Dol op goede doelen

Ik ben een vouw van 32 jaar inmiddels. Ik heb zo mijn beperkingen, van vroeger uit psychiatrische problemen en wat lager niveau. Het is daardoor moeilijk voor mij om gewoon werk te doen. Dus leef ik van een uitkering (Wajong). Ik heb nu een goede daginvulling en leuke activiteiten te doen. Het gaat goed met mij. Ik heb sinds enige tijd een probleem. Ik geef graag giften aan goede doelen. Ik leef zuinig, dus ik kan ook wel wat missen aan geld ondanks mijn uitkeringssituatie. Ik geef dus graag, maar ik verander de laatste tijd telkens van doel. Vroeger had ik heel lang een sponsorkind bij een christelijke organisatie. Ik heb dat jarenlang trouw gedaan. Maar op een gegeven moment ben ik midden in die sponsoring gestopt hiermee.

Daarna ging ik telkens op zoek naar wat anders. Ik ging op internet bij allerlei organisaties kijken wat ik ervan vond en ging soms ook wat aan, door wat te geven of een kind te steunen. Maar sinds een paar jaar zeg ik telkens dingen weer af terwijl die toegezegd waren. De teleurstelling bij diverse organisaties was soms wel aanwezig in dit soort situaties. En vooral als het ging om een kind dat hulp nodig had op lange termijn. Bij bepaalde organisaties weigeren ze me nu zelfs als ik een donateurschap per maand of een sponsoring wil aangaan. Dit vind ik zelf wel ernstig! Omdat ze er dan niet van op aan kunnen dat ik het ook volhoud voor minimaal een jaar of twee. Soms moest ik bijvoorbeeld ook heel lang wachten op een brief of informatie (van een kind bijvoorbeeld) en vond ik het daarom niet meer zo leuk om te doen. Soms waren de kosten ook te hoog om te voldoen, in totaal of per maand.

Op dit moment heb ik een sponsoring van 25 euro en net iets aangegaan van 30 euro per maand. Daarnaast nog iets voor de kerk. Ik weet niet goed hoe ik hiermee op moet gaan. Ik weet niet of dit samenhangt met mijn stoornissen (bipolaire stoornis en minder begaafd). Maar het gaat goed en ik ben erg stabiel volgens mijn hulpverleners en ook door middel van medicatie. Vaak doe ik het wat impulsief en heb ik achteraf spijt. Maar dan zit je er bij sponsoring aan vast...

Beste vragenstelster,

Allereerst mijn welgemeende complimenten dat u, met uw schaarse middelen, bereid en in staat bent om daar nog iets van af te willen en te kunnen dragen. Daar zouden veel anderen nog wel een voorbeeld aan kunnen nemen. Maar het lijkt erop dat u een beetje moeite hebt om daarin een structuur en een vast omlijnd doel in aan te brengen. In hoeverre dat te maken moet hebben met uw psychische geestesgesteldheid kan ik hier niet zo vast stellen, maar het is wel leuk om te mogen lezen dat het goed met u gaat.

Misschien verwacht u ook wel wat teveel van mensen aan wie u geeft. Omdat u, zoals u zelf ook zegt, nogal lang moet wachten op een brief, of informatie van een door u gesponsord kind en u het daarom niet leuk meer vindt om te doen. Maar de Heere Jezus onderwijst ons over het geven van giften in Matth. 6:1-4; “Hebt acht, dat gij uw aalmoes niet doet voor de mensen, om van hen gezien te worden; anders zo hebt gij geen loon bij uw Vader, Die in de hemelen is. Wanneer gij den aalmoes doet, zo laat voor u niet trompetten, gelijk de geveinsden in de synagogen en op de straten doen, opdat zij van de mensen geëerd mogen worden. Voorwaar zeg Ik u: Zij hebben hun loon weg. Maar als gij aalmoes doet, zo laat uw linker hand niet weten, wat uw rechter doet. Opdat uw aalmoes in het verborgen zij; en uw Vader, Die in het verborgen ziet, Die zal u in het openbaar vergelden.”

Wanneer u dus giften geeft, en het niet vanzelfsprekend is dat u daar altijd een reactie binnen een door u bepaalde tijd voor krijgt, dan is dat volgens de Heere Jezus echt geen probleem, omdat God de Vader er wel weet van heeft en u dat ook zal vergelden. Dan kunt u het dus zonder dankbaarheid van mensen stellen. En voortaan uw goede werken in het verborgene doen, zonder er van menselijke zijde ook maar iets voor terug te verwachten.

Maar let wel op dat u daarin niet boven uw middelen uitgaat; 25 euro per maand aan een goed doel en daar bovenop ook nog iedere zondag de collectezak, lijkt mij althans meer dan voldoende voor iemand met uw inkomen. En bedenk dan maar, dat de gift van een arme, volgens de Heere in Luk. 21:1-4, veel meer waarde heeft voor God dan die van een rijke uit zijn of haar overvloed. Want verhoudingsgewijs geeft u dan al meer dan de meeste mensen.

Tot slot zou ik u willen adviseren om één goed doel uit te kiezen, waaraan u dus blijvend een vast maandelijks bedragje overmaakt, zonder daar dus iets voor terug te verwachten. En het daar verder ook bij te laten.

Hartelijke groeten,
Drs. W. H. Hoorn