Geestelijk leven na seksueel misbruik

Ds. P.C. van Keulen | 2 reacties | 21-01-2016| 11:44

Ik ben misbruikt al vanaf heel jonge leeftijd en in het gezin waar ik opgroeide was er bijna altijd ellende en ruzie. Ik voelde me vaak onveilig en toch was ik altijd stoer, ik heb me leren overschreeuwen. Helaas wals ik daarmee soms over andermans gevoelens heen in m’n leven zoals het nu is, of ik loop mezelf voorbij omdat ik wil vergeten. Ik heb er achteraf vaak spijt van en vaak is het zo dat die ander het helemaal niet zo erg ervaarde als ik dacht. Ik voel me dan schuldig dat ik weer een keer geen vertrouwen had en me daar naar gedragen heb, maar die ander heeft dat soms niet eens gemerkt.

Bij iedere zwangerschap en bevalling kreeg ik steeds een beetje meer last van mijn verleden en kreeg ik er moeite mee dat ik geen contact meer heb met mijn gezin van herkomst. Wel weet ik dat dat beter is. Toch is het niet normaal, ik ben de enige in mijn omgeving zonder ouders etc. God heeft me op een wonderlijke manier een eigen gezin gegeven en toch ervaar ik iedere dag een leegte. Het is net of een grote reus zijn hand steeds op mijn hoofd drukt van: jij bent niet waardevol en je had er niet mogen zijn. Terwijl iedereen in mijn omgeving normaal en soms ook gewoon aardig doet.

Waarom vult God die leegte niet met Zijn liefde? Ik bid daar oprecht om. Ben ik te zondig? Ik wil zo graag geliefd en gekend worden door God? En zo die liefde ook aan mijn kroost kunnen doorgeven. Hoe kun je Gods liefde ervaren? Kan dat door mensen heen of gebeurt dat alleen als je in de Bijbel leest of hoort vertellen in de kerk?

De meeste liefde ervaar ik nog van onchristelijke mensen om me heen. De harde kern in de kerk heeft het eigenlijk te druk met of over elkaar. Of met het verdiepen in hoe ze dingen zullen gaan aanpakken. Vaak zie ik God als meedogenloos en ik weet dat dat niet goed is. Dan bungelen de "waaroms", zeg maar, weer door mijn gedachten. En soms denk ik dat ik wel Gods liefde voel.

Volgens mijn oma komen maar heel weinig mensen in de hemel en ik zeker niet. Toch weet ik zeker dat God al heel jong in m'n leven heel dichtbij mij was. Waarom heb ik dat jonge ernstige geloof dat ik als kind zo fijn had niet meer? Of komt dat omdat ik misschien nog steeds in een verwerkingsproces zit? Zou God dat kind van toen nog steeds lief hebben en kennen?

Beste vragensteller,

Wat je weergeeft over jouw jonge jaren is heel wat. Het misbruik en daarbij de ellende en ruzie in het gezin is voor jou een heel onveilige omgeving geweest, terwijl je als kind liefde, veiligheid, een stabiele gezinssituatie zo nodig hebt. Hoe blijf je daarin staande? Je hebt jezelf leren overschreeuwen en dat heeft je toen op de been gehouden. Maar het verleden draag je ook nu nog heel duidelijk met je mee, hoe je onder andere met anderen en met jezelf omgaat, en dit brengt dan weer schuldgevoelens met zich mee. Inmiddels mag je een gezin hebben en heb je weer meer en meer last gekregen van jouw verleden, alsook van het verloren gegane contact met je gezin van herkomst. Je ervaart hierbij ook een grote leegte, namelijk het geliefd en gekend worden door God.

Ik vind het heel goed van je dat je met je vragen, je worstelingen, naar buiten bent gekomen, dat kan namelijk ook al heel veel strijd en moeite kosten, want -ook al is het anoniem- je brengt toch iets van jezelf, van wat er in je omgaat, naar buiten. Hoe kun je alles jarenlang opgekropt hebben en het een zware last voor je zijn geweest. Nogmaals, heel goed dat je dit gedaan hebt, want je bent een waardevol mens en evengoed als ieder ander mag je er zijn, sterker nog: je bent er! God heeft jou op deze wereld een plaatsje gegeven en zo ben je niet zonder waarde, maar juist heel waardevol. Alleen, voor je gevoel kan het zo anders zijn.

Wat het verleden betreft, namelijk de gebeurtenissen in je jonge jaren, die in het heden nog zo van invloed (kunnen) zijn, raad ik je aan om professionele hulp te zoeken. Ook in deze wil God door mensen heen een helpende hand bieden. Dat zal best wel een hele stap zijn, maar het kan voor jou helpend zijn in de situatie waarin je verkeert. David kon alleen met de hulp van God de reus Goliath verslaan, maar het ging niet zonder hulpmiddel, namelijk slinger en stenen, zo kan ook 'de grote reus' die met zijn hand zo zwaar op jouw hoofd drukt, overwonnen worden. Daarom, zoek hulp. Via jouw huisarts kun je een verwijzing krijgen.

Hierbij kan het ook heel goed zijn dat jouw situatie (misschien onbewust) van invloed is op jouw geestelijk leven. Soms denk je dat je Gods liefde voelt, maar toch blijft er een grote leegte, je wilt zo graag geliefd en gekend worden door God. Weet je hoe lief God jou heeft? Dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft en dat Hij die blijde boodschap van genade in Hem voor de grootste van de zondaren jou heeft laten horen. Hoe had Hij Zijn liefde méér moeten tonen aan jou? Hij heeft Zijn enigst Kind gegeven! Dat is toch het grootste offer dat je voor een ander kunt brengen of niet, en dan nog voor vijanden ook?!

Zou je daar te zondig voor zijn? Was die overspelige vrouw te zondig? Was die oplichter Zacheus te zondig? Was die moordenaar aan het kruis te zondig? Was ... Al waren uw zonden als scharlaken, ze zullen wit worden als sneeuw, al waren ze rood als karmozijn, ze zullen worden als witte wol. Zegt de HEERE!! Ga tot Hem, daar is die liefde te (onder)vinden; ook al is het ziende op jezelf niet te geloven, geloof Zijn heil en troostrijk Woord, laat je dáár door leiden. Hoor Hem daarbij: Die tot Mij komt zal Ik geenszins uitwerpen. Onverdiende genade, goedheid en liefde van God, welke Hij geopenbaard heeft in Zijn Zoon de Heere Jezus Christus, Die met Zijn dierbaar bloed volkomen betaald heeft voor al de vuile zonden. Zo komt God tot jou door Zijn Woord en door de prediking van Zijn Woord; ook kan Hij komen door mensen om je heen, die juist die liefde uitstralen in woord en daad, en waar Jezus Christus en dien gekruisigd centraal staat.

Zoek het daarom niet in kerkmensen, al geeft en heeft God ook onder hen vaders en moeders in de genade, mensen, ouderen of jongeren, die 'verstand hebben van God en Goddelijke zaken'. Maar helaas gaat er zo veel tijd verloren aan het (liefdeloos) spreken over van alles en nog wat op kerkelijk terrein, kostbare tijd, welke gebruikt had kunnen worden om te wijzen op het Lam van God dat de zonde der wereld wegneemt. Hoe was Christus Zelf bezig? Zodanig dat de mensen tot geloof zouden komen in Hem; zo behoort het in de christelijke kerk ook te zijn. Christus liet geen tijd verloren gaan aan ..., Hij gebruikte Zijn tijd om uit liefde het verlorene te zoeken, dat is geen verloren tijd! En laat zo ook het menselijk oordeel over het aantal mensen dat zalig zal worden en wie er al of niet zalig wordt, ook maar horen bij die verloren tijd; hoor Jezus, toen iemand Hem vroeg: Zijn het weinigen, die zalig worden? Hij zei: Strijd om binnen te gaan!. Wees daar mee bezig. En dan is de ingang wel een nauwe poort, maar dat komt omdat je er alleen in Christus doorheen kunt, en met al het andere blijf je haken achter de deurpost, loop je je klem.

Ik wens je heel veel sterkte toe en de liefdevolle nabijheid van God in alle dingen.

Ds. P. C. van Keulen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.C. van Keulen

• Geboortedatum:
  17-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Bodegraven
• Status:
  Actief

141 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven