Man begrijpt kinderwens niet
Ds. M.F. van Binnendijk | 10 reacties | 09-06-2016| 13:15
Vraag
Ik zit persoonlijk in een heel lastig parket. Al ruim vijf jaren zijn mijn man en ik getrouwd. Tot nu missen wij de kinderzegen. Ik zeg wel wij, alleen is het eigenlijk ik. Wij zullen zelf nooit een kindje ontvangen via de ‘normale’ weg. Nu we weten dat ook medisch deze weg dood loopt, ben ik me gaan verdiepen in adoptie. Zelf zou ik zo graag die stap willen zetten. Ik ben nog best jong (27) en zou dolgraag een kindje willen adopteren uit het buitenland. Mijn man voelt daar niets bij en zegt het absoluut niet te doen. Hij zou wel open staan voor pleegzorg, echter vind ik dat erg lastig, omdat dit ook mijn werk is.
Dit alles staat erg tussen ons in. Ik voel me niet begrepen in mijn diepe (ingeschapen) moedergevoelens. Het is zelfs zo erg, dat ik overweeg hem te verlaten. Ik zal hem niet verlaten omdat hij me geen kinderen kan geven of niet mee gaat in adoptie, wél omdat het niet ONS kruis is. Het is mijn gevoel, mijn verdriet en hij kijkt naar me van: ik vind het erg, maar ik voel het zelf niet... Gesprekken over de kinderwens hierover hebben we wel degelijk gehad in onze relatie. Toen stond hij wel open voor alternatieve mogelijkheden voor het krijgen van een kindje. Ik voel me zo alleen, het doet zo veel pijn! Ik ben nog jong en het lukt me niet de gedachten te verdragen dat ik op deze manier (kinderloos) ouder zal worden... Heeft u advies?
Antwoord
Je vraag legt heel veel pijn en teleurstelling aan de dag. Het verlangen naar een kind/kinderen is een diep oerverlangen, van vaders, maar nog meer van moeders. De natuurlijke weg van kinderen krijgen is voor jullie (jou) afgesneden. Andere wegen zoals adoptie of pleegzorg zouden kunnen worden geopend. Maar in dat laatste kun je niet op één lijn te komen met je man. En wat jou het meeste raakt is dat hij niet in jouw pijn kan komen. Daar ligt m.i. de kern van je vraag. En dat ligt enorm teer. Toch wil ik je een paar verhelderingsvragen voorleggen in plaats van adviezen.
Het wordt mij uit je vraag niet duidelijk waaróm je man “absoluut niet wil adopteren”. Al kan ik mij wel iets indenken bij wat hem zou kunnen tegenhouden, hoewel dergelijke argumenten doorgaans in de sfeer van vooroordelen ligt. Van zijn kant kan ook de vraag gesteld worden: “Gaat het om jou of om je vrouw?”
Eenzelfde soort vraag zou ik echter ook aan jou willen voorleggen. Een vraag, die te maken heeft met je gedachte om je man te verlaten: “Ben je met je man getrouwd vanwege je man, of ben je met hem getrouwd vanwege jouw kinderwens?”
Ook al is pleegzorg je werk -en zie je dagelijks wat er speelt- dan nog kun je jezelf afvragen wat let jou om zelf pleegkinderen in huis te nemen? Heb je teveel gezien, of denk je dat “zulke kinderen” je nooit eigen zullen worden?
Alle kinderen -ook biologisch eigen kinderen!- hebben of krijgen een rugzak mee. Verkijk je daar niet op. Maar het is vooral bepalend, hoe wij als vader en moeder daarmee omgaan. Wat wij hen meegeven. En vooral wie wij als ouders, pleegouders, adoptiefouders, voor hen zijn. Stel jezelf dan ook voortdurend de vraag: “Gaat het om óns of gaat het om hén?” Een vraag voor élke dag! Een vraag voor élke ouder! Een vraag voor iedereen.
