Vraag
Er zijn al veel vragen gesteld over gezinsvorming, maar ik heb in de vragen niet echt iets gevonden waar wij (echtpaar midden 30, twee kinderen; drie en twee) mee worstelen. De twee kinderen die we hebben kosten ons veel energie. Ik (man) ben psychisch niet heel stabiel, mijn vrouw juist wel. Ik zie er dan ook erg tegenop als ons gezin uitgebreid wordt met een derde kindje of meer. Mijn vrouw gaat makkelijker met de dingen om en zou het op zich wel aankunnen. Maar met een echtgenoot aan haar zijde die het (gezins)leven zwaar vindt, denken we dat een groot/groter gezin voor ons niet verstandig is. We merken het aan de woordenwisselingen die we nu met enige regelmaat hebben over de meest simpele dingen. ‘t Wordt altijd goedgemaakt gelukkig, maar toch...
De man moet met verstand bij zijn vrouw wonen, maar mijn vrouw zegt wel eens dat het bij ons andersom ook geldt. Wij kiezen nu voor natuurlijke onthouding, maar voelen ook de druk van de omgeving om ons heen waar gezinnen van drie, vier of meer kinderen heel vanzelfsprekend zijn. Hoe kunnen we hier het beste mee omgaan? Toch dan maar wel openstaan voor een derde kindje, maar ik zie daar erg tegenop en daardoor mijn vrouw ook min of meer. We vragen ons dan ook af of het goed zal blijven gaan in ons huwelijk als de strubbelingen en spanningen alleen maar meer worden bij een groter wordend gezin.
Antwoord
Beste vraagsteller: De vraag die je aan de orde stelt is een vraag waar ik alleen met schroom een antwoord op kan geven, omdat het bij uitstek een vraag is die hoort binnen de bedding van het huwelijk. Het is een vraag die in de eerste plaats jullie als man en vrouw betreft en waar jullie samen uit moeten zien te komen. Daarbij is het van groot belang dat jullie huwelijk stabiel is en een goede basis biedt voor jullie gezinsleven.
Het mogen ontvangen van kinderen is een groot voorrecht maar brengt ook de verplichting en verantwoordelijkheid met zich mee om als ouders de kinderen een goed thuis te kunnen bieden. Wanneer in een huwelijk spanningen en conflicten leven, lijkt met dat niet echt een goede basis voor het ontvangen van de kinderzegen. Als eerste advies zou ik daarom willen meegeven: werk samen aan een goede basis in jullie huwelijk. Praat eerlijk met elkaar over de dingen die voor jullie belangrijk zijn en waar jullie over van mening verschillen. Zoek de verbinding met elkaar en pas op voor verwijdering. Het kan verstandig zijn om iemand in te schakelen die jullie een stukje huwelijkpastoraat kan aanbieden.
Het tweede advies sluit daarbij aan: wanneer je denkt dat je het nodig hebt, zoek begeleiding voor het feit dat je je psychisch niet heel stabiel voelt. Dat kan wellicht in combinatie met het huwelijkspastoraat. Het één staat immers niet los van het ander. Het huwelijk is mede gegeven om elkaar tot steun te zijn. De Bijbel roept de man inderdaad op met verstand bij zijn vrouw te wonen (1 Petr. 3:7) en tegelijk is de vrouw aan de man gegeven als een hulpe tegenover hem (Gen. 2:18). Zo mogen jullie samen zoeken om in de weg van de Schrift jullie huwelijk en gezinsleven vorm te geven.
Het derde dat ik wil noemen, is dat de druk van de omgeving die jullie kennelijk ervaren, geen maatstaf mag zijn voor de weg die jullie als man en vrouw en als gezin willen gaan. Dat mag alleen Gods Woord zijn. Jullie hebben je eigen verantwoordelijkheid, in de eerste plaats naar de Heere toe, maar ook naar elkaar toe binnen jullie huwelijk en niet minder naar jullie kinderen toe. Druk vanuit de omgeving mag niet doorslaggevend zijn voor de beslissingen die jullie nemen, maar wat jullie voor God kunnen verantwoorden.
Daarom sluit ik af met de opmerking dat een ander, ook ik niet, voor jullie kan beslissen wat jullie moeten doen in het kader van gezinsvorming. Wat ik wel kan doen is jullie wijzen op de Heere en Zijn Woord om samen (!) in biddend opzien tot Hem jullie weg te gaan. Indien nodig kan het wel goed zijn, zoals gezegd, om jullie daarbij te laten begeleiden.
Ds. B. M. Meuleman
Dit artikel is beantwoord door
Ds. B.M. Meuleman
- Geboortedatum:20-05-1972
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Hoogeveen
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het is een herkenbaar probleem, een ding wil ik je meegeven, trek je niets aan van je omgeving, het is iets tussen jou je vrouw en de Heere.
Heel veel sterkte.
Denk aan de kinderen die je al hebt, je hebt tegenover hen een verantwoordelijkheid om voor hen een vader te zijn. Denk aan de kinderen die je eventueel krijgt, voor wie je ook aanwezig zult moeten zijn. Kun je dit niet opbrengen, dan raad ik je aan om er niet aan te beginnen. Denk ook aan je vrouw, die het allemaal zal moeten opvangen als jij niet meer kan. Dat beseft zij nu wellicht niet, maar jij voelt hier een grens en die voel je niet voor niets. Zij wil nu misschien graag meer kinderen, maar zal ook rekening moeten houden met het vermogen van haar man als dat beperkter is dan het hare. Uiteindelijk lijdt het hele gezin eronder als één gezinslid het niet volhoudt, zeker als dat een ouder is.
In lijn met het antwoord van de dominee: ik ken ook een aantal gezinnen waar het kindertal samen is te vatten als 'net eentje teveel'.
Kinderen opvoeden duurt toch zeker een jaar of 25, een beetje ruim gerekend met een aantal kinderen. En uit ervaring weet ik dat naarmate de kinderen ouder worden het zéker niet eenvoudiger wordt! Jonge kinderen liggen nog voor 20 uur op bed, maar tieners natuurlijk niet meer.
Dus is het wat mij betreft zeker niet als egoïstisch te bestempelen als je dit in overweging neemt én graag een goede, aanwezige, ouder voor je kinderen wilt zijn.
