Voor familie zorgen

Hoe moet je als jongere voor je familie zorgen? Ik voel mij verantwoordelijk voor hen. Het goed opgroeien van iemand die jonger is dan mij, verhaal bij mij kwijt kunnen, ze stimuleren, onderling contact positief laten verlopen, bemoedigen, ondersteunen, bemiddelen bij ruzie enz. Ik weet me hier geen raad mee. Welke positie moet ik innemen? Wat is goed? (ook voor hen). Of zijn ze beter af zonder mij? Is het gewoon beter als ik uit huis ben. Ben ik helemaal niet nodig?

Beste vragensteller,

Het eerste waar ik aan dacht toen ik jouw vraag las was: welke positie neemt de ouder of nemen de ouders in in jullie gezin? Want als jij uit huis zou zijn, wie is er dan die stimuleert, bemoedigt, bemiddelt, etc.?

Zoals jij jouw vraag weergeeft lijkt het er op dat jij de rol van opvoeder op je hebt genomen. Heb je in jouw thuissituatie zo'n grote taak/verantwoordelijkheid? Is dit in de loop van de jaren zo gegroeid? Waar ben je zelf, wie is er voor jou? Heb je ook een eigen leven of draait alles om de thuissituatie?

Zo enkele vragen die ik hierboven weergeef, maar waarvan de antwoorden het beeld van de thuissituatie wel wat scherper zouden kunnen maken en ook een meer bevredigend antwoord zouden kunnen geven voor jou.

Op zich is er niets mis mee om ook jouw stem te laten horen in bepaalde situaties; een stimulerende broer of zus bijvoorbeeld kan heel goed doen voor de ander, maar uit wat je weergeeft krijg ik de indruk dat er meer gaande is. Je weet er ook geen raad meer mee. Daarom adviseer ik je om deze zaken eens nader te bespreken met een vertrouwenspersoon, iemand uit de kerk, iemand uit jouw familie of vriendenkring, zodat er wat meer zicht op de achtergronden van jouw vraag kan komen en daar verder op kan worden ingegaan door hem of haar. Dat is misschien een hele stap, het gaat immers over de situatie binnenshuis, maar de eerste stap heb je al gezet door jouw vraag hier te stellen. Heel goed. En van een vertrouwenspersoon mag je verwachten dat het echt binnenshuis blijft!

Ik wens je heel veel sterkte toe en Gods zegen.

Ds. P. C. van Keulen