Uit huis gaan is het beste
Ds. H. Peet | 2 reacties | 10-02-2017| 16:30
Vraag
Deze vraag wil ik graag stellen aan een dominee van de CGK. Ik zal de situatie even kort uitleggen. Ik ben een 20-jarig meisje, studeer en heb een relatie. Daarnaast heb ik te dealen met een depressie. Hiervoor ben ik in behandeling. Dat is niet waar mijn vraag over gaat, maar heeft er wel mee te maken.
Ik heb mijn stage vroegtijdig stop moeten zetten omdat het niet meer verantwoord was vanwege verschillende problemen. Nu merk ik dat de negativiteit die mijn ouders, broertje en zussen overbrengen op mij ontzettend veel effect hebben en dan niet in de positieve zin. Ik ben heel erg vatbaar voor negatieve opmerkingen en laat me daar heel erg door raken. Het kan zelfs zo erg zijn dat ik door de reacties van naaste familieleden dagen van slag ben. Uit huis gaan is niet direct een optie, al heb ik dit in overleg met mijn behandelaar wel als optie besproken omdat het gewoon het beste zou zijn. Naast het financiële plaatje moet ik ook rekening houden met het feit dat het voor mij beter is om niet alleen te zijn, dit omdat ik wel eens een gevaar voor mezelf kan zijn.
Trouwen met mijn vriend zou ik heel graag willen, maar ook dat is niet zomaar te regelen en samenwonen wil ik pas na het huwelijk. Hoe kan ik er tot die tijd voor zorgen dat ik zelf rust heb, maar daarnaast niet direct mijn ouders teleurstel? Toen ik hen namelijk vertelde dat het voor mij beter is om uit huis te gaan, voelden ze zich afgewezen, in de zin van dat ik hen nu de schuld geef. Ik weet niet meer zo goed hoe ik nu verder moet. Moet ik rekening houden met mijn ouders, of is het tijd dat ik voor mezelf kies?
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Het is moeilijke situatie waarin je verkeert. Vanaf een afstand alleen afgaand op wat je in je mail schrijft, is het niet zo gemakkelijk om in de gegeven omstandigheden te raden wat het beste is. Je geeft aan dat het vanwege je depressieve klachten beter is niet alleen te wonen. Trouwen is, zo begrijp ik, voorlopig geen optie. De thuissituatie heeft echter een negatieve invloed op je depressieve klachten. Bovendien is het lastig om met je ouders te communiceren over de dingen die voor jou moeilijk zijn. Aan het eind van je vraag stel je het als dilemma moet ik rekening houden met mijn ouders of is het tijd dat ik voor mezelf kies? In de houding zit, zo lijkt me iets tegenstrijdigs. Aan de ene kant willen ze je niet laten gaan, aan de andere kant is het zo dat ze zich blijkbaar niet willen inspannen om voor een sfeer thuis te zorgen waarin jij de rust vindt om aan je herstel te werken. Bovendien willen je ouders je niet loslaten, terwijl zij toch geroepen zijn om je op te voeden tot zelfstandigheid.
Ik begrijp wel dat dit voor ouders lastig is als je kind kwetsbaar is en niet lekker in zijn/haar vel zit, maar het hoort toch bij het leven dat je kind zijn/haar eigen weg gaat zoeken. Een stukje nuchterheid lijkt me hier dan ook op zijn plaats. Trouwens, nogal eens is het zo dat als kinderen volwassen zijn en er wat meer afstand komt tussen ouders en kinderen doordat het kind het ouderlijk huis verlaat, de relatie juist weer veel beter wordt. Het zou dus een ongedachte win-win situatie kunnen zijn. Je zou er dan m.i. niet verkeerd aan doen om de deur uit te gaan. Je doet het om meer tot rust te komen en uit een negatieve sfeer weg te komen en dat kan juist een middel zijn om te werken aan een betere verstandhouding. Als dit voor je beter is, zouden je ouders bereid moeten zijn een stapje terug te doen. Je hoeft je dan ook niet door je ouders wijs te laten maken dat het afwijzing zou zijn. Als het niet anders kan dat je thuis blijft wonen, zal er zeker aan gewerkt moeten worden dat er een sfeer ontstaan waarin je echt kunt herstellen. Wellicht dat er dan een gesprek te organiseren valt met je ouders waarbij ook je hulpverlener aanwezig is. Mogelijk dat ook je vriend je kan helpen om de dingen echt bespreekbaar te maken. Blijf voor alles de dingen in gebed bij de Heere brengen en wees opmerkzaam op wegen die Hij opent! Veel sterkte en wijsheid gewenst,
Ds. H. Peet
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Peet
- Geboortedatum:15-01-1964
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Sliedrecht (Eben-Haëzer)
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Met herkenning heb ik je vraag gelezen. Ik zal in een soortgelijke situatie, al was ik een aantal jaar ouder. Mijn thuissituatie beïnvloedde mijn psychische situatie ook negatief, sterker nog, het was mede de oorzaak. Toen mij dat duidelijk werd heb ik vrij snel de beslissing genomen om zelfstandig te gaan wonen. Dat was moeilijk, want ook ik kon niet goed alleen zijn. Het is nu 9 maanden geleden en ik vind het nog steeds niet gemakkelijk. Ik ben, tegen beter weten in, dan ook nog meerdere dagen per week bij mijn ouders. Maar het grote voordeel is, op het moment dat ik mij weer zeer geraakt voel door de thuissituatie kan ik naar mijn eigen huis. Dat is al meerdere keren een grote opluchting voor mij geweest. Het alleen zijn in mijn eigen huis is grotendeels nog een strijd met mijzelf, maar gelukkig heb ik steun van mensen om mij heen. Ik heb inmiddels een heel lijstje dingen die ik kan doen als ik mijzelf weer niet vertrouw. Iemand bellen die ik wel vertrouw is er daar één van. Ik wilde dit graag met je delen om je te laten weten dat zelfstandig wonen mogelijk is, ook als de omstandigheden op iets anders wijzen.
Ik wens je het allerbeste en veel sterkte!