Mijn man is vreemdgegaan en ik vergeef hem

Ds. A. de Lange | 4 reacties | 26-02-2016| 16:05

Een maand geleden ben ik er achter gekomen dat mijn man al meerdere maanden contact heeft met een andere vrouw, mijn man is dus meerdere maanden vreemdgegaan met een ander. We zijn nu ruim vier jaar getrouwd. Ik heb hem hiermee geconfronteerd en hij heeft dit alles toegegeven. Vanaf moment één is hij hierover heel open en eerlijk geweest naar familie en vrienden. Ook gaf hij bij mij duidelijk aan dat er geen sprake is van verliefdheid maar dat het vluchtgedrag was. En gaf aan dat het contact vanaf nu voorbij zal zijn. Het was vluchtgedrag voor zaken waar hij in onze relatie tegenaan blijkt te lopen.

Alles kwam voor mij zo ontzettend onverwacht. Tot aan de dag dat ik er achter kwam wat hij maanden lang heeft gedaan dacht ik een goed en gelukkig huwelijk te hebben. We konden goed praten, lachen, deden leuke dingen en hebben een sociaal leven. Vrienden en familie komen graag bij ons en zien ons als een leuk stel. En binnen een dag blijkt dat alles al maanden een illusie te zijn. Ik heb nooit iets doorgehad, alles leek goed en was zoals het altijd was.

Mijn man heeft gezegd dat hij in therapie gaat en weer voor ons beiden gaat knokken. Door er op dit moment veel met elkaar en mijn man -ook met een therapeut- over te praten vallen er veel puzzelstukjes op z'n plek. Maar lijkt het soms ook doordat hij in een molen zit van therapie en praten, dat hij bepaalde dingen niet meer ziet zitten. Door te praten komen er veel dingen vanuit zijn pubertijd en zijn opvoeding naar boven. Weinig liefde en aandacht gehad als kind en ook in latere jaren een zakelijke relatie blijven houden met zijn ouders. Als puber is hij dingen zelf gaan uitzoeken en zijn er dingen gebeurd. Hier hebben wij in onze verkeringstijd veel over gepraat en was er begrip. Ook heeft hij/hebben wij dit bij God gebracht en hadden we samen ook een sterke geestelijke relatie. Mijn man heeft nooit geleerd hoe om te gaan met gevoelens en al helemaal niet met die van zichzelf. Hij heeft altijd het beste voor met een ander, is sociaal en loyaal naar de ander. Maar onder andere door deze eigenschappen heeft hij een grote misstap gemaakt. Doordat hij in onze relatie tegen 'kleine' dingen aanliep die zijn eigen gevoelens aangingen, heeft hij deze niet naar mij uitgesproken uit loyaliteit en schaamte. Hierdoor is hij gevlucht en is dit compleet de verkeerde kant opgegaan. Nu is alles boven tafel en is er schaamte van zijn kant en heeft hij het gevoel nooit meer die man voor mij te kunnen zijn die ik graag zou willen. Hij ziet het niet zitten omdat er angst is weer dezelfde fout te gaan maken als er zich weer dingen voor doen.

Ik kan en wil mijn man vergeven en merk ook dat ik daar enorm de kracht voor krijg en daar ben ik heel dankbaar voor en daar haal ik ook kracht uit. Ik kan niet heel kwaad zijn, omdat ik zie dat hij met zichzelf in de knoop zit en ik wil hem helpen. Ik keur af wat hij heeft gedaan maar hem als persoon niet. Maar helaas merk ik dat in plaats dat hij voor mij knokt, ik meer degene ben die aan het knokken is. En dat voelt soms zo oneerlijk. Ik heb ergens medelijden met mijn man omdat ik zie aan hem dat hij denkt dat hij het niet kan. Hij moet zichzelf en God weer terug vinden in zijn leven. Ik ben heel erg benieuwd of er mensen zijn die deze situatie herkennen of ook mee hebben gemaakt. En mijn reactie op dit alles herkennen.

Je hebt  ruim een maand geleden gehoord, dat je man al meerdere maanden vreemdgegaan is met een ander. En er is in deze maand een heleboel in jullie leven gebeurd. Het is een maand vol confrontatie, emotie, gesprek, hulp zoeken, herstel, vergeving geweest. Er is nieuwe bereidheid om elkaar te zoeken en vast te houden. Met name je man is in therapie. En jij die in dit alles vooral slachtoffer bent, moet de sterke zijn. En omdat je het allemaal zwaar vindt en omdat het ook een beetje oneerlijk voelt, klaag je je nood.  

Goed dat je dat doet. Het is ook nogal wat. Jullie hadden een mooi huwelijk. Zo beleefde je dat echt. En je gaf jezelf ervoor. En opeens krijgt je huwelijk van je mans kant een soort ‘hartaanval’. En nu is (om dat lichamelijke beeld nog even verder te gebruiken) er een hartoperatie geweest. En er mag herstel zijn. Maar de energie is nog lang niet terug. En er is veel therapie nodig. En het is zo zwaar. Het naarste is, dat je man degene is die de minste moed heeft op herstel.  Ook daarin moet het nog van jou komen.

Het is heel normaal dat je voor jezelf ruimte geeft aan de schok, de verontwaardiging, de boosheid, het verdriet, de teleurstelling die dit alles in je leven heeft gebracht. Het is ook heilzaam. Geef er ruimte aan. In persoonlijk gesprek met je beste vriendin of met je dominee of ouderling en zeker in het gebed tot God. 

Ondertussen gebeurt er toch wel een heleboel goeds in jullie leven. Je man heeft berouw. Ziet zijn fout in. Heeft hulp gezocht. Jullie praten veel samen. Je vindt de bereidheid om met hem verder te willen en hem te vergeven. Eerlijk gezegd vind ik het prachtig dat jullie zo verder gaan. Dat je man op de verkeerde weg was, is vreselijk. Maar dat hij ervan terugkomt en dat er een weg terug is, dat is genade van God in deze gebroken wereld. 

Dat het niet meer zo wordt als voorheen is duidelijk. Er is wat gebeurd. Dat wis je niet uit en blijf je tegenkomen. Zoals je de gevolgen van een hartaanval en een operatie die erop volgde altijd toch blijft tegenkomen. Al is het maar door de medicijnen die je moet blijven gebruiken.  

Dat jij, die het minst debet was aan het probleem nu de sterkste moet zijn in het opvangen van je man, voelt oneerlijk. Toch is het ook wel heel begrijpelijk. Het hartinfarct groeide aan de kant van je man en die problemen ervaart hij nu. Het is voor een deel, lijkt het, zelfs een probleem van zelfaanvaarding en zelfvertrouwen. Hij acht zichzelf niet capabel voor een goed huwelijk. Ik zou zeggen: zie hem als de man aan wie je trouw beloofd hebt voor Gods aangezicht. En heb hem lief, zoals hij is. Juist dat zal hem helpen om zijn plaats naast je weer in te kunnen nemen. Zijn grote probleem lijkt te liggen in het zichzelf te geven in de grootste intimiteit en vertrouwelijkheid van het huwelijk. Deze tijd mag een tijd zijn waarin je hem helpt.

En dat is eigenlijk toch ook gewoon. Voor een christen tenminste wel. Beiden heb je en neem je als christen verantwoordelijkheid voor je huwelijk in elke fase ervan. Je man moet nu het onderste uit de kan halen om weer de echtgenoot te zijn, die hij beloofd heeft voor je te zullen zijn. Hij moet dealen met zichzelf en zijn weg als kind en puber. Jij moet hem daarin proberen te steunen. 

Weet dat je voor je man in deze tijd mag laten zien wat God voor ieder van ons heeft: liefde in genade. We hebben Hem door onze zonden teleurgesteld, onteerd, beledigd, gepasseerd. Maar Hij zoekt ons op en wil onze God zijn. Christus heeft Zichzelf voor zondaren overgehad. Om ons eeuwig voor Hem te behouden.  Als je daar zelf van mag leven, mag je de genade en de kracht ontvangen om er in gevende liefde voor je man te zijn. God is ook in 2016 niet moe geworden liefde te geven!

En als je jezelf niet zo sterk voelt, deel dat ook met je man. Hij voelt zich ook niet sterk en elkaar de eigen zwakheid erkennen geeft herkenning. En als je dan samen in je zwakheid tot God bidt, geeft dat een nieuwe verbinding. En je mag verder in Zijn kracht.

Je schrijft: “Ik ben heel erg benieuwd of er mensen zijn die deze situatie herkennen of ook mee hebben gemaakt. En mijn reactie op dit alles herkennen.” Ik denk dat zij er zeker zijn. Maar ze mogen voor zichzelf spreken. Verdere reacties zijn dus welkom.

Dordrecht, ds. A. de Lange

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

198 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven