Zoon heeft niets meer met het geloof in God

Ds. D. van der Wal | 1 reactie | 22-01-2018| 09:45

Ik ben een gelovige moeder van drie kinderen en zit enorm met het volgende: onze oudste zoon (19) heeft niets meer met het geloof in God. Hij heeft al heel lang moeite met bidden en kerkgang en we hebben het daar ook wel regelmatig over. Hij is een serieuze, betrouwbare jongen die het ook echt niet ineens in de wereld gaat zoeken of zo. Hij wil ons ook geen verdriet doen. Maar hij is van karakter nogal zwart-wit. Hij legt de lat hoog voor zichzelf, maar ook voor anderen (en dus ook voor God).

Hij heeft nooit goed kunnen dealen met dingen die onlogisch zijn. En het geloof is onlogisch, dat ben ik helemaal met hem eens. Bij God gaat alles andersom, de eerste wordt de laatste, de arme is rijk en de zwakke sterk. Ik weet dat ik hem het geloof niet kan geven, maar ik vraag me veel af wat Jezus gedaan/gezegd zou hebben tegen iemand zoals hij. Ik ben soms bang dat zijn karakter hem zo in de weg zit.

Laatst sprak ik een moeder van twee autistische kinderen die zich niet goed kunnen verplaatsen in iemand anders. Zij zei dat God echt wel bij machte is om ingangen te vinden, anders zouden haar kinderen nooit bij God kunnen komen. Je zou namelijk denken dat er toch wel enig besef nodig is van wat het de Heere gekost moet hebben om Zijn leven te geven, voor zover ook maar iemand zich daar in kan verplaatsen natuurlijk.  Haar opmerking maakte me wel beschaamd, want zouden deze kinderen dan ‘ongeschikter’ zijn voor Gods koninkrijk? Nee natuurlijk, juist deze kinderen zijn zo door God geliefd! Misschien heeft iemand wat handvatten voor mij?

Bedankt voor deze openhartige vraag en goed dat het gesteld wordt want het is een vraag die veel meer moeders en vaders bezig houdt. Je hebt de Heere lief gekregen en je wilt dat ook, zo goed en zo kwaad als het gaat, doorgeven aan de kinderen. Je gunt het ze van harte en je zou het er als ware in willen gieten als dat zou kunnen. Maar het gaat niet. Kinderen ontwikkelen zich en worden zelfstandig. En je merkt dat jouw kinderen anders kijken, andere vragen stellen en soms andere wegen gaan. Door hun karakter lopen zij soms vast op punten die voor jou nooit een punt zijn geweest. Dat is ook wat ik terugzie in de vraag die hier gesteld wordt.

Laat ik beginnen met wat er halverwege geschreven wordt: "Ik ben soms bang dat zijn karakter hem zo in de weg zit." Er zijn twee dingen die ik daarover wil zeggen. In de eerste plaats zou je kunnen zeggen dat dit voor elk mens geldt op een bepaalde manier. Ons karakter zit ons vaak in de weg als het gaat om het liefhebben van de Heere met al wat in ons is. We kunnen zelf ook daardoor vastlopen.  
 
In de tweede plaats en in het verlengde van wat hierboven staat zien we in Gods Woord keer op keer weer hetzelfde patroon terugkomen. Namelijk dat de Heere de zondige, gevallen mens opzoekt. En wanneer we verschillende Bijbelse personen naast elkaar zien valt al snel op dat er onderling veel verschil is in karakter. Vergelijk alleen al Petrus met bijvoorbeeld Thomas. Ze hadden dit gemeen: namelijk dat hun karakter/persoonlijkheid hen parten speelde in het navolgen van Christus. En bij hen beiden zien we dat hun karakters de Heere niet tegenhoudt. Sterker nog, Hij zoekt naar wegen die bij hen passen om hen te bereiken. Ons karakter kan ons inderdaad in de weg zitten in de weg die we met de Heere gaan. Tegelijkertijd mogen we ook zien in Gods Woord dat de Heere wegen zoekt en vindt, ondanks hoe wij als mens in elkaar steken. Nu is dat geen standaard oplossing voor de vraag, maar het mag (groot)ouders wel hoop geven. Want zou voor de Heere iets te wonderlijk zijn? Hij zoekt naar wegen waar wij soms geen wegen zien.

Dat brengt mij bij het volgende. Namelijk wat je als ouder kunt doen in deze situatie. In de vraag wordt al aangegeven dat er openheid en erkenning is. Daar begint het geloofsgesprek met je kinderen mee. Als hij als kind gedoopt is zou je dat ook als aanknopingspunt kunnen gebruiken in dat gesprek. De belofte die de Heere aan het begin van zijn leven heeft meegeven staan tot op de dag vandaag, ongeacht zijn karakter of persoonlijkheid. 
 
Verder zou ik nog wel wat vragen hebben over de situatie. Is hij nog actief in de gemeente? Gaat hij bijvoorbeeld naar een jeugdvereniging of de catechisatie? Heeft hij een vriendenkring in de gemeente? Dat kan helpen om met leeftijdsgenoten en jeugdleiding te spreken, voor zover dat nog niet gebeurt. De geloofsopvoeding van kinderen ligt primair bij de ouders, maar de gemeente speelt hierin ook een belangrijke rol. Je staat er als ouder (als het goed is!) niet alleen voor!

Tot slot wil ik nog wijzen op het grote belang van ons persoonlijk gebed in dit soort situaties. Soms kunnen ouders niet meer met hun kinderen over de Heere spreken omdat dit vastloopt, discussies geeft of soms zelfs verwijdering. Dan kun je als ouder nog wel met de Heere over onze kinderen spreken. En doe dat! De Heere ziet de worsteling, de moeite en ook het verdriet die dit met zich meebrengt en Hij wil gebeden worden. En als ouders in gebed de Heere zoeken dan mag je weten dat je komt bij Hem Die bij machte is te doen ver boven alles wat wij bidden of denken. 

Er zou nog zoveel meer te vragen en te zeggen zijn. Maar ik hoop van harte dat dit hierboven iets verder mag helpen in deze zoektocht. 
 
Met vriendelijke groet,
Ds. D. van der Wal

Dit artikel is beantwoord door

Ds. D. van der Wal

• Geboortedatum:
  06-05-1987
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

43 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven