Vergeving voor de grootste der zondaren

Ds. H. Korving | Geen reacties | 05-06-2018| 15:41

Beste dominee. Ik vraag me af hoe vaak Jezus voor je wil bidden. Is dit onbeperkt? Is Hij het een keer ‘zat’? Wat als je maar blijft zondigen en er niets van heiligmaking in je leven duidelijk wordt? Kan je telkens terug gaan en vertrouwen op Zijn beloften? Je heus wel voornemen het anders te doen en daar ook kracht voor vragen maar dan telkens er toch niets van bakken? Ik denk bijvoorbeeld aan Ezau, dat hij het berouw met tranen zocht. Alsof hij te ver doorgeslagen was in zondigen telkens weer. Maar Paulus heeft het over de grootste der zondaren, dat er nog vergeving voor is. Hoe zit dat dan met mij?

Beste vraagsteller,

Eigenlijk is de vraag die je stelt beter geschikt om in een gesprek onder vier ogen te beantwoorden, dan op papier of digitaal. Je stelt een tere en heel persoonlijke vraag: is er voor mij wel vergeving. Wat zou je zelf antwoorden als iemand anders aan jou dezelfde vraag stelde? Zou je die ander dan niet wijzen op het feit dat de Heere Jezus gekomen is om te zoeken en zalig te maken wat verloren is? Zou je dan niet wijzen op Paulus, die zegt dat hem, de grootste van de zondaren, barmhartigheid is geschied? Zou je niet denken aan de moordenaar op het kruis, die vergeving vond in antwoord op zijn ootmoedig gebed en het gelovig zien op de middelste kruiseling?

Kortom, het gaat ons makkelijk af om aan een ander te vertellen dat er bij de Heere vergeving is, dan om voor jezelf te geloven dat het ook voor jou geldt. Toch is er voor jou geen ander antwoord dan het antwoord dat je zelf aan iemand anders zou geven. Het antwoord op je vraag ligt dus klaar, maar het zit hem vast op het geloof. Alle dingen zijn mogelijk degene die gelooft. “Heere, ik geloof. Kom mijn ongelovigheid te hulp.” 

Ik wil nog wel even ingaan op het verschil tussen Ezau en Paulus. In feite zocht Ezau geen vergeving, en pas toen het te laat was kreeg hij spijt. Als Ezau als een verloren zoon was teruggekeerd naar de Heere, zou hij vast dezelfde Vader hebben ontmoet als de verloren zoon in Lukas 15. Het voorbeeld van Paulus laat zien dat er niemand te lang en te zwaar gezondigd heeft, of er is bij God nog genade te vinden. Dat is dus een aanmoedigend voorbeeld voor ons, om niet te klein te denken van de Heere.

Nog een ander punt wil ik even aanstippen, namelijk waar je mee begint: zou God ons nu nooit een keer zat worden, als het met de heiliging maar niet echt opschiet? Het is altijd een valkuil (ik zou ook kunnen zeggen: een restje rooms zuurdeeg) dat wij door onze heiliging onszelf bij God acceptabel moeten maken. Anders gezegd: dat onze rechtvaardiging (vergeving) afhangt van en rust op onze heiliging. Het is juist andersom: de heiliging vloeit voort uit de rechtvaardiging. Het heeft dus nooit een verdienstelijk karakter. Het kan niet -en hoeft gelukkig niet te- dienen als grond voor ons behoud, maar het wordt geschonken als vrucht van Gods genade. 

In de heiliging zullen we zolang we in dit leven zijn helaas niet volkomen worden. Dat doet Paulus uitroepen in Rom. 7: ik ellendig mens. Maar tegelijk dankt hij God dat zijn verlossing niet afhangt van de mate van zijn heiliging, maar afhangt van het volbrachte werk van de Heere Jezus. Dat betekent niet dat de heiliging er niet toe doet: zeer zeker wel! Want de echtheid van de boom wordt aan de vruchten gekend. En de vrucht is tot eer van de Landman. Ze doen er dus zeer zeker wel toe. Maar vruchten groeien heilig vanzelf aan een boom waar leven in zit. Ze groeien meestal ook langzaam. 

Jij hebt er last van dat je de zonde -ik vermoed: een bepaalde zonde- niet zomaar onder de knie hebt. Mijn vraag aan jou is: wie heb je nu echt liever: de zonde of de Heere Jezus. Dat kun je weten. Het maakt een hemelsbreed verschil of van ons geldt (wat het Avondmaalsformulier zegt) dat er nog zonden tegen onze wil in ons overgebleven zijn, of dat je de zonde gewoon aan de hand houdt omdat je er niet echt afscheid van wilt nemen.

Dat kan ik niet beoordelen, en dat zou ik liever in een gesprek onder vier ogen willen bespreken. Maar mij dunkt dat je zelf kunt weten of je ten diepste een vriend van de zonde bent gebleven of een vijand van de zonde bent geworden en je er daarom zo’n last van hebt. In dat geval geldt zeker dat de Heere je niet zat wordt, dat je altijd terug mag komen al faal je duizend keer en dat Hij niet ophoudt om Zijn handen biddend op te heffen voor de troon!

Met hartelijke groet,
Ds. H. Korving

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Korving

• Geboortedatum:
  01-12-1954
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Urk
• Status:
  Actief

199 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven