Misbruik uit verleden blijft me achtervolgen

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 28-08-2005| 00:00

Ik ben in het verleden misbruikt. Nu ik getrouwd ben komt alles weer terug en lijkt het wel of ik alles opnieuw onderga. Het staat onze huwelijksrelatie behoorlijk in de weg, zodanig dat we het liefst zouden willen scheiden. Ik ben al bij verschillende hulpverleningsinstanties geweest, maar nergens kom ik echt verder. Mijn verleden blijft me achtervolgen. Inmiddels hebben we een kind. Ik dacht dat het dan wel beter zou gaan, maar er is zo vaak ruzie tussen ons. Ik kan mijn verleden niet loslaten. Hoe moeten wij hier mee omgaan?

Lieve meid,

Mag ik je zo aanspreken? Je eerlijkheid, dapperheid en openheid in de vraag zoals je die voorlegt aan Refoweb roepen bij mij deze woorden op. Kort en bondig schets je een enorm probleem. Voor jouzelf in de eerste plaats, maar ook voor je man en je kindje. Je schrijft dat je al hulp gevraagd hebt, maar daar niet verder mee komt. Ik hoop, dat je niet van mij verwacht dat ik in één reactie je probleem de wereld uit kan helpen... dat kan ik trouwens helemaal niet, net zomin als jezelf dat kunt. Er zijn dingen gebeurd in je verleden -en al weet ik niet precies wat, hoe lang en door wie- die niet ongedaan gemaakt kunnen worden. Wat ik wel voor je kan en wil doen is je een aantal gedachten aanreiken waarmee jij hoop ik verder komt. Misschien vind je me af en toe confronterend, dan vraag ik vooraf of je me dat niet kwalijk neemt en of je toch verder wil lezen.

1. Er is moed voor nodig om te zijn wie je bent. Deze uitspraak las ik ooit ergens. Jij bent degene die je bent, wat jou is aangedaan kun je niet ongedaan maken of zelfs maar terugdraaien tot iets wat niet belangrijk is. Je zult er mee moeten leven, je kunt niet anders. Daar is moed voor nodig. Wat je wél kunt veranderen is je houding tegenover het gebeurde. Daarover zometeen meer.

2. Je bent getrouwd. Ik ga ervan uit dat je man van jóù houdt, jóù heeft gekozen. Wees hem dankbaar voor zijn liefde, probeer bespreekbaar te maken wat jou dwarszit in jouw liefde voor hem. (Ik ga er even vanuit, dat hij van jou verleden wist voordat jullie trouwden. Zoniet, dan ligt je probleem anders en vraagt het een andere aanpak! Dan is relatietherapie
-samen en/of apart gesprekken voeren met een deskundige- echt (opnieuw) noodzakelijk!)

3. Je hebt een kind (zoontje of dochtertje?). Geweldig! ‘n Moeilijke ervaring geweest om zwanger te zijn? Of toch juist een fijne verwachtingsperiode gehad? Nieuw leven, waar jullie beide voor mogen zorgen. Gedacht dat het beter met jou, met jullie, zou gaan nu er een kindje is? Gebruik een kind nooit of te nimmer om je huwelijksrelatie te stabiliseren dan wel te verbeteren. Je begaat een geweldige fout als je denkt dat het nu wel beter zal gaan. Je kindje kan jouw houding ten aanzien van je verleden niet veranderen! Dat zouden tien kinderen nog niet kunnen. Dat het jouw eigen houding ten opzichte van je kind beïnvloedt lijkt me bijna onvermijdelijk: wees je daarvan bewust! En ook: praat daarover, in de eerste plaats met je man. Tegen een zoon zul je anders reageren dan tegenover een dochter (die wil je later misschien extra beschermen, durf je niet alleen te laten gaan, ook al zou ze ‘groot’  genoeg zijn).

4. Denk je echt dat een scheiding helpt? Wat zou dat op kunnen lossen? Ja, dat je met je man geen lichamelijk contact meer zou hoeven hebben. Is dat een oplossing, denk je? Maar hij blijft wel de vader van je kind en als zodanig zul je hem vaak genoeg nodig hebben. Je kunt wel ex-echtgenoot worden, maar geen ex-kind, ex-vader of ex-moeder. Scheiden roept heel veel andere problemen op! En stel je eens voor dat je na verloop van tijd weer verliefd zou worden... of ben je dan van plan om nooit meer een man te willen en er nooit meer een naar jou te laten kijken? Bedenk, dat je voor elkaar verantwoordelijkheden bent aangegaan door met elkaar te trouwen en een gezin te hebben. Dat geldt voor de rest van je leven!

5. En nu de meest confronterende: kùn je je verleden niet loslaten of wi­l je het niet? Hier zul je heel goed over na moeten denken, want dat is denk ik het cruciale punt. Nee, ik doe niets af aan de ernst van misbruik. Er is in jouw verleden iemand geweest die zijn grenzen ver heeft overschreden en jou gehavend naar lichaam en geest heeft achterglaten.

Nu kom ik terug op het begin: jouw houding. Wi­l je je verleden niet loslaten -misschien wel onbewust, hoor!- gedraag je je nog steeds als slachtoffer? Ga dáár dan over praten, met je man en/of met een hulpverlener. Erkenning en herkenning van de werkelijke vraag kan al de sleutel zijn tot ermee leren leven.

Kùn je het niet loslaten omdat het steeds weer terugkomt, maak dát bespreekbaar. Ongetwijfeld zul je daar je echtgenoot bij nodig hebben. Vertel hem wat, wanneer, waar, hoe je iets dwarszit. Een liefhebbende echtgenoot zal zijn vrouw gelukkig willen maken, maar hij kan dat niet zonder haar. Hij kan niet raden wat zij fijn vindt of juist niet. Geduld, wijsheid en heel veel liefde zullen jullie beiden nodig hebben. Liefde is géven en óntvangen. Ook voor jou als echtgenote neem ik aan je je man gelukkig wilt maken. Praten met elkaar dus! Elkaar vertellen over jezelf. Misschien moet je lichamelijk contact weer helemaal opnieuw opbouwen... een uitdaging toch? Probeer er eens -samen!- zo tegenaan te kijken!

Nog even dit: ken je de troost van Psalm 139? God kent je, weet alles van je, zelfs je diepste gedachten: Hij wil je helpen. Hij wil jullie helpen. Schuil in alle zorgen, verdriet, verwarde gevoelens bij Hem!

Sterkte toegewenst, Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven