Dochtertje aanpakken
drs. A. Diepeveen- van der Marel | 21 reacties | 06-03-2017| 11:00
Vraag
Wat kan opvoeden soms lastig zijn. Ik vind het een hele mooie taak die we van God hebben gekregen en waar we Hem ook heel hard bij nodig hebben. Prachtig om onze kinderen te sturen en te vormen en te zien hoe dat proces verloopt. Alleen onze oudste dochter van vijf is erg opstandig de afgelopen maanden. En ik merk aan mezelf dat mijn geduld soms minder wordt. Het is een vicieuze cirkel. Ze doet iets wat niet mag of luistert niet. We proberen dit positief te benaderen en vragen bijvoorbeeld of ze iets op wil ruimen. Lukt dit niet dan probeer ik er een positieve draai aan te geven en begrip te tonen. Ik zeg bijvoorbeeld dat het wel heel veel is om alleen te doen en dat mama wel wil helpen. Dan help ik haar mee, maar dan nog probeert ze zo lang mogelijk mij alleen op te laten ruimen en te kijken wat ik dan weer ga doen. Ik laat merken dat ik het jammer vind dat ze niet meegeholpen heeft en dat het de volgende keer dan vast beter gaat.
Helaas stapelt dit zich de hele dag op en het uitproberen gaat maar door. Ik probeer positief te blijven dat dit maar een fase is, maar mijn man vindt kinderen zo helemaal niet leuk meer. Onze tweeling is nu 2,5 en slaapt tussen de middag nog. Als onze dochter naar haar kamer moet om na te denken dan worden de kinderen wakker. Hoe kan ik onze dochter het beste corrigeren/opvoeden als ze iets doet wat niet kan of mag? We praten met haar en ze moet soms naar haar kamer om na te denken. We willen haar niet slaan en dat doen we ook niet, daarom brengen we haar naar kamer, anders zou ze ons als ouders zo boos kunnen maken dat je je zelf beheersing kunt verliezen. Dat willen we echt niet.
Mijn man en ik zitten eigenlijk altijd op één lijn. Het kost voor mijn man ook heel veel energie en hij weet soms ook niet meer wat hij er mee aan moet. Hij heeft pas tegen mij gezegd dat hij van onze kinderen houdt die er nu zijn, maar meer kinderen hoeft voor hem niet. Uiteraard krijgen we kinderen van God, maar hij wil er dus voor zorgen dat het zo ver niet meer komt. Dit begrijp ik, want ook ik zie het niet zitten nu. Hij vindt het ook steeds moeilijker om er elke keer weer over heen te stappen. Nadat ik of hij boos op haar is geweest wil ze altijd knuffelen of op schoot. Dit voelt niet altijd fijn omdat de situatie zich zo vaak herhaalt. Gelukkig zijn de jongens heel rustig, maar ook zij verdienen hun aandacht en slaap ‘s middags. Dit alles even voor uw beeldvorming.
Nu mijn vraag: Hoe pakken we onze dochter het best aan op een pedagogisch verantwoorde en Bijbelse manier? We willen niet dat ze onze grenzen overschrijdt en spullen kapot maakt wanneer ze nadenkt op haar kamer. Daarnaast is ze erg bijdehand en wil bijvoorbeeld ook niet mee naar de kerk op zondag. Ze doet er alles aan (kleding niet aan trekken, brood niet op eten, huilen) om niet naar de kerk te gaan. Ik leg me daar niet bij neer en ze gaat dus elke zondag mee. Ook als ze in de kerk huilt, praat, zeurt of boos doet, dan vertel ik haar dat ze moet stoppen en we er thuis op terug komen. Ze drijft ons soms echt tot wanhoop! We hebben een dominee die begrijpelijk preekt en zelfs boeiend voor kinderen van vijf. Wij als ouders geloven en gaan graag naar de kerk en bidden met onze kinderen, daarnaast ook samen of God ons wil helpen met de opvoeding van onze kinderen.
Alleen heb ik nu ook wat praktische tips nodig om een geduldige en liefdevolle moeder en vrouw te blijven! Ik wil daar nog aan toevoegen dat ze niet alleen die negatieve momenten heeft. Ze kan ook lief spelen en op school gaat ze ook goed mee. Ze helpt mij als moeder ook graag met koken, boodschappen doen etc. En ze heeft ook vriendinnetjes. Zover ik zie loopt haar ontwikkeling ook als gemiddeld. Dus naast mijn vraag zijn er ook vele positieve dingen.
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Beste ouder(s),
U omschrijft mooi hoe opvoeden zowel een zegen als een zorg kan zijn. Daarin is afhankelijkheid nodig. U beschrijft dat uw dochter van vijf heel erg opstandig is en dat in de laatste maanden. Het is van belang om na te gaan wat voor specifieke dingen er anders zijn in die afgelopen maanden. Kan het zijn dat de geboorte van de tweeling van invloed is, naast de toenemende spanningen rond jullie opvoedingsvragen?
U beschrijft daarin een cirkel die ontstaan is van actie en reactie en u heeft gelijk, zo kan het vaak gaan. Het lukt (jonge) kinderen vaak niet om uit die cirkel te stappen. Als volwassene zijn we daarin veel vaardiger om alternatieven en strategien te bedenken bijvoorbeeld. Echter u heeft daar al erg op ingezet en begint uw geduld te verliezen. Heeft u op school besproken of zij de opstandigheid herkennen, los van de positieve leerresultaten? Vaak kan er een disbalans zijn tussen de ontwikkelingstaken van een kind en zijn vaardigheden. Ook al vermoed u dat zij zich goed ontwikkelt, dan kan het nog van belang zijn om ook op school uw handelingsverlegenheid te bespreken. Er kunnen extra spanningen zijn in het kind zelf (zoals de lat hoog leggen) of moeite mee te komen op school in sociale situaties ten opzichte van leeftijdsgenootjes, waardoor een kind ook thuis meer moeite heeft om emoties te reguleren (dit is positief omgaan met negatieve emoties en rustig blijven bij tegenslag bijvoorbeeld). Omgaan met gezinsnormen, je houden aan regels, zelfstandigheid, taakgerichtheid enzovoort zijn voorbeelden van die ontwikkelingstaken en die zijn voor een vijfjarige dus nog echt en ontwikkelingstaak. Dit wil zeggen stapje voor stapje worden kinderen steeds vaardiger en als het lukt groeien ze in de taak zelf en het vertrouwen waarmee ze dat doen.
U geeft een mooi voorbeeld van het opruimen. U beschrijft dat u haar even op weg helpt en dan verwacht dat ze het verder zelf kan. Probeert u eens om haar te laten starten met opruimen en pas mee te helpen als zij al bezig is of haar een eigen stukje te geven m.b.t. het opruimen. Volhouden en consequent zijn, is daarbij belangrijk. Als uw dochter merkt dat u het dan alsnog alleen opruimt, dan begrijp ik wel dat ze dit steeds wil proberen. Ze lijkt een sterke eigen wil te hebben. Wat maakt dat u het alsnog alleen doet?
U kunt daarin vooral veel doen om strijd te voorkomen. U heeft gelijk dat u daarna ook consequenties moet stellen zoals een rustig plekje om even na te denken (nooit te lang bij jonge kinderen). Maar investeer vooral nog in het voorkomen van strijd door haar af te leiden, rustig en duidelijk uw eis te blijven herhalen en daarin vast te houden. Dit vraagt een aansprekende discipline. Vanuit het positief opvoeden kennen we deze uitgangspunten en het volgende is overgenomen van de website van een effectief bewezen interventie om ouders daarbij te ondersteunen:
-Aansprekende discipline helpt kinderen niet alleen te accepteren om verantwoordelijk te zijn voor hun gedrag, het leert ze ook om rekening te houden met de gevoelens en wensen van anderen. Bovendien helpt het om hun zelfbeheersing te ontwikkelen.
-Voor ouders betekent aansprekende discipline dat je goed voorbereid bent. Je stelt goede basisregels op en vertelt je kind hierbij vooral wat je wel wilt, in plaats van wat je niet wilt. Je geeft duidelijke, rustige instructies en bent consequent, elke dag weer. Je kind zal snel leren dat je altijd volhoudt en dat je meent wat je zegt!
Maar je hoeft niet altijd meteen op elk klein probleem in te gaan. Negeer het gedrag waarvan je denkt dat het eigenlijk aandacht vragen is. Geef het niet te veel aandacht en het kan weer stoppen.Als de gestelde regels worden overtreden, reageer dan snel, blijf kalm en laat een passende consequentie volgen die bij de leeftijd past. Zoals het speelgoed een paar minuten wegnemen. En vergeet niet het gedrag dat je graag wilt zien, te prijzen. Probeer te letten op de momenten waarop je kinderen de regels proberen op te volgen en prijs ze hiervoor. Zeker wanneer ze iets nieuws aan het leren zijn.
Het knuffelen na afloop is juist wel heel goed. Zorg ervoor dat u altijd de relatie herstelt na een conflict en benoemd dat u wilt dat ze luistert, maar dat u veel van haar houdt. Benoem concreet wat u van haar verwachtte en spreek de verwachting uit dat ze het wel kan. Oefent u vooral met kleine taken zoals het opruimen. De kerkgang is heel groot en vraagt veel. Gelukkig gaat dit vaak goed, kijk welke dingen daarin goed gaan en leg daar de nadruk op. Negeer zoveel mogelijk de weerstand vooraf of benoem dat u weet dat ze het lastig vindt, maar dat jullie toch gaan en dat u ziet dat ze bijvoorbeeld wel goed kan stilzitten.
Echter u omschrijft ook dat de spanningen een forse weerslag hebben op uzelf en uw gezamenlijk opvoederschap met uw man. Daar begint de eerste zorg, namelijk die voor u zelf en papa. Hoe houden jullie het met elkaar ontspannen en wat hebben jullie daarvan van elkaar als echtpaar en van de omgeving nodig? Kinderen voelen dat soms haarfijn aan en reageren met hun gedrag juist averechts. Daarin is het ook van belang om goed zicht te hebben op uw eigen emoties. Ook de emoties die vaak als meer negatief ervaren worden zoals boosheid, teleurstelling en verdriet. Praat daar over met mensen om u heen, zonder te vergoelijken of te vermijden. Zoek iemand die mee kan denken en die uw gezin goed kent of zoek zo nodig professionele hulp om te zorgen dat er meer ontspanning komt voor uzelf en uw gezin.
Alle goeds en Gods zegen gewenst op de opvoeding.
Vriendelijke groet,
Anja Diepeveen-van der Marel
Dit artikel is beantwoord door
drs. A. Diepeveen- van der Marel
- Geboortedatum:19-10-1976
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie: Orthopedagoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik vind de situatie erg herkenbaar.
Hieronderin het kort het hoe en wat. Nu zeg ik niet dat dit de oorzaak is maar wie weet heb je er wat aan.
Bij 1 van onze kids hadden we vergelijkbare problemen. Toen kwam de groep 2 schoolarts en stelde motoriek achterstand vast. Na een zeer intensief kinder fysio traject zijn de problemen een stuk vermindert.
Aangezien het onze oudste was en wij ook vinden dat ieder kind uniek is is het dus ok dat hij minder goed als klasgenoten kon fietsen/ kleuren ed en waren wij zeer sceptisch mbt de fysio.
Bij ons waren lichamelijke oorzaken die verholpen zijn de oorzaak waardoor ons kind letterlijk en figuurlijk beter in zijn vel zit. Hier dus dankbaar dat dit traject zoveel goeds heeft gebracht.
Tuurlijk blijven kids hun streken hebben maar dat hoort erbij.
