Gevoel is weg

Ds. A.T. Vergunst | Geen reacties | 31-03-2005| 00:00

Ik heb vorig jaar onder de prediking de liefde van Christus in mijn leven ervaren. Ik heb mogen zien wie ik ben voor Hem en heb ook ervaren wat Christus gedaan heeft voor mij! Ik wilde toen ook aan het avondmaal gaan maar ik had nog geen kerkelijk recht. Nu doe ik met Pasen belijdenis, maar ik heb niet meer zo'n gevoel als eerst. Het is donker in m'n leven en de hemel lijkt wel van koper. Moet ik nu wel aangaan aan het avondmaal of niet? De dominee zei dat dat wel moet als je eenmaal bent aangeweest. Ik zit in de Ger. Gem.

Beste vriend,

Wat een wonder als je voor het eerst iets van de liefde van Christus in je leven mag ervaren. Daar zal wel wat aan vooraf gegaan zijn. Zo'n eerste “openbaring" (want dat is het als de Heere je ogen opent voor de wonderlijke liefde Gods die geopenbaard is in Christus) maakt een onvergetelijke indruk. Ik kan me dat zelf ook nog steeds levendig herinneren. Maar zoals met alle "eersten", de meekomende gevoelens blijven niet op hetzelfde niveau.  Zo is het ook in het natuurlijke leven. De warme en enorme gevoelens die leven in de eerste liefde zijn als een klein, ondiep, maar heel levendig stroompje water dat naar beneden klettert. Uiteindelijk verandert dat in een kalmere, diepere stroom van liefde die verankert ligt in een grotere trouw. Ik denk dat je daar wat mee zit. Onze relatie met God door Christus is niet "op het gevoel" maar “doorgeloof". Gevoelen zijn in een zekere zin ook vrucht van het geloof. Gevoelens blijven niet hetzelfde. Ik heb niet meer hetzelfde gevoel als ik nu naar mijn vrouw kijk dan ik had toen ik net verkering met haar kreeg. Dat betekent niet dat mijn liefde niet dieper is! In het geestelijke leven gaat het zo ook. Elke diepere ontdekking van God in Christus brengt enorme gevoelens los die helaas niet zo blijven. Aan de andere kant echter kan de liefde zoveel verdiepen door de meerdere kennis die je van de Heere mag ontvangen.

Gevoelens kunnen ook bedriegen. Je kent natuurlijk wel de gelijkenis van de Heere Jezus over de zaaier. Dat zaad dat in de ondiepe aarde kwam en snel opgroeide... dat zijn die mensen die op het gevoel beginnen en met laaiend enthousiasme christen worden. Dan later bekoelt dat eerste gevoel en met dat gaan ze weer terug in de wereld. Ik hoop dat in jouw geval dit niet zo is.

Nog een andere gedachte.  Ik begrijp zo goed dat verlangen dat je had om aan het Avondmaal te gaan nadat je iets van de liefde van de Heere proefde. Maar eigenlijk had je op dat moment het Avondmaal niet eens zo nodig!  De Heere was je zo nabij en je was zo vol dat je het Avondmaal misschien niet eens goed zou gebruiken.  Je zou teveel op jezelf gericht zijn. Het Avondmaal is als Christus’ trouwring.  Die heeft Hij achtergelaten om ons daardoor ons geloof en liefde te versterken, juist als het geloof bestreden wordt en dus ook de liefdegevoelens zo verminderd kunnen zijn. Vaak hoor ik de woorden die jij schreef bij hen die het zo goed hebben, geestelijk: "Oh, ik wilde wel dat het nu Avondmaal was." Ik kan het begrijpen. Maar het is meer zuiver als Gods kinderen in de tijden van donkerheid en strijd naar het Avondmaal verlangen en het mogen gebruiken als Gods middel om het geloof, liefde en de hoop te versterken. Want daartoe heeft Hij het uiteindelijk ingesteld: dat Zijn volk het in gedachten houdt wat Hij voor hen gedaan heeft.
 
Ondertussen zul je belijdenis gedaan hebben. Ik hoop ook dat je dat heb mogen doen met vreugde. Voor veel christenen betekent dat vervolging!  Die belijden hun geloof in Christus met de werkelijkheid van pijn, lijden en vaak ook de dood voor hun ogen. We moeten maar veel voor elkaar bidden.

Hartelijke groeten en Gods zegen.

Ds. A. T. Vergunst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.T. Vergunst

• Geboortedatum:
  22-09-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Carterton (Nieuw-Zeeland)
• Status:
  Actief

169 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven