Wat is nu eigenlijk beleving?
Ds. N. den Ouden | 2 reacties | 20-07-2016| 11:00
Vraag
Geachte dominee N. den Ouden. Bedankt voor uw antwoord 'Christus geopenbaard tijdens Avondmaalsbediening'. U schreef: “Zonder in doperse wateren terecht te komen, kunnen we toch zeker stellen dat het kennen van Jezus Christus toch niet buiten de beleving (bevinding) om gaat. De ervaring is niet de grond van het geloof, maar het gaat er ook niet buiten om. Dat kom ik in alle preken van Tukker tegen.”
Zou ik daar nog een vraag over mogen stellen? Ik hoop niet dat u deze vraag opvat als vijandschap, maar meer als een noodkreet. Dit antwoord hoor ik erg vaak: het komt op de beleving aan. Als mensen praten over wat ze beleefd hebben (zoals het voorbeeld van ds. Tukker), en je vraagt er op door, dan blijkt het altijd neer te komen op een krachtig gevoel. Andere mensen horen en lezen van de beleving van deze mensen en praten over een onopgeloste zaak. Ze hebben nog nooit dat krachtige gevoel gehad. Ze gaan bekommerd over de wereld en wachten hun hele leven op dat gevoel.
Pas sprak ik nog iemand die sprak over een wegzinken. Een ander sprak over verloren gaan. Maar het gesprek stopt dan, want het gaat om een gevoel (en dat is een zaak van beleving, niet van woorden). Ik ga nog verder dan de term Dopers, het lijkt soms gnostiek. Voor alle duidelijkheid: deze mensen zijn me dierbaar, ik spreek ze regelmatig. Mijn vraag is: wat is nu eigenlijk beleving?
Antwoord
Vanuit allerlei bijbelse gegevens blijkt dat het gevoel een eigen plaats inneemt als God Zijn heil schenkt. Mensen “doen hun bed zwemmen vanwege hun tranen”; ze springen op van vreugde in de Heere. Ze bezwijken van verlangen, of ervaren zichzelf als een leren zak in de rook. Paulus spreekt van zijn zuchten onder het lichaam des doods en dat hij zich verblijdt in de Heere. Hizkia kirde als een zwaluw en piepte als een duif in zielenangst en David huppelt uit alle macht voor de ark. Je kunt bij deze dingen bedenken dat het zich afspeelt in een Oosterse context. Maar dat neemt niet weg dat het beleven en gevoelen, ervaring en bevinding kennelijk meedoet in het geestelijke leven.
Een leven met God is geen zaak van conclusies en verstand maar juist ook een zaak van het hart. En dat is een hart met gevoelens. Ik kan me dan ook geen geestelijk leven voorstellen, zonder dat het gevoel daarin een rol speelt, al is het woord van Luther ook waar dat hij soms geloofde met gevoel, maar ook soms zonder gevoel, en vaak ook tegen zijn gevoelens in... Wat is hier veel over te schrijven!
Maar het gaat dus echt verkeerd als gevoel en de mate van gevoel de norm gaan worden in het geestelijke leven. Ik moet niet op gevoelens vertrouwen, maar op Christus. Het gaat niet om mijn ervaringen van Zijn liefde, maar om de Geliefde. Het gaat niet om mijn beleving van de zonde, maar om verzoening van de zonde zoals dat in Gods Woord wordt aangewezen. Zaligmakende bevinding is Christus-bevinding, namelijk dat mijn hart gaat ervaren wie Hij is. Dan gaat het er niet om dat mijn bevindingen wonderlijk en groot zijn, maar dat Hij groot is.
Hartelijke groet en zegen in alles!
Ds. N. den Ouden
Dit artikel is beantwoord door
Ds. N. den Ouden
- Geboortedatum:25-10-1969
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Leerbroek
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Natuurlijk niet, gelukkig niet, wat zou dat hopeloos zijn!
Daarmee zouden we allemaal verloren gaan, als het daar op aan zou komen.
Iedere godsdienst heeft beleving, moslims en boeddhisten hebben ook beleving!
Het gaat om het vertrouwen op Christus te stellen.
Iedere godsdienst moet het hebben van werken doen. Maar het christelijke geloof moet het helemaal hebben van wat Christus gedaan heeft, en daarop volkomen op rusten.
Dat rusten gaat altijd zo makkelijk niet, maar dat ligt aan ons, en niet aan Hem. In Hem ligt het vast.
Dat is wat ik onder beleving versta.