Misschien vind je het fijn om te merken dat je niet de enige met een lief, maar dwars kind bent. Mijn kinderen (van 7,5 en 3) hebben ook wel eens van die bokkige periodes. Dan trekken mijn man en ik de lijntjes even heel strak. Niet luisteren (ook bij kleine dingetjes) = in de hoek. En eigen taak blijft eigen taak. Niets anders voor die klaar is. Etenstijd? Jammer dan, je mag aan tafel komen als je klaar bent... Het klinkt misschien hardvochtig, maar ze hebben heel snel door dat ze zichzelf in de vingers snijden door dwars te doen. En na een paar hele strakke dagen is het dan wel weer (overwegend) lekker gezellig in huis.
Wij knuffelen ook altijd even als één van de kinderen stout is geweest en we bidden samen om vergeving. We vertellen ze dan ook geregeld dat God wil dat kinderen naar hun ouders luisteren en dat wij als ouders hen moeten leren hoe ze volgens de bijbel moeten leven. En dat we dat serieus nemen, juist omdat we van ze houden.
Het samen bidden is iets dat mij als moeder juist ook kracht geeft op van die moeilijke dagen. Soms heb ik zoiets van 'jaja, het hoeft nu voor mij even niet meer goedgemaakt, 't is nu te laat'. Maar wij moeten een afspiegeling zijn van onze Hemelse Vader en als ik dan bedenk hoe vaak ik tegen Hem zondig en weer om vergeving vraag, dan kan ik geen vergeving weigeren aan mijn kind.
Bestaat het gevaar niet dat je God als opvoedmiddel gaat gebruiken?
Je kunt er wel op wijzen dat een kind om vergeving kan/moet vragen, maar als je dit samen gaat doen, de vraag om vergeving moet van het kind zelf uitgaan.
met deze zin heb ik grote moeite
Het samen bidden is iets dat mij als moeder juist ook kracht geeft op van die moeilijke dagen. Soms heb ik zoiets van 'jaja, het hoeft nu voor mij even niet meer goedgemaakt, 't is nu te laat'. Maar wij moeten een afspiegeling zijn van onze Hemelse Vader en als ik dan bedenk hoe vaak ik tegen Hem zondig en weer om vergeving vraag, dan kan ik geen vergeving weigeren aan mijn kind.
Het gaat hier om zeer kleine kinderen... bij mij komt dit zo over ik vergeef omdat het moet, ik begrijp dit niet. Het samen bidden om je accu op te laden, komt bij mij vreemd over.
Let wel ik heb zelf zeven kinderen grootgebracht, ik heb er kinderen bij met een diagnose, wat zeker weerslag heeft op het gedrag van de andere kinderen had. Ik heb vaak met de handen in het haar gezeten, maar herken dit niet. ik bad elke dag met de kinderen, maar niet hun stoute dingen nog eens extra noemen.
Je kunt je kinderen leren om respect te hebben voor wie boven hen gesteld zijn, vooral om dit te laten zien, niet ff door rood rijden, niet schelden op de regering, niet schelden op de kerkenraad, noem maar op, kinderen doen wat je doet en niet wat je zegt.
*Deel verwijderd door moderator. Graag de bron vermelden als je een tekst van internet haalt*
Ik vraag me af of God ons straf geeft als we iets niet willen, wat denk jij?
Ik herken ook het gedrag bij onze kinderen. En wil het volgende delen. Voor mij is het belangrijk om te bedenken dat het kind een behoefte heeft waardoor het zo reageert. 1 van onze kinderen is 2 en half. Als ik zeg dat het speelgoed opgeruimd moet worden zegt hij vaak heb ik niet zin in. Tegen m'n oudsten zei ik eerder dat kan wel zijn maar het moet toch gebeuren. En gaf ik ook straf als ze niet luisterden. Nu zeg ik ik hoor dat jij geen zin in opruimen heb en het is voor mij niet fijn als het speelgoed blijft liggen. Het gebeurt meestal dat hij een aantal keren blijft zeggen heb ik niet zin in. Ik blijf herhalen ik hoor dat je geen zin hebt. Vervolgens kijken we wat we kunnen doen waardoor hij het wel wil doen. Dat bespreek ik met hem. Soms is dat dat ik begin met een paar dingen en dat hij dan ook begint.
