Moeite met prietpraat
C. M. Chr. Rots - de Weger | 11 reacties | 23-11-2017| 14:50
Vraag
Ik heb een vraag. Ik heb altijd moeite gehad met contact leggen met andere mensen. Ik haat het om over koetjes en kalfjes te praten en dat is nou juist waar iedereen van lijkt te houden. Op mijn werk vind ik het lastig om met collega’s te praten omdat zij vaak over het huishouden en over winkelen en zulk soort dingen praten. Deze onderwerpen vervelen me verschrikkelijk en ik vind het zelfs een beetje belachelijk.
Ik heb ook heel erg moeite om te kunnen genieten van de gewone dingen, ook omdat ik mij zo snel verveel. Ik kan gewoon niet genieten van een dag vrij als ik voor mijn gevoel niks leuks te doen heb. Het moet altijd heel bijzonder zijn wil ik iets leuk vinden. Of het gesprek moet echt iets zijn waarvoor ik interesse heb en anders kan ik me niet concentreren om te luisteren naar iemand en word ik ongeduldig.
Ik probeer dat wel zoveel mogelijk voor me te houden en te zorgen dat een ander hier geen last van heeft. Maar soms voelt het zo beklemmend en voelt het of de verveling nog eens mijn dood wordt. Ik voel mij hierdoor heel slecht omdat ik het allemaal heel ondankbaar vind; tegenover God die mij echt heel mooie dingen geeft en tegenover de mensen om mij heen. Het is een heel raar probleem en ik vind het ook moeilijk om het te verwoorden zodat het misschien lastig te begrijpen is voor een ander. Maar ik hoop dat u misschien weet wat ik eraan kan doen.
Antwoord
Beste vraagsteller,
“Moeite met contact maken” schrijft u. Dat kan en het is soms ook heel moeilijk. Maar ja, we leven nu eenmaal in relatie met heel veel andere mensen om ons heen. Léér oprecht belangstelling te hebben voor een ander en interesse te tonen in uw medemens. Dát is de remedie tegen al de dingen u noemt. Ook tegen eenzaamheid, trouwens. Dat is een uitdaging en het vergt oefening, maar het lukt ook áltijd! Niet door anderen dom, of kinderachtig, of weet ik wat te noemen, maar door goed naar uzélf te kijken! Is het wel “verveling” is, zoals u beschrijft, of is het zo dat u (een beetje) neerkijkt op anderen? Uw houding komt namelijk op mij redelijk hoogmoedig over. Is dit confronterend? Bedenkt u dan eens of u zich stiekemweg niet een heel klein beetje of misschien wel een groot beetje béter voelt dan een ander!
Prietpraat of social-talk hoort erbij, maar als u liever een steviger gesprek voert is het de kunst om het gesprek zélf op een dieper niveau te brengen. Daar is niets mis mee, toch? Een afwachtende en afkeurende houding brengt u niet waar u wezen wilt. Bovendien maakt u er geen vrienden mee! Zélf initiatief nemen zorgt voor een uitdaging, die heel stimulerend kan werken! En dat geldt ook voor wat betreft een vrije dag: bereid iets leuks voor en voer dat uit. Waarom moet het iedere keer iets bijzonders zijn? Zoek het in het ‘gewone’, maar dan anders waardoor het vanzelf bijzonder wordt. Houdt u bijvoorbeeld van wandelen, doe dat dan eens ’s morgens heel vroeg. Houdt u van lezen, zoek dan een heel ander boek dan uw interessegebied meestal betreft. Houdt u van het bezoeken van concerten, kies een van uw muzieksmaak afwijkend programma. Ofwel: verzet uw zinnen, maar leg de lat niet zo hoog dat u er apathisch van wordt en dat “verveling” gaat noemen. Dat laatste brengt u namelijk nergens en maakt u geen aangenaam mens voor uzelf, inclusief uw omgeving.
Ik wens u alle goeds toe, en vooral een pósitieve levenshouding!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Dan héb je gewoon echt moeite ja met prietpraat. Ik weet dat ook van mezelf. En inmiddels weet ik ook dat het erbij hoort, maar ik blijf het een beetje vervelend vinden. Ik weet ook dat ik in de diepte wel goed ben en zoiets prikkelt me ook veel meer om dan een echt gesprek te hebben, waar ik veel voldoening ook van krijg, omdat het de ander én jezelf zoveel leert. Het boeit gewoon uitermate!
Soms vind ik dit echt oer-lastig, want beweeg ik me tussen familie en vrienden dan is er hoe dan ook prietpraat om me heen. En als ik daar dan maar aan deelneem en ook observeer (dat vinden we erg leuk), dan snap ik er soms nog niets van! Maar het is voor die mensen (niet altijd de kloof maken hoor) wel echt van betekenis. Prietpraat helpt hen om verbonden te raken ofzo. Ik ben er niet op uitgekeken.
Maar blijft de uitdaging staan voor jezelf. Het hielp mij in elk geval om dit te weten over mezelf en te aanvaarden. Dan heb je in elk geval begrip voor jezelf.
(gesteld dat jij ook een beetje in elkaar zit zoals ik nu ;-))
Een zelfde soort verhaal kan ik ook vertellen over mijn bezigheden. Hooggevoeligheid heeft nog een andere variant, de mensen die naast HSP ook 'sensatie zoekers' zijn. Díe mensen hebben juist een voorkeur voor prikkels, elke keer nieuw, anders, uitdagend, prikkelend. Maar ze zijn tegelijk ook gevoelig, hebben behoefte aan harmonie en rust.
Dat is een dagelijkse spagaat.
Ook daar is erkenning een sleutelwoord voor jezelf. Erken dat voor jezelf. Ik weet nu dat de wereld heus niet is en word zoals ik ben. Maar ik kan me wel leren bewegen in die wereld. Soms geef ik mezelf dus ruimte voor de prikkel-voorkeur, maar veel vaker moet ik leren 'dienen', zo zie ik dat, om de gewone dingen met mijn gezin te ondernemen.
Maar zoiets kun je best mixen hoor!
Hopelijk heb je hier wat aan. Succes ermee in elk geval!
(en stiekem ben ik een beetje benieuwd of u dit leest, mevrouw Rots? Want uw antwoord prikkelt me een beetje en dat komt omdat 'normale' mensen eigenlijk altijd op deze manier reageren op iemand die met dit verhaal komt. Ik heb daar nu begrip voor, maar ook mijn vragen wel bij. Want, als u nu mijn verhaal gelezen hebt, blijft u dan bij mijn antwoord? En is dat dus wat ik (en de vragensteller misschien) moet leren? Voor mij voelt dat als een 'eindeloos, levenslang, aanpassen aan 'normaal''. Net zolang doorleren tot jij behoort tot de normale mensen, terwijl je unieke zelf dan kwijtraakt. Ik worstel met dit spanningsveld! Dank voor uw tijd...!)
Ik herken me er eerder ook wel een beetje in, maar ging er later over nadenken op de manier zoals mevr. Rots aangeeft.
Je hoeft niet bij prietpraat te blijven steken, maar het kan helpen om een gesprek op gang te brengen en daarna kan je wellicht wat dieper gaan. En als dat niet lukt, ook goed: je bent wel vriendelijk maar niet bevriend (met iedereen).
Voorbeeld van prietpraat: Ik sta in de supermarkt te aarzelen vanwege de vele keuzes. Ik zie dat mijn buurvrouw hetzelfde doet en ik zeg: Géén keus is wat, maar véél keus is óók wat! Zoiets levert vaak een boeiend gesprekje op, zomaar in de supermarkt.
Het is ook niet on-Bijbels. Toen Jezus de Samaritaanse vrouw ontmoette bij de waterput, had Hij in het gesprek met de vrouw meteen de diepte in kunnen gaan, omdat Hij wist van haar zondige leven. Maar dat deed Hij niet. Hij zei: “Geef Mij te drinken”. En zo’n gewone vraag werd het begin van het diepe gesprek daarna.
Ik herken wat vraagsteller aanroert, maar weet uit eigen ervaring dat voorgaande zin je enorm zal helpen. Wel onder één voorwaarde: niet uitproberen, maar werkelijk doen!
Succes er mee!
Ik werd ook simpel van het simpele gepraat van collega's over dingen die me niet bezighielden, of niet interesseerden en van het roddelen dat ze deden.
Maar met de demente bewoners had ik dat weer niet, omdat ik daar mijn hart in kon leggen.
En met mijn moeder ook niet, omdat zij echt bij mij betrokken was. En me begreep
Is je werk wel vervullend genoeg voor je hart?
Want als er een onvrede of overspannenheid is, doordat het werk of niet vervullend is in je hart of te zwaar en je je niet begrepen voelt, kan het erger worden dan in een baantje dat je wel het gevoel geeft waardevol te zijnen te doen. Daarom kun je in je privé leven weer meer druk voelen om iets speciaals te moeten doen, om dat evenwicht in jezelf aan te vullen.
Als je HSP bent voel je ook emoties van anderen aan en voel je bij voorbaat ook al aan dat ze niet op jouw golflengte zitten, waardoor je al een diep gesprek uit de weg gaat met hen vanuit jezelf.
En ook een gesprek met hen over kleine onbelangrijke dingen.
Dat deed Hij! Wat was ik blij dat ik geduld kreeg om te blijven luisteren. Gaandeweg ging ik zelfs nog een (klein...;)) beetje van die persoon houden!
De Heer is groot en zeer te prijzen!
