Huisregels of huis uit

ds. D.M. Elsman | 8 reacties | 22-03-2016| 10:21

Vraag

Onze zoon (19) houdt zich niet (altijd) aan de regel die wij hebben voor het tijdstip van thuiskomen op zaterdagavond. We merken dat dit in andere gezinnen ook voorkomt, maar dat ouders dat dan 'onder protest gedogen' omdat je er toch niets aan zou kunnen doen. Ik heb voor mezelf veel moeite om dit te accepteren en overweeg hem voor de keuze te stellen: of hij houdt zich aan deze regel óf (als hij dit niet doet) hij gaat het huis uit. Deze gedachte alleen al doet pijn, en ook het risico dat je daarmee je kind kwijt raakt is er natuurlijk. Daarmee hebben dan uiteindelijk niets gewonnen en lijken we dus geen andere keuze te hebben dan toch ook maar onder protest te gedogen. De vraag is: kun/mag je als ouders je kind van 19 voor die keuze stellen?

ADVERTORIAL

De zorgverzekeringen van Care4Life

Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.

U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.

De zorgverzekeringen van Care4Life

Antwoord

Beste ouder, uw vraag zal voor veel ouders herkenbaar zijn. Wij ontvangen onze kinderen uit de hand van de HEERE om hen een huis te bieden waar Zijn liefde woont en hen te onderwijzen in Zijn wegen. Psalm 133 -bij elkaar wonen in de liefde- en Psalm 78  -de daden van de HEERE te vertellen en de wet van de HEERE te leren onderhouden- zijn als twee brandpunten waar de christelijke opvoeding om draait. Die horen dus beide dichtbij elkaar gehouden te worden. Denk er maar aan hoe de Heere Jezus de wet en de profeten heeft samengevat in het dubbele liefdegebod (Mat. 22) en hoe Hij tegen Zijn discipelen zegt: dit gebied Ik u, opdat gij elkander liefhebt (Joh. 15).

Laat het één niet op spanning komen met het ander. Wees duidelijk en krachtig in het (onder)wijzen van Gods weg en Zijn geboden. Leg uw kind uit dat uw regel over het tijdstip van thuiskomen te maken heeft met uw liefde tot de Heere om de rustdag te heiligen naar Zijn gebod.

Bewaar daarbij het gebod bij de liefde en voorkom dat standpunten zich verharden. Uw zoon heeft de leeftijd om eigen keuzes te maken; straks zal hij op eigen benen staan. Voor ouders valt het niet mee om te accepteren dat hun taak als opvoeders verandert. Loslaten – het besef dat je minder vat hebt op (het leven van) je kind en de keuzes die hij maakt, moet ons aansporen tot meer gebed en vertrouwen op de HEERE. Het is loslaten in vasthouden bij Gods beloften, pleitend op Zijn verbond in een onvoorwaardelijk liefhebben van je kind.

Laat de gedachte nooit toe dat je je kind kwijt zou kunnen raken door jouw eigen toedoen. Dat mag niet. Hoe verloren de zoon ook was – hij was en bleef meer dan welkom bij de vader (Luk. 15). 

Van harte sterkte en wijsheid toegebeden,
Ds. D. M. Elsman

Lees meer artikelen over:

opvoedingpuberteit
Dit artikel is beantwoord door

ds. D.M. Elsman

  • Geboortedatum:
    16-04-1961
  • Kerkelijke gezindte:
    PKN (Hervormd)
  • Woon/standplaats:
    Rijssen
  • Status:
    Actief
107 artikelen
ds. D.M. Elsman

Bijzonderheden:

Bekijk ook:


Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
8 reacties
Gerard
22-03-2016 / 10:50
Voor mij was de reden dat ik om zaterdagsavond voor 12 uur thuis moest zijn de hoofdreden om op kamers te gaan toen ik 18 was. Wat volgde was een losbandig leven dat steeds verder neerwaarts ging (in mijn eigen ogen opwaarts) nu vrij van alle restricties. De relatie met mij ouders veranderde niet, ik hield gewoon een schone schijn op als ik af en toe bij mij ouders op bezoek kwam. Het zou nog 8 jaar duren voordat God mij zou roepen en tot inkeer zou brengen.
Was het anders gegaan als ik thuis was blijven wonen? Ik kan het niet zeggen. Mogelijk was ik wat meer geremd en minder diep in de drek geraakt. Aan andere kant was ik toch niet open voor wat mijn ouders zeiden.
Hoe dan ook, ik hoop dat u uw zoon, thuis wonend of uitwonend, meer te vertellen hebt, en dat het in het geloof niet allereerst draait om op zaterdagsavond voor 12 uur thuis te zijn en op zondagmorgen in de kerk te zitten (alhoewel u die regel best kunt handhaven als u wilt), maar u kunt vertellen en getuigen van een leven in hoop op en afhankelijkheid van Christus.
hans0166
22-03-2016 / 11:13
*Verwijderd door moderator. Het gaat hier om het al dan niet houden van huisregels, a.u.b. geen discussie over de zondag*
VrouwkeZondernaam
22-03-2016 / 11:14
Ik las laatst een roman over het leven van Augustinus:
ZOON van TRANEN geschreven door Henry Coray

https://www.bol.com/nl/p/zoon-van-tranen/666853843/

Moeder Monica heeft ook heel wat te stellen gehad met haar kind maar wat geeft ze ons een voorbeeld in hoe ze met haar zoon omging . . . .

Een aanrader om eens te lezen!
Mona
22-03-2016 / 11:28
Mooi antwoord van de dominee.
De grootste liefde van een ouder voor een kind is:
laten zien hoe goed het leven met de Heere is!
Als van daaruit grenzen aangegeven kunnen worden, zal dat in het leven van uw kind grotere impact hebben, dan de letter van de wet.
Leg deze vraag eens aan de Heere voor, en wacht op Zijn antwoord!
Duuk
22-03-2016 / 12:25
Als vader van zonen in de puberteit (oudste is bijna 19) wil ik graag ook reageren.
Toen ik zelf zo oud was leefde ik thuis onder regels die mijn ouders mij niet uit konden leggen. Ik kreeg dan antwoorden als: omdat de Heere dat wil, of omdat ik dat wil. Dat heeft bij mij en mijn broer ertoe geleid dat we uit de band sprongen (wat later gelukkig weer is goedgekomen). Niet dat ik dat goedkeur of een excuus zoek, het was mijn ongehoorzaamheid. Maar dat neemt niet weg dat ouders hierin ook hun verantwoordelijkheid hadden.

Als je een paard strak houdt, slaat die op hol.

Met onze eigen kinderen heb ik het anders mogen doen. We hebben uiteraard regels, maar alleen regels die nut hebben en we helder uit kunnen leggen. Regels waarvan we weten dat ze goed zijn voor het gezin en het kind zelf. We beseffen dat naarmate de leeftijd van de kinderen hoger wordt, ook hun eigen verantwoordelijkheid toeneemt. Dat betekent dat de regels voor de jongere kinderen strakker zijn dan voor de oudere. Ook dat kunnen we aan hen uitleggen. Onze zoon van 18 mag zelf bepalen hoe laat hij thuiskomt, als hij maar de rust niet verstoord. Hij hoeft op zondag niet mee naar de kerk, maar hij gaat wel, ook als hij laat thuiskomt. Net als de andere kinderen. Ik besef dat dat een zegen is en ben er God dankbaar voor, maar ik zie het ook als een vrucht van de opvoeding.
Is dat nooit fout gegaan? Jawel, maar daar hebben we achteraf een goed gesprek met hem over kunnen voeren. Ze moeten toch zelf ontdekken hoe ze in het leven staan. Dat moet je als ouders steeds meer loslaten.

