Ex-man was pedofiel
J.W.N. van Dooijeweert | 13 reacties | 05-08-2016| 14:56
Vraag
Na een huwelijk van negeren, mishandeling en me afvragen of mijn man misschien homofiel was, heb ik echtscheiding aangevraagd. Uiteindelijk ben ik er nu achter dat ik met een pedofiel getrouwd was. Ik ben gebruikt als dekmantel, zodat iedereen zou geloven dat hij een ‘normale’ man was. We hebben nooit gemeenschap gehad. Ik werd steeds radelozer. Temeer omdat ik door hem in een isolement geraakte. Wanneer ik iets aan iemand durfde vertellen verdraaide hij mijn verhaal en werd me de rug toegekeerd.
Mijn ex man wordt in de kerk nog steeds de hand boven het hoofd gehouden, terwijl ik totaal geruïneerd alleen gelaten ben. Er is geen grotere eenzaamheid dan in je kerk te schreeuwen om bescherming en dan zelf als schuldige te worden buiten gesloten. Voor mij hoeft het geloof niet meer. Zelfs God heeft me niet beschermd tegen dit alles. Mijn leven is door de man van wie ik hield één grote puinhoop geworden en niemand die me beschermde.
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Lieve zuster,
Ik heb diep medelijden met je, maar daar heb je niets aan en ik word daar ook niet wijzer van. Ik begrijp je nood. Ik begrijp ook je probleem: “Er is geen grotere eenzaamheid dan in je kerk te schreeuwen om bescherming en dan zelf als schuldige te worden buiten gesloten.” Helemaal waar en het gebeurt heel veel. Mensen (ook kerkmensen) zijn heel wreed. Alleen gaan we nu daar niet over praten, maar we gaan samen proberen een paar dingen helder te krijgen.
In de eerste plaats is het niet de schuld van de kerk. Die fout hebben al zoveel mensen gemaakt. Het is de schuld van mensen. Vaak zelfs de schuld van mensen die leiding geven in de kerk. Of zelfs van predikers. Helaas maken al deze zondige mensen met elkaar de kerk uit (wat de buitenkant betreft). De kern van de kerk, de kern die Jezus heeft leren kennen, die wordt zachter en ook vaak liefdevoller.
Ik hoorde eens van iemand die in zonden was gevallen en dat was ontdekt: hij werd in zijn nek gegrepen. Die man zocht een oude Godvrezende man op en vertelde alles wat er gebeurd was. Wat zei deze oude man? Wat denk je? “Ga naar huis, ik wil je niet meer zien”? Nee, hij zei: “Broeder dan ben je bijna net zo zondig als ik”... Hoor je? Dat past ons altijd weer. Onder die ander te gaan staan. Maar dat is een moeilijke opgave voor de christen van vandaag.
Nu naar jouw situatie. Je leven was hard en liefdeloos. Je miste datgene wat je van het huwelijk had verwacht. Je ging scheiden in de veronderstelling dat je man homofiel was. Jammer, maar soms kan het niet anders. Toen heb jij echtscheiding aangevraagd... dus ben je in de kerk de zondebok. “Gij zult niet echtbreken”, toch...? En je man kon de zielige man uithangen en doorgaan in de zondige weg die hij ingeslagen was.
Soms lijkt het wel dat echtscheiding aanvragen erger is dan welke andere zonde ook. Je man kon een wereldje van medelijden opbouwen. En hoe hechter dat wereldje werd, hoe slechter men jou vond. Echter: de ‘kerk’ vond jou niet slecht, maar de mensen in de kerk! Jij vertelde je verhaal en je was een leugenaar. Jij had scheiding aangevraagd. Punt uit.
Je man stond sterk. Hij was weggejaagd uit zijn eigen huis. En weet je, in de kerk hebben vaak nog de mannen de leiding. Zij horen het verhaal van één kant. Het resultaat heb je gemerkt.
Waarom ga je nu ook God de schuld geven? Hij heeft dat niet gedaan en ook niet gewild. Maar als jij je nu van Hem gaat afkeren, dan heb je niemand meer, niets meer. Je zegt het heel radicaal: “Voor mij hoeft het geloof niet meer. Zelfs God heeft me niet beschermd tegen dit alles.”
Kom zuster, God heeft geen schuld! Hij steekt Zijn armen naar je uit. Maar door de houding van kerkelijke mensen laat je je verleiden om de handen van de Heere God weg te duwen. Niet doen! Stort je in Zijn armen. Hij roept het je toe: “Wend u naar Mij toe.” Maak toch niet de fout die zovelen al maakten: God de schuld geven en daarom niet meer naar de kerk. En dan begint de eenzaamheid pas heel echt. Denk eens na: heb je niet één of twee vrienden in de kerk? Mensen die je alles durft toe vertrouwen? Denk eens goed na... Ga met één van hen een gesprek aan om alles te vertellen. Niet zielig, maar gewoon zoals het is en zoals je nood ook is. Vraag of ze met je wil bidden tot de Heere. Dan ga je een stap in de Bijbelse richting. Daar wil de Heere Zijn zegen over geven. Dat gesprek is niet een aaneen rijgen van klachten over je man. Daar praat je niet over, of alleen het meest noodzakelijke.
Het volgende wat je dan kunt doen is praten met je wijkouderling of je dominee. Ze kunnen je zomaar niet bij het huisvuil zetten hoor! We lezen verschillende voorbeelden van Jezus Zelf, hoe Hij met mensen omging. Zo moet de dominee of de kerkenraad het ook doen.
Het allerbelangrijkste staat dan nog open: zoek de weg terug naar God. Misschien ben je die weg al lang kwijt. Zoek hem nu weer op. Op je knieën bij je bed, of diep onder de dekens. Misschien op een stil plekje in de natuur. Laat je maar gaan, los je vrachtje maar bij de Heere onze God. Hij kan luisteren. Hij wil ook luisteren. Hij kan ook helpen en Hij wil ook helpen.
Mijn vrouw zei: “Ik zou zo tegen deze zuster zeggen: kom koffie drinken en we gaan samen alle nood aan de Heere vertellen.” Ga niet weg van Hem. Probeer structuur te brengen in je stormachtig leven van voorheen. Zoek een rustig leven met de Heere.
Je schreeuwt het uit: “Mijn leven is door de man van wie ik hield één grote puinhoop geworden en niemand die me beschermde.” Weet je het nog: Vest op prinsen geen betrouwen, op mensen waar men nimmer heil bij vind...
En ook dat andere:
Maar de Heer zal uitkomst geven
Hij die ’s daags Zijn gunst gebied,
‘k Zal in dit vertrouwen leven
En dat melden in mijn lied.
Ik zal Zijn lof -zelfs in de nacht-
Zingen daar ik Hem verwacht
En mijn hart, wat mij moog treffen,
Tot de God mijns levens heffen...
Dan krijg je ruimte om te leven. Dan kun je nog niet begrijpen dat je kerk je zo laat vallen. Maar Jezus werd ook alleen gelaten door de leiders van de kerk en later, op Golgotha, zelfs door Zijn discipelen.
Ik wens je veel sterkte toe in je geworstel, maar ga niet weg van de Heere, Dat is een doodlopende weg, de weg die je nog eenzamer maakt. Zoek je hulp bij Hem. Als het nodig is mag je gerust op de vraag terugkomen hoor.
Hartelijke broedergroet,
Evangelist Jan van Dooijeweert
Dit artikel is beantwoord door
J.W.N. van Dooijeweert
- Geboortedatum:23-01-1938
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik herken jouw situatie helaas uit eigen ervaring.
Het antwoord dat je kreeg is echt de juiste weg!
Het is heel pijnlijk te moeten ervaren, dat je met mensen 'omvalt', juist als je een arm om je heen nodig hebt.
Maar probeer inderdaad in je nood bij Hem te blijven. Dan zul je ervaren, dat Zijn liefde zo helend is. Dat Hij jouw weg kent, waarbij veel mensen je in de steek laten. Maar: Hij brengt ook nieuwe mensen op je pad!
In zo'n eenzame, pijnlijke weg is er geen grotere vreugde dan te vragen: Heere wat wilt U dat ik doe, gaat U met me mee? En dan te mogen ervaren dat Hij veel dichterbij is dan jij nu denkt.
Wanneer je van gedachten wilt wisselen, mag je mn mailadres bij de redactie opvragen.
Dus ik kan een beetje begrijpen hoe jij je voelt. Gelukkig zijn er ook mensen die me wel steunen en begrijpen en voor me bidden. Ik hoop dat jij ook zulke mensen vindt! Misschien kun je bedenken, dat het oordeel van mensen meer over henzelf zegt dan over jou?! De mens ziet aan wat voor ogen is, maar God ziet het hart aan!
Dank voor de reacties van meeleven.
Inderdaad, het is waa niet de Heere maar de mensen draaiden me de rug toe toen ik smeekte, huilde, schreeuwde, fluisterde om hulp.
Dat is nog steeds zo.
Ik heb op veel manieren geprobeerd contact te krijgen met de leiders, voorgangers, oudsten van de(evangelische) gemeente waar ik toe behoorde
Er is niemand die reageerde, niemand.
Alsof ik in een ban ben gedaan.
Dit is nog steeds een zo groot zeer en pijn, vooral omdat mijn ex-man, een pedofiel gesteund wordt omdat hij zo zielig is.
Ik ben tot de ontdekking gekomen wat het betekent dat iemand gewetenloos is.
Dat is verschrikkelijk, juist omdat deze persoon mijn man was.
Ik kan je niet vertellen wat het betekent om het kwaad in de ogen gezien te hebben.
Dat de kerk waar ik me zo thuis voelde om de waarheid waar ik zo naar hunkerde uiteindelijk de plek werd waar de leugen gekoesterd wordt, en me nog verder in een isolement bracht, is soms onverteerbaar.
Ik heb in de kerk en maatschappij ondervonden dat een klokkenluider alleen staat.
Nochthans heeft mijn Hemelse Vader mij beloofd recht te doen
Omdat Hij mijn Vader is weet ik ook dat ik Hem alles mag zeggen. Hij zal me nooit alleen laten.
Ik schreeuw het zo vaak naar Hem uit, ik zal Hem gelukkig nooit tegenvallen.
Dus ja, ik ben terug bij Hem, omdat Hij me nooit verlaten heeft.
Is het daarom makkelijk te leven in een woestenij aangericht door een man die me nog steeds achtervolgd om me het leven zo zuur mogelijk te maken? Nee, ik vind het heel erg zwaar.
Wanneer ik me op zondag bedenk dat deze man halleluja roepend om zich heen kijkend naar kinderen, en gesteund wordt omdat ik niet geloofd word, dan kan mijn dag bedorven zijn.
Ik kan nog steeds niet begrijpen dat een hele gemeente zo misleid kan worden door het kwaad.
Dus ja, het is heel zwaar.
Maar ik ben in de armen van Vader.
En Hij weet.
Je moet er doorheen Zoya, door dat verwerkingsproces en ook iedere keer dat je er weer mee geconfronteerd wordt. Dat lijkt me gewoon niet makkelijk. Maar weet dat er geen diepten te diep zijn of God kan erbij.
We zijn allemaal zondaar en Gods liefde is nochtans groter. Zijn gedachten zijn veel hoger dan onze gedachten.
Maar we zijn mensen en kwetsbaar ik hoop dat de mist nog verder optrekt voor je!
Maar het werd afgedaan als wraakneming.
De computer,die vol stond met kinderporno was al schoongeveegd.
De ouders van een kind uit zijn klas hebben onder emotionele druk geheimhouding getekend...notabene,een school waar je kinderen dus veilig horen te zijn!
Ik heb op allerlei manieren geprobeerd deze perversiteiten bestraft te krijgen,maar wanneer zelfs je familie en kerk jou als schuldige aanwijzen,want "zo'n goeie man,hoe durf je daar kwaad van te spreken?"
Het geeft aan dat sommige mensen zo vreselijk sluw zijn,dat het hen lukt de prooi als dader buiten te laten sluiten.
Zodat de dader,met toestemming van de omgeving door kan gaan.
Het is soms echt onverteerbaar,gestraft te worden voor de verschrikkelijke dingen die een ander gedaan heeft.
Het liefst zou ik in de nieuwe woonplaats waar hij woont gaan flyeren,omdat ik weet dat hij nu op een kinderboerderij werkt.
Maar...dan ben ik strafbaar.
Niet hij.
Wanneer ik niet wist dat mijn Vader de waarheid weet,ik zou niet meer kunnen leven.
En toch is dat nu ook al moeilijk genoeg.
Bid voor de bescherming van onschuldige kinderen.
Maar weet : de waarheid komt echt wel uit .
Hij zal echt door de mand vallen .
Maar het allerbelangrijkste is , dat jij De HEER onder ogen kunt komen
Dat het tussen Hem en jou goed zit .
Dan kan niemand jou nog ,, kwaad" doen .
Heel veel sterkte
Ik heb al eerder gereageerd, maar ik hoop niet dat je het erg vindt, als ik nog eens reageer. Ik lees nu namelijk dat jij als vraagstelster ook hier hebt geschreven...
Ik hoop dat je een andere gemeente vindt, waar wel ruimte, aandacht en acceptatie is voor jou. Je bent niet de eerste die weggaat bij een kerk of gemeente, door zulke omstandigheden. Dit is Gods bedoeling niet dat mensen zo met elkaar omgaan, maar soms is er dan geen andere weg dan een andere gemeente op te zoeken.
Ik vind het diep triest en ook riskant, dat jouw man gewoon door kan leven.... Maar daar kun jij niets aan doen!
Ik zou het je gunnen als je lotgenotencontact kon krijgen met andere vrouwen die in een soortgelijke situatie zitten.
Wellicht kan dit via Different (onderdeel van de Ver. Tot Heil des Volks) of via St. Kostbaar Vaatwerk.
Ik wens je heel veel sterkte toen in jouw moeilijke omstandigheden.
Ik hoop dat je veel troost ervaart van Jezus, Die zelf zoveel heeft doorstaan, dat Hij ons mensen in alles kan begrijpen!
Ik ga het uitzoeken.
En inderdaad,ik kan er niets aan doen wanneer er een nieuw slachtoffer komt,ik heb alles gedaan wat ik kon,en betaal daar een erg hoge prijs voor.
Wie verantwoordelijk is,dat is de school die geen aangifte deed,de ouders die hun kind alleen lieten door ook geen aangifte te doen,en de kerk,die niet mij,maar hem beschermd.
Ik heb nu genoeg aan zorgen voor mezelf.
Als jeugdzorgwerker krijg ik hier nare kriebels van. Vreselijk wat je meemaakt. Deze man moet gestopt welke kerk is dat die zo iemand de hand boven het hoofd houd? En wat voor school?
Justitie zal dit moeten oppakken en deze man voor de rechter moeten brengen. Wij met ons gezinshuis werken voor jeugdzorg en zelf werkte ik voor justitie. Graag zou ik je adviseren want dit moet gestopt anders vallen er nog vele onschuldige slachtoffers.
Mail ons als je wil
Hartelijke groet en vooral Gods zegen Hij zal jou niet in de steek laten.
Ik wil je heel graag mailen.
Je mag aan de redactie vragen om mijn e-mailadres.
