Intensieve huwelijksjaren
W.E. (Wilbert) Weerd | 7 reacties | 17-08-2017| 12:09
Vraag
Ik ben nu bijna drie jaar getrouwd, maar het voelt haast wel alsof ik er al tien op heb zitten. De afgelopen jaren waren intensief. Begin dit jaar zijn we zelfs in relatietherapie geweest. Nu weet ik dat een huwelijk hard werken is. Daar zou ik vrede mee hebben, mits er dan ook een goede basis onder het huwelijk ligt. Helaas kom ik er keer op keer achter dat dit niet het geval is.
Ik heb vooral erg veel moeite met mijn man. We hadden een korte maar prima verkeringstijd. Hierin hebben we veel gepraat over de grote thema’s van een relatie, gebeden en zelfs samen een kerk uitgezocht. Totdat ik zwanger bleek van onze jongste was er geen vuiltje aan de lucht. Achteraf bleek mijn man al ons hele leven in zijn hoofd te hebben uitgestippeld. De ongeplande komst van een baby gooide behoorlijk wat roet in het eten. Zijn eerste reactie: Kun je geen abortus laten plegen?... Tijdens die negen maanden zat hij in de knoop met het idee van aanstaande vaderschap en allerlei doemgedachten. Het behoeft denk ik geen uitleg dat dit voor mij op meerdere fronten een zware periode was. We waren pasgetrouwd en waar veel stellen dan totaal in elkaar opgaan, dreven wij het eerste huwelijksjaar (mede door zijn gedrag) steeds verder uit elkaar. Ik had helemaal niks aan hem en hij was emotioneel erg onstabiel. Tegen het einde van de zwangerschap leek hij het idee te aanvaarden. De baby bleek gelukkig een erg makkelijk en vrolijk kindje. Nu achteraf noemt hij ons kind ook een geschenk.
Al was de rust weer teruggekeerd, tussen ons was er te veel gebeurd en kapot gemaakt. Ik voelde me emotioneel erg onveilig bij hem. Negen maanden lang was er geen ruimte geweest voor mij of mijn gevoelens. Had ik de kar alleen getrokken. Zowel voor het huishouden als de opvoeding van de andere kinderen. Bovendien had ik nu van dichtbij gemerkt hoe hij reageert op onverwachte stresssituaties. Dat maakte me huiverig voor hoe hij in slechte tijden met dingen zou omgaan. Zoals het overlijden van een van onze ouders, baanverlies of ziekte. Ik had dit totaal niet verwacht. Voordat we trouwden, hadden we uitgebreid gesproken over kinderen krijgen. Ik had ze al vanuit een vorig huwelijk en twijfelde sterk. Hij wilde graag kinderen. Dat bleek achteraf te moeten zijn: maar vooral niet het eerste jaar en graag gepland of wanneer mij dat uitkomt...
Er zijn een aantal dingen in zijn gedrag die het voor mij bemoeilijken om een goede relatie met hem te hebben. Zo is communicatie voor mij een frustratiepunt. Ook is hij enorm eigengereid en trekt hij zich praktisch gezien niks aan van iemand in dit huishouden. Hij neemt weinig initiatief en geen enkele verantwoordelijkheid. Het voelt niet alsof ik een relatie heb met een volwassen man. Eerder alsof ik er nog een extra kind bij heb. Nu de oudste kinderen in de puberteit komen, botst het tussen hen en hem. Zij gedragen zich soms volwassener dan hij . Als vader vindt hij het vooral leuk om een kind te hebben en er om er mee te pronken en leuke dingen mee te doen. Praktische zaken als luiers verschonen doet hij wel. Maar als het aankomt op (geloofs)opvoeding of het geloof voorleven heeft hij niks te bieden. Sterker nog, de oudere kinderen spreken hem aan op dat we eerst moeten bidden voor het eten of noemen hem ‘heiden’. Als ik hem er niet op aanspreek, schept hij een bord voor zichzelf op en gaat eten (terwijl er dan vier kinderen aan tafel zitten die nog niks te eten hebben). Als ik dan in de keuken sta op te scheppen, me omdraai richting de eettafel en hem alweer zie eten en hem erop aanspreek liegt hij.
Bijbellezen aan tafel doen we omdat ik dat initiatief neem. Het zal nooit eens van hem komen en als ik het niet doe gebeurt het niet. Meestal gaat hij op zondags naar de kerk en blijf ik thuis. Maar als ik hem vraag waar de dominee het over gehad heeft, weet hij zelden iets inhoudelijks te melden. Maar als de preek te lang, saai of moeilijk was kan hij daar wel over vertellen. Op mijn initiatief hebben wel eens samen een Bijbels dagboekje geprobeerd. Maar dat was geen succes. Als we het er over hebben gaat hij weer eens twee weken Bijbellezen en dan ebt het weg. Echte diepgang ontbreekt. Toch werd hij in onze kerk gevraagd voor een functie van oudste, vooral vanwege zijn bestuurlijke ervaring. Maar ik heb hem laten weten dat ik dit enigszins misplaatst vind op basis van wat wij er thuis van zien. En omdat ik als ‘vrouw van’ ook achter de benoeming moet staan, zag hij er vanaf.
In de afgelopen jaren heb ik geprobeerd mijn weg te vinden in onze relatie: het te aanvaarden en voldoening te halen uit de opvoeding van de kinderen. Het scheelt dat ik buitenshuis werk zodat ik ook afleiding heb. Ook ondernemen we veel dingen apart. Ik heb dat ook nodig om mijzelf ademruimte te geven. Maar ergens wringt het. Vooral als hij dan een relatie wil hebben zoals in een Hollywoodfilm en zich beklaagt over het gebrek aan romantiek of de afstand die er is tussen ons. Zonder enige vorm van zelfreflectie over hoe zijn eigen gedrag mede debet is aan het geheel. Mijn man spreekt vaak uit dat hij van mij houdt. Voor mij voelt het betekenisloos als ik dan weer zie hoe egoïstisch en eigengereid hij vervolgens weer te werk gaat. Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed of ik van hem houd. Zijn karakter is veelal chagrijnig en negatief. Zeker als er een onverwachte (stress)situatie is en dan moet ik hem regelmatig aanspreken op zijn taalgebruik in het bijzijn van de kinderen. Van de innemende, attente, besluitvaardige persoon uit onze verkeringstijd is weinig over. Privé dan. Naar de buitenwereld toe is hij heel gezellig en lopen mensen met hem weg. Maar als het met collega’s botst hoor ik ook punten waar ik thuis tegenaan loop. Het voelt nu achteraf meer alsof hij toneelgespeeld heeft en zodra de inkt droog was op de huwelijksakte hij zijn ware aard liet zien. Ook al zegt hij dat hij steeds iets meer zichzelf gaat worden... Er nog niet helemaal is, maar dat de geboorte van ons kind hem gewoon totaal verlamde en hij tijd nodig heeft om weer goed in zijn vel te zitten.
Begin dit jaar zijn we in huwelijkstherapie geweest. Ook om te proberen weer met een schone lei te beginnen en meer na elkaar toe te groeien. Ik heb expres een therapeut gekozen waar hij helemaal achterstond. Ik heb heel duidelijk mijn frustratiepunten kunnen uitspreken, maar ook mijn sceptische houding ten opzichte van therapie. Het hele traject heeft me wel inzicht gegeven in bepaalde dingen. Hoe zijn opvoeding op de achtergrond meespeelt. Ook was het goed om uit de mond van een expert te horen dat elke onverwachte situatie hem wel van zijn voetstuk had moeten brengen. En fijn dat iemand mijn observatie bevestigde: er zit een bepaald ritme/patroon in de stabiliteit van onze relatie. Het kan maximaal zes weken goed gaan en dan doet hij weer iets wat totaal ontwrichtend is en ik weet dat er totaal geen bodem onder ons huwelijk ligt. Ten tijde van de therapie hebben we veel gepraat en merkte ik kleine verbeterpuntjes. Inmiddels staan we weer stil en gaat alles weer zoals altijd. Bleek mijn sceptische houding niet voor niets en zijn we weer een aantal honderden euro’s armer.
In therapie heb ik uit kunnen spreken dat mijn grootste angst is dat ik mijn tijd verdoe met hem. En dan krijg je zo’n gewenst antwoord als dat ieder mens tijd waard is. Maar dat is niet mijn punt. Ik verwacht geen perfecte echtgenoot en claim ook niet zelf perfect te zijn. Ook heeft het niks te maken met vergevingsgezindheid. Maar het zou zo mooi zijn als het niet voelde alsof ik deze kar helemaal alleen trek terwijl hij voor extra gewicht zorgt. En ik iets anders kan denken dan: “Als het goed gaat drukt jouw gedrag geen negatieve stempel op ons huwelijk.”
Ergens mag ik misschien niet klagen. We wonen mooi, hij werkt hard en zorgt er voor dat we een comfortabel leven kunnen leiden. Ook omdat hij niet wil onderdoen voor zijn vrienden. Maar ik geef weinig om geld en status, je kan het toch niet meenemen als je overlijdt. En dit leven put mij bij vlagen enorm uit. Ik ervaar steun uit mijn geloof maar merk ook dat ik af en toe zo aan het overleven ben om alle ballen in de lucht te houden, dat mijn geloofsleven meer afgestomd voelt dan toen ik er nog alleen voor stond. Vooral als we weer eens in een ‘slechte periode’ zitten. Ik heb er geen moeite mee om er in geloofsopvoeding alleen voor te staan. Ik ben ook niet financieel of emotioneel van hem afhankelijk. Maar de vraag blijft knagen: verdoe ik mijn tijd met hem? Hoe lang heeft iemand nodig om weer de oude te worden? Moet ik weer in therapie gaan? Ook ben ik enigszins huiverig voor welk effect zijn gedrag en het gebrek aan voorleven van het geloof op de kinderen heeft.
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste vragenstelster,
Bij het lezen van je verhaal en vragen kreeg ik de indruk dat je te maken hebt met een palet van gevoelens van teleurstelling, boosheid, afmatting, onmacht, eenzaamheid, desillusie en verraad. En ook minachting over de in jouw ogen slappe, kinderlijke en egoïstische gedragingen van je man. Het zal je steken dat hij een andere voorstelling van zaken gaf voor het huwelijk en vervolgens zijn ware aard toont- je lijkt ermee te zeggen: “Want dan was ik er nooit aan begonnen.” Wat je ook uit in je angst om je tijd met hem te verdoen en dit huwelijk eigenlijk geen kans van slagen heeft. Mogelijk heb je dat in een vorig huwelijk ook al meegemaakt? Je man is veranderd en mogelijk ben jij dat ook, doordat je het gevoel hebt dat hij een kind is en niet de man waarmee je samen vorm kan geven aan jullie gezin. Wat hij goed doet is de bereidheid om in te gaan op je voorstellen maar dat houdt geen stand, het lijkt daarmee een aangepast of braaf gedrag te zijn.
Jullie verhouding leest als ongelijkwaardig, dat kan het patroon versterken van aansturing en (extern gemotiveerde) volgzaamheid. Je man had ook wensen en ideeën over jullie huwelijk en jou. Hij zal een verwachting hebben gehad van meer romantiek en mist dat waarschijnlijk. Zijn manier van omgaan lijkt te zijn om daar niet over te communiceren, maar zichzelf uit het contact te houden. Iets wat vaak gebeurt bij getrouwde stellen. In de verkeringstijd is het rooskleurig en denk je dat alles wel goed komt, maar eenmaal getrouwd blijkt de werkelijkheid de verwachting niet te verwezenlijken. Het terug willen naar het ideaal leidt dan tot een vlucht uit de werkelijkheid. Hij kan het idee krijgen toch nooit te kunnen voldoen aan de, voor zijn gevoel, eindeloze eisen die je onuitgesproken hebt. Zijn volgzaamheid kan conflict vermijdend zijn (vandaar het liegen) en jou nog meer het gevoel geven er alleen voor te staan en niet op hem te kunnen bouwen. Je respect neemt enorm af mede door je gekwetstheid, bedrogen zijn en onveiligheid tijdens je zwangerschap. Mogelijk is de plotselinge rol als vader in een samengesteld gezin door hem onderschat. Mannen willen graag een goede vader zijn, maar moeten vaak groeien in die rol. Het kan een groot verschil maken om hier samen over te praten en alle ruimte te geven aan zorgen, onzekerheden en tekortkomingen. Aan jou om dat niet op te lossen of bij te sturen, dat geeft hem het gevoel dat hij incompetent is en zal maken dat hij niet meer kwetsbaar is.
Terug naar jouw vraag: “verdoe ik mijn tijd met hem?” voortkomend uit je angst. Je vraagstelling verraadt een opvatting dat jij iets uit het huwelijk wilt halen en doelgericht leeft. Je tijdsinvestering moet leiden tot een bepaald resultaat qua huwelijk en samenzijn. Je hebt een beeld hoe jij je huwelijk voor je wilt zien. Op het eerste gezicht lijkt dit heel logisch, maar ik wil je een geestelijk en een minder geestelijk antwoord geven.
Het geestelijke antwoord begint met de vraag of God Zijn tijd met jou verdoet of niet. God kan elke situatie gebruiken om ons te vormen naar het beeld van Zijn Zoon als wij onze ziel aan Hem toevertrouwen. Het is van eeuwige waarde als we gehoor geven aan de roeping om te zegenen waar we vervloekt worden. Om niet als doel te hebben controle te krijgen over de situatie, zoals wij denken dat deze zou moeten zijn, maar op de Heere te vertrouwen en niet op eigen inzicht. Dat de vreugde van het kennen van Jezus Christus alles te boven gaat en de heerlijkheid die voor ons in het verschiet ligt. Dit zal niet je man veranderen, maar wel jou. Het zal het mogelijk maken van het zien van je eigen onvervulde dromen, te zien welke nood je man echt heeft. Om hem niet te veranderen, maar te dienen met de liefde van Christus. Hij zal door je levenswandel gewonnen worden en niet door je woorden of correcties. Hij zal kunnen gaan verlangen dezelfde vreugde en vrijheid te kennen die jij hebt leren kennen. Hij zal veranderen door de goedheid en liefde van God die hij door jou heen ziet. (Echter zal je man veranderen niet meer je doel zijn, maar je enige verlangen is dat hij de liefde van Christus mag leren kennen. Hij die Zijn leven gegeven heeft zodat wij zouden leven). Je zal God kunnen danken dat Hij je deze man gegeven heeft om jou (en hem) naar Hem toe te trekken en dan zal dit huwelijk, ondanks het aardse verdriet, nooit een verdoen van je tijd kunnen zijn. Het komt dus aan op vertrouwen op God en je man dienen zodat hij dat leven ook mag leren kennen, een bijzonder bevoorrechtte taak.
Het niet-geestelijke antwoord is dat ik het niet weet of jij je tijd met hem verdoet. Het leest als een grote verwijdering, verbittering, verwijten, onvindbaarheid van elkaars hart en teleurstelling. Het leest alsof je je hand al op de deurklink hebt gelegd en diep in je hart weg wilt uit dit huwelijk omdat jij je gevangen voelt. Hij zal dit diep in zijn hart ook wel aanvoelen en het zal ook een effect hebben op genegenheid en intimiteit. Zelfs al blijf je om praktische redenen in hetzelfde huis wonen, zullen jullie elkaars hart niet meer kunnen vinden. Er is al veel kapot. Zelfs al verandert hij, dan kan het zijn dat jouw verbittering en minachting al te diep zit. Meerdere ontmoetingen waarin elkaars pijn, gekwetstheid, angst , wantrouwen en teleurstelling gezien, erkend, gewaardeerd en begrepen wordt is nodig. Want pas als je dat bij elkaar kunt uiten, zal er een nieuw soort vertrouwen kunnen ontstaan dat de ander je wel begrijpt, om je geeft, meeleeft met je pijn en zijn of haar best doet om er het beste van te maken, hoe onhandig dat er soms ook uitkomt. Dan ontstaat er ruimte om te kunnen communiceren over verlangens en interpretaties en de veiligheid die nodig is om te durven veranderen. Als jullie beiden willen werken aan jullie huwelijk en een gezamenlijke vraag hebben, zou ik zeker relatietherapie aanbevelen om dit proces te ondersteunen.
Wilbert Weerd
Dit artikel is beantwoord door
W.E. (Wilbert) Weerd
- Geboortedatum:01-10-1985
- Kerkelijke gezindte:Evangelische Gemeente
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je mag ook mijn mailadres opvragen bij de redactie van RW.
Sterkte!
Het is nog al wat. Trouwen met iemand die al kinderen heeft, die ook nog in de puberleeftijd zijn. Jij hebt waarschijnlijk onderschat wat dat voor hem is en hij ook. Ook kan ik me voorstellen dat het beter is om niet het eerste jaar kinderen te krijgen dat vind ik niet gek dat hij er tegen op ziet. Zijn reactie vind ik dan wel weer extreem. Maar jij bent er toch ook bij geweest toen je na een korte periode al trouwde. Heeft er dan niemand je het advies gegeven om rustig aan te doen... al eerder getrouwd. Weduwe? of al eerder gescheiden? en dan na een korte verkeringsperiode trouwen dat is ook voor je kinderen een aardverschuiving en niet wijs. Ik kan me ook gewoon niet voorstellen dat je niets merkt van afwijkend gedrag zeker niet als je al wat ouder bent en een eerdere relatie hebt gehad
Wat me met name trof zijn je woorden "verdoe ik mijn tijd met hem ? Zo ga je toch niet met elkaar om? Dat klinkt zo koud, zo berekenend. Dat bedoel je niet zo wellicht maar komt wel zo over. Kinderen merken echt wel dat je hem minacht... en gaan dat ook doen. Dat is voor hem ook niet makkelijk.
Dat voelt hij echt wel aan. En is dat dan je geloof voorleven aan kinderen. Je echtgenoot minachten?? Ik zou zeker ook voor jezelf gesprekken aangaan. Het kan zijn dat er afwijkend gedrag bij hem is ten gevolge van een stoornis . Het kan zijn dat je al afscheid hebt genomen in je hart van hem en dat het daadwerkelijk tot een scheiding komt. In alle gevallen heb jij ook begeleiding nodig om een en ander te verwerken of te leren om met deze situatie om te gaan, of met evt afwijkend gedrag om te gaan van je man.
Veel wijsheid en sterkte toegewenst
Wat een moeilijke situatie waar je in zit! Ik kan me, door wat ik zelf heb meegemaakt, wel voor een deel inleven in jouw gevoelens. Dus ik voel mee in je eenzaamheid, pijn en strijd. Maar ik mag zeggen dat ik er zelf ook van heb geleerd en dat God ook in die tijd erbij was en tijd geholpen heeft. Dus in dat opzicht verdoe je je tijd zeker niet! Ik denk ook dat voor jouzelf zelfonderzoek gepast is, zeker als je zegt dat je emotioneel en financieel niet afhankelijk bent van deze man. Wat heeft je dan bewogen om snel met hem te trouwen en wat beweegt je nu weer snel van hem af te willen? Het is toch niet zo dat de zin van ons leven afhangt van het feit of we een goede relatie hebben? Voor mij klinkt deze vraag bijna alsof je z.s.m. weg wilt uit deze relatie en/of z.s.m. weer een goede relatie wilt hebben... Maar zulke dingen bestel je niet bij een postorderbedrijf. Het is bid en werk!
Het lijkt me ook niet verstandig als deze relatie zou beëindigen om dan weer naar een volgende (op zoek) te gaan. Je kunt zo weer in dezelfde valkuilen stappen, zonder dat je het wilt. Dus ik zou je echt wel willen adviseren om nu echt voor deze relatie te vechten! Ook voor je kinderen om te laten zien, wat het goede voorbeeld is, hoe je als christenen met elkaar omgaat!
Als je financieel niet afhankelijk bent van jouw echtgenoot, dan is er vast ook nog wel wat geld over om nogmaals in relatietherapie te gaan. Wilbert Weerd is een hele goede relatietherapeut en als hij niet bij jullie in de buurt zit, zijn er nog anderen. Een huwelijk is geen wegwerp-artikel, ik vind dat je zeker moet weten, dat je echt alles gedaan hebt, wat je kon, om het goed te krijgen... voordat je mogelijk ooit besluit om uit elkaar te gaan! En het kan best zijn dat jouw man niet zo goed om kan gaan met dingen die niet gepland zijn, die gedachte kreeg ik ook toen ik jouw vraag/verhaal las. Maar het lijkt me ook niet makkelijk om een huwelijk met tieners in te stappen en dan ook nog snel zelf vader te worden. Dus misschien is dit boek nog een aanrader voor jou/jullie:
Titel: Liefde en respect:
Ondertitel: De liefde waar zij naar verlangt en het respect dat hij nodig heeft.
Schrijver: Emerson Eggerichs
Ik hoop en bid dat jullie samen de weg mogen naar (meer verbinding met) elkaar en met God. Zodat het goed zal gaan met jullie, jullie huwelijk en dat jullie een voorbeeld zijn/worden voor jullie kinderen van wat liefde en respect is... dat het een huwelijk zal zoals het bedoeld is door onze Schepper!
Dank je wel Wilbert voor je oprechte antwoord. Nu moet ik wel zeggen dat ik juist iemand ben die personen enorm vrij laat en zelf dingen te ontdekken. Dat geldt ook naar de kinderen. Ik geloof erin dat kinderen op den duur gehoorzamen uit liefde en niet omdat ze moeten. Maar ook naar mijn man. Hij krijgt alle ruimte om de rol van vader in te vullen met zijn kind. Na te denken over wat hij belangrijk vindt in de opvoeding en graag mee wil geven. Ik heb het al een paar keer eerder meegemaakt dus niet de behoefte om er heel dicht bovenop te zitten, is wat minder aanwezig. Hij heeft bepaalde rituelen samen met ons kind. Wanneer hij bepaalde vragen of onzekerheden uit, kunnen we daar over praten en waardeert hij het wanneer ik (boeken) tips geef. Of hij ze leest of er iets mee doet is aan hem. Ervaring leert mij tot nu toe dat hij ze vooral toepast als hij echt vastloopt. Echt een opvoedingsvisie heeft hij nog niet behalve dan dat hij vindt dat hij later uit mag en we niet teveel grenzen moeten geven omdat ze het anders toch wel doen (iets waar we fundamenteel van mening over verschillen), samen luisteren ze regelmatig popmuziek op de iPad en, kijken ze YouTube filmpjes op de telefoon of kinderfilmpjes op de TV. Daar vind ik wat van, maar ik geef hem de ruimte. En probeer zelf andere accenten te leggen.
De (geloofs)opvoeding van de oudere kinderen en disciplineren neem ik voor mijn rekening zodat hij bij hen vooral de lusten en niet de lasten heeft. Ik wilde hem niet in de rol van boze stiefouder duwen. Bovendien biedt het voor de kinderen duidelijkheid en continuïteit. En daar varen ze allemaal wel bij.
Voor mij is het niet: als ik dit van tevoren geweten had, was ik er nooit aan begonnen. Zolang er geen kind van ons samen was, was er waarschijnlijk geen vuiltje aan de lucht en had hij dat jaren kunnen volhouden. Voor de geboorte vond hij het stiefouderschap super. De omslag in gedrag kwam door de komst van onze baby. Als ik van tevoren had geweten dat hij uiteindelijk toch geen kind had gewild, had ik zwaarder ingezet op anticonceptiegebruik. Voor het huwelijk was de kinderwens vooral bij hem aanwezig. En als we samen geen kind hadden gehad, zou ik vermoedelijk weggegaan zijn. Maar totdat de baby volwassen is, blijf ik in elk geval al valt dat zwaar.
Verwachtingen heb ik niet (meer), dat scheelt teleurstellingen. Ik heb het aanvaard. Maar het is juist hij die dan vindt dat ik de lat te laag leg, mijzelf te kort doe en meer zou mogen verwachten. Dan belooft hij beterschap, worden er allerlei luchtkastelen gebouwd en beloftes gedaan, koopt dure cadeaus maar als puntje bij paaltje komt stranden ze weer. Let wel: verandering komt dus niet omdat ik het opleg. Voor zichzelf heeft hij het idee dat hij nu (nog) niet is wie hij was voor de geboorte van ons kind was. En die persoon probeert hij terug te krijgen terwijl ik mij stilletjes afvraag hoe realistisch dat is.
Er is inderdaad sprake van ongelijkwaardigheid. Hier heb ik vooral moeite mee omdat ik 15 jaar jonger ben. Naar de kinderen toe uit hij vaak de dooddoener uit “Je bent de oudste dus de wijste”. Maar tussen ons, voelt het vaak alsof ik een stuk ouder ben. Daarnaast heb ik er moeite mee omdat ik als vrouw door zijn gebrek aan besluitvaardigheid en verantwoordelijkheid, vaak de moeilijke beslissingen moet nemen zonder te kunnen rekenen op hulp en steun van mijn man. Qua karakter ben ik niet echt veranderd volgens de therapeut. Wel is het zo dat ik door hoe alles is ik ontzettend veel initiatief moet nemen, en vaak dingen moet doen en oppaken die meer passen bij de rol van man des huizes. Ik zou het best aardig vinden om ook een beetje afhankelijk te kunnen zijn van mijn man. En er is altijd de onderliggende angst dat als ik ziek word, uitval of psychisch in de knoop raak ik niet op hem kan steunen of van hem afhankelijk zijn. Dat zou hij niet trekken.
Ik ben bereid om in therapie te gaan. Maar het vorige EFT-traject vond ik erg uitputtend ook omdat ik hem echt moest meetrekken in het maken van huiswerk en gesprekken aangaan. Het voelde niet als iets wat hij ook graag wilde. Ik vond het teleurstellend omdat je dan vol goede moed erin gaat en alles helemaal doorlicht en doorzaagt maar het uiteindelijk voor vorderingen zorgde die inmiddels al weer helemaal weg zijn. Veranderingen zijn kunstmatig omdat bepaalde dingen denk ik niet zo in zijn DNA zitten. Dus we staan weer stil. Het voelt voor mij eerder als bezigheidstherapie wat ik ook nog eens extra op mijn bordje krijg. Inmiddels pas ik de nieuwe trucjes en technieken toe, stip bepaalde dingen weer aan die de therapeut ook gezegd had, maar het lijkt niet te landen en beklijft niet. En als ik er over praat, heb ik niet echt het idee dat het echt bij hem landt of binnenkomt. Hij reageert niet of defensief, kijkt schuldbewust, schuift gedrag af op omstandigheden of anderen zonder zelf ergens verantwoordelijkheid voor te nemen. Maar ik zie helaas niet echt dat het kwartje valt of een volgend gesprek makkelijker gaat.
En dat maakt ook dat ik me afvraag of een nieuw traject vooral verspilling van geld gaat zijn.
@Catherine, dank je wel voor je tip. Mijn christelijke schoonmaakster zei recent ook al dat ze bepaalde dingen van autisme of PDD NOS herkende, maar ik blijf huiverig met labels en zelfdoktoren. Ik heb wel wat vragen die ik je zou willen stellen.
@leene en @AHHK76
Dank jullie wel voor jullie tips. Zoals ik in mijn verhaal vertelde, ben ik in therapie geweest. Eerst zou hij een traject voor zichzelf volgen om aan de slag te gaan met bepaalde dingen uit zijn opvoeding. Hier besloot hij zelf hier niet meer naar toe te gaan zonder mij dit te melden. Toen ik er alsnog achter kwam, heb ik besloten maar samen in therapie te gaan. In tegenstelling tot wat jullie aannemen is hier ook de nodige doorlichting van mijn kant in geweest. Juist door dingen te classificeren in ‘goed’ of ‘fout’, kom je vaak nergens. Dit was ook wat mijn man tegenhield in het proces om afscheid te nemen van bepaald gedrag. Het heeft niet te maken met dat hij niks ‘goed’ kan doen, maar het ging er om inzicht te krijgen in hoe zijn gedrag ontwrichtend werkt voor het hebben van een gezonde relatie. Ook omdat als het slecht gaat, hij iedereen er in mee sleurt wat disfunctioneel is voor de rest van het hele gezin.
Verder had hij totdat de baby er was een goede relatie met de pubers. Zij zijn rustig, en makkelijk in de omgang. Maar doordat hij in de periode van de zwangerschap zo van het padje af was, en ze zagen hoe hij mij behandelde is dat wel enigszins verstoord. Ook zij zien zijn periodieke emotionele schommelingen en houden daardoor juist afstand omdat ze niet precies weten wat ze aan hem hebben. Wanneer het botst komt dit vooral omdat hij zich op een manier gedraagt die past bij kinderen en pubers maar niet bij volwassenen en hij a.h.w. in hun vaarwater zit.
Niemand had vragen bij ons trouwen. We hebben ook vooraf een huwelijkstraject doorlopen. Maar zoals ik schreef was de persoon waar ik mee trouwde, een totaal ander iemand dan ik tegenwoordig mee getrouwd ben. Daarnaast had kerk er ook geen vragen bij hom hem voor de positie van oudste te vragen. Naar de buitenwereld toe heeft hij gezegd dat hij er vanaf ziet, omdat zijn vrouw vindt dat hij teveel van huis is. Ze blijven vragen inclusief of ze een gesprek met mij aan moeten gaan om uit te leggen hoeveel tijd hij hier daadwerkelijk mee kwijt is.
En voor wat de minachting betreft. Inmiddels ben ik er een ster in om te relativeren en luchtig te doen. Loods ik de kinderen in dit huishouden geduldig en positief door alle negativiteit en emotionele onstabiliteit heen. Verzoek ze om ‘wat meer geduld te hebben omdat hij nu eenmaal zo is of het niet zo bedoeld'. Mede omdat zoals mijn therapeut zei “ Ik er een ster in ben te overcompenseren”. Neem ik nog meer op mij omdat blijkt dat hij dit niet oppakt of er geen interesse voor heeft. De kinderen zijn gelukkig ook al zien ze nu ze ouder worden wel dat het niet makkelijk voor mij is. Hij is helemaal gelukkig want heeft vooral de lusten en ik heb het aanvaard. Maar zoals ik al schreef, put deze scheve verhouding mij enorm uit en eist het alleen de kar trekken zijn tol.
Bedankt voor je aanvulling en reactie. Fijn dat je nog even reageert. Het geeft iets meer inzicht in de achtergronden van je vragen. Ik begrijp ook beter waarom de jaren nu als lange jaren aanvoelen want je hebt veel van jezelf gegeven en ook veel goed gedaan in moeilijke omstandigheden! Als ik je eigenlijke vraag mag herformuleren (iets positiever) zou ik hem zo stellen: 'heb ik perspectief op een blijvende en geinternaliseerde gedragsverandering van mijn man?' Met name ook in de invulling van zijn opvoedrol. Dat dit tot nog toe niet heeft plaatsgevonden lijkt weinig hoopvol.
Of dat perspectief er is hangt af van het 'waarom' van zijn gedrag- wat jij o.a. omschreef als: 'chagrijnig, negatief, onverantwoordelijk, eigengereid en instabiel'-. Het kan een verschil maken als hij dit ook zelf zo ziet en er last van heeft. De vraag is dan of hij zelf aan kan geven wat de achtergrond van dit gedrag is en hoe dat eventueel of waarschijnlijk verband houdt met de komst van jullie kind. Daar zou dan eventueel passende hulp bij ingeschakeld kunnen worden. Wens ik je nog toe dat ondanks en ook in deze omstandigheden je geloof in de Heere Jezus gesterkt mag worden- juist door ook deze zorgen en jouw vragen, moeite en pijn bij Hem bekend te maken.
