Angstig meisje

drs. W.H. Hoorn | 4 reacties | 30-11-2016| 16:05

Mijn geloof is momenteel een naald in zo'n grote hooiberg, dat ik er bijna bang voor begin te worden om deze terug te gaan vinden. Ik leef momenteel met een angst die ik nooit eerder heb gehad en ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik ben bang voor de dood. Het klinkt als iets dat bijna normaal wordt gevonden onder alle mensen, maar voor mijn gevoel gaat het nog een stapje verder... Wat als God niet bestaat? Wat als ik doodga en terecht kom in het niets? Immers, het bewijs heb ik nog niet gezien dat de hemel echt bestaat.

Ik ben nog jong, 25 jaar momenteel en ik zou me eigenlijk helemaal niet bezig moeten houden met het feit dat iedere dag je laatste dag kan zijn. Tuurlijk kan het iedereen overkomen, want niemand weet noch de dag noch het uur dat je ziel je lichaam gaat verlaten. Maar ik ben gezond, ik ben jong en voor zover ik weet alerter dan ooit voor gevaar om me heen. Misschien is er wel iets mis met mijn hoofd, als dat ik psychisch misschien wel niet helemaal in orde ben. Ik pieker over de manieren waarop ik kan sterven, ik hap naar adem als ik me voorstel dat als ik doodga alles zwart wordt, ik word wakker in angstzweet nadat ik voor de zoveelste keer heb gedroomd over wat er komen gaat.

Het begon met een droom die ik een half jaar geleden had. Ik stierf in mijn droom en daarna was alles zwart. Het was bijna alsof ik het echt beleefde. In mijn droom brak ik mijn nek. Sindsdien kreeg ik ook hoofdpijn. Na mijn droom heb ik meteen gebeden naar God om me te helpen, maar het leek bijna alsof Hij er niet was. Alsof dat het moment was dat Hij me had verlaten en me in mijn eentje achterliet met mijn angst. Ik heb gehuild en gesmeekt, maar er kwam geen antwoord. Het was de droom en het gevoel dat mij in twijfel begon te brengen. Later begreep ik dat ik last had van spanningshoofdpijn, waarschijnlijk ontstaan door de angst. Inmiddels heb ik geen hoofdpijn meer, omdat ik weet waar het vandaan komt.

Toch, het stukje angst is niet weggegaan. Ik vroeg me af waarom God mijn kreet niet had gehoord toen ik Hem zo hard nodig had? Waarom helpt Hij me nu niet om van mijn angst af te komen? Waarom laat Hij me zo alleen voelen? Ik zou niets liever willen dat mijn angst voor niets is. Dat God wel bestaat en er voor mij is. Maar niets wordt bevestigd. Ik krijg alleen maar meer vragen en steeds minder antwoorden. Ik weet dat de betekenis van ‘geloven’ is dat je in God gelooft en hem vertrouwt zonder bewijs, maar ik denk dat ik toch iets nodig heb. Een klein stukje bewijs, zodat ik niet meer bang hoef te zijn. Een zachte fluisterstem die tegen me zegt: “Rustig maar, het komt allemaal goed. Ik ben er voor je.” Maar dit soort dingen worden niet tegen me gezegd, zo blijkt. Wat kan ik nog doen in zo'n situatie? Help me alsjeblieft! Een angstig meisje.

Goedendag meisje,

Misschien zou je daar eens met iemand over moeten praten die jij vertrouwt en liefhebt. Je ouders, een goede vriendin, of misschien ook wel de predikant van jouw gemeente.
Want de Heere werkt meestal met Zijn genade door andere mensen heen in plaats van dat Hij Zich direct tot jou richt. En ik denk (en hoop) niet dat jij helemaal alleen in het leven staat, of dat niemand een geopend oor zou kunnen hebben voor waar jij mee zit.

En ja, dit is nogal wat; een angstpsychose. Daar heb ik zelf als kind, op een veel jongere leeftijd dan jij (9), ook mee geworsteld. De aanleiding was vijf nare sterfgevallen in mijn directe omgeving binnen het tijdsbestek van minder dan een jaar. En het had niet veel gescheeld of ik had mijn vader in datzelfde jaar ook verloren, want die kreeg een ernstig ongeval op zijn werk en zweefde daarna wekenlang tussen leven en dood. Gelukkig kwam hij er weer bovenop. Maar ik kan mij dit allemaal nog heel goed herinneren, dus weet waar jij het over hebt en ga jouw angstpsychose daarom dan ook niet bagatelliseren. Maar ik had een begripvolle onderwijzer op de lagere school en ook een wijze en lieve grootmoeder. Zij heeft mij toen gezegd dat zulke aanvechtingen nooit van de Heere kunnen zijn, omdat Hij altijd ons leven en de eeuwige zaligheid op het oog heeft. Want: “De HEERE is goed, Hij is ter sterkte in den dag der benauwdheid, en Hij kent hen, die op Hem betrouwen” (Nah. 1:7). Maar dat het de machten van het kwaad en van zonde, dood en duisternis zijn die ons in de put van vertwijfeling en geslingerdheid willen trekken. En zulke machten trekken ons ook altijd bij Hem vandaan. Het ziet er trouwens naar uit dat jij dit nu ook ervaart.

En mijn onderwijzer op school gaf mij een besef van verantwoordelijkheid over anderen, die ook met deze dingen worstelden. Dat deed hij door mij op een klasgenoot te wijzen, die het afgelopen jaar zijn vader wel had moeten verliezen. En vooral dat heeft goed geholpen. Deze klasgenoot en ik werden heel goede vrienden. Kortom, ik stond toen niet alleen. En de Heere heeft mij toen als kind geholpen door de hulp van andere mensen.

Jouw situatie waar het familie, vrienden en vertrouwelingen betreft is mij niet bekend. Maar ik ga er toch maar van uit dat jij ook niet alleen staat. En Hij zo ook jouw gebeden om uitkomst nog zal willen vervullen.

Je moet ook niet vergeten dat onze gedachten over onszelf en over de Heere niet Zijn gedachten zijn, en dat onze wegen ook niet Zijn wegen zijn (Jes. 55:8). De wegen die Hij met ons wil gaan, en die dus niet onze eigen wegen zijn, leiden altijd naar Hem toe. Opdat Hij zo Zijn liefde en ontferming aan ons wil bewijzen en ons zo nog rust wil geven. Daar roept Hij ons ook toe op in Matth. 11:28. Maar de wegen die ons in de vertwijfeling, angst en geslingerdheid voeren leiden altijd bij Hem vandaan. En kunnen daarom ook niet zijn werk zijn.

Het is niet verkeerd om je bewust te zijn van je eindigheid. Maar het wordt kwalijk wanneer je daar doorlopend mee bezig bent. Dat weet ik dus uit eigen ervaring. En wat meer optimisme, zelfvertrouwen en levensvreugde zullen je zeker geen kwaad doen. Dat kan ik jou niet geven. Behalve dan een paar kleine adviezen. Maar de Heere kan dat wel. En Hij wil dat ook. Ook dat weet ik uit eigen ervaring. En ik hoop van harte dat Hij jou net zo uit de put wil helpen als Hij dat met mij als jochie ook heeft gedaan.

Hartelijke groeten en Gods zegen toegewenst,
Drs. W. H. Hoorn

Dit artikel is beantwoord door

drs. W.H. Hoorn

• Geboortedatum:
  30-01-1959
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Dedemsvaart
• Status:
  Actief

99 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven