Onbegrepen op leeftijd
C. M. Chr. Rots - de Weger | 3 reacties | 01-01-2016| 13:04
Vraag
Stel je voor je bent oud en alle jonge mensen schreeuwen naar je omdat ze denken dat je doof en vast ook dement bent. Hun gesprekken zijn verder heel betuttelend. Dat ervaar je als eenzaam en onbegrepen, toch? Stel, je valt in een depressie en door die diagnose gaan mensen juist afstand van je nemen. Hoe ga je met die uitgesproken veroordelingen van mede-christenen om? Vooral dan nog de vrijwilligers die zeggen heel veel cursussen hiervoor gevolgd te hebben en daar nog prat op gaan ook.
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Humor is een sterk wapen. En verder: gewoon jezelf blijven. Door éigen vooroordelen aan de kant te zetten en níet voor anderen te gaan denken en invullen, zoals ik op dit moment in je brief lees. Uiteraard ken ik je niet en ik weet ook niet zo goed hoe ik moet reageren op de geponeerde stelling in je schrijven. Ik zou zeggen: vraag die medechristenen eens gewoon naar hun gedachten, die misschien wel heel anders zijn dan jij nu nog denkt!
En verder: schrijf je specifieke vraag eens wat duidelijker op papier, want op algemeenheden -zoals “stel, dat...”- kan ik niet zoveel zeggen. Gaat de vraag over jezelf? Je werk? Of over iemand in je omgeving?
Ik ben benieuwd,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik ga er maar even vanuit dat u over uzelf schrijft. En ik begrijp u wel een beetje, omdat ik herken wat u schrijft over het betuttelende. Zo bezoek ik regelmatig een oude heer en kom daar dan ook verzorgsters of vrijwilligers tegen. Het verbaasd me dan ook wel eens hoe zo'n oude man aangesproken wordt. Het is aldoor jij-en en jouw-en terwijl deze oude man zelf 'u' tegen deze jongere dames zegt... Verder gaat het er nogal op de populaire toer of juist betuttelend aan toe en inderdaad op harde toon, terwijl deze oude man nog prima hoort, prima bij zijn verstand is en tientallen jaren ouder is. Ik ben blij met uw vraag, ik zal deze oude heer eens vragen of hij het ook zo ervaart, zoals u het ervaart. Ik zou u willen aanraden om gewoon eerlijk tegen deze jongeren te zijn en hen te vertellen hoe u zich voelt bij het eea. Dat moet toch mogelijk zijn? Zonder hen te verwijten, mogelijk beseffen ze helemaal niet dat hun gedrag zo overkomt. Van beide kanten een beetje inschikken en elkaar respecteren en aanvaarden, dan kan er mogelijk nog een mooi contact uit voortvloeien en voelt u zich hopelijk minder eenzaam en onbegrepen.
Van harte sterkte toegewenst!
Als je als kind depressief wordt van het feit dat je vader of moeder zo is en/of behandeld wordt, dan is dat ook heel moeilijk.
Je kunt dan in een slachtofferrol terecht komen en dat is begrijpelijk...
Toch ben je zelf verantwoordelijk hoe je met de situatie omgaat.
Dus spreek uit wat je wilt, vindt en wat je dwarszit. Probeer op een positieve manier het gesprek aan te gaan. Liever vragend, dan verwijtend. Hoe zie je dit? Hoe doe/ervaar je dat? En vanuit jezelf: ik denk, ik voel, ik wil.... De ander kan dan ook vertellen hoe hij of zij het ervaart en zo kan er een vraaggesprek ontstaan, als nieuw startpunt voor de verdere omgang.
Wijsheid toegewenst...!
