtbaar is, wat toch bestaat. Zou daar niet nog meer achter zitten..?
Verder: In de wetenschap kan je niet verklaren dat uit 'niets' er 'iets' kan ontstaan, daarvoor moet er eerst IETS zijn. Ik denk wel eens: Stop alle stoffen van de aarde in een fles, steek die in brand en gooi die tegen een soortgelijke fles aan. Wat ontstaat er dan? Naar mijn idee blijft het een smeulende rommel. En hoe zijn die stoffen dan überhaupt ontstaan? En daarbij ook nog een complex leven, lichaam en heelal?
Zoiets kan ik alleen maar verklaren door dingen die voor ons mensen onzichtbaar zijn. En dan heb ik het nog niet gehad over de Bijbel die zoveel levensinformatie bevat, zoveel antwoorden geeft, zoveel wijsheid brengt. Zou dat allemaal door een 'uit het niets ontstane explosie' zijn ontstaan?
