Praten tegen overleden moeder
P.M.G.P. Bos | 2 reacties | 17-07-2018| 13:01
Vraag
In gedachten praat ik nog vaak tegen mijn overleden moeder. Is dit verkeerd?
Antwoord
Nee, daar is niets verkeerds aan. Het is wel de vraag hoelang het overlijden is geleden. Met het verwerken van verlies van een geliefde zou dat op den duur wel minder moeten worden. Mocht dat niet zo zijn, zou ik daar wel hulp voor zoeken.
P. M. G. P. Bos
Dit artikel is beantwoord door
P.M.G.P. Bos
- Geboortedatum:06-05-1953
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
42 artikelen
Bijzonderheden:
(Hoofd) Maatschappelijk Werk bij st. Schuilplaats (1983-2018)
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
2 reacties
Waverick
19-07-2018
/ 02:29
Ik begrijp de vraag als voortkomend uit een rouwproces.
Mijn vader is twee jaar geleden overleden en ik heb hem in dromen en voor mijn gevoel 'in het echt' (terwijl ik achteraf half sliep) nog een aantal keer naar onze voordeur zien lopen, met het volle besef, op dat moment, dat het werkelijkheid was.
Het praten met overleden geliefden is, naar mijn bescheiden mening, een goede en geoorloofde manier om het - soms plotselinge - afscheid handen en voeten te geven. Vergeet echter niet wat God ons voorhoudt over de ontslapenen. De Rooms-Katholieken menen dat er voor het zieleheil van reeds gestorvenen moet worden gebeden (Requiem), maar vanuit de Schrift blijkt toch duidelijk dat vanaf het moment van overlijden er door nog levende stervelingen in dat opzicht niets meer over hen te zeggen valt.
Zij zijn vanaf het stervensmoment in handen van de levende God. Hij geeft een oordeel over hun leven en, als zij in Christus zijn, zullen zij behouden zijn en in Zijn koninkrijk komen.
Laat het daarom over aan Hem, en houd je na een rouwproces niet te veel meer met overleden familie of vrienden meer bezig. Zij hebben er namelijk niets aan en God weet echt heel goed waar Hij mee bezig is. Bovendien ben je zelf nog in leven; voor jou is het nog steeds genadetijd.
Hiermee zeg ik overigens niet dat het verkeerd is om geliefde familieleden of vrienden te gedenken; dat is iets heel anders. Bijvoorbeeld: stilstaan bij een bijzondere gebeurtenis zoals een bruiloft uit het verleden (waar de overledene deel van uitmaakte) en daarom met familie of vrienden uit eten gaan o.i.d. Een herinnering levend houden is iets anders dan continu bezig zijn met een overledene. Dat laatste leidt vaak tot een obsessie en obsessies zijn vrijwel altijd obstakels t.o.v. God, andere mensen en jezelf.
Ik hoop dat je iets aan mijn reactie hebt.
Mijn vader is twee jaar geleden overleden en ik heb hem in dromen en voor mijn gevoel 'in het echt' (terwijl ik achteraf half sliep) nog een aantal keer naar onze voordeur zien lopen, met het volle besef, op dat moment, dat het werkelijkheid was.
Het praten met overleden geliefden is, naar mijn bescheiden mening, een goede en geoorloofde manier om het - soms plotselinge - afscheid handen en voeten te geven. Vergeet echter niet wat God ons voorhoudt over de ontslapenen. De Rooms-Katholieken menen dat er voor het zieleheil van reeds gestorvenen moet worden gebeden (Requiem), maar vanuit de Schrift blijkt toch duidelijk dat vanaf het moment van overlijden er door nog levende stervelingen in dat opzicht niets meer over hen te zeggen valt.
Zij zijn vanaf het stervensmoment in handen van de levende God. Hij geeft een oordeel over hun leven en, als zij in Christus zijn, zullen zij behouden zijn en in Zijn koninkrijk komen.
Laat het daarom over aan Hem, en houd je na een rouwproces niet te veel meer met overleden familie of vrienden meer bezig. Zij hebben er namelijk niets aan en God weet echt heel goed waar Hij mee bezig is. Bovendien ben je zelf nog in leven; voor jou is het nog steeds genadetijd.
Hiermee zeg ik overigens niet dat het verkeerd is om geliefde familieleden of vrienden te gedenken; dat is iets heel anders. Bijvoorbeeld: stilstaan bij een bijzondere gebeurtenis zoals een bruiloft uit het verleden (waar de overledene deel van uitmaakte) en daarom met familie of vrienden uit eten gaan o.i.d. Een herinnering levend houden is iets anders dan continu bezig zijn met een overledene. Dat laatste leidt vaak tot een obsessie en obsessies zijn vrijwel altijd obstakels t.o.v. God, andere mensen en jezelf.
Ik hoop dat je iets aan mijn reactie hebt.
Sammie2016
23-07-2018
/ 08:00
Het hoort bij het verwerkingsproces denk ik.
Dat heb ik ook, de hersenen kunnen/willen het feit misschien nog niet onder ogen zien, ze moeten geleidelijk "wennen" aan het feit dat de persoon er echt niet meer is.
Dat heb ik ook, de hersenen kunnen/willen het feit misschien nog niet onder ogen zien, ze moeten geleidelijk "wennen" aan het feit dat de persoon er echt niet meer is.
