De afwezigheid van seksuele intimiteit
W.E. (Wilbert) Weerd | 5 reacties | 02-03-2018| 13:33
Vraag
Wij zijn een bejaard stel en best wel gelukkig, ook in geestelijk opzicht. Daar ligt het niet aan. Echter al meer dan vijftien jaar wijst mijn vrouw mij af om intiem met haar te mogen zijn. Ik heb daar uiteraard veel respect voor en dring dan ook nooit aan. Wel heb ik er al ettelijke malen met haar over gesproken. Ze negeert deze gesprekken altijd. Het punt bij haar is dat ze bang om een ziekte te krijgen of op te lopen. Dat merk ik. Ze onderzoekt iedere dag diverse malen haar hele lichaam. In dat opzicht heb ik best wel medelijden met haar. Ik voel dat ik leef met haar als broer en zus, maar dan wel met een zus die op haar zelf gericht is. Overigens ben ik wel lief voor haar en probeer ik haar te begrijpen.
Twee jaar geleden was ik op bezoek bij een alleenstaande vrouw voor een of ander klusje. Haar kende ik al heel erg lang toen ze opeens aan me vroeg of ik haar niet bloot wilde zien. Ik voelde iets door me heen gaan en heb er aan toe gegeven en ben zeven maal met haar naar bed geweest. Niet altijd bloot, maar meer vrijen met elkaar. Echter steeds opnieuw sprak mijn geweten en ik wist dat het niet mocht. Na iedere keer zei ik dan ook dat we ermee moesten stoppen, dat het onze vriendschap in de weg stond. Dat het verboden was. Ik ben er toen ook mee gestopt en heb mijn zonden tegenover derden beleden (een goede vriend). Later ook nog tegenover een andere vriend, want ik zat er best wel mee. Het contact met die vrouw heb ik toen ook opgezegd. Tegen mijn vrouw heb ik dit nooit durven zeggen. Ik wil haar dit niet aandoen.
Mijn grote probleem is nu dat mijn lichaam naar liefde vraagt. Ik zou zo graag gewoon met mijn vrouw willen vrijen. Dan fantaseer ik over die vrouwen die wel met me wilde vrijen. Met die gedachte bereik ik een orgasme en kan ik weer even verder. Het is verschrikkelijk fout. Ik lijd er erg onder, dan zou ik wel dood willen. Bij Jezus willen zijn. De vrede willen ervaren die ik soms zo ver weg voel. Er is door mijn geloof een dikke laag van vreugde en blijdschap, maar geplaveid met tranen van verdriet. Ik voel me zo’n zondaar en weet tevens dat Jezus ook voor mij gestorven is. Maar o dat gevoel wat zo in mij brandt en waar ik niet van los van kan komen. Ik vraag me af als de Geest in je woont, waarom dan niet van deze verslaving af komen? Want zo zie ik dat wel. Ik bid er veel voor en vraag dan of Jezus mij hiervan wil verlossen. Ik hoop echt dat u mij kunt adviseren.
Antwoord
Beste vragensteller,
De afwezigheid van seksuele intimiteit is vaak een enorm eenzame moeite en last als je wel verlangt naar het geven en ontvangen van genegenheid en nabijheid aan degene die je exclusief koestert, je eigen man of vrouw. Bij de meeste mannen en vrouwen die ik hierover spreek, zie ik in zijn of haar ogen een doffe kwelling. Zeker als dit langdurig en onoplosbaar is geworden. Pogingen om hier wat aan te doen stranden op een muur en afwijzing.
Uw vrouw wil waarschijnlijk dat het hele onderwerp niet meer bestaat en straalt dat uit. Ze negeert het voor zichzelf en draagt dat op u over. Seksualiteit is een fijn onderdeel van het huwelijk, maar niet de belangrijkste basis van een goede relatie. Echter geeft het ontbreken van seksualiteit nog weleens een ontwrichtende, donkere schaduw over het huwelijk en geeft een vorm van stress. Het meest exclusieve van de huwelijksrelatie is immers de seksuele beleving (in de breedste zin van het woord). Ik proef aan uw schrijven dat u zich hier, zo goed en zo kwaad als dat gaat, bij neerlegt, bij neergelegd hebt. U hebt waarschijnlijk ook geen keuze en u wilt uw vrouw beschermen, veiligheid bieden en liefhebben. Ook in deze onmacht en haar vastzitten in haar angsten. Dat vind ik bewonderenswaardig en waardevol. Als hulpverlener zou ik graag nog ingaan op dit patroon en deze angst, maar daar gaat uw vraag niet over, mogelijk is het ook impertinent, omdat dit vaak niet meer op te lossen is. Hoe verdrietig en rauw dit ook is. Dat verdriet en die bewogenheid daarover voel ik tijdens het lezen van deze vraag.
