Gelukkig in homorelatie
Ds. A. de Lange | Geen reacties | 27-06-2017| 14:52
Vraag
Een half jaar geleden heb ik (knul begin 20) een leuke, lieve en fijne jongen leren kennen. Na vele intense gesprekken en contacten zijn we zo close geworden en zijn we intens van elkaar gaan houden. We zijn allebei christelijk opgevoed, allebei ook met een achtergrond van anti-homorelaties. We hebben dit niet gezocht, het kwam zo en groeide zo en we hebben het zo goed samen. We vullen elkaar zo aan, we helpen elkaar, we zijn echt voor elkaar gemaakt. We ervaren allebei dat we niet zonder elkaar meer kunnen en willen, dat we openbloeien door elkaar. Dit is zo goed, zo mooi, zo heerlijk.
Maar dan komt de opvoeding erbij en onze eigen, vroegere, overtuiging dat dit niet kan en mag en worden we radeloos. We zijn zo dankbaar voor elkaar, we houden zo enorm veel van elkaar, we kunnen niet meer zonder elkaar en dat zou verkeerd zijn? Dat zou God niet willen? Hij heeft ons toch zo geschapen met deze gevoelens en ons elkaar leren kennen? Wij zijn veranderd in onze overtuiging en komen nu vreselijk veel verzet en afkeuring tegen. Dat bindt ons nog meer samen. Omdat dit zo’n pijn doet. Niemand is blij met ons geluk. Niemand gunt ons elkaar. We kunnen elkaar niet meer loslaten, we houden zielsveel van elkaar. Moeten we dan maar naar een andere kerk, waar het wel mag? Moeten we dan alle smaad, hoon en afkeuring op de koop toe nemen? Wil God dit? Is dit het gezegde dat liefde alles kost? Een radeloos stel wat zo intens gelukkig is met elkaar maar waar deze vragen knagen.
Antwoord
Je bent homo en bent een andere jongen tegengekomen met dezelfde gevoelens en jullie zijn naar elkaar toegegroeid. Jullie hebben ervaren dat het ‘gebeurde‘; je hebt het niet gezocht, het is jullie overkomen. Jullie samen zijn dolgelukkig met elkaar. Maar nu jullie als ‘stel’ naar buiten treden ontmoeten jullie veel verzet en afkeuring. En jullie lopen tegen allerlei vragen op.
Mijn eerste reactie is: wat jullie tot een half jaar geleden vanuit jullie achtergrond hebben meegekregen is nog steeds waar; God verbiedt in zijn Woord dat mensen van hetzelfde geslacht op een huwelijkse manier met elkaar leven. Nu jullie als stel in het leven willen staan ben je een grens over. En dat is niet goed.
Mag je dan geen homo zijn? Dat is de vraag niet. Maar je mag niet op man/vrouw manier met elkaar leven. Zo heeft God het niet bedoeld en zo moet je het niet willen. De paar gegevens erover in de Bijbel zijn helder en duidelijk - ik begrijp dat ik dat niet hoef uit te leggen; dat is de vraag ook niet.
“Maar we hebben het niet gezocht, het overkwam ons.” Misschien zou je er nog aan toe willen voegen: “het lijkt wel alsof God ons samengebracht heeft.” Sorry, maar op die toer moeten we als christenen niet willen gaan. Onder dat mom kan iedereen elke onwettige relatie goedpraten. Omdat iets goed voelt is het nog niet goed. Heel veel dingen die goed voelen deugen toch niet gemeten naar de normen die God ons in Zijn Woord geeft.
Wat je als mensen van hetzelfde geslacht met elkaar mag hebben is vriendschap. Dat mag er voor jullie beiden dus ook zijn. Je kunt ook nog een keer elkaars beste vrienden zijn. Maar je moet wel duidelijk inbouwen dat je daar niet iets van maakt dat lijkt op verkering, samenwonen (met alles erop en eraan) of huwelijk.
Ik zou me kunnen voorstellen dat als jullie op deze manier vrienden van elkaar zijn en er ook duidelijk over zijn, dat jullie niet op een homoseksuele manier met elkaar omgaan, jullie familie en vrienden en ook jullie kerkelijke gemeente je dragen en helpen. Zo hoef je niet langer verzet en afkeuring mee te maken. Ik besef dat ik dit idealiter schilder en dat mensen met homoseksuele geaardheid in de praktijk in de kerk niet altijd op zoveel meeleven en begrip kunnen rekenen. Maar ik hoop dat jullie om je heen mensen aantreffen die jullie als niet-praktiserend homo willen respecteren en dragen en dat ze je zelf warme vriendschap bieden en dat ze jullie die ook in elkaar gunnen.
Ik besef ook dat er wel een valkuil ligt als je zoveel voor elkaar voelt en dan ook als beste vrienden met elkaar omgaat. Je gaat maar zo grenzen over. Besef dat die verzoeking er ligt. Sommige christenen met een homoseksuele geaardheid onthouden zich daarom ook van een nabije vriendschap met anderen die dezelfde geaardheid hebben. Je moet het aankunnen. Zou dat niet zo zijn, dan moet je zelfs met betrekking tot een nabije vriendschap afstand van elkaar nemen.
Ik merk in je vraag dat het feit dat jullie elkaar gevonden hebben jullie over een bepaalde grens heeft gebracht. Je zegt: “we kunnen elkaar niet meer loslaten, we houden zielsveel van elkaar.” Vandaar de volgende vragen: “moeten we dan maar naar een andere kerk, waar het wel mag? Moeten we dan alle smaad, hoon en afkeuring op de koop toe nemen? Wil God dit? Is dit het gezegde dat liefde alles kost?” Ik wil bestrijden waar je mee begint: “we kunnen elkaar niet meer loslaten.” Dat kunnen jullie wel. Niet zoals je er nu instaat, maar wel als je geestelijk wakker wordt. Niet in eigen kracht, maar wel in Gods kracht. Overstappen naar een andere kerk, waar het wel mag, dat is geen oplossing. Dan ga je enkel maar een kerk met een andere Schriftvisie opzoeken om een levenspraktijk te kunnen huldigen. Het is een weg van liberalisering waar je bang voor moet zijn. Beproeft de geesten of ze uit God zijn. Allereerst bij jezelf.
Ja, zeg je, maar niet kiezen voor elkaar als homoseksueel stel voelt als kiezen tegen mezelf. Alsof ik er niet mag zijn. Ik merk vaak dat mensen met homoseksuele gevoelens op die gronden voor elkaar kiezen en tegen God / de Bijbel / een Bijbelse gemeente. Ik wil je er graag op wijzen dat de Heere Jezus inderdaad van je vraagt om hierin tegen jezelf te kiezen. Maar maak niet de fout te denken dat Hij dat alleen van mensen met homofiele gevoelens vraagt. Hij vraagt het van ieder christen. Hij zegt tegen al Zijn volgelingen (Lees Markus 8:35-39): “Toen zeide Jezus tot Zijn discipelen: Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelf, en neme zijn kruis op en volge Mij. Want zo wie zijn leven zal willen behouden, die zal het verliezen; maar zo wie zijn leven verliezen zal, om Mijnentwil, en om des Evangelies wil, die zal het vinden. Want wat zou het de mens baten, zo hij de hele wereld won, en aan zijn ziel schade leed? Of wat zal een mens geven tot lossing van zijn ziel? Want zo wie zich Mijns en Mijner woorden geschaamd zal hebben, in dit overspelig en zondig geslacht, diens zal Zich de Zoon des mensen ook schamen, wanneer Hij zal komen in de heerlijkheid van Zijn Vader, met de heilige engelen.”
Ik roep jullie er toe op om je kruis op te nemen en de Heere Jezus te volgen. Nogmaals: dat moet iedere volgeling van Christus op de één of andere manier doen. Eén ding is zeker: je zult er zegen van de Heere bij ervaren en Gods genade in Christus zal zo rijk voor je zijn dat het opweegt tegen het beste wat je bij je huidige vriend of bij een ander mens ooit vindt.
Dus klamp je niet krampachtig aan elkaar vast. Richt je samen op God en Zijn woord. Kom terug bij de Bijbelse opvatting, die jullie een half jaar geleden nog meedroegen. Ik wens je toe dat jullie in plaats van gelukkig te zijn met elkaar en toch radeloos te zijn vrede met God in Christus zult hebben en erbij mag leven dat Hij tegen je zegt: “Ik zal raad geven, Mijn oog zal op u zijn.”
Ds. A. de Lange, Nieuw-Lekkerland
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
