Zet je over het verleden heen (2)
C. M. Chr. Rots - de Weger | 5 reacties | 18-01-2017| 11:55
Vraag
Aan Marijke Rots. U vroeg: schrijf nog maar eens. Dank u wel hiervoor. Ik had veel steun aan uw antwoord. Alleen dat loslaten (na eerst erkenning van mijn verdriet en pijn) vind ik zo moeilijk. Hoe kan ik dit leren? Vaak denk ik dat het komt doordat ik altijd leefde uit de irreële gedachte: als ik maar beter mijn best doe, dan komt het goed. Maar daarmee hield ik de pijn weg. Ook kwam het vaak door mij, dat altijd schuldig voelen. Dit is namelijk altijd tegen mij gezegd thuis. “Als papa een hartinfarct krijgt is het jouw schuld. Wat jij ons aandoet... Als jij nog eens terug krijgt wat je ons hebt aangedaan” etc. Ik stond helemaal alleen tegenover het gezin.
Door mijn man en therapie (ook EMDR) leer ik afstand nemen. Dat is voor mij het beste, maar als ik dat doe lijkt het wel dat het stemmetje weer gaat knagen: “Als je nu eens schuld belijdt tegenover iedereen thuis, misschien krijg je dan waar je altijd zo naar snakte.” Ik wil dit loslaten -wat u schrijft- graag leren. Ik kom er ook achter dat dit zoveel zoveel energie kost. En dan dat stemmetje: “Jij mag niet genieten, want wat jij je ouders hebt aangedaan...” Ik snakte altijd naar verbinding met m’n ouders en hun onvoorwaardelijke liefde en steun. Nooit kon ik met ze praten. Als ik het probeerde werd mijn moeder altijd heel boos op me. Ze zei dan dat ik mijn ouders dingen verweet. En ze belde dan mijn vader op het werk. Hij vroeg nooit aan mij wat er gebeurde maar koos direct voor haar en werd ook woedend op mij. Een keer trapte hij mijn kamerdeur in die ik dicht had gedaan omdat ik bang was voor zijn boosheid. Ik weet nog dat ik hem een keer tegemoet ben gerend en gesmeekt heb om naar mij te luisteren. Hij maakte zich van me los en liep met een grote boog om mij heen.
Ik kan helaas niet alles schrijven hier. Dat zou een boekwerk worden. De eenzaamheid die ik heb ervaren is ontstellend. Ik stond alleen op de wereld, zo eenzaam en onveilig was het voor mij. Kon niets bespreken. Werd niet begrepen. Miskend. Maar die stemmetjes zijn nog zulke kwelgeesten. Ik ben de pijn en het verdriet wel meer gaan voelen. Ook de eenzaamheid. Maar hoe laat je los? Die kwelgeesten trekken me zo onder water.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Dank voor je tweede brief. Ik loop ‘m na: Loslaten is inderdaad niet gemakkelijk. Wél te leren. Neem dáár de tijd voor, want het vergt wel oefening, hoor! Om te beginnen door (inderdaad) irreële gedachten te laten gaan. Schuldgevoelens die jou zijn aangepraat, vormen irreële gedachten. Het is goed om je dat steeds voor te houden, want het kán eenvoudig jóúw schuld niet zijn als er thuis ‘iets’ gebeurt. Ouders hebben eigen verantwoordelijkheid, die ze niet op de schouders van hun kinderen kunnen/mogen leggen! Prent dat jezelf in. Zet er reële gedachten tegenover. Zoals: meer dan mijn best doen kan ik niet, en juist dát heb ik altijd gedaan. Ik mag zijn, wie ik ben. En ook: een hartaanval heeft oorzaken, zéker, maar een dokter bepaalt wélke, niet een moeder. Dat soort nuchtere dingen. Vraag je echtgenoot of hij je hierbij wil helpen. En bedenk steeds de volgende twee vragen: wat ís het probleem en wíé heeft het probleem. Schrijf ze op, zodat je steeds weer de reële feiten, gebeurtenissen en waarheden terug kunt lezen. Net zolang tot je ze eigen hebt gemaakt en de schuldgevoelens verminderen of liever nog verdwijnen.
Wat je vervolgens schrijft als voorbeelden van hoe het thuis toeging geeft wel degelijk aan dat je ouders helaas niet zo met het ouderlijk gezag zijn omgegaan als je als kind, puber, jongvolwassene, hebt mogen verwachten. Misschien uit onmacht van hun kant? Ook zij hebben hun geschiedenis, nietwaar. Nee, dat is geen verontschuldiging, maar het zou je milder kunnen stemmen in je (terechte) boosheid en verdriet. Je ouders kun jij echter niet veranderen. Hoe graag je dat ook zou willen. Hoe goed jij ook je best doet, gedaan hebt en/of blijft doen. Het enige wat jij wel kunt veranderen is je eigen houding tegenover hen. En die móét er een zijn van loslaten, om jezelf te beschermen. Het is goed om je met dit proces bezig te houden, hoe moeilijk het soms ook kan zijn. Je had een vorm van therapie heb ik begrepen. Is die therapie afgerond of ben je net iets te vroeg er mee gestopt? Opnieuw een gesprekspartner zoeken is wellicht een optie. Of... schrijf maar weer!
Een hartelijke groet,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je mag bij de redactie van RW mijn mailadres opvragen. Ik heb helaas ervaring in mijn eigen familie.
Heel herkenbaar dit en ook ik ken dat enorme verdriet, KENDE moet ik zeggen ik ben er helemaal van genezen en klaar mee. Mijn ouders (mijn vader is al dood) hebben hun leven en ik de mijne, en mijn leven is zeer de moeite waard om geleefd te worden!
Waarom zijn mijn ouders zo hartvochtig geweest naar mij toe en ook naar mijn oudste zus?
Mijn ouders (NH) hebben een zeer zwaar verleden gehad, de 2de WO onder Japanse bezetting. Vader is als krijgsgevangene naar Japan verscheept om in de mijnen te werken, moeder heeft haar pa en zus voor haar ogen afgeslacht zien worden door de Jappen (onthoofding).
Daar werd niet over gepraat en de trauma is hun hele leven gebleven.
Allemaal heel erg verdrietig.
Maar weet je, ik (adoptiekind) persoonlijk had er als kind geen ene BAL aan, als kind kon ik er NIETS mee.
Ik heb wel de strenge en harde opvoeding gehad die waarschijnlijk te maken had met hun trauma.
Ik neem hen nu niets meer kwalijk, als christen heb ik leren te vergeven.
Ik heb het een plaats kunnen geven en de plaats die ik het geef is “het was/is hun trauma, het heeft mij veel pijn gedaan en het is onchristelijk, maar ik heb mij tot de ware God gekeerd!”.
Het helpt je alleen als je daar eerlijk over bent, vooral naar jezelf toe. Eén ding weet ik absoluut zeker dat het NIET aan jou ligt, dat jij je niets te verwijten hebt.
En dat God je graag wil helpen en aannemen.
Psalm 27:10 .. 10 Want mijn vader en mijn moeder hebben mij verlaten, maar de Jahweh zal mij aannemen.