Voor mij zijn de belangrijkste dingen hierin dat m'n kind gehoord wordt (volgens mij wil ieder mens gehoord worden) en dat er geluisterd wordt naar elkaar. Jij hebt geen zin en mama wil dat er opgeruimd wordt. Het is er allebei en mag er allebei zijn.
Vraagsteller, weet je wat maakt dat je dochter niet mee wil naar de kerk? Mag ze dat vertellen en wil je dat horen? Als ouders nemen wij beslissingen, dat sluit niet uit dat onze kinderen mogen zeggen als ze iets niet willen en wij willen horen wat maakt dat ze het niet willen.
Mbt praktische tips, mij helpt het om genoeg te slapen en om me soms even terug te trekken. Ook helpt het me om bij mezelf na te gaan hoe het komt dat ik me irriteer. Dat spreek ik ook uit naar m'n kind. "Ik merk dat ik boos wordt en geïrriteerd."
Op die manier hoop ik m'n kinderen te leren om hun emoties te uiten/verwoorden.
In gebed vertel ik alles tegen de Heere en vraag om wijsheid in het opvoeden.
Zegen!
Ik bedoelde ook niet dat onze kinderen geen eten krijgen als ze ongehoorzaam zijn. Maar als ze een reële tijd hebben gehad, bijv. voor opruimen, gaan we dus niet met het hele gezin zitten wachten met eten tot het eindelijk klaar is. Ook trekken we de opdracht niet in, want dan is de weigering dus effectief en wordt het iets structureels. Maar na een 'Wij gaan eten, als je klaar bent mag je ook aan tafel komen' is een weigering tot gehoorzaamheid alleen nog een probleem voor het kind zelf. En is de klus geklaard nog voor iedereen eten op z'n bord heeft.
Wat betreft het samen bidden; als een kind bij mij om vergeving komt vragen, vind ik het mooi om juist ook samen om vergeving bij God te vragen. Daarin belijden we samen wat er gebeurd is en wat er verkeerd aan was. Dus als ik te boos ben geweest, noemen we dat ook in datzelfde gebed.
Als ik zeg dat we een afspiegeling moeten zijn van onze Hemelse Vader, betekent dat niet dat ik dit met onze kinderen bespreek. Meestal wil ik die afspiegeling ook zijn. Maar eerlijk is eerlijk, soms wil ik dat gewoon even niet. Maar als ik dan mezelf onder Hem zie, en hoe veel en vaak Hij mij al vergeven heeft, dan is het '70 maal 7 maal' ineens een stuk makkelijker en wil ik meestal ook werkelijk weer die afspiegeling zijn.
Ik blijf proeven dat je echt heel boos bent en over wel of niet vergeven nadenkt tegenover een kind van 7. Je eist onvoorwaardelijke gehoorzaamheid, ook zie ik duidelijk de strijd tussen jou en je kind, als volwaardige strijders, het kind MOET opruimen, als je helpt en het meeste zelf doe denk je dat je kind het karwei opzettelijk door jou op laat knappen.
Probeer je kind eens als kind te zien, gehoorzaamheid aan ouders moet er zijn, natuurlijk, maar dat leer je je kind niet door de strijd, als gelijkwaardige partners, aan te gaan.
Nogmaals zie je kind als zeven jarige niet als iemand die je opzettelijk pest.
Elk kind doet willens en wetens dingen die niet mogen of zijn ongehoorzaam dat hoort erbij, echter jij bent de volwassene en een kind is een kind.
Blijf dat voor ogen houden.
Veel dingen horen bij fasen in de ontwikkeling.
