Aan fundamenten geschud door evangelischen
Ds. G.K. Terreehorst | 3 reacties | 24-09-2016| 11:42
Vraag
Sinds een aantal weken heb ik een nieuwe baan als raadsonderzoeker. Ik heb fantastisch mooi, maar zeker heftig werk. De mensen op de werkvloer zijn gedreven, enthousiast en beschikken over veel kennis. Het is behoorlijk professioneel en ik merk dat ik werk met hoog opgeleide mensen.
Ik heb twee mensen ontmoet die hun ‘roots’ hebben liggen in de bevindelijk-gereformeerde kerken. Zelf kom ik van oorsprong ook daar vandaan. Sinds een aantal dagen hebben we redelijk inhoudelijke gesprekken. Beide collegae zijn overgestapt van de bevindelijk-gereformeerde kerken naar een evangelische gemeenschap. En nu wordt er behoorlijk aan mijn fundamenten geschud. Zelf kerk ik nog in een bevindelijke kerk en ze vinden dat ik in een dwaalleer geloof. Ze kunnen niet begrijpen dat ik het bloed van Christus nog niet aangenomen heb en dat ik mezelf geen bekeerling kan noemen. In hun ogen ben ik al rein gesproken voor God, als ik cognitief kan zeggen dat God bestaat.
Het lastige is dat beiden collegae heel goed de tegenargumenten weten. Toe-eigening aan het hart, bijzondere genade, uitverkiezing... Ze weten heel goed hoe de reformatorische kerken daarover denken. Ik weet niet goed hiermee om te gaan. Het voelt zo verkeerd te zeggen bekeerd te zijn. Hun inziens heeft God alles al gedaan, namelijk Zijn bloedstorting en dan verwacht ik nog iets extra’s... Ze zeggen dat nog erger te vinden dan lasteren. Ik geloof, met mijn historieel geloof, in God. Maar ik ben nog niet vrijgesproken. Ik ervaar ook geen last van mijn zonde, omdat ik leef in mijn doodstaat. En volgens hen ben ik er al lang... Straks zal ik voor Gods rechterstoel staan, heb ik altijd gehoord naar wat de bevindelijk-gereformeerden me voorhielden, en bleek het aannemen zo makkelijk... Het voelt zo niet goed, maar weet er niets meer tegen in te brengen...
Antwoord
Het is niet altijd eenvoudig om als christen te werken in een niet-christelijke omgeving. Wanneer je medechristenen ontmoet zou dat vreugde moeten geven. Samen kun je laten zien hoe goed het is om de Heere te dienen. Ondanks verschillen zou er herkenning moeten zijn. Het is jammer wanneer dit niet het geval is. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor de andere collega’s. Probeer tegenover hen vooral te laten zien wat jullie bindt en niet wat jullie scheidt. Wat voor signaal geven we af wanneer christen elkaar in de haren vliegen? Maar al te snel leiden zulke discussie tot koude harten en hete hoofden. Het lijkt erop alsof je collegae al hun frustraties op jouw projecteren. Dat lijkt mij eerlijk gezegd een houding die een christen niet past. Een dergelijke discussie zou met liefde gevoerd moeten worden, erop gericht een ander te winnen voor Christus.
Wanneer in een discussie de standpunten ver uit elkaar liggen kan het helpen om te spreken over het ‘belang’ dat je hebt. Achter elk standpunt zit een reden om dit standpunt -soms op heftige wijze- te verdedigen. Vaak kun je elkaar daarin eerder herkennen dan in de concrete standpunten. Waarom vinden je collegae het zo belangrijk om te benadrukken dat God alles al gedaan heeft en je zalig bent wanneer je dat erkent? Zou het misschien een tegenreactie zijn op een leer waarin zalig worden bijna onmogelijk is? Is het een tegenreactie op een prediking waarin Christus slechts voor zeer weinigen is? Is het een tegenreactie op een klimaat waarin niemand zekerheid van het geloof heeft en dit zelfs verdacht wordt gevonden? Ik weet het niet, maar het zou kunnen... Zonder het eens te zijn met hun standpunten zou je deze zorg met ze kunnen delen.
