Eigen huisje of thuis blijven wonen
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke | 7 reacties | 17-05-2016| 08:03
Vraag
Ik ben een jonge vrouw van 28 jaar en woon nog thuis bij mijn ouders, broertjes en zusjes. Al een hele tijd praat en fantaseer ik er wel eens over om een eigen huisje te hebben en in te richten! Onverwachts is het huis waarvan ik droomde te koop, echter nu het er op aankomt en vaste vormen aanneemt begin ik enorm te twijfelen. Is het niet heel eenzaam en stil als ik thuiskom uit mijn werk of wanneer dan ook maar en er is niemand die mij verwacht, of om mee te praten, iemand waar ik mijn dag mee kan delen? Waarom leek het mij zo leuk? Opeens zie ik niet alleen de voordelen, maar ook sterk de nadelen!
Mijn familie is er niet zo voor, ze vinden dat ik nog jong ben en nog gewoon gezellig thuis kan blijven wonen... Waarom zou je het doen terwijl we het thuis zo goed met elkaar hebben, is de vraag die ze mij stellen! En het klopt: ik heb het goed en fijn thuis! Maar op een gegeven moment gaan broers/zussen trouwen en ergens wil ik dan ook -al heb ik geen partner- iets voor mezelf! Maar wil ik dit alleen om ook wat te hebben of echt omdat het echt goed en leuk voor mij is?
Zoals u leest word ik enorm heen en weer geslingerd! Dit huis is een éénmalige kans, stel dat ik over een paar jaar nog single ben en nog steeds gewoon thuis woon, dan denk ik dat ik enorm spijt heb dat ik deze kans heb laten schieten. Omdat ik nu midden in de situatie zit en tussen de meningen van mijn omgeving lukt het niet om even van een afstand naar de situatie kijken en weloverwogen keuzes maken! Het is allemaal zo onverwachts en opeens zo serieus!
Kunt u mij adviseren? Wat is wijsheid, normaal, passend bij mijn levensfase, leeftijd en de verwachtingen van mijn familie in gedachten houdend? Ik ben heel benieuwd of u mij hierin enigszins een helpend antwoord kunt geven.
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste vraagstelster,
Een mijlpaal in je leven. De omstandigheden mogen hierin niet de beslissende rol spelen, maar ze zijn er wel en soms duidelijk sturend naar een beslissing. De vraag waar je voor staat, waar je mee worstelt is heel indringend voor je: nog langer thuis wonen of kiezen voor het opbouwen van mijn eigen zelfstandige leven. Je ouders vinden het veeeeeeel fijner als je nog thuis blijft. Dat is vrij normaal. Jij verlangt er naar om voor je zelf te beginnen. Ook heel normaal. Je kunt daar heel lang over lopen piekeren. Dat is niet goed. Nadenken wel. Waarom zou ik op mezelf gaan wonen? Er zijn een hele rij antwoorden op te vinden. Het belangrijkste is dat je een keer zelfstandig moet worden. Bij de meesten gebeurt dit als zij trouwen. Anderen trouwen niet jong... of helemaal niet. Dan komt het moment dat ze er aan toe zijn om een eigen leven op te gaan zetten.
Ik denk dat jij er aan toe bent. Gewoon omdat je de leeftijd hebt om zelfstandig te zijn. Maar ook omdat het een stukje verlangen van je hart is. De verlangens van je ouders zijn heel liefdevol bedoeld, maar staan je zelfstandig worden in de weg. Je moet nu voor jezelf beslissen.
Het huis waar je van droomde staat te koop! Geweldig, je droomde er van om dit huis te hebben en nu kun je het zomaar kopen.Wat bijzonder! Zo iets gebeurt niet een tweede keer denk ik.
Je bent 28 jaar, een leeftijd waarop de meeste jonge vrouwen al een eigen leven hebben opgebouwd. Voor jou is het ouderlijk huis een gezellig nest waar je met de hele familie in harmonie leeft. Je moet zo nodig het huis niet uit. Toch, diep in je hart... een eigen plek. Heerlijk toch?
Dat er momenten van twijfel komen, begrijp ik. Je hele leven wordt anders. Als je thuis komt is er niemand om naar je verhalen te luisteren. Je moet je eigen eten bereiden. Maar er komen ook weer zoveel mooie dingen voor terug. Samen met je familie je huis klaar maken. Een van je broers of zussen uit nodigen bij jou eens te eten. Af en toe eens bij je ouders aan schuiven en zo zijn er veel mooie dingen. Je vriendinnen die op de koffie komen. Natuurlijk ben je nog jong, maar echt niet te jong om een eigen huis en leven te hebben hoor. Stel voor jezelf een keus: ik wil het huis kopen.
Spreek er met de Heere over, wat Zijn wil is wat je doet. Neem een besluit. En let op hoe het voelt. Geeft het rust als je besluit dit huis te kopen? Geeft het je een blij gevoel? Ga dan een stap verder; vraag eens naar de prijs, bekijk het huis. Zeg het tegen je ouders dat je het kopen wil… Dan voel je zelf of het innerlijke rust geeft. Ervaar dit als een rust die de Heere je geeft.
Denk er een paar dagen over na en heb je er vrede mee, neem dan je besluit. Niet het besluit van de mensen die je lief zijn, maar je eigen mening. Het is normaal dat je op jouw leeftijd zo’n keus maakt. En daarmee zet je je ouders en familie niet aan de kant. Die band die er is, gaat niet weg, die is blijvend.
Wat kan het een heerlijk gevoel geven als je zo met de Heere mag “overleggen” wat je doen zult en wilt. Zoek de Heere... Dat geldt niet alleen geestelijke zaken, maar juist ook de dingen van het dagelijks leven.
Sterkte en de zegen van de Heere over je besluit.
Hartelijke groeten,
N. J. van Dooijeweert-van der Slikke
Dit artikel is beantwoord door
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke
- Geboortedatum:25-04-1942
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Functie: Pastoraal medewerkster
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je vraag is herkenbaar.
Maar wat gaaf je droom huis en de mogelijkheid die te kunnen kopen.
Is dit huis wat je echt wil?!
Is het dichtbij familie en vrienden?
Ja, het is wennen alleen thuis komen. Maar soms ook echt lekker gewoon de rust.
Maar doe het op jou tempo. Als je het huis heb ga er rustig mee aan de slag. Ik had het een poosje voor ik er echt ging wonen. Neem de tijd om te klussen als dat nodig is. En om het in te richten. Ga er een keertje slapen. Gewoon op jou tempo er aan gaan wennen. Je kan ook vragen of je de weekenden bij je ouders mag zijn. Of door de week bij familie eten.
Ik bel wel eens naar huis voor ff een praatje. Of ik app met vriendinnen.
Je hebt een mooi antwoord van mevr Dooijeweert gekregen.
Succes!
Ik woon nu bijna drie jaar op mezelf. (ik ben nu 24jaar). Ik heb het op mezelf gaan juist als goed ervaren. Ook ik had het thuis goed.
En ja, de eerste maanden voelde ik me alleen. Ik was bijna geen één avond thuis. Maar dat went. En je bent altijd welkom bij je ouders zo te lezen.
Als je het huis uit gaat, en een tijdje op jezelf woont, dan merk je pas hoeveel je ouders voor je doen en hoeveel zorgen ze voor je weg nemen.
Op jezelf moet je je eigen weg zien te vinden in deze wereld. Ook wat betreft het geloof. Je komt in situaties die je thuis niet had.
Het heeft mij sterker gemaakt, ook in het geloof. Het heeft me geleerd wie ik ben en wat ik wil.
Het fijne aan alleen wonen vind ik de tijd die je hebt voor jezelf en voor God.
Maar vergis je ook niet in de aantrekkingskracht van de wereld. Het is heel verleidelijk om dingen te gaan doen die je toen je thuis woonde niet aan gedacht zo hebben.
Succes met je keuze! Ik adviseer je om het te doen.
Als de verhoudingen thuis goed zijn, dan kan je dagelijks terecht bij ze.
De vraagsteller schrijft dat ze naar een partner verlangt, en ik zal eerlijk zeggen dat ik mijn wenkbrauwen flink zou optrekken als ik zou horen dat een potentiële partner op die leeftijd nog bij de ouders woont.
Als je bang bent voor eenzaamheid, dan neem je toch gewoon een huisplant? :-)
Als je het thuis nog fijn vind en je hebt de kans niet op weg te gaan, is het wat anders.
Maar je verteld de mogelijkheid te hebben. Leuk om op je eigen benen te staan.
Sterkte en succes met je beslissing.
Miep Truus
PS: Mortlach heeft het over een plant, maar een vis geeft meer plezier.
Die kan wel alleen blijven.
Ik vond het heerlijk om op mezelf te gaan. Iedereen uitnodigen om bv te eten....zelf alles regelen....en ik ga regelmatig bij m'n ouders langs.
Om heel eerlijk te zijn denk ik ook als ik hoor dat iemand op jouw leectijd nog thuis woont: wat een ongezonde situatie......familieleden raden je af om uit huis te gaan, een vrouw van 28! Je had al moeder kunnen zijn van een kind op de basisschool.....dan beslis je toch ook zelf over allerlei dingen? En nu laat je je leiden door je familie? Ga juist nu uit huis nu het nog goed is! Er komt een tijd (ik hoop snel) dat je je gaat irriteren over het voor jou denken en beslissen. Als je huisje dan weg is kan het wel eens heel lang duren voor je uit huis kan.....!
Succes, veel woonplezier gewenst ;-)!
Ja het kan eenzaam zijn maar wellicht geeft het ook ruimte voor nieuwe vrienden, hobby's etc. En stilte is echt niet altijd verkeerd.
En wacht vooral niet tot je een partner hebt, ik heb regelmatig gezien dat mensen hun leven "on hold" houden in de -stille- hoop een partner. Niet doen. Naast het goede lieve advies van mw van Dooijeweert zou ik ook zeggen. Kom op meid... ga ervoor, niet miezemousen nu.
