Moeder wil dat ik wacht met trouwen
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke | 4 reacties | 18-03-2016| 10:20
Vraag
Inmiddels heb ik al drie jaar verkering met mijn lieve, leuke (en natuurlijk ook knappe) vriend. We hebben het plan om binnen 1,5 jaar te gaan trouwen. Thuis ben ik de middelste van drie kinderen en de eerste die uit huis zou gaan. Mijn moeder is een hele zorgelijke vrouw en gek op haar kinderen. De afgelopen tijd heb ik een beetje door laten schemeren dat het zeker niet nòg drie jaar duurt voor we gaan trouwen, maar dat ik al snel uit huis zou gaan. Helaas reageert mijn moeder hier niet heel fijn op. Ze zegt steeds dat ik veel te jong ben (ik ben 20 jaar). Ook zegt ze dingen als: “Geniet nog even van je leven!” of “Blijf toch lekker bij ons!” Ze laat duidelijk merken dat ze liever wil dat we nog een paar jaar wachten met trouwen. Hoe moet ik hiermee omgaan? Ik snap dat mijn moeder me zal missen als ik uit huis ben, maar hoe laat ik haar weten dat ik binnenkort toch graag wil trouwen?
Antwoord
Beste aanstaande bruid,
Wat een zorgen... Jullie hebben een mooie verkeringstijd achter de rug van drie jaar. En dan over anderhalf jaar DV trouwen en een eigen gezinnetje stichten. Geweldig, heerlijk. Natuurlijk wil je graag gaan trouwen met je lieve en leuke vriend. Dat is een natuurlijk verlangen en goed. De Heere geeft elke vrouw haar eigen man en elke man ook zijn eigen vrouw. Bijzonder he? Zo gaat dat en ging dat de eeuwen door.
Je hebt heel voorzichtig je moeder gepolst je had gedacht (gehoopt) dat ze blij zou zijn, dat jullie samen er over zouden kunnen praten en misschien wel plannen maken, voorbereidingen. Maar je moeder vindt het niet geweldig... hoe jammer. Wij liepen bijna 60 jaar geleden op dezelfde manier te plannen en we denken er nog met vreugde aan terug. En we hadden hetzelfde probleem, maar hebben heel voorzichtig en in liefde toch doorgezet.
Soms kunnen ouders op dit punt heel egoïstisch denken. En dat mag niet! Ouders krijgen kinderen om ze op te voeden voor de Heere en voor de maatschappij. Maar ook om ze los te laten om hun plekje in de maatschappij te zoeken. Dat wil zeggen: als ze willen trouwen of op een andere manier hun eigen leven willen gaan leven, helpen en bijstaan met raad en daad. Voor beide partijen is er niets zo fijn dan hartelijk met elkaar mee te leven en de vreugde te delen. Het is heel normaal en Bijbels dat jullie willen trouwen. In de verkeringstijd hebben jullie elkaar zover leren kennen dat je op een verantwoorde manier kunt beslissen om te trouwen. En als je daar aan toe bent, trouw dan. Onze Heere God zegt in Genesis 2:24, dat een man zijn vader en moeder zal verlaten en zijn vrouw aanhangen. Ook de Heere Jezus spreekt daar duidelijk over. Je hebt de Bijbel aan je kant. Je bent niet te jong, zeker als het nog anderhalf jaar duurt voor het zover is. Niets mis mee.
En... wat is: “nog even genieten van je leven?” Geniet je moeder niet van de relatie met haar man? Wordt het leven zo slecht als je getrouwd bent? Nee toch? Blijf toch lekker bij ons... Wat voor lekkers is daar aan? Zo mag het niet! Het moet niet zo zijn dat ouders hun kinderen voor de voeten lopen in hun levensplannen.
Ik begrijp het heel best: Het is echt even wennen als de eerste wil trouwen, het huis leger wordt, aanspraak gaat weg... maar wat is er mooier dan te zien, mee te maken, dat je kinderen gelukkig zijn.
Van harte hoop ik dat je moeder tot dit inzicht komt en dat jij en je vriend een goede en harmonieuze voorbereidingstijd hebben. Leg al die zorgen in Gods handen en spreek heel rustig met je moeder.
Hartelijke groeten, ook voor je vriend, en Gods zegen,
Nellie van Dooijeweert-van der Slikke
Dit artikel is beantwoord door
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke
- Geboortedatum:25-04-1942
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Functie: Pastoraal medewerkster
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Praat een keer met je moeder. Is ze niet blij voor je? Maakt ze zich ergens zorgen over? Heeft ze misschien bezwaren tegen je aanstaande man?
Als er uit zo'n gesprek geen duidelijke zaken naar voren komen, hou je er over op. Dan ga je rustig door op de ingeslagen weg. Misschien kun je haar een keer meenemen naar bruidswinkels? Vast eens kijken wat jullie mooi vinden.
Ik denk dat moeder van vraagstelster zich op een bepaalde manier eenzaam voelt. Geen man meer of een man die weinig aandacht voor haar heeft? En dan zie je wel eens dat ze het geluk en aandacht bij haar kinderen zoekt.
Twintig jaar is nog redelijk jong, maar niet te jong. Ik denk dat moeder met genieten bedoelt dat dochter het nog tamelijk onbezorgd heeft thuis, geen geldzorgen, elke avond een lekkere maaltijd, slaapplek, de was wordt w.s. voor haar verzorgd?
Ik zou zeggen, stel je moeder gerust dat ze haar dochter niet echt kwijt zal raken, maar dat de verhoudingen anders komen te liggen. Blijf in gesprek met elkaar, met respect voor haar gevoelens. Een fijne voorbereidingstijd en een prachtige trouwdag toegewenst!
Dus ja, hoe ga je daar mee om? Wijs haar op wat er staat in het vervolg van het formulier: dat je verzekerd mag zijn van de gewisse hulp van God. En vraag of zij dat ook heeft ondervonden in haar huwelijk. Krijg je mogelijk een mooi gesprek.
