Niet gewenst door mijn ouders

C. M. Chr. Rots - de Weger | 2 reacties | 08-07-2016| 11:27

Hoe ga je er mee om als je niet gewenst bent door je ouders? Na een heftige jeugd is het contact met beide ouders heel minimaal. Het moet altijd van mijn kant komen. Mijn ouders zijn gescheiden. Mijn vader leeft zijn eigen leven en als ik op visite kom kan dat wel, maar dan moet ik het doen met zijn nieuwe vrouw, omdat hij zelf geen tijd heeft. Hij werkt en heeft alleen het weekend vrij, die wil hij graag voor zichzelf. Daarnaast had hij liever geen kinderen gewild.

Ook met mijn moeder gaat het moeizaam. Zodra ik iets doe wat zij niet goed vindt moet ik “uit respect voor haar en haar nieuwe man” en “eert uw vader en uw moeder” doen wat zij wil. Zodra ik dat niet doe, verbreekt ze het contact. Al meerdere malen is het contact verbroken geweest, maar telkens heb ik weer contact gezocht. Uiteindelijk wil ze dat dan wel, maar op haar voorwaarden. Ik moet de liefdevolle dochter zijn, want er staat in de Bijbel... Maar zelf hoeft ze dat niet, want “ik ben jou geen verantwoording schuldig voor wat ik doe, ik ben je moeder en jij moet dat respecteren.”

Ik ben ondertussen getrouwd en moeder van zes prachtige kinderen. Ook in onze kinderen heeft ze geen enkele interesse. Het is altijd maar afwachten of oma komt als ze jarig zijn en als ze dan komt heeft ze het alleen maar over zichzelf en gaat zo snel mogelijk weer naar huis. Ze is overal boos om, ik mag alleen bepaalde mensen uitnodigen als zij er is want anders heb ik geen respect voor haar. Ze wil zelf dat ik mensen de deur wijs, omdat zij ze niet mag. Als ik haar uitleg dat in ons huis iedereen welkom is, wordt ze boos. En als ik naar mijn moeder ga, dan heeft ze liever dat ik zonder kinderen kom: veel te druk. Ook op verjaardagen moet ik op een ander tijdstip komen. Er hangt geen foto van ons in de kamer en zo nog veel meer...

Overigens hebben de meeste van mijn broers en zussen geen contact meer met onze ouders. Naar de buitenwereld toe komt mijn moeder over als een gelovige, zielige vrouw, die door haar ex-man en kinderen wordt buitengesloten. Ik merk dat het me telkens weer heel veel pijn doet om te zien hoe ze mij eigenlijk niet willen. Zelf mocht ik tot levend geloof komen en mocht ik genezen van al mijn pijn uit het verleden. Toch doet de relatie met m'n ouders vaak pijn, ik zou het zo graag anders zien, maar ik realiseer me wel dat ze na al die jaren niet meer gaan veranderen. Ze hebben ons altijd als last beschouwd.

Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Mijn man is er makkelijker in, die zegt dat ik overal mee moet stoppen uit bescherming van mezelf en onze kinderen (dat zou ik diep in mijn hart ook het liefste willen, afstand nemen van beide ouders). Maar hoe vaak vergeeft Jezus ons dan wel niet? En wat is mijn taak als dochter? Mag ik afstand nemen?

Beste vraagsteller,

Genezen van alle pijn uit het verleden? Ik dacht het niet... want u had de relatie met uw beide ouders zo graag anders gezien en schrijft daarover uw brief.
 
Helaas, helaas, de relatie is, zoals die is. Ja, een erg verdrietige. Maar zoals u steeds weer hebt moeten constateren: het komt slechts van úw kant. En dat houdt u niet vol. Terecht zegt uw echtgenoot datgene wat u ook eigenlijk het liefste zou willen doen. In ieder geval is er niets mis met tijdelijk een stukje zelfbescherming en bescherming-tegen-teleurstelling voor uw kinderen. Neem een time-out om eens goed na te denken over wat u ziet als ‘dochtertaak’. 

U hebt (al lang) uw eigen huishouden: daar bepalen u en uw echtgenoot de regels. Níét uw moeder ‘regeert’ in uw huis. Dat is één ding, wat ik zou willen zeggen. Wilt u naar háár toegaan, dan mag zij de condities bepalen, hoe lastig die misschien ook zijn.   

Uw ouders eren en vergeven zijn twee dingen waar veel over te zeggen valt, maar in het kader van Jezus navolgen kan ik hier alleen maar als antwoord zeggen: Hij vraagt niet het ónmogelijke van ons! Bij het vijfde gebod gaat het om respecteren, hoogachten, ómdat ouders óuders zijn. En juist óuders zouden zich ook moeten realiseren dat zij hun kinderen niet mogen verbitteren. 

Ik weet het, dit antwoord is kort door de bocht. En líjkt misschien gemakkelijk. Wellicht is het beste advies nog wel om eens te gaan praten met uw dominee, voorganger of een ander vertrouwd iemand die u kent en door wie u gekend wordt. Anonimiteit is niet de juiste setting om over uw zorgen kort te antwoorden.

Gode bevolen,
Marijke Rots 

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1541 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven