Speciaal oog voor vrouwendingen

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 24-10-2005| 00:00

Als man werk ik in een vrouwenwereld, het ziekenhuis. Volgens mijn vrouwelijke collegae heb ik een voor de vrouw aantrekkelijke eigenschap die zeldzaam is voor mannen. Namelijk een speciaal oog voor ‘vrouwendingen’, die vaak alleen vrouwen onder elkaar opmerken. Ze kunnen dat merken aan vragen die ik stel en conclusies die ik trek. Ze vinden dat vaak scherp gezien.

Nou, erg leuk... Maar wat ik jammer en opmerkelijk vind is dat mijn vriendin hier niet van kan profiteren. Ik wil alles voor haar doen als ze het moeilijk heeft, maar ik zie dat meestal niet. Vaak moet ze het zelf vertellen terwijl ze het zo zou waarderen als ik het zelf al had opgemerkt. Ik snap er niets van.

Mijn vragen: 1. Hoe komt het dat het bij mijn vriendin helemaal niet uit de verf komt. 2. Hoe zorg ik ervoor dat dit wel gebeurt?

Geachte vraagsteller,

Als man in een vrouwenwereld werken... in een verzorgend beroep. Dat is toch een ‘aparte’ wereld als ik het zo noemen mag. Een bepaalde sfeer op de werkvloer, of liever gezegd in de ziekenzaal en in de personeelskamer. Fijn, als je daar je plek gevonden hebt. Er zijn van die mannen... geweldige mannen om als vrouw mee samen te werken. Of door verzorgd te worden als je ziek en afhankelijk van hulp bent. Ja, vrouwen vinden het fijn om te merken dat er aandacht en zorg is. Waarschijnlijk noem jij dat ‘vrouwendingen’?
 
En dan je vriendin... is je houding ten opzichte van haar niet een totaal andere dan tegenover een vrouwelijke collega of patiënte? Een zekere afstand zit daar toch in, ook al voel je heel veel aan. Bovendien is er afstand doordat een werksituatie slechts een deel van je leven -hoe belangrijk misschien ook- bestrijkt. En is dat niet al meteen het antwoord op je eerste vraag?
 
Nu vraag 2: hoe kun je zorgen dat je ‘ziet’ wat je vriendin van jou nodig heeft. Ingewikkelde zin. Maar goed, het antwoord is niet zo moeilijk. Gewoon vragen. Laat haar maar vertellen wat haar bezig houdt; heb je meteen wat te praten. Stel je voor dat je alle wensen, ideeën, zorgen enzovoort al voordat het uitgesproken is, vóórkomt: dan is er toch al snel niets spannends meer te beleven? Als je haar beter leert kennen -door alle gesprekken die je met haar zult hebben- komt het ‘aanvoelen’ vanzelf wel. Daar ben ik bij jou wel van overtuigd! Háár wil je in andere levensverbanden leren kennen. En zij jou.

Dat gaat niet vanzelf. Daar heb je liefde voor nodig. En ‘liefde’ is een werkwoord, er wordt wat van je gevraagd! Van haar ook, trouwens. Liefde is van twee kanten geven en ontvangen. Dat maakt liefhebben spannend. Laat je kwetsbaarheid maar zien, kaart je ‘probleem’ aan. Laat haar jouw vraag en mijn antwoord maar lezen. Vraag naar haar reactie. Ik denk, dat ze dát waardeert.

Samenvattend: je houding, je gedrag naar vrouwelijke collegae is een andere dan naar degene die je liefhebt en met wie je (misschien, óf t.z.t. - dat mag jezelf invullen) je leven wilt delen.
 
Succes er mee!
Hartelijke groet, Marijke Rots 

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven