Ontwikkeling van puberdochter (2)

Wat een uitputtende strijd, en zo zinloos allemaal. Vraagsteller geeft het zelf al aan: als je de banden zo strak houdt, kun je er alleen maar uit springen.

Misschien is het behulpzaam eens goed na te gaan waarom er blijkbaar een koppeling is tussen "eerbaar omgaan met je lichaam" en het maar zo veel mogelijk bedekken. Gaat iemand met blote knieën echt minder eerbaar met zijn lichaam om. Ik moet eigenlijk "haar lichaam" zeggen, want dit soort 'voorschriften' gaat eigenlijk alleen op voor vrouwen.

Verder, zou het echt een breekpunt zijn voor God met welke vorm textiel je je benen bedekt? Ik kan me daar niets bij voorstellen.

Onze dochter kleedt zichzelf al vanaf dat ze er motorisch toe in staat was en daar hebben we nog nooit problemen mee gehad. Het idee dat een 11-jarige NIET zelf zou bepalen wat ze aantrekt, komt enorm vreemd op me over.

Vraag je ook af hoe je het beste zelfstandige, capabele kinderen opvoedt? Je kunt ze niet ontzettend strak houden en dan verwachten dat als ze 18 zijn, dat ze dan ineens zelfstandig zijn. Laat je kind dus aantrekken wat ze wil, laat ze maar een keer keuzes maken die je zelf niet zou maken; er kan op die leeftijd echt niet heel veel fout gaan.

Beste mevrouw vraagsteller,

Wat opvoeding betreft ben ik niet de beste bron om uit te putten, mijn enige kind is nog onderweg. Maar ik ben tevens lerares, en ik kan u wel vertellen dat docenten, vanwege de verscheidenheid aan leerlingen die ze jaarlijks leren kennen, een vrij uitgebreid beeld ontwikkelen van de verschillen in benadering die leerlingen nodig hebben. Ze zien wanneer een leerling juist meer recalcitrant wordt en wanneer ze juist beter gaan luisteren. Dat is een groot deel van het werk dat ze doen, vaak verschilt het per leerling wat werkt, en soms is het voor het grootste deel van de leerlingen hetzelfde. Daarnaast hebben leraren ook les gehad in psychologie en pedagogiek en zijn het daarmee ook in zekere zin psychologen- pedagogen met veel groeps- praktijkervaring. Als uw kind op een gereformeerde school zit, zijn er vast docenten die ideeen hebben.

Misschien voelt het ongemakkelijk om iemand die u al kent, te vragen wat u moet doen, omdat u daarvoor in zekere zin moet toegeven dat u niet weet wat uw rol als moeder hierin voorschrijft. Dat kan voelen als falen. Maar de meeste mensen zijn het erover eens dat opvoeden zo ongeveer de meest lastige taak is die er is, en juist hulp vragen voorkomt het maken van fouten.
Ik denk, omdat een leraar uw kind zoveel ziet en meemaakt, dat die goed advies zou kunnen geven. Als dat niet zo is, dan kunt u dat ook vaststellen nadat u hem of haar heeft geraadpleegd en de ideeen van deze persoon/ personen naast u neerleggen.

Voor ieder kind verschilt het moment dat ze zich gaan afzetten tegen de ideeen van hun ouders. Dat hoort bij de puberteit. Er zijn ook meerdere redenen voor dat onderzoek uitwijst dat kinderen steeds vroeger beginnen te puberen, bijvoorbeeld dat de hormonen uit de pil in ons drinkwater terechtkomen omdat ze door gebruikers worden uitgeplast, of dat er hormonen in het vlees zitten dat we kopen bij de supermarkt. Het is dus niet heel vreemd als een meisje van 11 al zo'n hormoonverandering meemaakt.
Als u hier hard tegen ageert, zal de tegenreactie nog harder worden. Het is een kwestie van deels meebewegen en deels voet bij stuk houden.

Bent u al het gesprek met uw dochter aangegaan, over waaróm zij graag een kort rokje of een broek wil dragen?
Persoonlijk zie ik, ondanks dat ik een rokdrager ben, weinig kwaad in het dragen van een broek. Er staat nergens in de Bijbel dat een rok dragen verplicht is, dus ik zie het meer als een traditie waar men zich veilig bij voelt.
Maar hoe zit dat bij uw dochter? Gaat het haar om wat anderen vinden, heeft ze zelf een idee over wat er wel of niet zou moeten kunnen en mogen, met achterliggende redenen, of is het gewoon- zoals een puber betaamt- : mijn ouders willen dit, dus ik doe het tegenovergestelde?

Dit alles gezegd hebbende, rest mij nog u hiermee gerust te stellen; als de puberteit eenmaal voorbij is en een kind niet zo strak gehouden is dat de band met de ouders verstoord is geraakt, keert een zoon of dochter negen van de tien keer terug naar de normen en waarden die hij/zij altijd bij zijn ouders uitgedragen gezien heeft worden. Het voorbeeld dat u geeft zal op de lange termijn meer indruk achterlaten dan dat wat vluchtige vriendschappen en modebeelden hebben afgedwongen in de loop van roerige tienerjaren.

Beste moeder,

Je vraag raakt me, omdat ik me herken in de worsteling die je beschrijft. Het gebrek aan woorden in je eigen jeugd, de moeite om de 'gezonde opvoeding' te begrijpen, laat staan toe te passen.
Weet je, je kunt alleen maar dicht bij je dochter komen door dicht bij jezelf te blijven. Laat haar delen in je worstelingen, dat je het vaak ook allemaal niet weet. Vertel haar hoe je binnenkant eruit ziet. Wat je denkt en voelt. Dát geeft nabijheid. Dát geeft verbinding, waardoor je dochter het misschien niet eens meer zo nodig heeft om zo met de buitenkant bezig te zijn. Een kind wil zó graag gezien worden in wie het ís, niet in wat het dóet. En het meeste van wat onze kinderen moeten leren, moeten ze toch echt van óns als ouders leren.

Ik zou je mee willen geven om eens na te denken over of contextuele therapie iets voor je is. Dan wordt er gekeken naar hoe de dingen uit je eigen opvoeding / leven doorwerken in je leven van nu, maar ook in bijvoorbeeld de opvoeding die je geeft. Dan kun je leren om patronen te doorbreken. Daar leer ik zóveel over opvoeden, over wat kinderen nodig hebben, over wat ik mijn kinderen mág en kán geven. En het doet me regelmatig diep pijn dat ik die inzichten niet heb, omdat ik het zelf ook niet meekreeg. Maar ook dat mag er zijn. Het is geen schande om het allemaal niet te weten. Maar doe er ajb iets mee, in het belang van jezelf, maar zeker ook in het belang van je dochter.
Sterkte!

Wat mij in mijn puberteit heel erg geraakt heeft is dat mn moeder zich heel kwetsbaar opstelde na een zoveelste discussie. En ja dat ging ook over kleding. Ze zei dat ze de avond ervoor zo gebeden heeft of ze me tóch niet de vrije hand mocht geven. Maar ze voelde hier geen opening in. Ik heb daarna nauwelijks nog gediscussieerd omdat ik voelde dat ze hier echt mee zat. En ik wilde geen wig tussen haar en de Heere worden.
Laat in je gebed, ook gewoon aan tafel met je kinderen erbij, merken dat je van ze houdt en dat je de opvoeding wilt doen in de "vreze des Heeren". Laat ze je worsteling voelen, niet op de manier dat ze hier misbruik van maken maar dat ze voelen dat het je menens is! Mijn ouders zijn trouwens gezwicht voor de broek, maar dit was tijdelijk, hier hadden ze toch geen vrede mee. Ik moet zeggen dat ik dát juist als moeilijk heb ervaren dat ik ineens geen broek meer aan mocht. Ik had liever zoals een paar vriendinnen nooit een broek gedragen.
Ik had trouwens op mn 11e echt nog geen smaak ontwikkeld, achteraf ben ik blij dat mijn moeder kleding uitzocht. Maar mn nichtje had dit juist wel rond die leeftijd, dat kan best verschillend zijn. De kleding die je dochter heeft zou ik haar als ze t juist kan combineren zelf proberen uit te zoeken, en loopt ze erg voor paal dan zeggen dat het andere bloesje haar toch wel veel leuker staat i.c.m. die rok. Op een positieve manier je dochter corrigeren komt toch ook beter over.
En de tip om met haar leerkracht te overleggen is wel een goed idee!
Ik vrees dat ie nog wel wat pittige jaren tegemoet gaat als ze nu pas 11 is. Probeer met andere dingen haar volwassen te behandelen, bv haar betrekken in een evt vakantie keus, of wat jullie gaan eten etc. Bv wat voor groenten zullen we vanavond eten, of welke pasta etc. Dan voelt ze dat er niet alleen maar negativiteit om haar heen is maar dat ze serieus genomen wordt. Sterkte!

Gewoon bidden. Het is belangrijker dat ze God leert kennen. Dan komt het met die buitenkant ook wel goed.

Als dochter herinner ik me ook die eeuwige strijd tussen mijn moeder en mij. Ik moest van haar "tuttige" kleding aan en dat moest hipper worden. Het werd ook bij ons een strijd. Het resulteerde dat ik in een lange rok van huis ging en in de schuur (of bij een vriendin) mezelf omkleedde in een broek of kort rokje.
Ik heb het bij mijn dochters min of meer losgelaten, maar ik moet zeggen dat het hier meevalt. Ze houden zelf niet van superkorte rokjes, dat vinden ze juist onhandig. Soms is een jurkje toch te kort geworden na een wasbeurt en dan trekken ze er een soort legging onder aan. (tregging heet dat meen ik)
Ik vind dat een prima compromis, voor de weeks althans. Maar ik zou er geen oorlog van maken, want die ga je op den duur verliezen. Probeer positieve dingen van haar te benoemen. Wat zit je haar leuk zeg. Of: die kleur bloes staat je zo goed.

Ik heb liever dat mijn dochter een broek draagt dan een rokje dat je niet van een riem kan onderscheiden.

Ik heb van verschillende kanten het advies gekregen: kies je strijdpunten. Hier wordt mee bedoeld dat je niet steeds in de strijd moet zitten, dat is niet goed. Dus je kiest op welke punten je de strijd aan wilt gaan en waar je dingen loslaat.... Zo weet ze dat er grenzen zijn en blijf de strijd beperkt.
Na veel gedoe over rokken heb ik mijn dochter ook toestemming gegeven om buiten schooltijden broeken te dragen. Ik moet zeggen dat dit een verademing is, dat gezeur over de lengte van de rokken is minder geworden.
Verder is het misschien mogelijk om thuisbegeleiding aan te vragen van Agathos of een andere organisatie. Zij kunnen bij je thuis komen en je kunt je vragen aan hen voorleggen en zij kunnen meedenken in de zorg en opvoeding voor je kind(eren). Ze kunnen eventueel ook het gesprek aangaan met jouw dochter en jou samen, om te bemiddelen. Sterkte en wijsheid!

Wat mij opvalt: u ziet de dingen heel scherp!

Er vallen me na het lezen van uw verhaal echter nog een paar dingen op. U komt over als een moeder die de opvoeding uiterst serieus neemt. U hebt er o.a. enorm veel over gelezen en zoekt naar oplossingen voor de (blijvende) opvoedingsproblemen. Ook hebt u kennelijk hulp bij deskundigen gezocht, want u kreeg de diagnose ADD. Nu zoekt u hulp op Refoweb. Het zou me daarom niet verbazen wanneer u ook al elders hulp gezocht had. U lijkt echter met alle adviezen en ál uw lezen behoorlijk vast te lopen...

Gelukkig, want nú is er hoop!

Zolang wij het allemaal nog weten, of adresjes vinden waar we hulp kunnen verkrijgen, hebben we Christus niet zo nodig. Herkent u dat? Vlucht dan nu maar tot Hem, Die mild schenken wil en niet verwijt. U mag bij Hem komen, als een vermoeide, belaste, niet meer wetende moeder. Zoals Petrus, die zei: Heere, tot wien zullen wij heengaan? Gij hebt de woorden des eeuwigen levens. Bij Hem is raad. Bij Hem zijn uitkomsten, zelfs tegen de dood.

Zoals ik het lees, maakt u zich terecht zorgen. Een kind van 11 jaar dat urenlang voor de spiegel staat, lijkt niet gezond. En ook niet, dat zij wil dat het gaat zoals zij wil dat het gaat. Daar mogen we als ouders allemaal onze zorgen over hebben. En belijden: uit mij, zo'n onreine, kan geen reine voortkomen. Onze kinderen, en ook wij, hebben nodig op die plaats te komen, waarin de Heere Jezus ons voorging: niet Mijn wil, maar Uw wil geschiede. Daar mag u uw dochter best op wijzen. Daar moet u haar in voorgaan.

En dan voelt u het goed aan, het is niet eerbaar dat onze dochters er met zulke korte rokken bijlopen. U houdt van uw dochter. Wie zijn zoon/dochter lief heeft, kastijdt hem/haar. Wees daar niet bang voor. Ook zij heeft een ziel voor de eeuwigheid. Ook zij is van nature een Adamskind. Een kind dat geneigd is tot alle kwaad en onbekwaam tot enig goed. Ons leven, en ook dat van uw kind, hangt aan een zijden draad. Het kan elk moment afgesneden worden. Laat dat besef doordringen en laat dit uw opvoeding bepalen.

Dan dragen we als ouders een grote verantwoordelijkheid. Welke diagnose we als ouders dan ook (opgespeld) kregen, dit kan en mag geen excuus zijn om onze kinderen niet meer te begrenzen. Uw kind schreeuwt om begrenzing. Wellicht geeft u haar, met uw onzekerheid, te veel ruimte en maakt dát haar temeer onzeker. U hebt als eerste de taak en de plicht grenzen te stellen. U bent de moeder, haar opvoeder. U maakt de dienst uit. En niét uw dochter. Vindt u dus dat zij onverantwoord lang voor de spiegel staat, dan is het úw taak daar iets aan te doen. Dat wilt u gelukkig ook, maar u weet niet meer hoe. Ik denk dat u al een heel eind op weg bent, door het probleem te willen zien en te erkennen. Nu nog de moed om de grote stap te nemen, namelijk duidelijk een grens stellen, omdat u dit als uw plicht ervaart.

Concreet zou u haar eerst de gelegenheid kunnen geven, dit lange staan voor de spiegel te minderen. Net zoals bij mobielgebruik, pc gebruik, snoepen enz. geeft ú de grens aan: tot hiertoe en niet verder. Zij krijgt daarmee de gelegenheid tot inkeer te komen. Zeg erbij dat u na drie keer waarschuwen en niét gehoorzamen, de spiegel uit haar slaapkamer haalt.

Datzelfde zou u bij te korte rokken kunnen doen. Zij kan ervoor kiezen haar kledinggeld aan korte rokken uit te geven, maar u wilt niet dat zij die draagt. Na drie keer waarschuwen gaan ze daadwerkelijk de kliko in. Ga geen strijd(jes) meer aan, wees hierin uiterst consequent. Het zal tranen geven en wat al niet meer, maar u weet waarom u dit moet doen en daarom doet u dit. Sta hierin stevig en laat u niet onzeker maken door wat zij of anderen ervan zeggen, u gaat nu tegen uw geweten in en dat is veel erger! U bent de opvoeder, dat geeft verantwoordelijkheid en daarom bepaalt u waar de grens ligt. Natuurlijk in liefde, rustig en bedaard stelt u de grens, maar ook heel consequent.

U kunt daarbij goed gedrag belonen en sowieso proberen (meer) samen iets leuks te doen, om de vrij gekomen uren een andere invulling te geven, als ze niet meer lang voor de spiegel mag staan. Behandel haar als een groot meisje, doe samen vrouwendingen, maar ga niet (onnodig) winkelen. Daarmee brengt u haar en uzelf in verzoeking. Probeer haar te motiveren om ook zelf een andere tijdsvulling te zoeken. Misschien kunt u met andere ouders, van vriendinnetjes, wat samen organiseren, dat ze meer aan spelen toekomt. Laat haar lekker vuil worden, dat past nog prima bij die leeftijd. Samen de natuur in, koken, bakken, logeren of iets dergelijks. Wil ze dat niet, ook prima, maar dan weet ze wel dat ú uw tijd aan haar wil geven en ook uw aandacht, alleen wilt u niet meer de focus leggen op kleding. Zij moet weten dat daarover geen discussie meer mogelijk is. Wel staat u open voor een eerlijk gesprek, zij mag u vragen waarom u er zo over denkt en dan laat u de Bijbel spreken. Punt uit. Wat hierbij ook wel eens kan helpen, is haar te laten zien hoe ze eruit ziet met een te korte rok. Zet haar op een stoel voor de spiegel of maak een foto (als ze fietst) en laat haar zien wat anderen zien en wat dit met hen kan doen, wat dit met haar kan doen.

Probleem van deze tijd is dat kinderen vooral niet meer leren te gehoorzamen. Dat zie je o.a. in de kleding. Ondanks alle zorgen, geuit door kerkenraden, schoolbesturen en ouders fietsen evenwel nog talloze gedoopte meisjes met te korte rokjes van en naar school, zodanig, dat weggebruikers beschaamd de ogen neer (zouden moeten) slaan. Probleem ligt niet allereerst bij die kinderen, maar dat het hen ontbreekt aan begrenzing! Wij als opvoeders, en daar sluit ik mezelf helemaal bij in, zijn bevreesd geworden om onze kinderen te begrenzen, op de wijze die God van ons vraagt. Onze kinderen lijken de dienst uit te maken. En ouders staan daarbij in een glazen kastje. De wereld roept al snel dat we het als oudes verkeerd doen en niet alleen de wereld roept dat we onze kinderen de vrijheid moeten geven. De Bijbel spreekt anders. En uw geweten waarschuwt u gelukkig nog, ga daarom niet bij mensen te rade, maar vraag de Heere om raad, kracht en wijsheid. Zolang wij als opvoeders ongehoorzaam zijn, en ons laten leiden door ons gevoel en wat de omgeving bepaalt, hoeft het ons niet te verbazen dat onze kinderen ontsporen.

Het zou te begrijpen zijn, als u opziet tegen de reacties van niet alleen uw dochter, die deze noodzakelijke begrenzing niet leuk zal vinden, maar vreest u ook afkeuring bij uw omgeving. Ouders die hun kinderen dit wel 'gunnen' en bij wie het allemaal na de puberteit vanzelf weer op de pootjes terecht kwam of naar men hoopt: terecht komt. Als dat laatste het geval is, dan is dat enkel genade, lijkt me. En niet een automatisme. Of iets waar we onszelf op kunnen beroemen. Het lijkt me eerder iets om je als ouder over weg te schamen en te belijden: als het aan mij gelegen had, was er niets van mijn kind terecht gekomen. De Bijbel spreekt immers anders. Het komt allemaal niet vanzelf terecht. Uw dochter heeft de Heere Jezus nodig. Daar moet haar begeerte naar uitgaan. Augustinus wilde ook niet in zijn jonge jaren, zag het ook niet, maar hij had wel een moeder die veel voor hem bad. Een kind van zoveel gebeden, kan niet verloren gaan..., werd haar eens gezegd. En dat gebeurde ook niet.

Werp uw net daarom eens uit aan de andere zijde. Stop met al die uren lezen van (opvoedings)boeken. Zet ook de gedachte uit uw hoofd, dat u het minder goed zou kunnen, vanwege uw ADD. Geen enkele moeder is in zichzelf tot een juiste opvoeding bekwaam! Zoek het maar elke dag in het Woord van God, dat wijst u de juiste weg, ook in deze dingen. Vraag om de hulp van Zijn Geest. En laat u leiden. En alleen hierdoor leiden.

Tenslotte: onderzoek uw gedachten eens kritisch of ze kloppen met het Woord. Om een voorbeeld te geven, u stelt: Alleen... ik geloof dat het hard nodig is om de ándere kant van het leven te leren kennen. Want als ik de banden zo strak houd kun je vast alleen maar úit die band springen als puber.

Klopt dit? Staat dit in de Bijbel? Dit is het gedachtengoed van deze wereld, van het los opvoeden. De Bijbel zegt: uw kind is, net als wij, geneigd tot alle kwaad. Dat kunt u niet uitroeien, wel als moeder van een 11 jarige dochter nog goed begrenzen. Het is uw huis, het is uw geld, het is uw kind. U hebt recht om alle spiegels uit huis te verwijderen. U hebt recht te korte rokken uit uw huis te verwijderen. U hebt zelfs het recht om haar geen kledinggeld meer te geven, als ze daarmee zondige kleding koopt. Ze is nog maar 11, wees niet bang voor uw kind, en zij krijgt er niets van als ze een langere rok draagt, zoals meer klasgenootjes dit (hopelijk nog) doen. Zij zou wel eens een verzoeking kunnen zijn voor andere kinderen, die haar daarin willen volgen. Misschien wordt ze minder populair en gaat dat ook u pijn doen, maar dan mag u troost vinden in het gegeven dat dit een lijden mag zijn om een goede zaak. U wilt zich aan de kledingregels houden van de school, die dit baseert op de Bijbel. U wilt haar met liefde opvoeden, maar wel volgens de normen en waarden van de Bijbel. En hoe zij zich straks ontwikkelt in de puberteit? Daar mag u Gods zegen over vragen en op Hem vertrouwen! Zorgen is goed en noodzakelijk, maar te bezorgd zijn is niet goed en dienen we voor te waken.

Sterkte en wijsheid in alle dingen toegewenst.

@Jello, met een gemeende glimlach je reactie gelezen. Niet iedereen zal je snappen of wegzetten als wettisch ofzo maar ik heb diep respect voor jou!

Vraagstelster, ik mis ten eerste in beide vragen echt de inbreng/input van je man. Je voed toch samen je kinderen op, je leeft hen toch samen voor?
Zelf ben ik er erg voor om mezelf kwetsbaar op te stellen. Ik heb geen dochters, wel een zoontje, maar die is nog erg jong (3). Toch zijn er nu al belangrijke zaken die niet altijd lopen zoals ik het graag zou willen. Ik blijf mens, soms is m'n geduld op of ben ik onredelijk. Het eerlijk zeggen tegen je zoontje, samen bidden als je echt over een grens bent gegaan, van beide kanten overigens, geeft zoveel rust!
Ik kan goed volgen wanneer ouders het over loslaten hebben. Daarin mis ik echter wel een gezonde grens. In sommige dingen kun je je kinderen juist niet loslaten.

Sterkte en benodig de Heere!! Indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van Mij begere! Die een iegelijk mildelijk geeft en nooit verwijt!

Ik ben nu 20 en herken wel wat in uw dochter, in de pubertijd veranderde ik heel erg en was ik zoekende en dan ga je tegen de wil van je ouders in die hebben een ander pad voor je op het oog. Maar op die leeftijd tussen 13-18 ongeveer zag ik dat niet in de ene zal daar eerder of later in zijn. Ik heb toen zo opzoek geweest maar niet over me eigen grenzen ook al deed ik heel stoer tegenover me ouders en werden die nog bezorgder.. mijn thuis situatie was verre van ideaal.. ik ben toen ook op eigen wil uit huis even geweest ik wou zo graag de "vrijheid" uiteindelijk wou ik zelf weer terug na 2 maanden en ging het thuis beter omdat ik ze meer begon te waarderen. Je hoef je kind niet lostelaten maar losser of iedergeval dat ze altijd weer bij je terrecht kan.. Voor mij werkte het anders had ik nog meer om me heen geschopt en dingen tegen gods wil in gedaan.. is dit een garantie dat het met uw dochter ook goed komt.. nee dat niet maar als u ze met uw liefde vasthoud en duidelijk de grenzen in uw huis aangeef waar u ook recht op heeft. Maar uw dochter moet ook ontdekken wie ze zelf is dan pas kan ze beslissingen maken voor het leven.. vaak ligt er ook iets achter dat ze stiekem onzeker is er bij wilt horen maar dat zal ze nu nog niet in zien.. sterkte en wijsheid

Waar is vader?
Die meiden lopen nu allemaal met korte rokjes en hele korte broeken viel me op. Mijn ouders vonden minirokken best, kochten er een voor me. Vervolgens waarschuwden klasgenoten me dat ze m'n onderbroek zagen als ik op de fiets zat. Op vakantie kneep zo'n ouwe kerel erin. Mijn ouders waren zo naief. Daar dachten ze niet over na en ik ook niet. Leg haar uit dat het niet handig is. Ik zou haar niet dwingen in refo kleren te lopen. Hoorde van een jongen dat meiden van een refoschool zich stiekem omkleedden in de trein. Eindelijk die verplichte refo kleren niet aan. Er zijn toch ook wel rokken iets boven de knie die niet zo tuttig zijn of jurkjes. Zoek een beetje een middenweg. Met broeken is niets mis. Alleen met dit weer wel.

Als je het haar uitlegt en ze snapt het niet of wil niet luisteren, moet vader dat doen. Mijn kinderen mogen ook weleens dingen niet. Maar als papa iets niet wil dan is daarmee de kous af. Andere kinderen van school mogen alles en dan gaan ze tegen mij klagen en dat zijn dan dingen waar ik van heb: kom op zeg, waarom niet? Zoals een vriendje kon niet blijven slapen, want je moet goed uitgerust zijn voor de kerk. Vriendje vindt het raar, zij vinden het raar. Dan zeg ik: ja joh, je moet van God naar je vader luisteren en Jezus moest ook naar Zijn ouders luisteren. Hij mocht niet eens even discussieren in de tempel. Dan is het goed.

Beste mensen,

Als je kinderen hebt, leef vóór waar je voor staat. Als je dat niet is gelukt nadat je ze uit de pubertijd hebt geloodst naar de volwassenheid, blijf in ieder geval je liefde tonen en blijf in gesprek, zelfs ook al denken ze anders.
Kijk er naar hoe Jezus omging met de mensen. Hij kon liefde geven terwijl Hij gehaat was. Dat is een wonder, maar uit genade kunnen we dat leren.

Groet, Peter