Onontwarbare knoop na scheiding en hertrouwen
C.A. Hoekman | 2 reacties | 27-04-2018| 08:08
Vraag
Een aantal jaren geleden ben ik hertrouwd na een scheiding. Aangezien mijn eerste man niet kerkelijk was, heeft er geen kerkelijke bevestiging van het huwelijk plaatsgevonden. Ook toen ik de tweede keer trouwde, kon dit niet kerkelijk bevestigd worden omdat hertrouwen niet mocht. Er was namelijk geen sprake van overspel. Toch zijn we getrouwd en inmiddels loop, voornamelijk ik, vast. Ik ben voor mijn gevoel willens en wetens een verkeerde weg in geslagen en nu weet ik niet meer hoe we weer op het rechte pad kunnen komen. Ik worstel ermee of mijn huidige man ook in Gods ogen mijn man is.
Maar als dat niet zo is, wat dan? We mogen niet meer uit elkaar, maar eigenlijk ook niet bij elkaar zijn. Betekent dit dat ook dat we geen gemeenschap mogen hebben omdat het geen huwelijk is dat door God is goedgekeurd? We hebben diverse gesprekken gehad met de kerkenraad en ook gevraagd of we schuldbelijdenis mogen doen omdat we er wel bewust van zijn dat we het verkeerd gedaan hebben. We krijgen echter telkens als antwoord dat de kerkenraad niet weet hoe het opgelost moet worden. En dat ze ook niet weten of we schuldbelijdenis kunnen doen.
Betekent dit nou dat het voor ons niet meer kan? Bij de Heere is toch alles mogelijk? We brengen het dagelijks in gebed, maar er lijkt maar geen oplossing te komen. We willen het zo graag weer recht maken.
Antwoord
Beste vraagsteller(s),
Wanneer ik je vraag lees, begrijp ik dat je vast loopt. Je kijkt op je leven terug en ontdekt een onontwarbare knoop door eigen schuld; je kijkt vooruit en je ziet alleen maar onbegaanbare wegen en geen mogelijkheid om op het rechte pad te komen. Je eerste huwelijk is geëindigd in een echtscheiding zonder dat er van overspel sprake was. Je bent weer getrouwd en het klaagt je aan wat er allemaal is gebeurd. Toch zullen jullie samen verder moeten binnen jullie wettige huwelijk. Laat dat voor jullie beiden het uitgangspunt zijn en gelukkig besef je dat heel goed.
Allereerst wil ik opmerken dat de worsteling of je huidige man ook in Gods ogen je man is, niet bepalend is voor je houding tegenover je huidige man. Je bent wettig getrouwd, dat is bepalend en daarom blijf je bij elkaar. Dat houdt tevens in dat gemeenschap hebben binnen het huwelijk geoorloofd is en voor een goed functionerend huwelijk ook belangrijk, ondanks alles wat er voor ligt. Liefde en trouw zijn ook in jullie huidige huwelijk de basiselementen.
Waarom zeg ik dit allemaal? Omdat, mijn inziens, je probleem grotendeels wordt veroorzaakt door de scheiding van je eerste man. Er was geen sprake van overspel en toch gingen jullie uit elkaar, terwijl je wist dat dit onbijbels was. Toch trouw je dan weer met je huidige man en loop, voornamelijk jij, innerlijk vast. Besef terdege dat je huidige huwelijk niet mag vastlopen door de problemen die zijn ontstaan door je scheiding en opnieuw trouwen.
Hoe nu verder? Ik denk dat er maar één weg overblijft, de weg van de hartelijke schuldbelijdenis. In de eerste plaats voor God. Samen met je man in het gebed en samen je schuld belijden voor God en naar elkaar. Want ook je huidige man is een huwelijk aangegaan met jou, een vrouw die niet mocht scheiden.
Verder lees ik uit je vraag dat er diverse gesprekken geweest zijn met de kerkenraad. Ik ga er daarom vanuit dat jullie onder (stille) censuur staan, maar dat de kerkenraad er geen weg mee weet en het dus maar zo laat.
Vooropgesteld, de weg terug, de weg van de schuldbelijdenis staat altijd open. Dat kan en mag een kerkenraad niet negeren. Ik denk dan aan de Samaritaanse vrouw uit Johannes 4. Jezus wijst onomwonden haar zonde aan en Hij wijst haar zonde af, maar Hij wijst niet deze zondares af. Ze erkent haar schuld en vindt vergeving aan Zijn voeten. Ik denk ook aan koning David en zijn zonde met Bathséba en Uría. Lees de psalmen 32 en 51 eens. En wijst God David af? Hij mag verder als koning. Zonde belijden, hartelijk en oprecht, is bevrijdend. Voor jullie, maar ook voor de kerkenraad. Zonde belijden opent de deur naar God, naar elkaar en naar de kerkenraad.
Ga het gesprek aan met de kerkenraad en laat in je hart kijken. Ik begrijp dat de kerkenraad niet weet hoe het opgelost moet worden, want het is ook allemaal niet op te lossen en te herstellen. Maar bij de Samaritaanse vrouw en koning David was het ook niet meer te herstellen. Er bleef toen slecht één weg over: berouw, schuldbelijdenis en vergeving. En dat geldt ook nu in jullie geval.
De kerkenraad dient de weg van berouw, schuldbelijdenis en vergeving te openen en te begeleiden, zodat jullie weer een rechte weg mogen gaan, omdat het recht gemaakt wordt in een Bijbelse weg. Vraag aan je kerkenraad of ze, samen met jullie, de geschiedenis van de Samaritaanse vrouw wil bespreken in het licht van jullie situatie. Dan zullen ze eerlijk en rechtvaardig moeten zijn vanwege de bedreven zonden, maar ook herderlijk bewogen (als Jezus tegenover deze vrouw). Hij verstoot niet, maar vergeeft. Van schuld belijden en vergeven wordt niemand minder omdat het Gods enig begaanbare weg is tot herstel van geschonden en kapotte relaties.
Hartelijke groet en Gods leiding toegebeden.
C. A. Hoekman, Kapelle
Dit artikel is beantwoord door
C.A. Hoekman
- Geboortedatum:23-09-1943
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Kapelle
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Dhr. Hoekman was ruim 40 jaar ouderling in de Ger. Gem.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik ben zelf gescheiden van een christen en hertrouwd met een ongelovige. Zat toen net zo. Scheiden was zonde. Hertrouwen ook. Maar nu moest ik in dat huwelijk blijven wat ik niet had mogen aangaan, want scheiden is zonde. Hij ging gelukkig zelf weg. Mijn eerste man is hertrouwd. Ik wilde weer terug naar hem, maar dat is een nog grotere zonde volgens Leviticus. Alleen bij God en Israel kan dat, omdat Hij stierf.
Als je vergeving vraagt is het weggedaan door het offer van Jezus. Je kunt nu toch niet meer terug naar die eerste man. Dat mag niet. Dus als je je zonden hebt beleden, is het weggedaan. Als je van deze man houdt zou ik me verder niet meer laten aanklagen.
Zonde belijden is daar sowieso bij lijkt me. Herstel van de relatie tussen jou/jullie en God.
Daaruit mag ook de relatie met jezelf herstellen. Weet dat God de zonde hekelt, maar van de zondaar houdt. Hij wijst jou niet af als je bij Hem komt met je lasten. Vertel Hem in welke nesten je jezelf gewerkt hebt, Hij is vol genade en medelijden. Hij wil je bevrijden, Hij haat de zonde omdat het slécht voor jóú (en alle mensen) is, en Hij het beste voor jou (en alle mensen) wil. Dus Hij zal je echt niet afwijzen als je oprecht spijt betuigt. Hij wil je juist helpen. Dat betekent niet dat je zonde zonder gevolg is, ook als je vergeven bent zullen er nog steeds gevolgen zijn, namelijk gebroken relaties. Gelukkig wil God daar wel in helpen herstellen, al zullen veel dingen niet volkomen hersteld zijn tot op de nieuwe aarde.
Dan komt het gedeelte herstel van de relaties tussen mensen.
-Zou het onthouden van gemeenschap binnen het huwelijk lijden tot herstel? Of zou het juist nog meer relaties kapot maken?
Tijdelijke onthouding is volgens Paulus geoorloofd als je wilt bezinnen op Gods wil. Als dat kan helpen, maak er gebruik van.
-Zou het verbreken van je huidige huwelijk om vervolgens alleen te leven meer kapot maken of meer herstellen aan relaties?
-Zou het teruggaan naar je oude man leiden tot herstel van relaties of zou het meer kapot maken?
Denk bij relaties aan God, jezelf, degenen met wie je de relatie aangaat, maar als daar sprake van is ook aan kinderen, familie en vrienden en de kerkelijke gemeenschap waar je in leeft.
En als er nog meer opties door je hoofd spoken, stel daarbij ook die vraag wat meer kapot maakt en wat meer herstelt. Ga naar God en vraag Hem om wijsheid.
Veel sterkte en zegen!
