Moeder bemoeit zich (te)veel met 22-jarige dochter
C. M. Chr. Rots - de Weger | 3 reacties | 03-03-2017| 10:00
Vraag
Is het normaal als een moeder zich veel bemoeit met haar 22-jarige dochter? Ik ben 22 en woon samen met mijn moeder en zusje nog thuis. Ik heb twee jaar geleden een jaar lang op kamers gewoond. Wegens het stoppen met mijn hbo-studie moest ik mijn kamer opzeggen. Ik doe nu mbo. Vanwege financiën is het niet mogelijk om weer op kamers te gaan, anders had ik dit graag gewild. Ik heb al een aantal jaar een vriend van 24. Sinds dat ik een relatie met hem heb, is het misgegaan in de relatie tussen mij en mijn moeder. Ik ben vanaf die tijd mezelf steeds meer los gaan worstelen van thuis, omdat ik erg strak en onzelfstandig werd gehouden. Ik moest mijn moeder steeds vertellen waar ik was, hoe laat ik ging en hoe laat ik weer terug zou komen. Ook gaf en geeft ze mij steeds ongevraagd adviezen en wordt ze zelfs boos als ik die niet opvolg. Ik voel aan alles mijn moeder vindt dat ik alles verkeerd doe. Ze had mij kennelijk graag anders gezien.
Mijn moeder heeft mijn vriend altijd als een autoritaire indringer gezien, terwijl hij dit van nature helemaal niet is. Mijn moeder was niet gewend dat iemand zo recht voor zijn raap kon zijn. Hij is iemand die heel veel rechtvaardigheidsgevoel heeft en daarom eerlijk zegt wat hij ergens van denkt. Toen hij een keer bij mij thuis probeerde te praten met mijn moeder over wat hij van de situatie bij mij thuis vond, is het misgegaan tussen mijn moeder en mij. Ik voelde en voel mij heel erg aan banden gelegd. Ik kreeg en krijg niet de ruimte om te doen en te laten wat ik wil en te denken wat ik denk (binnen de grenzen van de Bijbel natuurlijk, dus het gaat niet om verkeerde dingen, maar gewoon om alledaagse dingen). Ik heb haar vanaf toen dat al een aantal keer proberen duidelijk te maken, maar het lijkt wel of ik tegen een muur van onbegrip stuit. Ze lijkt helemaal niet te willen horen wat ik precies denk en voel, maar houdt zich steeds vast aan haar eigen verhaal. En dit patroon doet zich nog steeds voor. Zelfs tot in de kleinste dingen toe kan zij zich niet verplaatsen in mij. Alleen haar verhaal lijkt waarheid te zijn en ze geeft mij zelfs steeds de schuld dat ze zich zo vervelend voelt, omdat ik niet doe wat zij graag zou zien. Of het niet luisteren onwil of onmacht is, weet ik niet. Maar het feit blijft dat ik me thuis niet gehoord voel en me niet volwassen kan opstellen.
Het kan zijn dat dit verhaal heel onvolledig overkomt, omdat er zo veel speelt. Ik hoop hiermee toch een duidelijk verhaal geschetst te hebben. Ik zou graag horen of dit normaal is en dat ik me dus aanstel, of dat dit abnormaal is en hier iets aan moet gebeuren. Als dit abnormaal is, wat zou ik er dan aan kunnen doen? Praten gaat mij, voor mijn gevoel, niet meer verder helpen omdat verandering alleen van mijn kant moet komen volgens mijn moeder. Ik zou niet zo'n autoritaire vriend moeten hebben en ik zou beter in haar behoeften van controle moeten voorzien, terwijl ik nu nog steeds van mening ben dat zij haar behoeften bij moet stellen, zodat we er samen uit kunnen komen.´
Antwoord
Beste 22-jarige,
In het hele verhaal dat ik gelezen heb komt bij mij steeds de gedachte boven: ga uit huis. Opnieuw. Je schrijft dat dit om financiële redenen niet zou kunnen. Nou, ik wist het wel: ik ging een baantje zoeken. Desnoods een krantenwijk. Je bent 22 jaar, dus volwassen! Gedraag je daar dan ook naar en neem verantwoordelijkheid voor je eigen leven! Zolang je in het huis van je moeder woont, zul je ‘kind’ blijven. Hoeveel je ook protesteert. In het huis van je moeder gelden háár regels en zul je je dienen aan te passen. Of je dat nu leuk vindt of niet.
Misschien is ‘moeders’ te bemoeizuchtig, maar voor jou is het kiezen of delen. Dus financiën regelen met zuinig leven wellicht, of aanpassen zonder problemen te willen maken cq. hebben.
Tenslotte: een vriend met rechtvaardigheidsgevoel is niet verstandig bezig als hij zich positioneert tussen moeder en dochter, wil hij met béíden door een deur blijven kunnen. Opnieuw nadenken dus, maar nu als volwassen dochter!
Sterkte ermee,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Niemand kan jou zeggen wat jij moet doen. De keus die je maakt, is jouw keus, die jij het beste vindt. Ik wens je sterkte en wijsheid toe in je beslissing. Ga deze weg vooral biddend. Bij de HEERE is raad te verkrijgen, ook voor deze tijdelijke raadsels en noden.
Wat ik je ter overweging nog mee wil geven, is het volgende. Wat ik merk in mijn omgeving is dat het voor ouders van studerende kinderen vandaag de dag ook niet zo eenvoud is allemaal. Eerst werden hun studerende kinderen, vaak tieners nog, financieel behoorlijk gestimuleerd om op kamers te gaan. Ze moesten leren 'loslaten', soms heel abrupt. Nu komen studerende twintigers vanwege financiele redenen maar weer thuis wonen. Ze hebben nog jongere kinderen thuis en dan ineens weer een twintiger die de vrijheid ervaren heeft van op kamers wonen. Dat zorgt nog wel eens voor problemen. Maar hebben ouders hierom gevraagd? Veel ouders zijn wel zo liefdevol, dat ze hun deur weer openzetten voor hun studerende kinderen, die weer thuis komen wonen. Jouw moeder deed dit ook. Wees daar maar dankbaar voor. Thuis is echter geen gratis hotel, waar je alleen kunt eten en slapen (en je was laten doen) en je voor de rest je gang kunt gaan. Probeer je aan te passen en je moeder te ontlichten. Al is het maar door jezelf wat te verloochenen... Dat lijkt me trouwens niet zo eenvoudig, met een vriend met een heel groot rechtvaardigheidsgevoel. Maar misschien heeft hij ook nog iets te leren?
De brief kun je bijvoorbeeld geven, wanneer jij een paar dagen weg moet, zodat je moeder het kan lezen, uitlezen, herlezen en overdenken. Hopelijk ontstaat hiermee wat meer begrip en/of een opening voor een beter gesprek. Het kan inderdaad onmacht zijn bij je moeder. Ook de ongevraagde adviezen kunnen voortkomen vanuit bezorgdheid, waar zij geen raad mee weet. Probeer ook naar haar te luisteren en te ontdekken waar zij nu precies mee zit. Niet eenvoudig allemaal, als er spanningen zijn vanwege een verstoorde relatie, maar waar een wil is (om te herstellen), is een weg.
Misschien maakt het niet eens zoveel uit of je thuis of elders woont, alleen weet je moeder dan minder van je in het tweede geval, alleen datgene wat jij vertelt.
Dat jij als 22 jarige nog thuis woont, hoeft geen probleem te zijn, er zijn veel meer jonge mensen die om uiteenlopende redenen dan nog thuis wonen.
Maar ouders moeten dan een andere rol aan gaan nemen en blijkbaar is jouw moeder hier niet toe in staat.
Ik vrees dat het advies van mevr. Rots het enige is wat dit probleem enigszins kan oplossen.
Sterkte!
