Verlatingsangst

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 15-03-2016| 08:02

Ik zit voor mezelf met een lastig probleem. Ik ben veertien jaar getrouwd en heb al die jaren wel 'last' gehad van verlatingsangst, (toen had ik er geen naam voor maar na wat googlen over mijn gedrag kom ik steeds bij verlatingsangst uit en herken ik ne heel erg in wat er over verlatingsangst geschreven staat). Nu is dat de laatste jaren veel sterker geworden en is het ook echt een probleem, voor mijn partner, voor mijzelf en voor onze kinderen. Mijn wantrouwen en controledwang jegens mijn man is extreem geworden (genoeg voorbeelden). Het benauwt hem, al zegt hij dat niet, maar ik merk dat hij net zo lief van huis is. Ik heb een afkeer van hem, ik praat slecht en boos over hem en tegen hem in het bijzijn van de kids ook vaak.

Wat mij op dit moment vooral bezighoudt is hoe kom ik aan verlatingsangst. Ik ben bijvoorbeeld geen kind van gescheiden ouders, heb een erg goede band altijd gehad en nog met mijn broers en zussen, dus waar komt het vandaan? Ik moet er wel bijschrijven dat het de laatste drie jaar erger is geworden door wat mijn man mij heeft aangedaan en dat is dat hij een prostituee tegengekomen is waar hij overigens geen seks mee heeft gehad, maar wel contact in de zin van chat en dat hij haar twee keer heeft opgezocht. Aan zo'n beschadigde vrouw waar alleen mannen voor haar lichaam komen wilde hij juist laten zien dat er ook andere mannen zijn die niet voor haar lichaam komen.

Die intentie van hem geloof ik want mijn man is erg begaan met de 'zwakkeren', om het zo even uit te drukken. Hij geeft zwervers een maaltijd of geld, heeft onder prostituees met Kerst weleens wat uitgedeeld, heeft een paar keer ontwikkelingswerk met een medisch team gedaan in Haïti en zo zijn er nog wel wat voorbeelden. Dat is aan de ene kant een heel mooi voorbeeld van christen-zijn, maar ik heb de angst dat hij met goedbedoelde acties een keer een verkeerde vrouw treft die hem probeert te verleiden. Of het nu een prostituee, een al dan niet getrouwde vrouw of een collega is, dat maakt voor mij niet uit. Het bezoek aan prostituees doet hij niet meer, maar ik zie in bijna elke vrouw die er ook nog eens leuk uitziet een bedreiging. Dat komt omdat mijn man spontaan, lief en er (weet hij zelf ook!) goed uitziet. Diep van binnen weet ik dat ik wat betreft mijn uiterlijk mij niet druk hoef te maken omdat ik voor mijzelf weet, hoe vreemd dat misschien ook hier klinkt, dat ik er goed uitzie. Ik krijg vaak complimenten of wat dan ook over mijn uiterlijk, maar doe daar verder niks mee. In het geval van mijn man heb ik de angst wél dat hij mij nog eens verlaat voor een andere vrouw die hem verleid heeft. In tegenstelling tot hem ben ik niet zo spontaan, maar erg onzeker en is jaloezie een lastige karaktertrek van me, dat zeg ik heel eerlijk.

Hoe kom ik aan die verlatingsangst en wat is een goede oplossing om er vanaf te komen? Met een deskundig iemand gaan praten? Medicatie? De sfeer thuis wordt er niet beter op: ouders die elkaar negeren en de kids krijgen dit in de gaten omdat ik (heel fout) lelijke en slechte dingen tegen hem zeg waar ze bij zijn. Boosheid en frustratie zitten me heel hoog op dit moment. Bij hem uit zich dat in stil zijn en juist rustig blijven.

Beste mevrouw,

Een heel simpele oplossing om van uw idee van verlatingsangst af te komen is: computer uit. Niet googlen. Kortom: u zelf geen etiketten opplakken zonder deskundige diagnose. Want ongetwijfeld zult u symptomen herkennen, maar er zijn er eveneens die níét bij u passen.

