Wel of geen spermadonor

J. Boeijenga | Geen reacties | 28-05-2018| 14:47

Ik heb een vraag over of ik wel of geen spermadonor zal zijn voor mijn beste vriendin. Mijn beste vriendin heeft een actieve kinderwens, maar geen partner. Het liefst zou ze een partner treffen en met hem kinderen krijgen, maar dat is er tot op heden nog niet van gekomen. Omdat de biologische klok tikt is ze op zoek naar een geschikte spermadonor. Ze zoekt iemand die een beperkte rol speelt in de opvoeding van het kind, ze wil zelf graag de opvoeding vormgeven. Ik ben homoseksueel en God heeft mij een aantal jaren geleden geroepen om Hem te volgen. Ik heb daarop mijn leven omgegooid en probeer nu (met vallen en opstaan) Christus te volgen. Mijn beste vriendin is geen christen, maar af en toe hebben we wel gesprekken over het geloof. Zij vindt rust in yoga, ik vind rust en zingeving in mijn geloof. We respecteren elkaars levensstijl en overtuiging. Zij staat niet negatief ten opzichte van het christelijk geloof, hoewel ze het in mijn kerk wel erg zwaar vindt. Op dit moment zoekt mijn vriendin op een website naar een geschikte donor. Onlangs kwam tijdens een gesprek de mogelijkheid ter sprake dat ik als spermadonor zou kunnen fungeren. Ik heb zelf geen actieve kinderwens en ik weet dat ik nooit vader zal worden omdat ik op mannen val en als gevolg van mijn keuze voor God ook geen partner zoek. Daarnaast heb ik ook niet de behoefte om een actieve rol te spelen in de opvoeding van een kind. Ik denk n.a.v. het gesprek de laatste weken echter veel na over of ik een rol kan en wil spelen in de kinderwens van mijn vriendin.

Ik weet dat het Gods oorspronkelijke plan is dat kinderen binnen het huwelijk worden verwekt en dat ze twee ouders hebben die elkaar kunnen aanvullen in de opvoeding. Ik ken daarom ook de bezwaren tegen het verwekken van een kind op deze wijze. De keuze om op deze wijze een kind te verwekken is echter niet aan mij, die keuze is reeds gemaakt door mijn vriendin. Met andere woorden: het kind komt er (menselijk gesproken). Mijn vraag gaat dus niet zozeer om de wenselijkheid van het verwekken van het kind op deze wijze (daar heb ik geen invloed op), maar meer over de rol die ik daarin speel. 

Ik heb voor mezelf de voor- en nadelen op een rijtje gezet. Voordelen zijn dat ik mijn vriendin graag help, omdat dit erg belangrijk voor haar is. Bovendien hoeft ze dan niet via een website op zoek naar een donor, iets wat ik een erg onprettige gedachte vind. Ook kan en wil ik op belangrijke momenten een rol spelen in het leven van het kind, iets wat een donor via internet waarschijnlijk niet doet. Daarnaast vind ik, hoewel ik niet behoefte heb om een actieve rol te spelen in de opvoeding en mijn vriendin het kind graag zelf wil opvoeden, het wel belangrijk dat het kind iets mee krijgt van het christelijk geloof. Dat betekent voor mij concreet dat ik heel graag wil dat het kind gedoopt wordt, waardoor het kind deelt in de beloften voor de verbondskinderen. Ik ben me er terdege van bewust dat de doop niet hetzelfde is als de vergeving van zonden, maar het is wel een toezegging van de Heere God dat Hij het kind in genade wil aannemen. Tegelijkertijd hecht ik heel veel waarde aan de doop; mijn beste vrienden zijn allen onchristelijk maar wel gedoopt en dat is voor mij in mijn dagelijks gebed voor hen een pleitgrond bij de Heere God. 

Een belangrijk nadeel is het feit dat mijn vriendin niet christelijk is en mijn kerk (waar wordt gezegd dat alle mensen en zelfs kinderen zondaren zijn) te zwaar vindt. Omdat mijn vriendin het kind zelf wil opvoeden heb ik geen of beperkte invloed op de opvoeding en de keuzes die gemaakt worden. Ik zal daarom waarschijnlijk ook maar beperkt iets mee kunnen geven van de noodzaak om God te zoeken en te vinden. Ik ben bang dat in de (wellicht beperkte) ruimte die er is voor het geloof, de ruimte voor het spreken over zonde en schuld beperkt is, waardoor er alleen ruimte is voor een oppervlakkig geloof waarin God liefde is en van iedereen houdt. Dat vind ik erg complex en ik ben bang dat ik tijdens het opgroeien van het kind daar de last van zal dragen: biologisch vader zijn van een kind en weten dat het noodzakelijk is dat hij of zij Jezus Christus leert kennen, maar er tegelijkertijd weinig invloed op te kunnen uitoefenen dat hij of zij ook hoort over Jezus en hoe belangrijk het is om Hem te kennen. 

Kort en goed zijn er twee opties: 1. Ik word donor, het kind wordt gedoopt en ik kan op sommige momenten iets laten zien van hoe belangrijk het is om te zoeken naar de vergeving van zonden. Mogelijk leidt deze keuze tot een worsteling als het gaat om de opvoeding van het kind in relatie tot het geloof. 2. Ik word geen donor en het kind wordt niet gedoopt. Omdat ik als vriend veel contact heb met mijn vriendin kan ik op sommige momenten alsnog iets laten zien van hoe belangrijk het is om te zoeken naar de vergeving van zonden. 

Mijn eigen belang is in deze beperkt: ik heb zelf geen kinderwens. De reden waarom ik het donorschap overweeg is de doop, dat ik iets mee kan geven van het geloof en dat ik mijn beste vriendin ook graag wil helpen. Het verschil tussen mij als donor en een donor via internet is dat het kind gedoopt wordt en ook (zij het beperkt) iets mee krijgt van het geloof.

Mijn vraag is concreet: zal ik wel of geen donor zijn voor mijn beste vriendin? Ik begrijp dat u die vraag niet kan beantwoorden, dat kan ik alleen. Wellicht kunt u een aantal tips of adviezen geven die richting geven aan deze zoektocht.

Mijn vraag is voor veel christen wellicht wat onconventioneel. Omdat ik buiten de kerk leefde toen God mij riep en mijn huidige kerk een echte gezinnetjeskerk is die niet echt is ingericht op (homoseksuele) singles is mijn sociaal netwerk grotendeels niet christelijk. Mijn leefwereld verschilt daarom sterk van de meeste gereformeerde christenen die ik ken en die in mijn kerk zitten. Deze vraag is voor veel mensen wellicht een ver-van-hun-bedshow, maar is voor mij een zoektocht en daarmee wel heel belangrijk en relevant. Ik hoop dat u wat adviezen kunt geven.

Beste vragensteller,

Een heel verhaal, dat het karakter van een behoorlijke worsteling heeft. Aan worstelen met jezelf en je omgeving heeft het je overigens niet ontbroken, zo is mijn stellige indruk. En die worsteling zal waarschijnlijk nooit over gaan. Een worsteling met je geaardheid en de manier om daar, in afhankelijkheid van God, gestalte aan te geven. Je geeft aan dat je, als gevolg van je keuze voor God, geen partner zoekt. Verder ben je lid van een, in de ogen van je vriendin, ‘zware’ kerk. Dit gevoegd bij het feit dat je met je zoektocht omtrent het spermadonorschap je ook wendt tot Refoweb doet mij tot de voorzichtige conclusie brengen dat je zelf ook begeert te leven volgens een vrij strikte, Bijbels genormeerde, opvatting.

Daarnaast ben je ook erg sociaal en betrokken, een mooie vorm van naastenliefde. Maar ik heb de indruk dat deze sterke eigenschap ook tegelijkertijd je valkuil is. Onze naastenliefde staat niet naast of boven, maar altijd onder het gezag van God, Die wij boven alles lief moeten en mogen hebben. En gehoorzamen. Vanuit die opvatting zal ik proberen wat lijnen te trekken.

1. De biologische klokt tikt /alleenstaande moeder.

Je vriendin voelt de tijd dringen. Er ‘moet’ binnenkort een zwangerschap plaatsvinden, anders is het te laat om nog kinderen te krijgen. Afgezien van de principiële vraag of jij dan degene moet zijn die haar moet helpen om dit ‘probleem’ op te lossen (hoe zeer je dit geneigd bent uit sociale overwegingen) is er een andere, principiële vraag: is een kind bedoeld als ‘speeltje’ (ik zeg het opzettelijk even scherp) voor de wensmoeder? Om uiting te geven aan haar ‘oerbehoefte’ aan het moederschap? Wordt er ook gedacht aan het belang van het kind? Het is al erg genoeg als bij een normale gezinsverhouding één van de ouders wegvalt door de dood, of meer uit zicht raakt door een scheiding. Nu laat de moeder willens en wetens een kind verwekken in een gebroken opvoedingssituatie. Dat wil je je kind toch niet aandoen? Ik geef direct toe: dat is een beslissing waar jij niet in gekend bent. Maar moet je dan toch mede verantwoordelijk willen zijn voor deze situatie? Je moet je niet laten gijzelen door het idee dat als jij ’het’ niet doet, een ander dat doet. Als het puur om de inseminatie gaat, maakt dat in de opvoedingssituatie niet uit. Die opvoeding zal je vriendin toch voornamelijk zelf willen vormgeven, met alle principiële verschillen die ze heeft met jou.

2. Jouw rol in de beoogde opvoeding/doop.

Je hebt het zelf over de beperkte rol die jij in de opvoeding speelt. Ik denk dat je daar niet éénduidig over spreekt: aan de ene kant schets je die als tamelijk marginaal, aan de andere kant lijkt het er op dat jij wel zoveel invloed kunt uitoefenen dat het kind door jouw toedoen gedoopt zal worden. Vind je dit niet een curieuze zaak, waarbij de symboliek van de doop wordt overschat en de diepte van de doopvragen wordt onderschat? En trouwens: wie gaat die doopvragen beantwoorden? Alleen je vriendin? Kan zij als ongelovige daar ‘ja’ op zeggen? Of wordt er een kerk gezocht met een totaal andere liturgie, waarbij het doopformulier niet of minder appelleert aan een Schriftgetrouwe opvoeding? Wordt dan de pleitgrond van de doop niet verworden tot drijfzand? De heilige (!) doop is een belangrijk sacrament, dat hoge eisen stelt aan de ouders. In ‘jouw situatie’ lijkt het meer te functioneren als, ik zeg het met liefde, schaamlap. Als excuus om een daad die niet naar de Schrift is, toch nog een christelijke legitimatie te geven. Dat is echt een misbruik van het sacrament en op geen wijze te verdedigen tegenover de ‘Rechter der ganse aarde’. De Heere Jezus zegt: “Wie geloofd zal hebben en gedoopt zal zijn, zal zalig worden. Maar wie niet geloofd zal hebben, zal verdoemd worden.” Het gaat, zonder de doop te willen bagatelliseren, voor de zaligheid toch primair om het geloof.

3. Motief van donorschap.

Je geeft aan waarom je overweegt om sperma aan je vriendin te doneren. Op de gevolgen daarvan ben ik hierboven in gegaan. Een aspect dat wel een erg ongemakkelijk gevoel geeft, is dat jij als spermadonor wilt optreden omdat jou dat dan het recht zou geven om de doop van het kind ‘af te dwingen’. Misschien zeg ik het wat cru, maar gezien jouw redenering kan ik geen andere conclusie trekken. Vind je dit zelf niet wat vreemd: een ‘onheilig’ middel inzetten voor een in jouw ogen ‘heilig’ doel? Denk je nu echt dat God Zich laat manipuleren? De doop zelf maakt niet zalig, dat heb ik in het vorige punt al genoemd. Jouw invloed op de opvoeding zal in beide gevallen vrijwel hetzelfde, en ik vrees zeer beperkt zijn (afgaande op hetgeen je hebt geschreven). Inderdaad mis je de pleitgrond van de doop, maar de Bijbel biedt vele teksten die opwekken om de Heere te zoeken, oproepen tot bekering, bemoediging in tijden van aanvechting en twijfel, troost in verdriet en schuldvergeving voor zondaren. Niet alleen voor het eventuele kind, maar ook voor je vriendin!

Tenslotte... Wanneer wij proberen te leven in gehoorzaamheid aan de Bijbel, is dat vaak niet makkelijk. We moeten onszelf vaak verloochenen, waarmee wij de ander uitnemender achten dan onszelf. Maar boven alles moeten wij ons onderwerpen aan de wil van God. Concreet zou ik in jouw geval zeggen:

-Probeer je vriendin toch te overtuigen van het onjuiste van haar voornemen;
-Maak jezelf niet medeverantwoordelijk door aan die onbijbelse beslissing mee te werken;
-Indien je vriendin zich uiteindelijk toch met ‘succes’ heeft laten insemineren: probeer maximaal je invloed uit te oefenen op de opvoeding;
-Onderschat de kracht van het gebed niet; de Heere heeft je tot nu toe immers ook niet onbetuigd gelaten?

Veel sterkte toegewenst!
Johan Boeijenga

Dit artikel is beantwoord door

J. Boeijenga

• Geboortedatum:
  26-05-1958
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

73 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven