Huwelijk loopt erg stroef

Jan Tollenaar | 27 reacties | 14-12-2015| 09:40

Vraag

Ik ben (man) nu bijna twee jaar getrouwd; echter mijn huwelijk loopt erg stroef. Mijn vrouw heeft een tamelijk zwakke gezondheid (chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie) en kan heel weinig. Daardoor ligt er heel veel op mijn bordje (zowel financieel -mijn vrouw kan niet (meer) werken- als ook thuis - schoonmaken, eten koken, stofzuigen, boodschappen doen etc.). Omdat het eigenlijk gewoon (te) veel is allemaal, ben ik 's avonds vaak erg moe, waardoor het soms niet lukt om goed te luisteren naar mijn vrouw. Vaak krijg ik dan allerlei verwijten over mij heen, dat ik teveel werk enz. en daardoor geen tijd heb voor haar. Ik kijk daar zelf heel anders tegenaan.

Ik moet helaas veel werken door de situatie thuis, maar die verantwoordelijkheid wil ik nemen. Ik kan er echter ook niets aan doen dat mijn vrouw ziek is en alle dagen alleen thuis zit (gelukkig heb ik dit jaar i.o.m. mijn baas kunnen regelen om vaker thuis te mogen werken). Ik heb helaas ook nog een vader die erg hulpbehoevend is en een zwakke(re) gezondheid heeft en daar wil ik ook zo af en toe (een per week) nog eens naar toe. Maar ook hier krijg ik te horen dat ik mijn vader belangrijker vind. Het doet mij ontzettend veel pijn dat ik word afgerekend op zaken die ik dagelijks fout doe. Ik weet vanuit mijn hart dat ik voor haar het beste wil en beste gun en dat ik altijd handel vanuit oprechte intenties. Nu voel ik mijzelf vaak falen, alsof het nooit genoeg is.

Maar ik bemerk bij mij dat het aardig 'op' begint te raken. Het enige wat ik krijg te horen zijn de negatieve dingen en dat al bijna twee jaar lang. Ik ben er door veranderd in negatieve zin; dat hoor ik ook van anderen. Ik zit erover na te denken om hulp te zoeken. Maar weet niet goed waar en hoe ik dat moet doen. Mijn vrouw vindt dat ik eerst alleen in therapie moet, omdat ik niet goed met haar grenzen om kan gaan etc. Maar misschien is het goed om toch samen in therapie te gaan. Heeft u nuttige tips voor mij?


Antwoord

Hallo vragensteller,

Je omschrijft een pittig leven, ik heb ontzag voor hoe je dit tot nu toe allemaal gedaan hebt en volhoudt. Je laat voor mij echt zien hoe onbaatzuchtig je te werk gaat.

Vanuit jouw verhaal/vraag moet ik zeggen dat ik niet denk dat jij alleen in therapie moet. Dit lijkt me iets wat jullie beiden moet aangaan. Zoals ik het zie is dat jij je eigen grenzen moet leren (h)erkennen en dat je vrouw moet leren accepteren dat haar tekort aan energieke mogelijkheden niet ten allen tijden door jou moet en kan worden opgevuld. Ik zou het je toewensen dat je dit bespreekbaar kan maken en dat jullie kiezen voor relatietherapie en of er gezamenlijk uit kunnen komen.

Wat kan helpen, is kijken in jullie netwerk of er iemand is die kan ondersteunen in bijvoorbeeld huishoudelijk werk, zodat jij wat meer tijd voor jezelf krijgt. Sommige kerkelijke gemeenten hebben hiervoor ook mensen die jullie kunnen ondersteunen. Ik wens je toe dat je hiervoor geen drempel en of schaamte ervaar, want ik vind het persoonlijk sterker dat je hulp vraagt dan doorwerken totdat je dieptepunt bereikt.

Ik hoop voor nu antwoord gegeven te hebben op je vraag.

Voor therapie zou je bijvoorbeeld kunnen informeren bij de huisarts en of evt. praktijkondersteuner bij de huisarts.

Sterkte en met vriendelijke groet,
Jan Tollenaar

Lees meer artikelen over:

relatietherapie
Dit artikel is beantwoord door

Jan Tollenaar

  • Geboortedatum:
    25-10-1985
  • Kerkelijke gezindte:
    PKN (Hervormd)
  • Woon/standplaats:
    Renswoude
  • Status:
    Inactief
19 artikelen
Jan Tollenaar

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
27 reacties
hans0166
14-12-2015 / 10:00
naast de kerkelijke vrijwilligers, die vanwege de groote van de hulpvraag soms ook overvraagd worden, kun je meestal ook bij de burgerlijke gemeente aankloppen voor hulp.

Dat het ook voor je vrouw moeilijk is blijkt erg duidelijk. Ze heeft niets anders om naar te kijken dan jou, dus je wordt ook het eerst "aanspreekpunt" voor haar ergenissen, die echter erg uitvergroot worden doordat ze geen afleiding meer heeft.
Spatie
14-12-2015 / 10:14
Beste vraagsteller,

Uw vrouw is chronisch ziek. Als ik naar uw vraag kijk, vraag ik mij af of zij überhaupt wel iets doet. Ik denk dat u wat harder voor haar moet worden. Zij kan toch wel eten koken en de financiën doen?

Klinkt hard hé?
Probeer het toch maar eens.
aaapje
14-12-2015 / 10:26
Kan ze niet mee naar de wekelijkse bezoekjes van je vader?
Ik weet niet of je ook bij hem nog wat klusjes moet doen, daar hoeft ze dan niet aan mee te werken maar ze kan wel gewoon even koffie zetten, zit ze ieder geval die avond niet alleen.
esthervanbuuren
14-12-2015 / 10:39
Hallo
Je zit in een moeilijk pakket en het onbegrip dat je ook treft op de site moet je maar niet te veel aantrekken.
Weet je als je zo iets heb krijg je ook psychische moeilijkheden dat gaat hand op hand.
Hulpverlening is goed, maar weet je vriendschappen zijn ook goed al weet ik uit ervaring dat dat ook goed vermoeiend is, misschien een mail maatje ik weet niet hoe ze is met cominicatie.

Ik wens je sterkte echt waar
groeten esther..
Catherine
14-12-2015 / 11:49
Wat een verdrietige situatie voor vraagsteller. Het zou een heel gelukkige tijd moeten zijn, voor jullie allebei.
Wat ik me nu afvraag, ondanks de pijnlijke en vermoeiende ziekteverschijnselen, is het toch wel mogelijk om zittend aardappels te schillen, groenten schoon te maken, was te vouwen, administratie bijhouden, e.d. ?
Ik ben bang dat je dit geen heel leven vol gaat houden. Dus therapie is zeker noodzakelijk!
Veel sterkte gewenst en respect voor jou!
Spatie
14-12-2015 / 14:03
Als je met onbegrip op deze site mijn reactie bedoelt esthervanbuuren, dan wil ik je wel uit de droom helpen hoor. Van zeer nabij weet ik wat chronische vermoeidheid en pijn is.
Samanthi
14-12-2015 / 15:38
Als eerste wil ik vragen had ze al ME toen jullie gingen trouwen?

Ik proef het onbegrip van beiden kanten, jij omdat je, voor je gevoel, je uit de naad loopt en er geen waardering voor krijgt, zij, omdat ze voor haar gevoel, haar ziekte zelf op moet lossen en zich alleen gelaten voelt.

Hier moeten jullie samen uitkomen, maak het bespreekbaar, ga er hulp voor zoeken, maar probeer elkaar geen verwijten te maken.
Niagara
14-12-2015 / 16:33
jullie hebben beide een andere belevingswereld, ik weet uit ervaring dat je wereld erg klein kan worden als je chronisch ziek bent. Daardoor krijg je grote afhankelijkheid van de mensen die je wél ziet. Waarschijnlijk stelt de zieke hoge eisen aan zichzelf en ook aan jou, wat mede haar ziekte kan verergeren. Zij zal erg gefrustreerd zijn en daarom bij jou als man willen luchten. Jij hebt heg echter al druk genoeg en hebt hier geen ruimte meer voor, en misschien omdat jij bij haar weinig ruimte vindt voor inleven in jouw belevingswereld brokkelt ook je geduld en energie af. Zeker in therapie gaan. Niet bij de pakken neer gaan zitten, je kunt hier zeker een weg in vinden. Ik weet niet waar je vrouw in het proces zit maar er komt na de tijd om bij te komen ook langzaam weer een weg omhoog, naar meer dingen in huis kunnen. Bij mijzelf is op mijn 13e cvs vastgesteld maar na vier jaar therapie die niet werkte werd toch autisme en depressie vastgesteld waar het grotendeels uit voortkwam. Ook obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis ken ik bij anderen als achterliggende oorzaak. Sowieso een slecht stress copings mechanisme zit er vaak bij, dus ook daarvoor kan je vrouw (schema)therapie volgen. Ik zou zeggen, geef ook haar niet op bij een restdiagnose als cvs, wat eigenlijk gewoon betekent dat er ongedefinieerde klachten zijn. Ook het boekje 'de pijn de baas' van Frits Winter is een tip. Heel veel succes en sterkte
mortlach
14-12-2015 / 16:43
@Spatie: wat een vreemde reactie. Kan iemand met al die klachten dingen als eten koken? Ja, als de keus is eten koken of verhongeren, zal het ongetwijfeld kunnen.

Ik zit in een vergelijkbare situatie, mijn vrouw heeft Ehlers-Danlos en heeft continu pijn waardoor ik ook veel van het huishouden moet overnemen. Kan mijn vrouw eten koken, ja, maar daar moet ze dan letterlijk anderhalve dag van herstellen, dus dat is echt geen oplossing.

Het is wel bijzonder vervelend dat de relatie zo stroef loopt. Je zult duidelijkheid moeten geven in wat het met je doet. Want jezelf over de kop werken en daaraan onderdoor gaan, daar heeft zij ook niets aan.

Aangeven dat de negativiteit niet behulpzaam is, dat je meer waardering nodig is. Zeker in dit soort moeilijke situaties moet je als team samenwerken en daarbij helpen verwijten echt niet. Dat moet je duidelijk kunnen uitspreken en dan is het aan haar te kijken wat ze ermee doet.

Praktisch gezien is thuiswerken wel een goede optie (ik doe het ook, uit noodzaak, maar het bevalt goed. Met een kantoorbaan had ik een stuk meer kunnen verdienen, maar ja, dat zit er dan maar niet in). En soms moeten jij en je vrouw ook kunnen accepteren dat bepaalde dingen nu eenmaal niet gaan. Chronisch ziek zijn maar toch een perfect schoon huis houden, gaat nu eenmaal niet samen. Dus stofzuig je toch gewoon een keertje niet? Als daar een strijdpunt van wordt gemaakt, is het hoog tijd dat iedereen eens een 'reality check' toepast op de prioriteiten.
mortlach
14-12-2015 / 16:46
Therapie is wel goed om te leren om grenzen aan te geven en te bewaken. Ik heb zelf ook een periode gehad waarin ik werd geleefd en het gevoel had dat het eerste moment dat ik aan mezelf toekwam op een dag, 's avonds was als ik in bed stapte. Toen zelfs dat moment dreigde te worden opgeslokt, was het echt nodig daar open en eerlijk over te praten.
erishoop
15-12-2015 / 00:58
waarschijnlijk wordt mijn reactie traditioneel verwijderd maar dat zegt iets over refoweb en niets over mij..

Ik zal het netjes overbrengen er zijn er die zeer ongepast en arrogant reageren...en zich diep moeten schamen voor hun uitingen en gedrag..

de manier van u denken kunt u en mag u nooit toepassen op geschetste voorbeelden zoals van de vragen steller want u huis heeft een ander kruis, dan van de vragen steller. u weet u situatie maar u staat niet in de keuken bij de vragen steller.
Wat zijn het dan inhoudloze, domme en zeer kwetsende, arrogante uitingen om als antwoord te geven dat je een ongeneesbare zieke maar moet dwingen tot iets
Echt waar als u echt meent dat u met zulke uitingen het aan het rechte eind heeft en dan ook nog te koop lopen met ik weet er wel wat van, dan weet u dr niets van , helemaal niets 0.0 u staat er bij u kijkt er naar u gaat als een luie haan met de kippen op stok en kraait s 'morgens vroeg tradititie getrouw de hele bende bij elkaar om aandacht te eisen

en wat betreft de vragen steller, alleen de gene die u kruiswegen verstaan, verstaan voor een deel de uiting van u onmacht, van u wil om u partner te helpen, van u zorgen voor de toekomst, ja van vele andere zorgen .
Want de wegen van berusting en acceptatie in de gezondheid 's zorgen komen nooit uit waar de gezondheid 's zorgen begonnen, maar ze komen uit bij de Verlosser
Ineke
15-12-2015 / 08:01
Een complexe situatie wordt hier beschreven. Echter hoe moeilijk en uitputtend de ziekte van je vrouw is toch zal ze zelf wel moeten proberen om enigszins in actie te blijven simpelweg omdat het lichaam anders steeds zwakker wordt. En nee ik zeg dit niet scherp maar heb helaas hetzelfde en uit ervaring weet ik dat je juist als je iets hebt kunnen doen hoe minimaal ook je weer een positieve boost krijgt. En dwars door alles heen tel ik mn zegeningen en weet dat er mensen zijn die nog veel meer lijden die het ontegenzeglijk zwaar hebben qua lichaam.
Tuurlijk heb je wel eens je dag niet maar uiteindelijk kan je omgeving er niets aan doen dat je dit kruis moet dragen en ik vind het dan ook niet reëel dat de vragensteller ondanks dat hij alles doet zelf niet gehoord wordt door zijn vrouw maar vaak haar frustratie over zich heen krijgt.

Als ik het stukje lees kan ik alleen maar zeggen: respect man!
Spatie
15-12-2015 / 08:43
Ik zie dat ik mensen pijn gedaan heb met mijn reactie. Dat was niet mijn bedoeling en daarvoor bied ik mijn oprechte excuses aan.

Sommige chronisch zieken hebben echter, net als gezonde mensen, wel eens een zetje nodig om iets te gaan doen.
Omdat de vrouw van deze vraagsteller haar man verwijten maakt, vroeg ik mij af of ze echt "niets" kan of dat ze wel meer zou kunnen maar er de moed / zin niet voor heeft.
Spatie
15-12-2015 / 09:47
@erishoop

Lees uw eigen bijdrage nog eens rustig door. U verwijt mij een heleboel waar u deels gelijk in hebt. Als dit uw manier is dan is er wel hoop, maar is er dan ook liefde?
mortlach
15-12-2015 / 09:49
Beste Spatie,

Fideel van je dat je excuses maakt voor je kwetsende opmerking. Maar jammer dat je daarna direct doorgaat met het herhalen van datzelfde standpunt.
Spatie
15-12-2015 / 10:02
Sorry Mortlach, ook dat was niet mijn bedoeling. Ik wilde uitleggen dat ik natuurlijk niet alle chronisch zieken bedoelde.
mortlach
15-12-2015 / 10:37
Het is als chronisch zieke al lastig genoeg om serieus te worden genomen zonder dat mensen denken dat je lui bent of je maar een beetje aanstelt, zeker als je als buitenstaander niets 'ziet'. We zijn immers allemaal wel eens ziek, toch, dus hoe erg kan het nou zijn?

Dat is gewoon iets waar je keihard tegenaan loopt als zaken echt niet gaan. En ik zei al: als het een zaak van verhongeren is, dan kan er een hele hoop, maar dat idee mag je niet misbruiken om dan te stellen dat je dus gewoon dingen kunt.

Kijk, er gaat natuurlijk veel verkeerd in de relatie van de vraagsteller. Ik schreef eerder al, het is enorm belangrijk als team samen te werken en verwijten passen daar niet in.
Nomad
15-12-2015 / 12:04
@Spatie: ik vind jouw reactie niet zo raar hoor. Volgens mij zeg jij iets wat in de gehele medische wereld als gewoon wordt ervaren. Namelijk dat voor een aantal (jij noemde sommige) geldt dat herstel (als dat al mogelijk is) eerder wordt bewerkstelligd door activeren dan door rusten.

"ME/CVS-patiënten hebben het moeilijk om te functioneren in de maatschappij. Werken is een groot probleem. Werken is moeilijk, maar als patiënten niet meer aan de slag gaan en in een volledig passieve situatie terechtkomen, maakt dat hun herstel alleen maar moeilijker.

Niet rust, maar een herstel van functioneren is de kern van het genezingsproces. Daarom is het goed als patiënten aan de slag kunnen blijven. Artsen zoeken hoe ME/CVS-patiënten ondanks hun klachten tot nog kunnen functioneren op het werk." (citaat uit gezondheidsnet).
Samanthi
15-12-2015 / 17:25
Toch kun je met zo'n vraag geen oordeel vellen, als de vrouw de vraag gesteld waren de reacties weer anders geweest, wij kunnen niet in een lichaam kijken en er een behandeling van internet op plakken, evenmin kunnen we deze man begrijpen die nu tegen zijn grenzen aanloopt en er helemaal doorheen zit, hier zou hulp van buitenaf heel goed kunnen doen, zodat beiden het balans kunnen vinden, Heel veel sterkte allebei en vertel elkaar wat je dwars zit, maar maak iig iedere complimenten naar elkaar, dat geeft een positieve wending.
Nomad
15-12-2015 / 18:40
@Samnathi: Helemaal met je eens. Ik reageerde eigenlijk meer op de discussie tussen spatie en mortlach.
Maar dat er in bovenstaande situatie wat gebeuren moet mag duidelijk zijn. Ik vond gewoon dat Spatie er met zijn opmerking een nieuw (fris) element ingooide. En daar hij zelf al aangaf dat dit misschien hard zou overkomen vond ik het niet zo kwetsend als dat anderen dit beleefden.
Vandaar mijn poging om wat te nuanceren..
Je kunt niet (meer) reageren op dit bericht. De reactiemogelijkheid is niet geactiveerd of de uiterste reactietermijn van 1 maand is verstreken.

Terug in de tijd

Moeilijk om alle ballen hoog te houden

Ik ben getrouwd en heb twee kinderen, van wie één extra zorg nodig heeft. Naast moeder zijn werk ik best wel veel en mijn man werkt dan ook nog een hele week. Financieel is het ook echt nodig dat ik w...
3 reacties
14-12-2023

Heftige PMS-klachten

I.v.m. heftige PMS-klachten slik ik (23 jaar) de pil (yaz 24+4). Van een consulente gespecialiseerd in vrouwenproblemen kreeg ik het advies om de pil drie maanden door te slikken, dus zonder stopweken...
1 reactie
14-12-2012

De blijvende geldigheid van de wet

In Handelingen 9 staat de geschiedenis vermeld van Paulus die vanuit Damaskus naar de discipelen van Jezus in Jeruzalem gaat. Paulus wordt opgevangen door Barnabas en bezoekt vervolgens de apostelen (...
Geen reacties
14-12-2018
website-ontwikkeling door webdevelopment by Accendis
design website door design website by Mooimerk
hosting website door hosting website by STH Automatisering