Het gevolg van uw idee dat u last hebt van verlatingsangst is wel dat u zich daar naar gaat gedragen. Door toe te geven aan gevoelens van jaloezie en aan controledwang. Dat is niet handig. Niet liefdevol en derhalve níét doen. Nu is afleren moeilijker dan aanleren. En voor zover dat kan via een anonieme briefschrijverij wil ik u proberen te helpen. U krijgt van mij ‘huiswerk’ te doen! En werkt dit niet, dan raad ik u aan om een gesprekspartner te zoeken. Via uw huisarts kunt u om een doorverwijzing vragen naar een relatietherapeut of psycholoog.

Huiswerk dus: om te beginnen moet u niet langer naar uw man blijven wijzen als ‘de boosdoener’, maar kritisch naar u zelf en uw réactie op hem kijken. Nee, niet via internet, maar gewoon door te reflecteren op uw gedachten en gevoelens. Wat is reëel? Wat ontspringt aan uw fantasie? Ik gebruik even ter verduidelijking een voorbeeld uit uw brief: uw man heeft een evangelisatiedrang, die niet strookt met de uwe. Dat kan. En dat kan ook heel lastig zijn. Remedie is: daar met hem over te praten. Te blijven praten, want het gaat hier om een verschillend waarden- en normenpatroon, dat u beiden in uw opvoeding ánders hebt meegekregen. Dat zíjn ‘ideeën’ iets met ú doen is logisch, want úw wereld zit anders in elkaar dan die van hém. Liefhebben is dan ook niet voor niets een proces van naar elkaar toegroeien. Tenminste, als je elkaar daar de ruimte en de tijd voor geeft. Gaat een van beiden een eigen weg zonder de ander daar in te kennen, dan ontstaat er gemakkelijk verwijdering. Met alle gevolgen van dien, uiteraard. Luisteren naar elkaar dus, én praten mét elkaar!
   
Uw gedachten en gevoelens worden door uw echtgenoot beïnvloed, nietwaar. Overigens, net zo goed als u invloed hebt op uw man. Laat hem -op een rustige toon- weten wat zijn gedrag met u doet. Of schrijf uw gedachten daarover op, met de bijbehorende gevoelens (boosheid, teleurstelling, jaloezie, angst dat hij u in de steek laat). Nu moet u de vraag beantwoorden of uw gedachten terecht zijn, reëel. Óf irreëel, dat wil zeggen dat u dénkt aan wat er gebeuren kán, maar niet daadwerkelijk gebeurt of in het verleden gebeurd ís. 

U meent uw echtgenoot te moeten controleren... en ja, dat levert onvrede op, want daardoor verandert niet zíjn gedrag maar het úwe. Het maakt u wantrouwig, en versterkt het patroon van úw gedrag (woorden die u gebruikt: extreem, afkeer, lelijk, slecht en boos over hem praten...).

Probeert u eens op zijn woorden te vertróuwen: waarom zou hij de waarheid níét spreken? Beschrijf reële gedachten: hij ís een spontane en lieve man. Hij ís geduldig, trouw. Hij gaat niet bij mij weg, want hij is míjn echtgenoot. Ik mag trots zijn op zo’n knappe man, die voor míj heeft gekozen. Dat soort féíten. U noemt ze allemaal in uw verhaal, lees maar na!

Neem daarna uzelf onderhanden over uw jaloerse gevóelens. Smelten die niet weg als sneeuw voor de zon als u de realiteiten leest die zelfs ik zomaar uit uw brief naar voren haal? Kijkt u dan niet ánders naar uw man? Zo ja, laat het hem mérken, zodat hij geen behoefte meer heeft om ‘uithuizig’ te worden. Ik noemde dit huiswerk, want ja, u zult uzelf keer op keer toe moeten spreken. Ga daarbij desnoods voor de spiegel staan, zodat u létterlijk tegen u zelf praat. Oefenen en nog eens oefenen! En schrijft u me na verloop van tijd nog maar eens!

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven