Broederliefde voor onruststoker

Ds. A.K. Wallet | 1 reactie | 23-02-2017| 12:32

Ik zit ergens mee. Een familielid heeft ons gezin al jarenlang veel onrust bezorgd en doet dat nog steeds. De problemen van diegene worden als het ware onnodig op ons afgeschoven. En dat dan ook in hoge mate. Ik voel voor diegene geen liefde vanwege de vervelende omstandigheden waar deze persoon ons gezin in heeft gebracht en zou bijna zeggen dat ik een hekel aan die persoon heb. Ik vind dit heel lastig, omdat juist die broederliefde zó belangrijk is in het leven van een christen. Maar ik voel die echt niet in dit geval, ik voel juist hele negatieve gevoelens voor diegene. Moet ik deze persoon echt liefhebben uit de grond van mijn hart? Hoe moet dit, hoe kan dat? Ik vind het zo lastig maar kan er met mijn hoofd niet bij...

Beste vrager,

Bedankt voor je uw bericht. Verwijdering  binnen de familie is altijd een heel nare zaak. Wat het meest nauw met elkaar betrokken behoort te zijn, geeft bij onenigheid ook de meest scherpe reacties.

U voelt zelf wel aan dat dit in strijd is met de liefde tot de naaste en dat nog wel heel dichtbij in de familie. Bij moeilijkheden is het juist fijn als je ondersteuning krijgt van de familie. Dat er veel op uw gezin wordt afgeschoven, kan betekenen dat u binnen de familie toch een betrouwbare plaats inneemt. Dat brengt het gevaar met zich mee dat het op een bepaald moment teveel kan worden. Iemand helpen is natuurlijk goed, maar als men daarin te veel van u vraagt geeft het een zekere overspanning.

1. Wat u kunt doen is: alles in gebed brengen bij de Heere. “Laat uw begeerten in alles door bidden en smeken met dankzegging bekend worden bij God” (Filipp.4:6). In het gebed mag u ook betrekken dat u op de juiste wijze kunt reageren. “Het draagt elkanders lasten” kan ook teveel worden, maar vraag dan aan de Heere of Hij uw last wil verlichten. Ook mag u vragen of de Heere de negatieve gevoelens uit uw hart wil wegnemen U zou kunnen denken: wat zou ik doen als ik in de omstandigheden van dat familielid zou verkeren.

2. Een persoonlijk gesprek met het familielid kan verhelderend werken. Hij moet daarin merken dat u zijn belang op het oog hebt, maar ook dat u niet alle lasten kunt dragen. Vraag hem daarvoor begrip te hebben. Probeer een tijd te regelen dat hij langs kan komen. Dus niet helemaal afwijzen, maar zo hulp bieden dat het u beiden ten goede komt.

3. Ik ken de oorzaak niet die onrust brengt, maar laat voor u duidelijk worden waarin de zorgen bestaan. Als hij/zij alles eens precies vertelt zal dat voor de ook duidelijkheid geven en wellicht ook een ander zicht op de narigheden. Soms is iets in werkelijkheid minder dan het wordt gemaakt. Tracht ook te bidden met de persoon.

4. Er zullen nog meer familieleden zijn die ook iets kunnen betekenen? Spreek er (als dat mogelijk is en de privacy er niet door geschaad wordt) met hen over. Wellicht kan een gezamenlijk aanpak wat helpen. Ook kan het zo zijn dat hij/zij hulpverlening nodig heeft. Een buitenstaander kan weer makkelijker advies geven.

U schrijft dat we onze naast dienen lief te hebben. Dat is ook zo en dat blijft staan, maar wel dienen we ons af te vragen, op welke wijze wij onze naaste dienen lief te hebben. De voorgedragen adviezen kunnen in naastenliefde beoefend worden. “Heere zend Uw licht en Uw waarheid, dat die mij geleiden?”

Hartelijk groeten en Gods zegen toegewenst.

Uw toegenegen,
Ds. A. K. Wallet

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.K. Wallet

• Geboortedatum:
  17-06-1939
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Schoonrewoerd
• Status:
  Inactief

207 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven