Porno in een opwelling
C. M. Chr. Rots - de Weger | 5 reacties | 06-06-2018| 12:05
Vraag
Ik heb een jaar verkering. Nu heb ik tot mijn grote verdriet porno gekeken. Weleens vaker gedaan, maar nu voel ik me schuldig en ik walg ervan. Ik heb geen verslaving o.i.d want ik kan ervan afzien, heb het in een opwelling gedaan. Ik schrok ervan toen ik later op mijn telefoon keek en ik de ‘suggesties’ niet kon verwijderen (dus als ik wat opzoek, krijg ik de link naar porno nog altijd naar voren). Ik wil het namelijk helemaal uit mijn leven en relatie bannen. Ik zit alleen met de vraag, moet ik het mijn partner vertellen? Wij hebben het eigenlijk nooit over dit onderwerp gehad en ik weet ook niet hoe hij hiermee omgaat.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Denk je dat ik kan inschatten hoe je partner gaat reageren als jij hem vertelt over ‘je opwelling’? Misschien wordt het tijd om het samen eens te hebben over verslaving (in het algemeen) en pornoverslaving (in het bijzonder). Dan merk je zijn reactie en kun je besluiten óf je iets op wilt biechten. Ben je bang, dat je vriend de link op je telefoon ziet: tja, dan heb je inderdaad wel wat uit te leggen!
Je zegt, niet verslaafd te zijn. Gelukkig maar. Wees sterk en consequent, iedere keer als je je telefoon opent!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Overigens zijn we allemaal verslaafd....verslaafd aan de zonde.
Ik incasseer toch echt liever een driftige opmerking, al kan die ook best schade aanrichten, dan dat ik geconfronteerd wordt met moord en overspel.
Je kunt niet zomaar alle zonden op één lijn zetten, het een doet nou eenmaal meer met je dan het ander.
Wat een verdrietig bericht. Je voelt je schuldig dat je porno hebt gekeken en walgt ervan. Hoe enorm naar dat ook is, ben ik toch in zekere zin blij dat te lezen. Er zijn namelijk veel mensen, die porno kijken 'normaal' vinden en zich er helemaal niet schuldig over voelen. Toch blijft er bij mij iets haken: je hebt het eerder gedaan, schrijf je, en nu opnieuw, in een opwelling. Ik hoop dat ik het mis heb, maar nu het helaas opnieuw 'fout' is gegaan, terwijl je verkering hebt, blijkt dat het blijkbaar niet zo gemakkelijk is om het niet te doen. Dat zou, ik zeg het heel voorzichtig, toch kunnen duiden op een (begin van) verslaving of verslavingsgevoeligheid. Met klem wil ik je adviseren dit toch eens te onderzoeken (huisarts, hulpverlening). Verslaving - en nogmaals: ik wil absoluut niet beweren dat daar bij jou sprake van is - is zo'n sluwe vijand en zéker pornoverslaving. Daarom is het zo goed om daar in dit stadium serieus bij stil te staan.
Hoe moeilijk ook: ik denk toch dat het goed is om het met je vriend te bespreken. In biddend opzien tot God. Eerlijkheid, zeker in deze dingen, is zo belangrijk. Als je vriend oprecht van je houdt, zal hij je openhartigheid vast waarderen. Jullie kunnen dan sámen bidden en strijden. Overigens denk ik dat als je met je vriend over (sex)verslaving begint, zoals Marijke Rots suggereert, dat hij wel aanvoelt dat je dit niet zomaar aan de orde stelt en zal hij ongetwijfeld verder vragen. Dat kun je beter vóór zijn.
Ik hoop vooral dat je ook de Heere hierin nodig hebt. Hij kan je helpen en vasthouden. Bid Hem erom! En ten slotte, neem voor de zekerheid ook de nodige praktische maatregelen: filter, anderen (je vriend?) mee laten kijken met je zoekgeschiedenis, niet (uit verveling) maar wat gaan surfen etc.
Heel veel sterkte en wijsheid!
Misschien interessant om dit ook eens te lezen?! https://eva.eo.nl/artikel/2018/06/ik-wil-het-taboe-rondom-seksverslaving-onder-vrouwen-doorbreken/
Wees er in ieder geval open over met degene met wie je een relatie hebt. Als je dit namelijk niet doet, zal de relatie nooit meer hetzelfde zijn.
In onze individualistische samenleving wordt vaak gesuggereerd dat het de normaalste zaak van de wereld is om geheimen voor elkaar te hebben in een relatie. Geloof me: dat is een grote leugen. Ieder geheim werkt namelijk als een enorme barrière tussen twee mensen die een liefdesrelatie hebben en kan zelfs de oorzaak zijn van een stukgelopen relatie. Speel dus 'gewoon' open kaart, hoe moeilijk dit ook is. Zolang je open blijft en geen geheimen hebt voor elkaar, zal je, als het goed is, elkaar een misstap kunnen vergeven. In hoeverre je de bereidheid hebt om te vergeven en hoeveel keer, voert waarschijnlijk te ver, maar de basis blijft vertrouwen. Als het vertrouwen in een relatie eenmaal is geschaad, is de vrijblijvendheid verdwenen.
Bij God kunnen wij gelukkig altijd terecht, voornamelijk omdat wij geen geheimen voor Hem kúnnen hebben. Die relatie is daardoor niet gebaseerd op wederzijds vertrouwen, maar (gelukkig) alleen op vertrouwen op Hem.
Ik wens je veel geluk toe, ga met God.