Andersom: Waarom durf jij niet zomaar te zeggen dat je gelooft en bekeerd bent? Is dat vanwege eerbied voor de heiligheid van God en een besef van de ernst van de zonde? Is dat omdat je weet dat het een onbevattelijk wonder is wanneer een mens tot geloof komt? Is dat omdat je weet hoe vele farizeeën dachten kinderen van God te zijn, maar dat toch niet waren? Ik weet het niet, maar het zou kunnen... Zonder het eens te zijn met jouw standpunten zouden ze dit met je kunnen delen. Kortom: probeer te zien wat jullie bindt en ga van daaruit het gesprek aan. Om je zo samen te verwonderen over het wonder dat God zondaren wil zalig maken, zonder te verzanden in een vruchteloze discussie.
Wat de inhoud van de discussie betreft: Jullie hebben alle drie behoefte aan Bijbels onderwijs. Iets is niet waar of onwaar omdat bevindelijk-gereformeerden of evangelischen het zeggen. Iets is alleen waar als het in de Bijbel staat. Je hoeft ook niet een traditie te verdedigen, maar alleen het Woord. Het voert te ver om hier heel de Bijbelse leer van verzoening en toe-eigening uit te werken. Jullie hebben misschien alle drie wel Bijbelse correctie nodig... Misschien goed om samen de Bijbel te openen en te luisteren naar de stem van God. Zoek de verwijsteksten op bij de betreffende zondagen in de Heidelbergse Catechismus. Probeer elke keer wanneer er een Bijbeltekst wordt genoemd samen deze tekst op te zoeken en goed te lezen. Wat staat er nu echt? Studie- en uitlegbijbels kunnen daarbij helpen. Bovenal: doe het alles in gebed om wijsheid en leiding van Gods Geest.
Kand. G. K. Terreehorst
Dit artikel is beantwoord door
Ds. G.K. Terreehorst
- Geboortedatum:23-05-1986
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:IJsselstein
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik voel de pijn als ik lees dat de vraagsteller het bekeerd zijn ziet als een soort 'ver-van-mijn-bed' situatie. Wat is daar de oorzaak van? Wordt in de prediking wel gesproken van een genadig en liefdevol God die wil dat iedereen gered wordt? Wordt er een hoge muur opgetrokken, waar slechts een enkeling over heen kan zien? Lees eens met andere ogen de bijbel. Verdiep je in de reddende liefde van Christus. Hij stelt geen voorwaarden van een bepaalde zondekennis en gemoedstoestand. Hij roept iedereen die het horen wil. Onze zondekennis maakt niet zalig, maar Gods ontferming maakt ons zalig. En de bijbel leert ons dat te geloven, niets uit ons, maar alles uit Hem. En als je gelooft, ontvang je de Heilige Geest die je vanzelf zal leiden achter Jezus aan.
Waag die stap, je zult er geen spijt van krijgen. Het geloof is moeilijker als je denkt, maar makkelijker dan je denkt.
Voor het overige voel ik me ook vrij en levend uit genade omdat Jezus voor mij geleden heeft, overleden is en herrezen. Daarnaast heb ik óók erg veel moeite met mensen die hetzelfde geloven als ik(baptisten/evangelisten) maar denken dat het hiermee ophoudt en dat "je opgelucht je eigen leven kunt leiden" door netjes te blijven bidden en verder eigenlijk niets...
Eigenlijk begint de uitdaging pas op het moment je Jezus aannam als Verlosser en God als Vader... En dan komt de praktijk om de hoek kijken die laat zien hoeveel je Hem echt vertrouwt en hoeveel je daadwerkelijk bereid bent om je te laten leiden.
Tegen topicstarter zou ik willen zeggen: Alleen al je manier van vraag stellen ademt een warme en vriendelijke inhoud. God zou een vreselijke boeman zijn als Hij zo veel mensen verloren zou laten gaan. Dit kan ik met mijn beperkte gedachte niet combineren met de liefde die ik van Hem ken. vader is geeen boeman...