Ds. M. F. van Binnendijk,
Rotterdam
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.F. van Binnendijk
- Geboortedatum:30-11-1963
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Stadskanaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Lees ook: het weblog 'Dominee in de bajes'
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Toch wil ik je als "ervaringsdeskundige" een ding mee geven. Je man ziet echt wel jouw verdriet hoor. En het maakt hen "machteloos" om dat verdriet niet weg te kunnen nemen... En dat hij jouw verdriet ziet blijkt wel uit het open staan voor pleegzorg.
Blijf praten. En geef ieder de tijd om het een plekje te geven. En dat heeft tijd nodig hoor.
Wbt adoptie. In ons geval stond de man ook niet echt open voor adoptie.
Toch hebben we besloten de voorlichting toendertijd te volgen. Met de afspraak dat we niet op die weg verder zouden gaan als een van ons er moeite met zou hebben. Tijdens die cursus (via) werd bij beiden het beeld van adoptie bijgesteld. En groeiden we ook beiden naar adoptie toe. En in de weg van gebed wisten we ook dat het Zijn Wil was.
Het kan ook nooit Gods weg zijn als het scheiding tussen jullie brengt.
Zowel adoptie als pleegzorg mag nooit iets zijn om het plaatje compleet te maken... Het kind staat centraal, niet jullie. Wanneer het verdriet van het niet krijgen van biologisch eigen kinderen nog centraal staat... Staat voor je het weet je eigen wens voorop ipv het belang van het kind.
Zo ook pleegzorg. Doe eventueel de voorlichting. En kijk wat dat met beiden doet.
En neem pas een beslissing als je er beiden vol voor kan gaan.
Wat een diep verdriet vanwege je onvervulde kinderwens....!!!!
Weet je wat jouw man tegenhoudt om een kind te adopteren? De lange weg ernaar toe? Bang voor discriminatie van een gekleurd kindje? Het idee dat het kind uit een hele andere cultuur komt....?! Bespreek dit eens samen.
Weet je wat jouw tegenhoudt om pleegzorg te gaan doen? Weet jouw man dat ook? Bespreek dit eens samen.
Jouw man kan misschien nooit precies inleven hoe het voor jou als vrouw voelt, dat je zoveel pijn ervaart door de onvervulde kinderwens... Misschien kun je hier met andere kinderloze vrouwen over praten?!
Ik hoop dat jullie samen een weg vinden om over deze dingen te praten en met deze gevoelens en wensen om te gaan. Want ik denk dat het past echt goed is, om iets te doen, als je er samen voor 100% achterstaat.
Er komt zoveel bij kijken, dat er anders nieuwe spanningen kunnen ontstaan die niet bevorderlijk zijn voor jullie huwelijk en de kinderen die jullie event. mogen verzorgen.
Ik hoop dat jullie er ook samen voor bidden of God jullie de weg wijst, wat Zijn plan is met jullie leven.
Sterkte toegewenst en Gods zegen.
Adoptie: voor altijd.
Pleegzorg: over het algemeen maar voor een (korte) periode.
Adoptie: jullie hebben het gezag
Pleegzorg: gezag ligt bij natuurlijke ouders en/of voogdij
Adoptie: alle aandacht voor hechting met nieuwe ouders
Pleegzorg: vaak loyaliteit van kind richting natuurlijke ouders accepteren.
Adoptie: na intensieve voorbereiding sta je er opeens alleen voor.
Pleegzorg: begeleiding via pleegzorg instelling / maatschappelijk werk.
Adoptie: Een kind voor jullie beide.
Pleegzorg: Een kind 'delen' met een heel netwerk van eigen ouders, broertjes, zusjes en familie.
Er zou nog veel meer te noemen zijn, weet ik uit ervaring als pleegouder. Ik hoop niet dat ik er iemand tekort mee doe, maar ik heb gezien dat, in de gevallen dat een pleegkind ook een kinderwens moest vervullen, het voor de pleegouders moeilijker was om met de bovengenoemde pleegzorg aspecten om te gaan. Met als risico dat het pleegkind daar mogelijk de dupe van wordt.
Realiseer je het bovenstaande in jullie overwegingen hoe om te gaan met een kinderwens.
Maar wie de brief van de vraagsteller een aantal keren leest, kan niet aan de indruk ontkomen dat de vraagsteller ook boos en teleurgesteld is. Zinnen als: "Ik zal hem niet verlaten omdat hij me geen kinderen kan geven", kunnen zomaar op het tegenovergestelde wijzen.
Daarom is de opmerking: "Het is zelfs zo erg, dat ik overweeg hem te verlaten", is bijna manipulatief te noemen. Bot gezegd: het is zijn schuld, en nu staat hij ook nog de oplossing in de weg...
Als de man in dit huwelijk deze druk en impliciete verwijten ervaart, dan snap ik hem wel dat hij zijn persoonlijke verdriet niet laat zien.
Nog los van mijn inschatting dat de man zijn verdriet vooral anders verwerkt, kan de vraagsteller ook geen invoelingsvermogen eisen!
Door zo te denken en te handelen maakt de vraagsteller haar probleem (hoe verdrietig ook) zijn probleem. Maar helaas, dat heeft nog nooit iets opgelost.
Daarom, de vraag adoptie of pleegzorg lijkt me hier helemaal niet relevant. Maar wel de vraag: hoe geven we samen kinderloosheid een plaats in ons huwelijk, zonder elkaar verwijten te maken. Ds. van Binnendijk reikt hun daarin waardevolle adviezen aan.
Want uiteindelijk verdienen kwetsbare adoptie- of pleegkinderen stabiele (pleeg)ouders!
Mee eens om eerst samen het ongewild kinderloos zijn te verwerken! Als je zo in je relatie staat zoals je nu staat kom je niet eens voor adoptie in aanmerking.
Veel sterkte, hopelijk komt er snel een tijd waarin je echt samen kunt praten, zonder verwijten!
Daar past ook boosheid bij.
Als het een plekje gekregen heeft kan er pas nagedacht worden aan "en nu?"
Ik ben het niet eens met hierbovenstaande reactie.
adoptie doe je juist wel omdat je een kinderwens hebt.
waar het vandaan komt, hoe het eruit ziet maakt dan niet meer uit.
Het wordt in je huis opgenomen en wordt in alles je kind.
Bij pleegzorg ligt dit inderdaad anders en moet je heel andere beweegredenen hebben.
Sterkte voor dit jonge echtpaar.
waar het vandaan komt, hoe het eruit ziet maakt dan niet meer uit.
Het wordt in je huis opgenomen en wordt in alles je kind.
Dus wat voor kind maakt niet uit, als het jou maar komt troosten in je kinderloosheid?
Jij hoort als moeder je kind te troosten over de onmogelijke situatie waaruit hij misschien komt, of over het verdriet dat hij zijn biologische ouders niet kent, niet andersom.
Met "wat voor kind" bedoelde ik te zeggen, dat als je kiest voor adoptie, het niet meer uitmaakt of het kind blank of bruin/zwart/chinees is. Bovendien heb je te maken met eisen die de landen stellen waardoor je niet altijd zomaar uit kan kiezen wat jij het liefst zou willen.
Bovendien zoeken de bemiddelaars ouders voor kinderen, en niet kinderen voor ouders.
Als het zover mag komen sluit je dat kind als het goed is in je hart. Je mag het liefhebben, ervoor zorgen, troosten jazeker. Maar het kind zal je ook oudervreugde geven.
Laten we eerlijk zijn, de reden om besluiten tot adoptie is toch meestal (uitzonderingen daargelaten) kinderloosheid.
Waarom zou een echtpaar dat naar kinderen verlangt en ze biologisch niet zelf ontvangt ze door adoptie niet mogen ontvangen?
