Man hangt erg aan zijn ouders (2)

C. M. Chr. Rots - de Weger | 3 reacties | 20-09-2017| 15:47

In november 2016 stelde ik de vraag: “Mijn man hangt erg aan zijn ouders”. Mevrouw Rots heeft hier een mooi antwoord op gegeven en sindsdien is er veel gebeurd. Mijn man en ik zijn samen een hulpverleningstraject gestart, wat ons goed heeft gedaan. Ook hebben we veel gepraat en zijn we meer naar elkaar toegegroeid. Zo belt mijn man nog maar twee keer per week met zijn ouders i.p.v. iedere dag. Ook praat hij niet meer met zijn ouders over mij. En ik ben mij meer zichtbaar gaan opstellen in het gezin, ik neem steeds meer de rol in van spil in het gezin. Hierbij denkend aan de tekst uit Spreuken 30: “Een sterke vrouw is meer waard dan edelstenen.” Kortom, het gaat veel soepeler tussen ons, mijn man begint mij op waarde te schatten en ik ben ook sterker geworden, waardoor de sfeer in huis positief is.

Maar... er zijn een aantal dingen waar ik zelf niet uit kom. Ten eerste dat mijn man geen ontferming en berouw lijkt te tonen na de afgelopen moeilijke jaren. Hij geeft toe dat hij mij te kort heeft gedaan en dat hij niet goed bezig was, maar daar blijft het bij. Het afgelopen jaar was voor mij erg moeizaam door al het verdriet, de afwijzing, kwetsbaar zijn, vallen en opstaan. Ik heb boeken gelezen, gepraat met anderen, mij kwetsbaar opgesteld, dingen verwerkt etc. Met andere woorden, mij is verdriet aangedaan door de afwijzing. Ik heb een jaar geworsteld, echte pijn ervaren, mijn best gedaan om hem weer te vertrouwen etc. Ik heb hard gewerkt! Mijn man is blij dat het beter met mij gaat, maar waar is zijn berouw? Zijn oprechte spijt en beloftes om voor mij te gaan zorgen, mij dubbel terug te geven wat ik tekort gekomen ben, bijvoorbeeld. Waar is de wil om mij lief te hebben? Op praktisch gebied heeft hij mooie stappen gezet: minder bellen met zijn ouders en mij betrekken bij financiële zaken bijvoorbeeld. Maar op emotioneel gebied lijkt het stil, hij lijkt mij niet te zien. Zo ben ik momenteel zo verdrietig en gespannen dat ik mijn kaken op elkaar klem en pijn op mijn borst heb. Hij reageert dan: “vervelend voor je, maar weet je wat ik op mijn werk meemaakte...”

Als hij met vrienden praat over wat er de afgelopen jaren van ons huwelijk is gebeurd, zeggen ze allemaal: “Wat ben je een topper dat je wilt veranderen.” Mijn man krijgt complimenten en er is niemand die tegen hem zegt: “Wat een knuppel ben je dat je je fantastische vrouw hebt verwaarloosd.” Hoe kan ik hier mee om gaan? Kan ik accepteren dat hij zich zo gedraagt? Wat zou ik kunnen doen om hem te helpen? Hij lijkt door het dominante gedrag van zijn ouders gewoonweg niet zelf te durven leven. Het moet voor hem ook spannend zijn om zijn ouders los te laten.

Het tweede is dat ik van mijn ouders veel afwijzing heb ervaren vroeger en nu weer ervaar. Ze hebben eens gezegd dat het een straf is om mij als dochter te hebben. Ook zijn ze negatief over hoe ik mijn leven leef, mijn opvoeding en mijn huishouden. Hier kan ik redelijk goed mee omgaan en het kan jaren stil zijn. Maar het afgelopen half jaar is het ineens weer geëxplodeerd. Mijn ouders zeggen dingen als: “Het is voorbij, we hebben geen kinderen meer, we zijn er klaar mee.” Dus deze twee problemen zorgen voor veel verdriet. Hoe sterk ik ook ben, de afwijzing van mijn ouders en mijn man gaat diep in mij zitten. Ik ervaar een diep verdriet. Zou ik misschien wat handvatten mogen hoe ik verder kan gaan?

Beste mevrouw,

Wat fijn dat na uw eerdere vraag al zoveel verandering op gang is gekomen. We zijn nog geen jaar verder in de tijd en moet u zien wat er in uw gezin allemaal veranderd is: heel veel! Streep het zelf maar eens aan in de brief die u nu hebt geschreven. Dan maakt u het ook zichtbaar voor u zelf! Maar, oh maar... er blijft een verdriet knagen.
 
Weet u nog dat ik schreef dat u uw echtgenoot niet kunt veranderen, alleen uw eigen houding tegenover hem? Dat geldt nog steeds. Uw echtgenoot is op allerlei terreinen aan het veranderen: door úw gedrag, inbreng en invloed. U bent druk aan het ‘zaaien’ als ik het zo even mag uitdrukken, terwijl u ook tegelijk al wilt ‘oogsten’. Nou ja, dat kan natuurlijk niet. U bent op de goede weg, uw echtgenoot ook. Ga nu niet te hard lopen door op dit moment nóg meer te willen. Want dit heeft met uw verwáchtingen te maken. Níét met wat u “afwijzing op emotioneel gebied” noemt. Uw echtgenoot heeft hoogstwaarschijnlijk een andere ‘liefdestaal’ dan u. Lees bijvoorbeeld het boek “De vijf talen van de liefde” van Gary Chapman. Wellicht leert u zien dat uw man ánders reageert dan u verwacht. Blijf hem waarderen om wat hij dóét en spreek dát uit. Hij is bezig met zich los te maken van zijn ouders, schrijft u. Geloof maar dat dat een heel proces is voor hem, na al die jaren! Juist dát is toch niet anders dan liefde en waardering voor zijn fantastische vrouw?

Hij toont geen berouw... misschien niet op de manier die u graag zou willen. Dat is dus iets wat ú zou willen, terwijl hij daar misschien geen woorden of gebaren voor heeft, maar dáden. Aan uw verwachting kan hij wellicht (nog) niet voldoen. Dat is misschien moeilijk voor u, maar een zo sterke vrouw kan óók leren níet slechts naar afwijzing te kijken. Positief denken is úw houvast. Ja, ik weet dat het ‘modern’ klinkt, het helpt evengoed wél! U bent waardevol. Uw man is dat ook.

Houdt u vast aan alle positieve ontwikkelingen, want u hebt het gezien: als één ding verandert binnen de relatie veranderen er andere dingen mee. Dat is een proces. Van groei. En groei heeft tijd en ruimte nodig, plus voeding! Volhouden dus en uw negatieve gedachten níét toelaten! Blijf tegen uzelf zeggen: wat fijn, dat dit en dat goed gaat. Tél uw zegeningen. Schrijf ze op. Lees ze. Blijf ze lezen! 

Aan het eind van uw brief beschrijft u gevoelens van afwijzing die er zijn in de contacten met uw ouders. Ik snap dat ook dit een diep verdriet is en u gevoelig gemaakt heeft. Maar de verhouding met ouders is van een ándere orde dan de relatie met uw echtgenoot. Dat geldt niet alleen voor uw echtgenoot, maar ook voor u. Als kind kun je vele ‘deuken’ oplopen, zeker. Maar een volwassene heeft verantwoordelijkheid voor het nemen van eigen besluiten die haaks kunnen staan op kinderlijke afhankelijkheid. Zo is ‘loslaten’ ook voor u een leerproces. Bedenk dat ook u uw ouders tegemoet mag treden als een volwassen vrouw, die eigen besluiten neemt: als u hen bijvoorbeeld (een poosje) niet wilt zien of spreken -om welke reden dan ook- kan en mag dat. 

Dus samenvattend: blijf tegen u zelf zeggen dat u waardevol bent, dat u sterk bent, dat u blij bent met de in gang gezette verandering. Komen er toch stiekem weer vervelende gevoelens bovendrijven... duw ze weg, laat u niet naar beneden trekken. Dat is een opgave, zeker. Edoch, laat u niet ontmoedigen, want iedere weg begint tenslotte met de eerste stap. Die heeft u gezet. Meestal is de weg langer dan een paar stappen. Soms duurt die zelfs langer dan u zou willen. Of zoals ik het net zei: u hebt gezaaid, er is groei, maar volop oogsten duurt misschien nog iets langer. Laat liefde tussen u beiden dus rijpen! En let goed op hoe úw verwachting úw houding beïnvloedt. 

Ik hoop dat u met mijn woorden weer verder kunt! En bovenal: ga met God.

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven