Zoon wil niet meer naar catechisatie

Gebed heeft zoveel meer kracht dan woorden, bid voor hem en vraag of God zijn hart verandert. God kan zoveel meer doen dan wij bidden of bedenken kunnen..geef hem over aan God, en laat met uw leven zien dat het een vreugde en blijdschap is om de Heere te dienen. Alleen God kan hem veranderen maar Hij wil ouders ook gebruiken om het geluk van het leven met de Heere zichtbaar te maken voor kinderen zodat ze er jaloers op zullen worden. Veel zegen en wijsheid toegewenst! Ik bid voor jullie..

@marya

Ik wil op voorhand aangeven dat ik u niet wil kwetsen of uw reactie ridiculiseren.

Al te vaak worden bij probleemgevallen de hulpvrager voorgehouden het in heb aan de HEERE te brengen. Ik mag gevoeglijk aannemen dat de ouder van de jongen dit allang, en al dan niet in het verborgene hebben gedaan en wellicht nog doen...

Laten we reëel zijn niet alle gebeden worden verhoord. Persoonlijk ken ik tal van mensen die veel hebben gebeden maar dat die gebeden nooit zijn verhoord. En ook in mijn eigen leven zijn er heel wat gebeden niet verhoord gebleven. In zulke gevallen wordt er dan meestal gezegd in volharding te blijven bidden... en weer neem ik aan dat de ouder ook dat doen.

Bid en werk ... het zijn twee begrippen die in deze samenhang niet in de Bijbel voorkomen, maar het is wel een van de beginselen van het christelijk geloof om naar het bid er ook werk van te maken. God is immers geen tovenaar die op afroep dingen doet. Of laat.

Ik bedoel, is iemand ziek dan is het een goede zaak voor de zieke maar ook met de zieke te bidden en tegelijkertijd naar de dokter te gaan, medicijnen innemen, kortom je laten behandelen. En bidden dat God de zieke en diens behandeling moge zegenen.

Of een andere situatie, nogal extreem, het is oorlog en de plek waar u staat wordt gebombardeerd. U kunt bidden dat geen haar op uw hoofd gekrenkt wordt (veelal zijn dat dan schietgebedjes), maar ook de benen nemen om daar weg te komen naar een veilige plek. God heeft de mens geschapen met verstand en het is dan zonder meer van een ieder te verwachten dat hij zijn verstand dan ook gebruikt!

Wat de ouders aangaan, ik neem aan dat u al volhardt in het gebed. Ik zou er toch met uw zoon erover praten, wat hem beweegt dat hij zo stellig is in het afwijzen van de catechisatie. Waarom wil hij niet meer naar catechisatie? Is er wat gebeurd? En zo zijn er meer vragen te bedenken om zijn gedachten bloot te leggen... Toon interesse in hem. Maar ook begrip vanuit zijn positie als 16-jarige.

Ik geeft ruiterlijk toe dat ik op zijn leeftijd ook geen fervent aanhanger was van catechisatie en met enige regelmaat naar de jeugdsoos ging in plaats van naar de plek waar de predikant bijbelonderricht gaf. Daarin werd niet alleen de complete catechismus besproken en moesten we elk hoofdstuk uit ons hoofd leren, ook de Dordtse leerregels werden uitvoerig besproken, de formulieren, geloofsbelijdenis en wat er nog meer te leren viel. Combineer dit dan ook nog met een gereformeerde school, alwaar het onderwijs niet alleen bovengenoemde onderwerpen behelsde, maar ook kerkgeschiedenis, de berijmde Psalmen (ook uit je hoofd leren en zingen) en Bijbelles. Vergeet ik tekenles, waarbij een Bijbelverhaal tot onze verbeelding moest spreken en door iedereen uitgetekend diende te worden. Bij het verlaten van de school waren we eigenlijk al als predikant afgestudeerd.

Het regelmatig wegblijven van catechisatie werd natuurlijk een keer ontdekt toen ik, bij thuiskomen, vertelde wat er zoal besproken was... Niet wetende dat door ziekte van de dominee die avond de catechisatie niet doorging en de koster op zijn Solex aan het begin van de avond die adressen afging die nog geen telefoon hadden met de mededeling dat ... Ik zal niet verder uit de doeken doen wat het vervolg daarvan is want het gaat mij erom dat het geen uitzonderlijk iets is dat een jongen van 16 niet naar catechisatie wil...

Een jaar later kregen wij een andere predikant, van dezelfde leeftijd als 'onze' voorganger, maar van een buurgemeente bij ons in de stad. De man hanteerde een heel andere manier van catechisatie. Het zou te ver voeren om dit verder uiteen te zetten, maar de manier waarop hij dat deed sprak ons aan. Nee, hij was geen hippie (die had je in die dagen) en tornde niet aan de Heilige Schrift! De benadering was anders. Hij zag er geen heil in om ons lappen tekst uit ons hoofd te laten leren maar ging samen met ons op zoek naar antwoorden, naar de kern... Hij sprak met ons over wat ons bezighield, wilde oprecht weten wat jij ervan vond. Toonde belangstelling in je, in wat je deed, etc.,etc... Weer een jaar later deed ik, samen met andere jongeren, openbaar belijdenis van mijn christelijk geloof en nu zo'n 50 jaar later hoop en bid ik dat ik in mijn doen en laten nog steeds een getuigenis mag geven van mijn christelijk geloof...

Met andere woorden, ik denk dat u er goed aan doet om op het juiste moment een gesprek aan te gaan. U kent uw zoon immers het beste om te weten wanneer zoiets zou kunnen... En dan niet meteen in het diepe, niet meteen vissen naar antwoorden maar een basis scheppen van vertrouwen, vanuit oprechte liefde zonder daarbij allerlei Bijbelteksten aan te halen... of hem het zwaard boven zijn hoofd te houden. Korte gesprekken, de volgende keer kan morgen zijn of volgende week...

En een gesprek met degene die catechismus geeft kan ook verhelderend zijn, of met ouders van andere jongeren, hoe zij dat ervaren met hun zoon of dochter.

Bid en werk dus...