Schokkende onthulling
Ds. P.C. van Keulen | 7 reacties | 12-06-2018| 13:13
Vraag
Ik heb een dringende vraag! Mijn man heeft net aan me opgebiecht dat hij voor en aan het begin van ons huwelijk naar de hoeren is geweest en ook heel vaak naar porno keek. Ik denk dat ik het hem nooit meer kan vergeven. Ik weet niet wat ik hiermee aan moet. We zijn vijf jaar getrouwd en hebben geen kinderen, hiervoor lopen we bij het ziekenhuis. Ik hou wel van hem maar kan met deze gedachte niet leven. Wie geeft me raad en tips?
Groet, een wanhopige vrouw.
Antwoord
Beste vragensteller,
Wat zal het een schokkende onthulling voor jou zijn geweest toen jouw man opbiechtte hoe hij voor jullie huwelijk en aan het begin van jullie huwelijk bezig is geweest. Op zo’n moment stort je wereld in, is je vertrouwen in hem zeer beschadigd, zo niet helemaal weg, Het maakt je zelfs wanhopig. Heel begrijpelijk als de trouwbelofte aan jou op seksueel gebied zo geschonden is.
Zonder iets af te doen aan het feit hoe zwaar en moeilijk het nu voor jou is rijzen er bij mij wel een aantal vragen, zoals bijvoorbeeld: Wat heeft jouw man er toe gedreven om deze zaken op te biechten? Ziet hij het zondige ervan in? Kon hij niet langer met zijn geheim leven? Voelt hij zich schuldig met betrekking tot jou? Ziet hij in wat dit met jou doet? Is de lucht nu voor hem opgeklaard en “we leven gewoon verder”?
Ook zou de vraag gesteld kunnen worden: Wil jij met hem verder? Zou je met hem nog willen spreken over wat geweest is, over wat is en over de toekomst? Vanuit jouw vraag is dit natuurlijk niet allemaal op te maken, heel begrijpelijk, want als je zijn bekentenis hoort (hij heeft het immers net aan je verteld) dan zijn dat niet direct de zaken die in je opkomen, maar toch is het goed, zeker ook voor jou, om het gesprek hierover aan te gaan, waarbij ik hoop dat hij het gesprek ook wil aangaan. Ik besef dat het niet bij één gesprekje kan blijven, even als dit ene antwoord niet kan ingaan op wat er allemaal in jou omgaat en zo ineens jouw vertrouwen weer terug is en jouw wanhoop verdwenen, dat zal zeker zijn tijd nodig hebben. Het lijkt mij daarom ook verstandig, zeker ook als je over vergeven spreekt, om hierbij samen christelijke hulp te zoeken. Ik denk bijvoorbeeld aan stichting. Schuilplaats, waarvan je op internet alle info kunt vinden.
Als het niet mogelijk is om samen de hulpverlening in te gaan, hulp te zoeken, doe het dan voor jezelf, want jij mag er ook zijn, sterker nog, je bént er, en het moet en mag voor jou ook verder ondanks alle krassen die er op je ziel gekomen zijn. Bovenal, grijp je maar altijd, en zeker ook nu, vast aan Hem, dé Hulpverlener, Die getrouw is en ook jou wil bijstaan in alle dingen die tot het tijdelijke en eeuwige leven behoren. Hoor Hem ook in jouw situatie (Jes. 40:28 vv): Weet je het niet? Ben je wanhopig? ... Hij geeft de vermoeiden kracht, en Hij vermeerdert de sterkte van wie geen krachten heeft. .. .Wie de HEERE verwachten zullen de kracht vernieuwen. Wanhoop niet, hoop op God, sla het oog naar boven!
Sterkte! En Gods zegen toegewenst.
Ds. P. C. van Keulen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.C. van Keulen
- Geboortedatum:17-06-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Bodegraven
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Heel veel Sterkte samen!!!
Zeker omdat jullie nog geen kinderen hebben, zou je weer opnieuw kunnen beginnen.
Inderdaad, maak geen overhaaste beslissingen.
Het hangt ervan af hoe jullie relatie verder ist.
Aan de positieve kant: hij heeft het zelf verteld, zonder dat jij hem hebt betrapt. Dat laat verwachten, dat het niet zomaar meer zal gebeuren.
Laat de hormoonbehandelingen even voor wat ze zijn.
Je hebt tijd het op een rijtje te zetten.
De deskundige heeft gelijk: veel hangt van zijn houding af en of hij zijn best wil doen om het goed te maken, of liever alles onder het tapijt veegt.
Denk er goed over na wat voor jou het beste is, zeker op de lange termijn.
En blijf er niet alleen mee rondlopen. Bespreek het ook eens met mensen die je vertrouwt, maar bedenk, dat zij er niet hun hele verdere leven mee door moeten.
Uiteindelijk is het jouw beslissing.
Uw man heeft iets verschrikkelijks gedaan, het is daarom logisch dat uw vertrouwen een flinke deuk heeft opgelopen. Uw man zal zich dan ook opnieuw moeten bewijzen en uw vertrouwen opnieuw moeten winnen. De boosheid die u ervaart is een rechtvaardige boosheid, dus neem de tijd voor uzelf om dit bij de Heer te brengen en het een plaats te geven.
Vergeving daarentegen is iets dat wij niet verdienen, maar dat ons gegeven is, dit zal op ten duur ook in het geval van uw man nodig zijn, los van uw keuze om te blijven of te vertrekken. Tegelijkertijd weet ik ook dat dit makkelijker is gezegd dan gedaan en dat het ongelooflijk veel kracht van u zal vragen. Nadat Hosea’s vrouw (Gomer) overspel had gepleegd en verkocht werd als hoer/slavin was het Hosea zelf die Gomer opnieuw vrijkocht (Hosea 3:1-5). Dit is het beeld van Gods geduld en genade; op dezelfde wijze heeft God het overspelige volk van Israel vrijgekocht door het bloed van Jezus. Wat een ongelooflijke Liefde! Wij zijn allemaal overspelig en hebben allemaal Zijn vergeving nodig, ook uw man.
Het is is niet de perfectie, maar de richting van onze wandel dat getuigd dat wij kinderen van God zijn. Als uw man oprecht is in de Heer zal hij in nederigheid en in erkenning van zijn fout, willen werken aan het probleem.
Met de grote fout van uw man heeft de Heer u in de gelegenheid gebracht om Zijn liefde te tonen en daarmee Zijn naam in het aangezicht van uw omgeving te verheerlijken, dus ondanks dat u momenteel veel verdriet ervaart, probeer daarin uw blijdschap te vinden en weet dat Hij met u is.
Ik bid u veel kracht en wijsheid toe.
Maar zoals eerder gezegd, is het wel beter om eerst tot rust te komen voor je beslissingen maakt en gesprekken met deskundigen is zeker een pre
Zo kun je weloverwogen een beslissing nemen of je met hem verder kunt ja of nee
wil je heel veel sterkte toewensen, ik leef met je mee
Ik lees een worsteling uit het verhaal, hij heeft er ook jaren mee gezeten en het liet hem niet los. Hij was bang en voelde misschien wel aan dat je hem daarom zou verlaten? Voor hem waarschijnlijk ook echt zwaar. Daarom dit verschil: Nam hij het besluit om hier eerlijk over te praten? Ik zou me persoonlijk prettiger voelen als hijzelf de knoop door heeft gehakt en moed en eerlijkheid toonde door hierover te beginnen. Dat laat iets zien over hoe serieus hij het neemt.
Dat neemt niet weg dat hij een bepaalde verantwoordelijkheid heeft en enorme fouten gemaakt heeft. Ik zou met hem bespreken om een time-out te nemen, bij jezelf ontdekken of je dit nog aankan (genezing kan alleen met geduld!) en hem de opdracht meegeven om te bewijzen dat hij zichzelf nu wel goed kan beheersen. Zal hij voor je strijden of niet?
Helaas blijft het zo dat we allemaal als mensen fouten maken, als je er met hem over doorpraat kan je misschien ontdekken hoe het komt dat het zo heeft kunnen gebeuren...
Het vertrouwen herstellen zal ook heel veel inzet en tijd gaan kosten van allebei. Sterkte.
