Frictie bij vriendschap
Ds. A. de Lange | 4 reacties | 31-01-2017| 08:00
Vraag
Als gezin hebben we een aantal jaren goed contact gehad met een ander gezin, voortkomend uit een vakantie. Onze vriendschap kwam mede tot stand doordat we elkaar geestelijk verstonden. Het contact was goed en hecht. Echter kwamen we er steeds meer achter dat er veel psychische problematiek in het gezin speelde, zowel bij ouders als bij kinderen. We hebben daarin een luisterend oor geboden en waar nodig meegedacht.
Na gezamenlijke vakanties te hebben gehad, ging er steeds meer frictie komen. Daarbij moest het herstel van de relatie steeds van onze kant komen. Het contact is ineens door hen verbroken, doordat zij over onze grenzen zijn gegaan terwijl we duidelijk aangaven dat niet te willen. Helaas gebeurde dat dus toch. Daarna hebben we veel lelijks over ons heen gekregen, waarop we veelal niet gereageerd hebben. Uiteindelijk wilden ze er toch over praten, maar toen bleek dat de schuld geheel bij ons gelegd werd. Ze wisten niet eens meer wat ze allemaal gezegd en geschreven hadden.
Ook werd in het algemeen gevraagd of we hen wilden vergeven. In hoeverre vraagt de Heere van ons dat we toch vergeven, terwijl de schuld van hun kant niet erkend wordt? Het is voor ons namelijk zo lastig om te vergeven als er zoveel kapot is gemaakt en dat niet wordt gezien. En als de Heere dat van ons vraagt, hoe moet dat dan?
Antwoord
U had een goed contact met het andere gezin, en daar is verwijdering in gekomen. Van uw kant zegt u: de reden daarvan ligt bij hen: zij zijn over onze grenzen gegaan. Van hun kant gezien is de verwijdering ontstaan, doordat u toen de deur voor hen hebt dichtgedaan. Wil dit contact weer vlot getrokken worden, dan moet er helderheid en overeenstemming bij beide partijen komen over wat er precies fout ging.
De bereidheid en het verlangen om het contact weer aan te knopen is er wel bij hen niet bij u. U stelt de vraag: wil de Heere van ons dat we vergeven? Ik schat in dat die ene vraag eigenlijk twee vragen bevat: 1. wil de Heere van ons dat we hen innerlijk niet langer voor schuldig houden, dat we hen de schuld niet langer toerekenen en dus weer ‘goed’ op hen zijn? 2. wil de Heere van ons dat we ons weer open stellen voor hernieuwing van het contact? Op beide vragen is een eigen antwoord te geven.
1. Wil de Heere van ons dat we hen innerlijk niet langer voor schuldig houden, dat we hen de schuld niet langer toerekenen en dus weer ‘goed’ op hen zijn? Ik denk dat de Heere dat inderdaad wil. Dat is ook de betekenis van ons gebed: “En vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren.” Zelfs als de andere partij eigenlijk niet kan en/of wil snappen wat ze verkeerd gedaan hebben. Als we weten wat Gods grote vergeving voor onze zonden betekent, zullen we een bron hebben om ook onze naasten de kleine vergeving voor wat ze ons hebben aangedaan te kunnen en willen schenken. We hebben het zelf ook nodig om zo te vergeven, willen we niet blijven steken in innerlijke bitterheid en aanrekenen van schuld.
2. Wil de Heere van ons dat we ons weer open stellen voor hernieuwing van het contact? Ik denk niet dat Hij dat van ons verlangt. Sowieso zal voor een hernieuwing van het contact nodig zijn dat uitspreken van alles en het onderlinge vergeven ook echt zijn beslag krijgt. Dus dan moet u niet alleen innerlijk bereid zijn om te vergeven en dat ook naar hen uiten, maar wat nu nog in de weg ligt moet ook daadwerkelijk opgeruimd worden. Dat zal wel wat voeten in de aarde hebben omdat u als gezinnen kennelijk de oorzaken van de verwijdering verschillend beoordeelt. En de communicatie levert waarschijnlijk extra problemen op omdat moeite met helder communiceren een onderdeel is van de psychische problematiek in het andere gezin. Maar ook als het uitgepraat zou kunnen worden en alles weer goed zou komen, is het maar de vraag of u er wijs aan doet om weer dermate frequent en intensief met elkaar om te gaan als voorheen. Het (te) grote beroep dat het andere gezin op u deed had kennelijk te maken met dit zeer frequente en intensieve omgaan met elkaar. Ik zou me kunnen voorstellen dat als er weer een open contact komt u zou afspreken om elkaar van tijd tot tijd voor kortere momenten te ontmoeten en dan niet al te vaak.
Van harte tact, wijsheid en genade toegewenst in het omgaan met dit gezin dat zo dichtbij stond en waar u zoveel hartzeer door gekregen hebt.
Met vriendelijke groet,
Ds. A. de Lange, Nieuw-Lekkerland
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Blijkbaar is jullie gezin een stuk evenwichtiger en bovendien is het vertrouwen enorm geschaad. Het risico dat een hernieuwd intensiever contact opnieuw fout gaat lijkt mij groot.
Dan lijkt het mij voor jullie gezin beter om op een vriendelijke manier gepaste afstand te bewaren. God geeft je niet voor niets hersens om je gezonde verstand te gebruiken
Er is ontzaglijk veel psychische nood.
Vaak word je dan niet begrepen.
Ook voor ambtsdragers is het moeilijk, die kunnen ook ten diepste niet helpen.
En de hemel lijkt wel van koper.
Ach en dan die helle monster op de hielen.
Dan weet je niet waar je het moet zoeken.
Maar gelukkig mag er dan nog wel eens een lichtstraaltje doorbreken.
Dat je het niet alleen hoeft te dragen.
En dan is mijn verzuchting met Ezechiel : Heere Gij weet het !!
Zomaar enkele gedachten , ik wil er niemand mee kwetsen hoor !!
Maar toch leert de omgeving van de hulpverlening om duidelijke grenzen aan te geven omdat er vaak overheen gegaan wordt. En je helpt hen er niet mee door alles maar goed te vinden maar je helpt hen door duidelijkheid te geven. Dus duidelijke grenzen en daar hoort vaak ook bij gepaste afstand te bewaren. Deels om zelfbescherming maar ook ter bescherming van de ander. Je bent tenslotte geen hulpverlener maar familie of vriend.
Deze mensen worden zelfs vanaf de kansel toegeroepen: 'zoek hulp'.
Omstanders moeten ook hulp zoeken. Zij moeten goed leren hun grenzen aan te geven richting hun psychisch zieke naasten. Zij moeten goed onthouden dat zij familie en vrienden zijn en géén hulpverleners.
Ambstdragers zijn óók geen hulpverleners. Dat moeten ook zij goed voor ogen houden. Luisteren is best, maar men dient ervoor te waken niet op het terrein van de psycholoog te komen.
Dit zijn bekende klanken.
Wat minder gehoord wordt, is het volgende:
-dat deze ellendige, verdrukte, neergebogen naasten, met een kromming in hun levenslot, niet zelden ervaren 'geen mens' te hebben. Ondanks hun lidmaatschap van een grote gemeente en het deel uitmaken van een grote familie. Zodanig, dat niet-christelijke hulpverleners hierover hun onbegrip uitspreken. Is dit niet een aanklacht voor onze gezindte?
-dat zij, die in hun eenzaamheid en ellende tenslotte inderdaad maar bij de psycholoog aankloppen, echter wel grote bedragen moeten neertellen om hier een luisterend oor te vinden. Dit financiele aspect wordt er meestal niet bij vermeld, als er toegeroepen wordt: zoek hulp! Er is ook beduidend minder ijver op te merken betreffende het 'zorg dragen voor de te maken kosten'. In de gelijkenis van de Barmhartige Samaritaan gaf de Heere Jezus evenwel een ander voorbeeld. Deze Samaritaan deed wat hij zélf kon en wat hij niét kon, liet hij een ander doen, maar: hij betaalde wél de kosten. Dat was een voorbeeld van naastenliefde. Lijken wij met elkaar niet veel te vaak op de priester en de Leviet? Er met een boog omheen lopen en denken: een ander helpt wel en deze ellendige betaalt er maar zelf voor. Want ik heb zo mijn grenzen, nietwaar?
Wat ook minder bekend is:
-dat je voor hulpverlening dikwijls eerst nog op (een lange) wachtlijst mag staan. Je moet maar geen mens hebben.
-dat je een redelijke kans loopt de 'verkeerde' hulpverlener te treffen. En hierbij geldt helaas niet: 'niet goed, geld terug'.
-dat het gevaar van een verkeerde diagnose te ontvangen niet onbeduidend is. Met alle gevolgen van dien.
-en: dat je na je 'therapie' wel weer in familiekring, vriendenkring, gemeente kan komen, maar als men vindt dat je (in je nood!) eenmaal over iemands grenzen bent gegaan, is de ander kennelijk gerechtvaardigd om op afstand te blijven en minimaal contact te willen. Zo is het immers geleerd. En die naaste is immers psychisch niet gezond, dat bewijst wel het feit dat hij bij een psycholoog hulp heeft gehad! Terwijl we ondertussen voor het gemak vergeten dat mensen in nood massaal naar de psycholoog worden gedreven, OMDAT hulp van hun omgeving niet meer lijkt te kunnen.
Wat een ellende!
Ik wil ook niemand kwetsen, maar wel wat schetsen.
Er is momenteel ontzaglijk veel psychische nood.
20-30 jaar geleden hoorde je dit niet.
Hoe komt dat?
Juist nu we in een tijd leven dat er ontzaglijk veel mogelijk is qua psychische hulpverlening, is er ook ontzaglijk veel psychische nood.
Het één lijkt het ander te veroorzaken.
Vrienden, familie, gemeenteleden, ambtsdragers, dominees laten misschien wat te graag hun oor hangen naar: ú bent geen hulpverlener, dat zijn WIJ. Dat sluit nogal aan bij onze volle agenda's. En het sluit aan bij mijn zondige, op mezelf gerichte natuur.
Je moet maar 'geen mens' hebben..., zoals de verloren zoon, in de gelijkenis.
Zijn vrienden waren er wel. Toen het nog goed ging met deze jongen hadden ze het leuk met elkaar, maar zodra hij in de ellende kwam, werd er 'afstand' genomen. Zo is de mens.
Maar, o wonder, juist TOEN kwam deze zoon tot het besef: mijn Vader was zo slecht nog niet! Hij keerde terug én vond het geluk..., niet bij zijn 'vrienden', maar bij Vader!
Daar moest dat 'verlaten worden door vrienden' ook aan meewerken....
Dat het een bemoediging mag zijn voor een ieder die 'geen mens' meer heeft.