Ik zou dus adviseren: vertel je zoon dat dit jouw principe is, maar zijn verantwoordelijkheid. Maak er geen groot punt van. Maak hem ook duidelijk dat hij jullie rust niet kan verstoren. Nu is hij nog bij je. Laat vooral zien wie Jezus is voor jou en voor hem.
Veel wijsheid toegewenst!
John61
22-03-2016 / 15:56
@Duuk: mooie reactie! Bij volwassen worden hoort ook je grenzen verkennen en op je snufferd gaan om er van te leren. Je leert toch het meest van je eigen ervaringen, niet van die van een ander.
pannenkoek
22-03-2016 / 16:33
Als hij er zelf voor kiest, prima.

Thuis moet het veilig zijn, zet je kind nooit het huis uit!!
Niagara
22-03-2016 / 18:50
Ik begrijp niet goed hoe mensen kunnen verwachten dat je als kind het ene moment je volledig aan alle regels van je ouders moet houden en het volgende moment (het moment van uit huis gaan) opeens volledig in staat geacht wordt al je keuzes zelf verstandig te kunnen maken. Dit zal toch echt een geleidelijk proces moeten zijn. Niet dat je als ouders over je heen moet laten lopen, maar een beetje respect voor je kind en zijn keuzes kan naast jouw regels ook bestaan. Wijs hem eerder in liefde op wat jou het beste voor hem lijkt en waarom. Hem langzamer hand vrijer laten in eigen keuzes en daarmee leren hoe keuzes te maken, en dat hij ook bij jullie terug kan komen als het misloopt, er voor hem zijn als ouders, zo'n respectvolle houding richting hem zal jullie ook zijn respect, liefde en vertrouwen opleveren. Al betekent dat dat hij soms niet dezelfde keuzes maakt als jullie. Soms komt een mens daar later op terug, soms niet. Gun hem die vrijheid. Maak jullie grenzen liever duidelijk in gedrag en liefdevolle uitleg van jullie visie. Geef hem inzicht in hoe en waarom jullie bepaalde keuzes hebben gemaakt zodat hij daarvan kan leren, niet alleen dat de uiteindelijke keuze misschien een verstandige is, maar ook dat andere mensen het ook niet altijd meteen weten en zoekend vinden. Een kind leert niet van de uitslag van andermans zoektocht, maar soms wel van het samen doorlopen van die zoektocht door open en eerlijk jouw (vroegere) twijfels te delen. Dit vraagt een zeer kwetsbare opstelling, maar zal ook zijn vruchten afwerpen.
Je kunt niet (meer) reageren op dit bericht. De reactiemogelijkheid is niet geactiveerd of de uiterste reactietermijn van 1 maand is verstreken.

Terug in de tijd

Minderwaardigheidsgevoel en zelfopoffering

Wanneer er voor zelfopoffering eigenlijk eigenwaarde nodig is... dan vormen minderwaardigheidsgevoelens dus een grote belemmering in het geloof? Al zolang worstel ik met die gevoelens. Toch zou ik nie...
4 reacties
22-03-2018

Kennis van Christus uit het Woord of Persoonskennis van Christus

Ik hoorde laatst in een preek onderscheid maken tussen de kennis van Christus als "een heenwijzing uit het Woord", maar er werd tevens duidelijk gesteld dat dit wat anders is dan de Persoonskennis van...
Geen reacties
22-03-2003

Hoe kan ik een kind van God worden?

Aan ds. Vreugdenhil. Er is al veel over geschreven, maar toch loop ik nog steeds rond met de vraag: Hoe kan ik een kind van God worden? Ik begrijp het gewoon niet: aan de ene kant hoor ik refo's en do...
8 reacties
22-03-2010
website-ontwikkeling door webdevelopment by Accendis
design website door design website by Mooimerk
hosting website door hosting website by STH Automatisering