Niet altijd leuk maar het is iets wat het bij hoort.
(Als het kind over een jaar of drie in de prepuberteit belandt en je zit nog steeds in dergelijke strijd verwikkeld gooit het misschien de andere helft van zijn speelgoed erbij als je blijft zeuren over opruimen.)
Jij blijft proeven dat ik echt heel boos ben als mijn kinderen niet luisteren... Tja, sorry, maar dan proef je dat verkeerd. Over het algemeen zijn onze kinderen gewoon lief en gehoorzaam. En natuurlijk, kinderen zijn kinderen en luisteren af en toe niet. Kinderen mogen fouten maken en mogen daar ook van leren.
Ik schreef dat ze allemaal ook wel eens zo'n bokkige periode hebben. Dat een kind dag op dag op dag zit uit te proberen hoe ver het kan gaan. Dan ben je dus de stap van humor al voorbij en ja, dan word ik daar ook wel eens flink sacherijnig van. En daar had ik het over. Na een paar zulke dagen gaan wij de lijntjes even heel strak houden - dus ons heel strak houden aan de grenzen waarvan onze kinderen het bestaan weten. Wat je ziet is dat dit veel duidelijkheid geeft naar het kind zelf en dat het uitproberen vervolgens snel weer over is.
En hierdoor is het voor mij juist mogelijk om - zoals de vraagstelster het verwoordt - 'een geduldige en liefdevolle moeder en vrouw te blijven', omdat het niet zo'n eindeloos slepende strijd wordt waar ik moedeloos van zou worden.
Een 'strijd tussen volwaardige strijders' tussen mij en mijn zoontje van 7 is echt klinkklare nonsens. En wie zegt dat ik nooit ergens mee help? Maar als we afspreken dat ik dit doe en hij dat, dan doet hij dus ook het deel dat zijn deel was, ongeacht hoe lang hij daarover zeurt. Grenzen stellen en je als ouder aan die grenzen houden is juist enorm belangrijk voor de ontwikkeling van een kind. (Zie http://www.opvoedadvies.nl/grenzen.htm)
Je schrijft dat je zelf vaak met je handen in het haar hebt gezeten toen je eigen kinderen deze leeftijd hadden. (Blijkbaar zijn jouw adviezen toch ook niet DE oplossing?) Ik val jou niet aan op het gevoel van wanhoop dat je blijkbaar vaak had ivm het gedrag van jouw kinderen. Gevoelens kunnen ontstaan, het gaat erom wat je ermee doet. Maar ik zou het op prijs stellen als je mij daarom ook niet afserveert als een slechte boze moeder die niet weet hoe ze met kinderen om moet gaan, alleen omdat ik toegeef dat ik soms geen zin heb om te vergeven op van die uitzonderingsdagen dat één van de kinderen erg vervelend doet.
Grenzen stellen heeft daar niets mee te maken. Dat ik weleens met de handen in het haar zat is een teken dat ik een gewoon mens ben en mijn kinderen gewone kinderen.
Ik geef van harte toe dat soms niets werkte (zoals ik al schreef hebben een paar kinderen een stoornis en dan is er niets gewoon ) . Jammer dat je in de aanval schiet. Ik ga me echt niet verdedigen hoor.
Je kinderen zijn meestal lief en gehoorzaam, daarom snap ik je hele schrijven niet. Veel sterkte met de opvoeding van je kostbare kinderen.
opvoedkundig zijn hier een paar hele proffessionele antwoorden gegeven en meer kun je er niet van maken maar kom niet met moeten want ze moeten luisteren, verdiep je eerst eens in pedagogie voordat je met zulke uitspraken kom.
Ik ben blij voor je dat het goed gaat met je kinderen, heb ook niet gesuggereerd dat ze slecht terecht gekomen zouden zijn. Maar ik wilde wel graag dat je je realiseerde dat ook al jouw adviezen niet hebben kunnen verhinderen dat je je vaak wanhopig voelde. Maar als je nu, in plaats van mij af te kraken op alles wat je niet kent, niet begrijpt, vreemd vindt, enz. (lees je eigen reacties maar terug), opschrijft wat jou altijd hielp om over die wanhoopsgevoelens heen te stappen, kan ik me voorstellen dat de vraagstelster daar een hoop aan zou hebben. Als verschillende moeders met verschillende karakters en verschillende visies op opvoeden hun ervaringen open delen met deze moeder, kan zij zelf kijken welke dingen haar wel en niet aanspreken. Alindam begon daarmee, ik probeerde ook te laten zien hoe wij in ons gezin met de geschetste situatie omgaan en wie weet wie er nog volgen.
Ik schreef dat over vergeven helemaal niet omdat ik daar trots op ben of dat wil verdedigen. Maar aangezien de vraagstelster aangeeft het niet altijd fijn te vinden dat haar dochtertje na negatief gedrag wil knuffelen, dacht ik dat zij daar misschien ook wel eens moeite mee heeft. En ik schrijf met de hoop dat zij haar evt. negatieve gevoelens op dit punt net als ik in bijbels licht kan relativeren en zodoende juist positief in de houding naar haar kind kan blijven.
johnknox46, het boek ken ik niet. Ik ben het met je eens dat je niet als standaard aan kan houden 'luisteren omdat het moet'. Maar ik denk dat boulanger bedoelt dat je dat soms wel van een kind mag eisen. Gewoon omdat je vader/moeder bent. En in die zin ben ik het daar volledig mee eens. (En ik heb enige jaren ervaring in de pedagogie. Alleen ben ik hier nu aanwezig als moeder en niet als beroepsbeoefenaar.)
Jammer dat je zich aangevallen voelt, ik denk dat we hier verschil van mening hebben over vergeven en boos zijn. Je schrijft dat je het moeilijk vindt het kind op een bepaald moment te vergeven en vergelijk dit met de knuffel van de vragensteller.
Boos zijn en denken aan vergeving werkt niet altijd, ik denk dat je bedoeld dat je boosheid niet meteen over is.
Dat is mi iets anders dan het niet willen vergeven.
Even voor de duidelijkheid is zat WELEENS met mijn handen in het haar, jij noemt het wanhoopsgevoelens, dat vind te dik aangezet.
Er zullen weinig moeders zijn waar alles altijd op rolletjes loopt, het is geen falen en ook geen onmacht, het is gewoon het leven.
Hoe ik eruit kwam? (voor mijn kinderen met beperking had ik hulp) ik probeerde het positieve van die dag te overdenken, dat was niet altijd makkelijk maar dat hielp goed.
Goed opvoeden is onmogelijk, daar kom je steeds achter en het resultaat zie je pas achteraf.
Als je ergens mee gespeeld hebt is het toch normaal dat je leert om het op te ruimen? Gewoon, omdat mama het zegt. Daarover hoef je mijns insziens niet in discussie met je kind.
En ja, dat kan heel liefdevol, dat betekent echt niet dat je altijd maar boos op je kind bent ofzo, integendeel. Juist omdat je van je kind houdt, leer je je kind die dingen.
Hun kinderen niet tergen, hen liefhebben.
Als je de goed gestalte hebt, gaat het niet om: ze moet luisteren, ze moet doen wat ik zeg. maar dan wil je dat je kinderen leren te leven zoals God dat wil.
Eli en zijn zonen worden heel vaak tot voorbeeld gesteld, deze waren volwassen, ze hadden al kinderen, ze ontheiligde de dienst van de de Heere, door prostitutie, ze namen met geweld het lekkerste van de offers, Eli had hen af moeten zetten, maar hij vond alles best, gezien dat hij erg dik was, wijst er op dat hij ook graag at.
Hier gaat het om kleine kinderen die moeten leren en gehoorzamen. Hierbij moet hun wil gebogen worden en niet gebroken.
Dat is een moeilijke taak die je alleen samen met de Heere doen kan.
- 1
- 2