Het gekend hebben van een seksuele relatie die nu onbereikbaar is, terwijl u wel uw leven deelt met uw vrouw kan kwetsbaar maken voor overspel. Ook hoe u hiermee om bent gegaan proef ik edelmoedigheid, kwetsbaarheid, integriteit en vooral het verlangen oprecht en echt te zijn. Het lijden van het dragen van dit eenzame en onbespreekbare geheim is ook groot. Daarbij valt op te merken: ‘eigen schuld’, echter vind ik dit onbarmhartig. Het berouw dat u hebt gehad, de schaamte over wat u hebt gedaan en de bekering die erop volgde mag de geruststelling geven van recht voor God te mogen staan. Zoals Jezus dat zegt: “En de tollenaar bleef op een afstand staan en wilde ook zelfs zijn ogen niet naar de hemel opheffen, maar sloeg op zijn borst en zei: O God, wees mij, de zondaar, genadig. Ik zeg u: Deze man ging gerechtvaardigd terug naar zijn huis...”
Echter, zoals u dit ook aan den lijve ervaart, neemt dit de schaamte niet weg, de herinnering en ook de gevoelens over uzelf dat u deze daad van ontrouw hebt kunnen doen. Salomo omschrijft de effecten van het ingaan op een overspelige vrouw als bitter als gal. En in datzelfde hoofdstuk wijst hij juist op de intimiteit tussen man en vrouw die in uw leven ontbreekt. De ervaring met deze andere vrouw en mogelijk de avances die andere vrouwen hebben gemaakt waren op het ogenblik zelf een plezierig moment van genot. Mogelijk ook een moment van de vervulling van een langdurig onvervuld verlangen. Echter niet met deze ‘vreemde’ vrouw, maar het liefst met uw eigen vrouw. Mogelijk gaven die momenten van aandacht en verleiding ook een tegengestelde boodschap dan die uw vrouw geeft. Deze vrouw gaf mogelijk wel het gevoel: Jij mag er zijn, ook met je seksualiteit. Je lichaam, je mannelijkheid is bij mij gewenst en ik verlang er zelfs naar. Zij geeft zichzelf wel bloot. Dat in combinatie met de pijn die u mogelijk voelt over de boodschap van uw vrouw: Ik geef mijzelf niet meer aan je over op die manier, ik bescherm mezelf, je moet er maar mee zien te leven en ik wil niet dat dit mijn probleem is. Wat ook kan voelen als onrecht. Deze onderliggende gevoelens maken overspel voor het ogenblik een prettige, fijne ervaring. De prijs is achteraf groot, wroeging, spijt, etcetera. Mogelijk zou u wat u gedaan hebt, diep in uw hart toch het liefste met uw vrouw willen delen. Als dat zo is, zou ikzelf eerlijkheid verkiezen boven bescherming.
Nu aangekomen bij uw vraag: Is verlossing mogelijk? Jazeker! De vraag is: waarvan precies? Wilt u verlost worden van de seksuele fantasie of van seksuele verlangens? Dit laatste is namelijk niet wat het belangrijkste is. Ik denk dat verlossing, in dit geval, anders kan werken dan dat de Heere God alleen iets van je afneemt. De verlossing in dit geval is mogelijk meer een vorm van aanvaarding en verbinding. Ik hoop dit te kunnen uitleggen. Achter verslavingsgedrag draait altijd een motor. Zolang deze motor draait blijft het gedrag terugkomen, hoe hard je dit ook afwijst of probeert niet te doen. De motor in uw leven zou goed kunnen zijn dat u de weg die u gaat door zoveel te verdragen, te geven en te zorgen als vermoeiend en belastend ervaart. Als ongetroost verdriet waarin u, vanwege de uitzichtloosheid, steeds tegen uzelf zegt maar weer door te moeten gaan, vol te moeten houden en sterk te moeten zijn. Dit, terwijl u dit niet altijd bent, maar de verhouding in uw huwelijk zet u hier mogelijk wel toe aan. Deze gevoelens krijgen dan te weinig de ruimte, want wat voor zin heeft het om ze te voelen? Toch is daar Gods Woord wat de boodschap brengt en de context maakt deze teksten nog veel meer duidelijk. “Maak uw verlangens bekend en Gods vrede zal uw gedachten behoeden”, “kom bij Mij als je vermoeid en belast bent en je zult rust vinden voor je ziel” en “de vrucht van de Geest is o.a. zelfbeheersing.” Juist in en door dit lijden mogen we naar Jezus toe gaan om barmhartigheid te verkrijgen.
Dit betekent volgens mij in deze situatie een volkomen eerlijkheid over de diepe innerlijke ervaring van de moeite en pijn van dit leven. Ook deze pijn kan ons vormen om meer op Jezus te gaan lijken. De hoop waarover u schrijft is het Levende Water. U mag nu uw blik richten naar Jezus, dwars door het gemis, het beklag, de uitzichtloosheid, mogelijk ook het zelfmedelijden heen. De verlossing is volgens mij niet de verlossing van seksuele fantasieën, maar de verlossing van het alleen moeten dragen van het verdriet. Deze ruimte aan hoe deze situatie werkelijk voor u is, geeft de ruimte en erkenning aan diepe gevoelens. Dit kan alleen, omdat Jezus groter is dan welk lijden ook. Daarom mag het lijden er juist zijn. Daarin kunt en zult u zich geliefd en aanvaard weten op een diepere manier dan welke vrouw u ook kunt geven. Het gevoel dat in u brandt, is waarschijnlijk een uitingsvorm van gestolde wanhoop, vermoeid zijn, teleurstelling en nog andere nare ervaringen van dit leven. Een aanvaarding en erkenning (een vorm van ruimte aan deze gevoelens) zal daarmee ten koste gaan van de ruimte die de seksuele fantasieën krijgen.
Als verdriet ongetroost blijft, vormt dit een verstikkende beleving, maar uw verdriet mag er zijn en mag er ook blijven zijn.
Met een hartelijke groet,
Wilbert Weerd
Dit artikel is beantwoord door
W.E. (Wilbert) Weerd
- Geboortedatum:01-10-1985
- Kerkelijke gezindte:Evangelische Gemeente
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik wil u even laten weten dat uw schrijven mij erg ontroert.
Het verdriet dat u in uw laatste alinea tot uitdrukking brengt en de strijd die u voelt en voert, wordt door velen gedeeld, daar ben ik vast van overtuigd.
Mijns inziens is het onjuist om de verlangens van ons menselijk lichaam naar liefde en genegenheid als een verslaving te zien. De excessen die eruit voortvloeien zijn dat misschien wel. Het huwelijk tussen man en vrouw is ook niet voor alle mensen weggelegd. Er zijn zieken, zwakken, gehandicapten, mensen met een andere geaardheid, alleenstaanden, wie dan ook, die veel van de Heere houden, maar toch hunkeren naar liefde.
Uit persoonlijke ervaring weet ik wat het is om ervan verschoond te zijn, maar ik weet ook wat het is om eronder gebukt te gaan. Ik weet het antwoord ook niet. Maar één ding weet ik wel en dat is dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede, voor hen namelijk die overeenkomstig Zijn voornemen geroepen zijn (Romeinen 8:29).
Dat God ons door Zijn lieve Geest de kracht mag geven om, vooral wanneer het moeilijk is, in Zijn Vaderlijke armen te vluchten.
Ik bid voor u en voor allen die hiermee strijden.
met dit verschil dat ik al in in het begin van mijn huwelijk met de problematiek van afwijzing werd geconfronteerd,
oorzaak: seksueel misbruik in de tienerjaren van mijn vrouw en de zwijgplicht daar over.
De intieme omgang is altijd heel moeilijk geweest,
als je als man soms maanden moet wachten omdat je vrouw psychies in knoop zit, kan de spanning in het lichaam behoorlijk oplopen, het gebeurde regelmatig dat ik niet in slaap kon komen, dan naar de badkamer ging, mijn ding doen om daarna wel te kunnen slapen,
Terwijl ik ouderling in de kerk was ben ik verslaafd geraakt aan porno, ik wist dat het niet goed wast maar de hunkering van het lichaam won het,
ik ben overspannen geraakt, mijn taak als ouderling neergelegd,heb een poos in de ziektewet gezeten,
ik kon er niet meer los van komen, er zat een beest in mijn hoofd,
Hoe moest ik verder? Heb op mijn knieen God gevraagd om bevrijding, maar de hemel was als gesloten,
Heb niet de moed gehad om dat in eigen gemeente op te biechten, het is inmiddels 30 jaar geleden en toen was dat noch een taboe,
mijn vrouw wist natuurlijk niks van mijn probleem maar zag wel dat het niet goed met mij ging,
Ze had zelf ook nog veel problemen en had contact gekregen met een bijbelstudiegroep waar ze veel aan gehad heeft,
Maar dat werd gegeven door iemand van de pinkstergemeente,
Ze zei, je moet eens met de leider van die bijbelstudiegroep praten, misschien dat ze voor je kunnen bidden,
Het leek me maar niks maar ik stond wel als het ware met de rug tegen de muur, zag geen uitweg.
Ik heb toegestemd en de avond dat ze kwamen heb ik zomaar mijn verhaal gedaan,
mijn vrouw verbaasd en onze bezoekers niet minder, dat ik daar zo open over was, ja, wat had ik nog te verliezen,
ze hebben mij aangehoord en daarna hebben ze voor mij gebeden, niks geen hocus pocus, heel gewoon,
toen ze weggingen dacht ik, is dat alles? ik merkte niets.
toen ik een uur later naar bed ging, heb ik God gedankt omdat er toch een last van mijn schouders was omdat mijn zwijgen doorbroken was.
En tijdens dat danken was het of er een bron in mij openging, waar de hemel anders gesloten was kon ik nu niet ophouden om te danken, zoveel dankbaarheid, ik kon weer zingen!
de volgende dag merkte ik meteen, het is anders, ik ben vrij,
Een week later was ik weer aan het werk, mijn fantasieen en verslaving was weg, die sterke behoefte naar intimiteit is ongeveer een half jaar weggebleven en kwam daarna heel langzaam terug, maar toen kon ik er weer mee omgaan,
mijn vrouw is daarna in therapie gegaan maar behoefte naar intimiteit is bij haar weggebleven,
We leven nu ook al jaren als broer en zus en ik mis de intimiteit nog wel steeds, er gaat toch iets een beetje dood in je relatie,
er zijn perioden in mijn leven geweest dat ik het intieme elders wou zoeken, maar ik had de moed niet,
kon dat niet want dan zou ik mijn vrouw nooit meer recht in de ogen kunnen kijken,
God heeft mij daarvoor bewaard en daar ben ik dankbaar voor.
Kan wel zeggen dat als er iemand in mijn omgeving was die zich aanbood voor intiem zijn dan was ik ook gevallen,
en als er morgen iemand is die zich aanbied dan moet God mij vasthouden.
Heel veel sterkte en wijsheid voor al die mannen en vrouwen die hier mee worstelen,
Ga er mee naar God maar zoek ook hulp bij mensen die je noodkreet aan willen horen en met je willen bidden.
De dader van het misbruik heb in mijn hart vele keren vermoord, hij heeft zoveel kapot gemaakt,
Toen ik werd geconfronteerd met mijn verslaving liet God me zien dat ik eigenlijk ook met dezelfde gedachten rondliep als de dader van het misbruik, het heeft strijd gekost maar mijn vrouw en ik hebben hem kunnen vergeven ook al heeft die persoon er zelf nooit om gevraagd.
Aan God alle eer en aan Jezus die ons heeft vrijgekocht van de slavernij van de zonde.
Wat heb jij ook een hoop moeten lijden en wat ben ik blij met je reaktie! Ja, zoveel herkenningspunten waar ik mezelf in herken. Ja, ik ben helaas wel bezweken door een andere vrouw maar de spijt en verdriet is haast niet te dragen. Aan een aantal vrienden heb ik dit ook kunnen belijden en daarom begrijp ik wat het ook met jou gedaan moet hebben. De reactie op mijn vraag is zeer waardevol (ik ben nameijk de vragensteller) en kan ik verder mee. Ik wens jou en je vrouw God's rijkste zegen toe. Zal voor jullie bidden.
ook dank voor jou reactie, ben ik ook weer blij mee,
het is ook mijn verlangen om iemand die in soortgelijke omstandigheden een hart onder de riem te steken, er zijn meer mensen die dit ook meemaken,
zo kunnen en mogen we elkaar tot steun zijn,
God geeft mensen die ons in moeilijke situaties terzijde staan,
Zal ook voor u bidden dat de vrede die alle verstand te boven gaat in uw hart en gedachten mag zijn, Jezus is overwinnaar en wij met Hem,
Groet J.S
